Gospodarka ściekowa w gminie

Książka stanowi praktyczne i kompleksowe opracowanie dotyczące praw i obowiązków gmin, mieszkańców i przedsiębiorców w zakresie gromadzenia i wywozu nieczystości płynnych. Zawiera wiele przykładów obrazujących poszczególne zagadnienia, omówienie dobrych praktyk oraz zbiór aktów prawnych związanych z gospodarka ściekową.

Najważniejsze zalety prezentowanej publikacji, dzięki którym szybciej wykonają Państwo swoje obowiązki i rozwiążą problemy z interpretacją przepisów prawa:

wiele praktycznych rozwiązań i przykładów,
dokładne i przejrzyste prezentowanie poszczególnych zagadnień,
omówienie zagadnień dotyczących organizacji gminy w sprawach gospodarki ściekowej,
praktyczny poradnik w sprawach kontroli,
wyróżnienie w treści zagadnień ważnych,
zamieszczenie wzorów dokumentów.

Warto korzystać z gotowych, zamieszczonych w książce wyjaśnień i rozwiązań. Wszechstronna analiza zagadnień gospodarki ściekowej w gminie powinna ułatwić dokonanie oceny, czy dotychczasowy sposób jej prowadzenia spełnia oczekiwania jednostek kontroli zewnętrznej, czy też nadal budzi wątpliwości i wymaga dostosowania czy udoskonalenia w świetle przedstawionych problemów i praktycznym stosowaniu przepisów prawnych.

Publikacja skierowana jest głównie do praktyków, z jednej strony – osób zajmujących się gospodarką ściekową w gminie oraz z drugiej strony – przedsiębiorców zaangażowanych w mechanizmy wodno-ściekowe.

Niewątpliwym atutem opracowania są praktyczne wzory uchwał rady gminy, decyzji, postanowień, zarządzeń, zawiadomień oraz innych dokumentów, wydane również na płycie CD, gotowe do użycia.

Fragment tekstu z poradnika:

2.1.3. Uchwała rady gminy w sprawie określenia górnych stawek opłat

Określenie górnych stawek opłat ponoszonych przez właścicieli nieruchomości za opróżnianie zbiorników bezodpływowych należy do obligatoryjnych obowiązków rady gminy – przesądza o tym treść art. 6 ust. 2 CzystGmU. Ustawodawca nie wskazał, jakimi kryteriami powinna kierować się rada przy ustalaniu wysokości opłaty. Rada gminy podczas określania górnych stawek opłat ponoszonych przez właścicieli nieruchomości za usługi asenizacyjne może uwzględnić możliwości finansowe poszczególnych mieszkańców. Zbyt wysokie ceny za świadczone usługi – przy niedostatecznie rozwiniętej świadomości ekologicznej mieszkańców gminy i nieskutecznym nadzorze nad prawidłowym wypełnianiem ustawowych obowiązków przez właścicieli nieruchomości niepodłączonych do komunalnej sieci kanalizacyjnej – mogą skutkować nieprawidłowym odprowadzaniem przez nich ścieków. Ustalając stawki za usługi, rada gminy powinna zatem brać pod uwagę np. koszty wywozu, zapewnienie odpowiedniej rentowności zainteresowanych przedsiębiorców, zabezpieczenie mieszkańców przed nadmiernymi, nieuzasadnionymi kosztami.

Ustalenie górnych stawek jest niezbędne do prawidłowej realizacji obowiązków gminy w zakresie zorganizowania zastępczego wywozu nieczystości płynnych w przypadku właścicieli, którzy nie zawarli umów na wywóz nieczystości. Procedura ta jest bowiem przeprowadzana na podstawie decyzji, której obligatoryjnym elementem jest ustalenie m.in. wysokości opłaty, określonej z zastosowaniem jej górnej stawki, uiszczanej przez właściciela nieruchomości, na którego rzecz usługę taką wykonywano. W przypadku nieuchwalenia górnej stawki opłat wydanie decyzji o zastępczym wywozie będzie niemożliwe.

Poza wymienionymi powyżej obligatoryjnymi uchwałami organy stanowiące mogą fakultatywnie podjąć uchwały w sprawie innego sposobu dokumentowania przez właścicieli nieruchomości obowiązku pozbywania się nieczystości ciekłych oraz w sprawie przejęcia od nich obowiązków w zakresie pozbywania się nieczystości ciekłych.

Zobacz także:

Więcej o decyzjach w postępowaniu administracyjnym znajdziesz w module Gospodarka komunalna i ochrona środowiska>>

Umowa o roboty budowlane

Publikacja stanowi szczegółowe omówienie przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących umowy o roboty budowlane (art. 647–659 KC) uwzględniające nowelizację, która weszła w życie z dniem 1.6.2017 r. oraz przepisów prawa zamówień publicznych dotyczących tej tematyki.

Niniejsza publikacja ma na celu ułatwienie zawierania umów o roboty budowlane o treści uwzględniającej rzeczywiste potrzeby uczestników procesu budowlanego. Celem autorów komentarza było także omówienie problemów praktycznych, z jakimi borykają się strony umów o roboty budowlane, na tle stosowania pozakodeksowych klauzul umownych wykształconych w praktyce obrotu budowlanego.

W publikacji zawarto najnowsze orzecznictwo, poglądy doktryny oraz aktualny stan prawny obejmujący tekst jednolity ustawy z 29.1.2004 r. – Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1579 ze zm.), w tym przede wszystkim zmiany dotyczące uproszczenia i uelastycznienia procedur w zamówieniach publicznych (zmiany wprowadzone ustawą z 22.6.2016 r. o zmianie ustawy – Prawo zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. z 2016 r. poz. 1020 ze zm.).

Prezentowana publikacja jest pozycją niezwykle przydatną dla wszystkich osób zajmujących się zagadnieniami związanymi z procesem inwestycyjnym.

Publikacja składa się z dwóch części:

praktyczny komentarz do przepisów Kodeksu cywilnego i prawa zamówień publicznych
wzory dokumentów stosowanych w toku prowadzenia procesu budowlanego

Fragment tekstu z poradnika:

Umowa o roboty budowlane jest jedną z podstawowych umów obecnych w życiu gospodarczym. Jednocześnie na skutek dosyć enigmatycznej regulacji w Kodeksie cywilnym, jej stosowanie rodzi wiele problemów praktycznych.

Istotność umowy o roboty budowlane wynika m.in. z tego, iż z jednej strony dotyczy ona drobnych, istotnych z punktu widzenia obywatela, umów dotyczących np. wybudowania domu, z drugiej, reguluje ona największe inwestycje w Polsce i na świecie.

W doktrynie i w praktyce wiele kwestii związanych z umową o roboty budowlane budzi wątpliwości. Celem niniejszej publikacji jest przedstawienie tych wątpliwości i o ile to możliwe, próba maksymalnie jasnej interpretacji przepisów. Publikacja koncentruje się na praktycznych problemach związanych ze stosowaniem przepisów, odsuwając na dalszy plan spory doktrynalne, nie zawsze dotyczące rzeczywistych problemów. Autorzy postawili sobie zadanie omówienia regulacji prawnej dotyczącej umowy o roboty budowlane, kładąc nacisk na aspekty praktyczne i rozwiązywanie praktycznych problemów stojących przed inwestorem, wykonawcą, podwykonawcą.

Ze względu na istotność przepisów dotyczących zamówień publicznych, często zmieniających regulacje Kodeksu cywilnego, konieczne jest przedstawienie obok regulacji kodeksowych, również przepisów Prawa zamówień publicznych.

Autorzy starali się przekazać swoje doświadczenia praktyczne wynikające ze stosowania przepisów Kodeksu cywilnego i Prawa zamówień publicznych, nabyte przy opiniowaniu umów, doradztwie prawnym przy realizacji inwestycji i na sali sądowej.

Publikacja uwzględnia najnowsze orzecznictwo i literaturę przedmiotu. Szczególny nacisk położono na regulacje nowe, w tym kluczowy dla określenia sytuacji prawnej podwykonawcy art. 647¹ KC.

Zobacz także:

Więcej o umowach o roboty budowlane znajdziesz w module Budownictwo, architektura i urbanistyka>>

Praktycznie o decyzjach środowiskowych

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach to jedna z pierwszych decyzji inwestycyjnych.

Publikacja przybliża rolę organów, na których spoczywa jej wydanie, jak i organów współdziałających. Wskazuje na różne znaczenie funkcji tych organów w toku postępowania, jak i pokazuje na praktycznych przykładach różnice pomiędzy wydawanymi przez nie opiniami, a uzgodnieniami.

W publikacji uwzględniono:

zmiany ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2017 r.,
wpływ nowego Prawa wodnego na proces pozyskiwania decyzji środowiskowych,
przebieg postępowania mającego na celu wydanie oceny wodnoprawnej.

Dzięki tej książce Czytelnik uzyska kompleksową wiedzę, jak powinno zostać prawidłowo i skutecznie przeprowadzone postępowanie administracyjne mające na celu wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Książka stanowi rodzaj przewodnika – po kolei omawia etapy procesu pozyskiwania decyzji, najczęstsze problemy, jakie się na nich pojawiają oraz omawia niezbędne dokumenty. Pokazuje też na konkretnych przykładach zmiany, jakie zaszły w postępowaniu w związku z ostatnimi zmianami ustawy ocenowej.

Publikacja przeznaczona jest dla praktyków podejmujących działania po obu stronach procesu inwestycyjnego – zarówno w gminie, jak i po stronie inwestora. Ważnym i praktycznym elementem jest dołączona płyta CD z gotowymi wzorami.

Fragment tekstu z poradnika:

2. Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięć, dla których nie została przeprowadzona ocena oddziaływania na środowisko.

Kryteria wydania decyzji środowiskowej wydanej w toku postępowania, w którym nie została przeprowadzona OOŚ, nie zostały ściśle określone, w przeciwieństwie do postępowań, w których została ona przeprowadzona.

Jeżeli nie została przeprowadzona OOŚ, w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach właściwy organ stwierdza brak potrzeby jej przeprowadzenia. Dodatkowo w decyzji tej organ może (art. 84 ust. 1a ŚrodInfU):
1) określić istotne warunki korzystania ze środowiska w fazie realizacji i eksploatacji lub użytkowania przedsięwzięcia, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony cennych wartości przyrodniczych, zasobów naturalnych i zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich (warunki, o których mowa w art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. b ŚrodInfU),
2) określić wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w dokumentacji wymaganej do wydania późniejszych decyzji inwestycyjnych, w szczególności w projekcie budowlanym (warunki, o których mowa w art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. c ŚrodInfU),
3) nałożyć obowiązek wykonania działań, mających na celu unikanie, zapobieganie i ograniczanie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (działania wskazane w art. 82 ust. 1 pkt 2 lit. b ŚrodInfU) – w szczególności nałożenie tego obowiązku powinno mieć miejsce, jeśli wynika on z treści postanowienia, w którym organ prowadzący postępowanie stwierdził brak potrzeby przeprowadzenia OOŚ.

Jeżeli decyzja została wydana bez przeprowadzenia OOŚ, należy uznać, że dane przedsięwzięcie nie będzie oddziaływać negatywnie na środowisko.

Nałożenie w decyzji dodatkowych ograniczeń, o których mowa w art. 82 ust. 1a ŚrodInfU, ma na celu wskazanie rozwiązań, których zastosowanie pozwoli na wyeliminowanie ewentualnych negatywnych oddziaływań. Dotyczy to przedsięwzięć, dla których już po przedłożeniu karty informacyjnej przedsięwzięcia, stanowisk organów współdziałających oraz na podstawie posiadanej przez organ wiedzy można wskazać ewentualne zagrożenia oraz sposoby ich wyeliminowania. Chodzi przede wszystkim o przedsięwzięcia typowe, co do których organ ma wiedzę w zakresie generowania przez nich oddziaływań i stosowania rozwiązań je eliminujących lub ograniczających.

Załącznikiem każdej decyzji środowiskowej jest charakterystyka przedsięwzięcia – niezależnie od tego, czy decyzja została wydana po przeprowadzeniu OOŚ, czy też nie.

Treść charakterystyki, jako załącznika do decyzji środowiskowej, jest tak samo wiążąca dla inwestora, jak treść samej decyzji (wyr. WSA w Warszawie z 12.9.2011 r., IV SA/Wa 1029/11, Legalis).

Celem wprowadzenia charakterystyki jest usystematyzowanie i łączne zebranie wszystkich parametrów przedsięwzięcia. Ma to znaczenie zwłaszcza w sytuacji, gdy decyzja wydawana jest bez przeprowadzenia OOŚ. Sama treść decyzji niewiele mówiłaby o danym przedsięwzięciu, zwłaszcza o jego parametrach. To zaś mogłoby przyczynić się do sytuacji, w której inwestorzy po uzyskaniu decyzji samodzielnie zmieniają dane parametry, a organy wydające decyzje inwestycyjne nie mają nawet możliwości zweryfikowania ich zgodności z decyzją środowiskową. W przypadku decyzji wydanej po przeprowadzeniu OOŚ to z treści decyzji wynikać będzie większość parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie, zatem znaczenie charakterystyki będzie dużo mniejsze, a jej zapisy będą po części dublować zapisy decyzji. Aby spełniać powyższy cel, charakterystyka powinna zawierać podstawowe informacje o przedsięwzięciu, pozwalające określić jego zakres przedmiotowy i podstawowe elementy związane z jego realizacją a warunkujące zakres oddziaływania na środowisko.

Wzór. Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko wydana bez przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko.

Zobacz także:

Więcej o decyzjach w postępowaniu administracyjnym znajdziesz w module Gospodarka komunalna i ochrona środowiska>>

Instrukcje księgowe i podatkowe 2018

Zmiany w zakresie CIT oraz PIT. W dniu 1.1.2018 r. weszła w życie ustawa z 27.10.2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175). Jest to najobszerniejsza zmiana przepisów w zakresie CIT i PIT od wielu lat. Obecnie w Sejmie jest projekt zmieniający tą nowelizację z 27.19.2017 r. Jest to rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (ustawa wpłynęła do sejmu 22.2.2018 r. – druk Sejmowy 2291). W związku z tą zmianą prezentujemy m.in. następujące wzory instrukcji:

Instrukcja w zakresie podziałów przychodów na kapitałowe i pozostałe,
Instrukcja w zakresie zaliczania w koszty aktywów niskocennych,
Instrukcja amortyzacji środków trwałych z uwzględnieniem zarówno zmian wprowadzonych od 1.1.2018 r., ale też zmian w zakresie amortyzacji jednorazowej tj. wprowadzonych od 1.8.2017 r.,
Instrukcja zaliczania w koszty wydatków przy działalności twórczej,
Inwentaryzacja w zakresie limitowanych usług niematerialnych (art. 15e),
Instrukcje w zakresie niedostatecznej kapitalizacji,
Instrukcja rozliczania strat z lat ubiegłych,
Instrukcja w zakresie wpłaty zaliczek na podatek dochodowy (w kontekście uchylenia obowiązku zapłaty dla zaliczek do wartości 1000 zł),
Instrukcja w zakresie opodatkowania wygranych w konkursach organizowanych przez przedsiębiorstwo i dodatkowo w zakresie obowiązków o charakterze płatnika z tego tytułu;

Zmiany w zakresie VAT. W dniu 1.7.2018 r. weszła w życie ustawa z 15.12.2017 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U z 2018 r. poz. 62). Ustawa ta wprowadza mechanizm podzielonej płatności (w tym nowy tryb zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w terminie 25 dni na konto VAT). W związku z tą zmianą prezentujemy instrukcję w zakresie mechanizmu podzielonej płatności.

Zmiany w zakresie rachunkowości. Na prowadzenie rachunkowości wpływ miały m.in. powyżej opisane zmiany w podatkach. Ponadto opublikowano nową wersję Krajowego Standardu Rachunkowości: Nr 1 Rachunek przepływów pieniężnych (Dz.Urz. Ministra Rozwoju i Finansów z 2017 r. poz. 2016) oraz Nr 9 „Sprawozdanie z działalności” (Dz.Urz. Ministra Rozwoju i Finansów z 2018 r. poz. 4), jak również w dniu 9.1.2018 r. Komitet Standardów Rachunkowości przyjął nowe stanowisko w sprawie realizacji przepisów art. 4 ust. 1, 1a i 1b RachunkU, nakładających obowiązek rzetelnego i jasnego przedstawienia obrazu jednostki (Dz.Urz. MF z 2018 r. poz. 7). Stanowisko to wchodzi w życie 8.2.2018 r. Ma zastosowanie po raz pierwszy do sprawozdań finansowych sporządzonych za rok obrotowy rozpoczynający się od 1.1.2018 r. Ponadto od 1.10.2018 r. wchodzi w życie ustawa z 26.1.2018 r. o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U z 2018 r. poz. 398), a na stronach RCL można śledzić postępy prac nad dużą nowelizacją ustawy o rachunkowości – chodzi o projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu wprowadzenia uproszczeń dla przedsiębiorców w prawie podatkowym i gospodarczym. W związku z tymi zmianami prezentujemy aktualny wzór polityki rachunkowości.

Fragment tekstu z poradnika:

Definicja polityki rachunkowości

Polityka rachunkowości jest najważniejszym dokumentem prawa bilansowego i przesądza o istocie prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz sporządzania sprawozdania finansowego. W konsekwencji stanowi swoistego rodzaju konstytucję finansową każdej jednostki. Ustawodawca, wyliczając elementy rachunkowości jednostki, na pierwszym miejscu wymienia przyjęte zasady rachunkowości, zwane również jej polityką. Ustawa o rachunkowości wskazuje, że przez politykę rachunkowości należy rozumieć wybrane i stosowane przez jednostkę rozwiązania, które są dopuszczone RachunkU, jak również rozwiązania określone w MSR, z których jednostka korzysta. Oznacza to, że jeżeli jednostka zobligowana do sporządzania sprawozdań finansowych według RachunkU, stosuje również zapisy MSR/MSSF w obszarach, w których polskie prawo bilansowe nie daje jednoznacznych wskazówek, fakt ten powinien znaleźć odzwierciedlenie w polityce rachunkowości. Również informacja o tym, że jednostka korzysta z zapisów KSR (także stanowisk Komitetu Standardów Rachunkowości, które zgodnie ze stanowiskiem Komitetu Standardów Rachunkowości w sprawie zasady rzetelnego i jasnego obrazu w realizacji przepisów art. 4 ust. 1 oraz ust. 1a i 1b RachunkU należy traktować na równi z KSR), powinna zostać odnotowana w opisie stosowanych zasad rachunkowości. Politykę rachunkowości można nazwać swoistym aktem normatywnym, obejmującym tylko daną jednostkę i uwzględniającym jej specyfikę, regulującym zasady prowadzenia w niej rachunkowości.

Zmiany w RachunkU, które weszły w życie 1.1.2016 r., podniosły rangę polityki rachunkowości. Dodany ust. 1b w art. 4 RachunkU stanowi, że w wyjątkowych przypadkach, jeżeli stosowanie określonego przepisu RachunkU nie pozwoliłoby na rzetelne i jasne przedstawienie sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego, jednostka nie stosuje tego przepisu, a w informacji dodatkowej uzasadnia przyczyny jego niezastosowania oraz określa wpływ, jaki niezastosowanie przepisu wywiera na obraz sytuacji majątkowej i finansowej oraz wynik finansowy jednostki. Jednostka może więc nie stosować danego przepisu RachunkU, ma natomiast obowiązek stosować się do zasad określonych w polityce rachunkowości, które lepiej, niż zapisy ustawowe, odzwierciedlają rzeczywistość ekonomiczną i oddają prawdziwy charakter zdarzeń ekonomicznych, które wystąpiły w danej jednostce. Kolejną nobilitacją dla polityki rachunkowości jest przyjęcie uchwałą Nr 1/2018 Komitetu Standardów Rachunkowości z 9.1.2018 r. stanowiska Komitetu Standardów Rachunkowości w sprawie zasady rzetelnego i jasnego obrazu w realizacji przepisów art. 4 ust. 1 oraz ust. 1a i 1b RachunkU.

Zobacz także:

Więcej o instrukcjach księgowych i podatkowych znajdziesz w module Finanse publiczne, księgowość i podatki >>

Nowe treści w Legalis Administracja – sierpień 2018

System Informacji Prawnej Legalis Administracja w sierpniu 2018 r. uzupełniony został w stosunku do poprzedniego miesiąca aż o 11 397 aktów prawnych (w tym: 660 z Dziennika Ustaw, Monitora Polskiego i dzienników resortowych; 10 119 aktów prawa miejscowego) oraz 12 793 orzeczeń (w tym 11 702 orzeczeń sądów).

Państwa uwagę zwracamy także na wzbogaconą bazę odautorskich porad (gotowe odpowiedzi na pytania i problemy zgłaszane przez jednostki publiczne – Praktyczne wyjaśnienia) i aktualności – 658 nowych treści.

To tylko wybrane treści, o które wzbogacony został w stosunku do poprzedniego miesiąca Legalis Administracja.

Zwracamy Państwa uwagę także na poszerzoną bazę poradników (dla urzędników, skarbników, sekretarzy, kierowników jednostek) opublikowanych on-line, które są powiązane z systemem aktów prawnych, m.in.:

Funkcjonowanie spółek z udziałem jednostek samorządu terytorialnego – Michał Kościelak, Paweł Michalski
Gospodarka ściekowa gmin. Nadzór, kontrola, sankcje – Arkadiusz Jówko, Jarosław Maćkowiak
Instrukcje księgowe i podatkowe – red. prof. dr hab. Artur Hołda
RODO – obowiązki administratorów – Agnieszka Sagan-Jeżowska

Polecamy Państwu najnowsze komentarze, m.in.:

Umowa o roboty budowlane w Kodeksie cywilnym i Prawie zamówień publicznych – Jerzy Bieluk, Katarzyna Zadykowicz-Sokół
Prawo i postępowanie spadkowe. Tom IVB – red.: dr hab. Konrad Osajda
Umowa o finansach publicznych – 7; red. dr Agnieszka Mikos-Sitek, dr Rafał Bucholski
Kodeks postępowania administracyjnego – wyd. 25; red. prof. dr hab. Marek Wierzbowski, prof. dr hab. Aleksandra Wiktorowska

Zapraszamy do zapoznania się z plikiem, w którym graficznie przedstawiliśmy miesięczną aktualizację treści Legalis Administracja oraz prezentujemy dodane w sierpniu treści praktyczne, poradniki, komentarze Wydawnictwa C.H.Beck – do pobrania poniżej.

Nowości w Legalis Administracja – sierpień 2018 >>

Praktycznie o prawie administracyjnym

Praktycznie o prawie administracyjnym

Publikacja została poświęcona osobom pełniących służbę publiczną, w szczególności administracji publicznej, a także zagadnieniom z zakresu określanego na ogół jako etyka (etyka służby publicznej, etyka w administracji publicznej, etyka urzędnicza itp.).
Niniejsza pozycja to nieodzowna pomoc dla praktyków, w szczególności sędziów sądów administracyjnych, a w sprawach dyscyplinarnych sędziów właściwych w ich zakresie, radców prawnych, adwokatów, doradców podatkowych, rzeczników patentowych, urzędników administracji publicznej i innych osób w służbie publicznej, w tym członków organów samorządu terytorialnego i samorządu zawodowego.
Stanowi ona również nieocenioną bazę wiedzy dla doktorantów, aplikantów zawodów prawniczych w trakcie odbywania aplikacji i tych, którzy przygotowują się do egzaminu końcowego, a także zainteresowanych tematem studentów.

Fragment z książki:

Etyka urzędnicza i etyka służby publicznej 2016, wyd. 1

Rozdział V. Polityczne wsparcie i ograniczenia etyki urzędniczej

§ 16. Infrastruktura etyczna jako polityka administracyjna

1 Problematyka polityczna jest niezwykle doniosła dla etyki urzędniczej. Jak była już o tym mowa w poprzednich rozdziałach, przejawia się to na wielu poziomach. W pierwszej kolejności samo formułowanie jej normatywnych koncepcji nie może odbyć się bez uwzględnienia różnego rodzaju ujęć istoty i funkcji prawnych oraz ustrojowych administracji publicznej. Oznacza to, że konieczne jest sięganie w tej dziedzinie nie tylko do teorii z zakresu nauk administracyjnych i prawa administracyjnego, ale także do nauk politycznych i filozofii polityki. Dlatego też szczególną uwagę w niniejszym tomie poświęcono różnym koncepcjom etyki urzędniczej w perspektywie teorii demokracji. Niewątpliwie wyznaczają one ogólną ramę dla bardziej praktycznych rozwiązań. W dalszej kolejności doniosłość problematyki politycznej staje się wyraźna w związku z omawianiem koncepcji infrastruktury etycznej administracji publicznej jako formy instytucjonalizacji etyki urzędniczej.

Spośród różnych możliwych sposobów pojmowania owej infrastruktury na pewno kluczowe jest holistyczne spojrzenie PUMA. Nieprzypadkowo wśród elementów infrastruktury na pierwszym miejscu wymienia się wolę polityczną, podkreślając, że politycy powinni kłaść nacisk na etykę w służbie publicznej, dawać dobry przykład i wspierać właściwie postępowanie przy pomocy współmiernych środków. Oznacza to, że problematyka polityczna nie jest więc tylko ważna w rozważaniach teoretycznych, ale ma charakter bardzo praktyczny.

Zobacz także:

Więcej w module Postępowanie administracyjne i egzekucyjne>>

Praktycznie o prawie rodzinnym i opiekuńczym

Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz

W piątym wydaniu komentarza przystępnie i praktycznie omówiono kwestie dotyczące m.in.: małżeństwa, pokrewieństwa i powinowactwa (pochodzenie dziecka i władza rodzicielska, piecza zastępcza, kontakty z dzieckiem), obowiązku alimentacyjnego, małżeńskich ustrojów majątkowych, opieki i kurateli oraz rozwodu i separacji.
Uwzględniono tekst jednolity z 9.3.2017 r. oraz wszystkie nowelizacje kodeksu (od momentu ukazania się poprzedniego wydania), a także inne akty prawne, m.in. Prawo prywatne międzynarodowe, Prawo o aktach stanu cywilnego oraz nowelizacje ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. W komentarzu zawarto również najnowsze orzecznictwo Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Administracyjnego, sądów apelacyjnych i wojewódzkich sądów administracyjnych oraz aktualne piśmiennictwo.
Komentarz wyróżnia się szczegółową strukturą wewnętrzną oraz precyzyjnym, przejrzystym i jednolitym podziałem zagadnień.

Fragment tekstu:

Art. 112³ [Zasada subsydiarności pieczy zastępczej]

KOMENTOWANY PRZEPIS

1. Umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej może nastąpić jedynie wówczas, gdy uprzednio stosowane inne środki przewidziane w art. 109 § 2 pkt 1–4 oraz formy pomocy rodzicom dziecka, o których mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, nie doprowadziły do usunięcia stanu zagrożenia dobra dziecka, chyba że konieczność niezwłocznego zapewnienia dziecku pieczy zastępczej wynika z poważnego zagrożenia dobra dziecka, w szczególności zagrożenia jego życia lub zdrowia.

2. Umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej wbrew woli rodziców wyłącznie z powodu ubóstwa nie jest dopuszczalne.

SPIS TREŚCI

Odesłanie

Wsparcie dla rodziny przeżywającej trudności

Formy sprawowania pieczy

Postępowanie opiekuńcze

Zasięgnięcie opinii

Nowelizacja

Ubóstwo

Odesłanie. Zgodnie z art. 4 ustawy z 9.6.2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 998 ze zm.; dalej: WspRodzU) dziecku przysługują m.in. prawa do wychowania w rodzinie, a w razie konieczności do wychowywania dziecka poza rodziną – do opieki i wychowania w rodzinnych formach pieczy zastępczej, jeśli jest to zgodne z dobrem dziecka, powrotu do rodziny, utrzymywania osobistych kontaktów z rodzicami, z wyjątkiem przypadków, w których sąd zakazał takich kontaktów, stabilnego środowiska wychowawczego, kształcenia, rozwoju uzdolnień, zainteresowań i przekonań oraz zabawy i wypoczynku oraz pomocy w przygotowaniu do samodzielnego życia.

Wsparcie dla rodziny przeżywającej trudności. Jest zasadą, że rodzina przeżywająca trudności w wypełnianiu funkcji opiekuńczo-wychowawczych w pierwszej kolejności może otrzymać wsparcie ze strony instytucji i podmiotów działających na rzecz dziecka i rodziny (gminy, organizacji pozarządowej, także osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej Kościoła Katolickiego, innego kościoła lub związku wyznaniowego – art. 10 i art. 190 WspRodzU, oraz asystenta rodziny – art. 11–17 WspRodzU), placówki wsparcia dziennego (art. 18–28 WspRodzU) i rodziny wspierającej (art. 29–31 WspRodzU). Dopiero w przypadku niemożności zapewnienia opieki i wychowania przez rodziców dziecko może być umieszczone w rodzinie zastępczej albo innej jednostce organizacyjnej systemu pieczy zastępczej (zob. art. 2 ust. 2 i art. 32 ust. 1 WspRodzU; w komentowanym przepisie zamieszczono niefortunne sformułowanie o „umieszczeniu dziecka w pieczy zastępczej”).

Formy sprawowania pieczy. Istnieją dwie formy sprawowania pieczy zastępczej: rodzinna i instytucjonalna (art. 34 WspRodzU; zob. Wprowadzenie Nb 208).

Postępowanie opiekuńcze. W drodze wyjątku od zasady wyrażonej w komentowanym przepisie umieszczenie dziecka w rodzinie zastępczej albo innej jednostce organizacyjnej systemu pieczy zastępczej może nastąpić bez wyczerpania wszystkich form pomocy rodzicom dziecka, o których mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, jeżeli dobro dziecka wymaga zapewnienia mu niezwłocznie pieczy zastępczej. Chodzi tu zwłaszcza o takie sytuacje, gdy dziecko jest umieszczane w rodzinie zastępczej albo innej jednostce organizacyjnej systemu pieczy zastępczej bez orzeczenia sądu opiekuńczego (zob. Wprowadzenie Nb 217). W takich przypadkach sąd opiekuńczy niezwłocznie wszczyna postępowanie opiekuńcze (art. 579¹ § 1 ustawy z 17.11.1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego; t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1360; dalej: KPC). Pominięcie procedury wyczerpania wszystkich form pomocy rodzicom dziecka jest jednak oczywiście możliwe również wtedy, gdy umieszczenie dziecka w rodzinie zastępczej albo innej jednostce organizacyjnej systemu pieczy zastępczej następuje na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego, decyduje zaś o tym dokonana przez sąd ocena przesłanki dobra dziecka (zob. Wprowadzenie Nb 44).

Zasięgnięcie opinii. Przed umieszczeniem dziecka w rodzinie zastępczej lub rodzinnym domu dziecka sąd zasięga opinii właściwego ośrodka pomocy społecznej, opinii właściwego organizatora rodzinnej pieczy zastępczej, informacji o dotychczasowym sprawowaniu funkcji przez rodzinę zastępczą lub prowadzącego rodzinny dom dziecka oraz informacji z rejestru danych prowadzonego przez starostę na podstawie przepisów o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. Jeżeli zaś umieszczenie dziecka w rodzinnej pieczy zastępczej ma nastąpić na terenie innego powiatu niż powiat miejsca zamieszkania dziecka, sąd opiekuńczy zasięga ponadto opinii starosty właściwego ze względu na miejsce sprawowania rodzinnej pieczy zastępczej (art. 579² § 1 i 2 KPC).

Nowelizacja. Komentowany artykuł otrzymał nowe brzmienie na podstawie art. 1 ustawy z 18.3.2016 r. o zmianie ustawy – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2016 r. poz. 406). W uzasadnieniu projektu rządowego ustawy (Druk Nr 164 z 28.12.2015 r. Sejmu VIII kadencji) wskazano w szczególności, że środki z zakresu pieczy zastępczej powinny być stosowane w sytuacji, gdy rodzice albo rodzic sprawujący władzę rodzicielską nie spełniają swoich funkcji i może to stanowić zagrożenie dla dobra dziecka, a piecza zastępcza ma w założeniu charakter tymczasowy. Podkreślono, że skoro umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej stanowi najdalej idącą ingerencję, powinno być to możliwe w wypadku poważnego zagrożenia dobra dziecka, ze wskazaniem interpretacyjnym odnoszącym się do zagrożenia jego życia lub zdrowia. Zaproponowano także, aby art. 112³ został uzupełniony o formy ingerencji we władzę rodzicielską przewidziane w art. 109 § 2 pkt 1–4, gdyż w ten sposób zostanie rozszerzona konieczność wyczerpania możliwości, z jakich sąd może skorzystać, zanim zdecyduje się na umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej.

Ubóstwo. W uzasadnieniu projektu rządowego ustawy zaproponowano wprowadzenie zakazu umieszczania w pieczy zastępczej wyłącznie z powodu ubóstwa. Podkreślono, że istnienie tej okoliczności, w sytuacji gdy rodzice spełniają swoje funkcje opiekuńczo-wychowawcze prawidłowo, powinno zasadniczo rodzić obowiązek ze strony państwa udzielania rodzinie pomocy dla usunięcia tego stanu. O ile jednak rodzice sami wnoszą o zapewnienie dziecku pieczy zastępczej, taka możliwość jest dopuszczalna, przewiduje to bowiem art. 100 § 1 zd. 2. Zob. też uchwałę Nr 165 Rady Ministrów z 12.8.2014 r. w sprawie przyjęcia programu pod nazwą „Krajowy Program Przeciwdziałania Ubóstwu i Wykluczeniu Społecznemu 2020. Nowy wymiar aktywnej integracji” (M.P. z 2014 r. poz. 787).

Zobacz także:

Więcej informacji dotyczących spraw między małżonkami, ustalania kontaktów z dziećmi, alimentów i procedury przyznawania świadczeń i zasad wydawania decyzji w module Pomoc społeczna>>

Praktycznie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

W publikacji zostały omówione kwestie dotyczące:

etapów planowania w gminie, województwie na szczeblu krajowym oraz lokalizacji inwestycji celu publicznego i ustalania warunków zabudowy,
regulacji z zakresu gospodarki nieruchomościami, prawa budowlanego, prawa geodezyjnego, ochrony środowiska, postępowania administracyjnego, cywilnych i konstytucyjnych regulacji prawa własności, norm prawa międzynarodowego, ustaw samorządowych, a także
rozporządzeń wykonawczych do ustawy. Komentarz łączy aspekty prawne ze szczegółowym objaśnieniem treści z zakresu urbanistyki, architektury i budownictwa.

Publikacja uwzględnia i szczegółowo prezentuje omówienie najnowszych zmian w prawie w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego, w tym m.in.:

ustawę o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw z 7.7.2016 r., wprowadzającą obowiązek przedstawienia projektu planu ministrowi właściwemu do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa w celu stwierdzenia jego zgodności z koncepcją przestrzennego zagospodarowania kraju

ustawę o związku metropolitalnym w województwie śląskim z 9.3.2017 r., która umożliwiła zarządowi związku metropolitalnego na podstawie porozumienia zawartego między związkiem metropolitalnym a gminą jednocześnie z projektem studium metropolitalnego, sporządzenie projektu studium.

ustawę Prawo wodne z 20.7.2017 r., gdzie zastąpiono procedurę uzyskiwania odstępstw od zakazów planowanej zabudowy na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią uzgodnieniami z Państwowym Gospodarstwem Wodnym Wody Polskie, które to następować będą w formie decyzji, w której wskazane będą warunki dla planowanej zabudowy i planowanego zagospodarowania przestrzennego działek położonych w takich obszarach.

Fragment tekstu z poradnika:

Gospodarowanie przestrzenią jest procesem z natury konfliktogennym. Jest grą wielu podmiotów o sprzecznych interesach. Zadaniem regulacji prawnych jest próba godzenia tych interesów. To zaś oznacza, że prawo zagospodarowania przestrzennego staje się wyrazem kompromisu pomiędzy różnymi interesami i wyobrażeniami o zagospodarowaniu przestrzenią i jako takie nie zadowala na ogół nikogo, budząc skrajne emocje i oceny.

Tak też jest w przypadku uchwalonej 27.3.2003 r. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1073 ze zm.), której w praktyce nie szczędzi się słów krytyki. Czy krytyka ta jest uzasadniona? Częściowo niewątpliwie tak. Przygotowywane w pośpiechu rozwiązania ustawy, a następnie jej liczne nowelizacje, nie wydają się szczytem osiągnięć techniki legislacyjnej. Brak przejrzystości kluczowych dla ustawy rozwiązań, niezdefiniowane nowe instytucje (np. dyskusja publiczna jako element procedury planistycznej), mało precyzyjnie uregulowany stan przejściowy czy wreszcie język ustawy odbiegający niekiedy od stosowanego w prawie (np. „zapisy” studium – art. 15 ust. 1 ZagospPrzestrzU) to podstawowe zarzuty pod adresem ustawy w tym zakresie.

Od niedoskonałej techniki legislacyjnej odróżnić jednak trzeba rozwiązania merytoryczne. Te, wbrew oczekiwaniom, nie idą zbyt daleko. Ustawodawca nie wprowadza zmian systemowych, również w przyjętych nowelizacjach. Pozostaje przy dotychczasowej filozofii gospodarowania przestrzenią. Podobnie dzieli zadania i kompetencje pomiędzy – z jednej strony – gminy, a z drugiej – państwo i samorząd wojewódzki. Utrzymuje trójszczeblowy system planowania przestrzennego, u którego podstaw pozostawia gminę z jej planowaniem realizacyjnym, organom państwa wyznaczając rolę kreatora polityki przestrzennej państwa, a samorządowemu województwu rolę „zwornika” pomiędzy planowaniem realizacyjnym gminy i polityką przestrzenną państwa. Tak jak dotąd, w cieniu systemu planowania przestrzennego pozostawia powiat, który nie ma w istocie możliwości wpływu na kształt przestrzeni zarówno w wymiarze lokalnym, jak i ponadlokalnym.

Jeżeli chodzi o gospodarowanie przestrzenią w gminie, to ustawodawca pozostaje przy zasadzie fakultatywności planowania i dualistycznym systemie aktów planistycznych. Pozostaje przy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego – jako akcie polityki przestrzennej i miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego – jako aktach prawa miejscowego. Mając na uwadze, iż plany miejscowe mogą, ale nie muszą, być sporządzane, należy stwierdzić, że istnieją obszary pozbawione planu, na których gospodarowanie przestrzenią odbywa się na podstawie przepisów ustawy i wydawanych w takich przypadkach decyzji ustalających warunki zabudowy i zagospodarowania terenu (o warunkach zabudowy bądź lokalizacji inwestycji celu publicznego).

Zobacz także:

Więcej o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym znajdziesz w module Budownictwo, architektura i urbanistyka>>

Wynagrodzenia w oświacie 2018

Wynagrodzenia w oświacie 2018 to pierwsza publikacja na ten temat zmodyfikowanego systemu płac nauczycielskich, oparta na autorskim komentarzu twórcy całego systemu do obecnych zmian.

Nauczycielski system płac to złożony proces aktywności prawodawczej i decyzyjnej niezależnych od siebie podmiotów administracji centralnej i samorządowej. Po 17 latach od wprowadzenia systemu ustawodawca dokonał istotnej jego modernizacji. Niniejsza publikacja umożliwia poznanie, ocenę i wdrożenie modyfikacji bez konieczności przeszukiwania i intuicyjnego łączenia skrajnie rozproszonych nowych reguł prawnych.

Najważniejsze atuty książki:

opisanie i analiza systemu wynagradzania nauczycieli w kontekście kompetencji, uprawnień i możliwości przypisanych kolejno wszystkim podmiotom zarządzającym sferą oświaty publicznej (nauczyciel, dyrektor, samorząd, administracja rządowa),
dokładne i przejrzyste prezentowanie poszczególnych zagadnień,
koncentracja na praktycznych rozwiązaniach i przykładach,
wyróżnienie w treści zagadnień ważnych i nowych,
zamieszczenie wzorów umów i pism.

W publikacji Czytelnik znajdzie odpowiedzi na następujące pytania:

Kto i w jakim zakresie decyduje o wysokości płacy nauczycielskiej oraz dlaczego Minister Edukacji Narodowej przestał odgrywać najważniejszą rolę w tym procesie?
Dlaczego nieprawdziwe jest twierdzenie, że system wynagrodzeń nauczycielskich składa się z szeregu niewysokich składników płacy?
Dlaczego samorządowy regulamin płacowy nauczycieli to możliwość skoku cywilizacyjnego w zakresie promowania i wprowadzania jakościowej zmiany w oświacie?
Jakie są obowiązki związane z kształtowaniem płac nauczycielskich na poziomie nauczyciela, dyrektora szkoły i samorządu?
Jakie są wszystkie składniki płacy nauczycielskiej, sposoby ich obliczania i wypłacania?
Jakie są relacje i skutki wynikające z wypłacania (lub niewypłacania) składników płacy?

Fragment tekstu z poradnika:

1.4. Cechy systemu wynagradzania nauczycieli

Odpowiednio do definiowania w ślad za zasadami ustrojowymi w przepisach prawa oświatowego zdecentralizowanej sfery podmiotowej odpowiedzialności przyporządkowano jej również system wynagradzania. Można dostrzec, że w zdecentralizowanej oświacie charakteryzuje się ona następującymi cechami:

1) indywidualne płace nauczycieli i ich coroczny wzrost zostają definitywnie oddzielone od decyzji i ustaleń centralnych organów administracji rządowej, niebędących organami prowadzącymi szkół i placówek;

2) samorząd terytorialny działa na podstawie przepisów ustaw, które wyposażają go w konkretne uprawnienia, gwarantujące wykonywanie zadań publicznych (uprawnienia te zostały istotnie zmniejszone w 2009 r., kiedy to zniesiono coroczny obowiązek stanowienia samorządowych regulaminów wynagradzania nauczycieli).

Stosownie do powyższego nauczycielski system płac opiera się na ustaleniu przez prawodawcę średnich płac gwarantowanych w KartaNauczU, ich realizacją zaś zajmują się samorządy terytorialne, które są wyposażone w niezbędne kompetencje i narzędzia. Średnie płace wynikają i są uzależnione wprost od następujących aktów prawa:

1) ustawy budżetowej i wskaźników określonych w KartaNauczU (na poziomie gwarantowanym);

2) rozstrzygnięć organów stanowiących JST – uchwała (akt prawa miejscowego) w sprawie dodatków nauczycielskich, których wysokość ma być ustalona przez samorząd w taki sposób, aby łącznie z pozostałymi składnikami płacy (ustalonymi w aktach prawa powszechnie obowiązującego – ustawie i rozporządzeniach) osiągnąć co najmniej kwoty wynikające z KartaNauczU.

Porządek formalny w zakresie konstrukcji nauczycielskiego systemu płac został zawarty w art. 30 KartaNauczU, w którym określono:

1) definicję wynagrodzenia nauczyciela (ust. 1);

2) warunki, od jakich zależy wysokość poszczególnych składników wynagrodzenia (ust. 2);

3) wysokość średnich wynagrodzeń nauczycieli gwarantowanych przez państwo na każdym ze stopni awansu w oparciu o system wskaźników (ust. 3);

4) kompetencje organu administracji rządowej w zakresie stanowienia niektórych składników wynagrodzenia (ust. 5);

5) samorząd terytorialny jako podmiot odpowiedzialny za płace nauczycielskie (ust. 6);

6) zakres finansowych gwarancji państwa w budżetach organów prowadzących szkoły i placówki (ust. 8 i 8a);

7) sposób i tryb podwyższania płac nauczycielskich (ust. 10, 10 a i 10b);

8) tryb realizacji corocznych podwyżek wynagrodzeń (ust. 11).

Jednocześnie ustawodawca powołał mechanizm kontrolno-wyrównawczy dla stanowienia i wypłacania płac nauczycielskich:

1) tryb ustalania i wypłacania specjalnego dodatku (uzupełniającego), w przypadku gdy w danym samorządzie średnie (gwarantowane) płace nie zostały osiągnięte (art. 30a KartaNauczU);

2) kontrolę sposobu wykonania obowiązków płacowych przez RIO.

Zobacz także:

Więcej o wynagrodzeniach nauczycieli znajdziesz w module Kadry i płace>>

Księgowania w układzie sprawozdawczości finansowej w jednostkach finansów publicznych

Poruszana w opracowaniu tematyka obejmuje zagadnienie ewidencji księgowej zachodzącej w budżecie oraz w jednostkach budżetowych i samorządowych zakładach budżetowych w układzie poszczególnych sprawozdań sporządzanych przez te jednostki z uwzględnieniem zmian jakie wprowadziło nowe rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z 13.9.2017 r. w sprawie rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. 2017 r. poz. 1911). Zmiany te dotyczą zasad funkcjonowania poszczególnych kont (co przekłada się na zmiany w schematach księgowań przedstawionych w poprzednich wydaniach książki) oraz zmian we wzorach poszczególnych elementów sprawozdania finansowego. Ponadto dodany został nowy element sprawozdania „Informacja dodatkowa”.

Książka ta będzie pomocna przy sporządzaniu sprawozdań finansowych za 2018 r., oraz podczas prowadzenia ewidencji księgowej w 2018 r.

Oprócz licznych księgowań książka zawiera również powiązania poszczególnych zdarzeń gospodarczych ze sprawozdawczością finansową oraz budżetową, jak również z klasyfikacją uwzględniające ostatnie zmiany w przepisach w tych obszarach. Szczególnie istotne jest przedstawienie powiązania z nowym elementem sprawozdania finansowego „Informacja dodatkowa”. Choć ten element sprawozdania będzie trzeba sporządzić dopiero w zakresie sprawozdań za 2018 r. to już teraz należy przygotować systemu księgowe i zasady księgowania do nowych wymogów!

W wyniku zmian w zakresie rachunkowości modyfikacji uległy (lub zostały wprowadzone jako nowe) księgowania m.in. w zakresie:

środków trwałych w budowie (konto 080),
zwiększenia i zmniejszenia wartości niematerialnych i prawnych oraz umorzenie i amortyzacja wartości niematerialnych i prawnych umarzanych w czasie w jednostce budżetowej – konto 020,
zwiększenia i zmniejszenia wartości niematerialnych i prawnych oraz umorzenie wartości niematerialnych i prawnych umarzanych jednorazowo w jednostce budżetowej – konto 020,
rozliczenia dochodów budżetowych z tytułu podatków – konto 235 „Rozliczenia dochodów budżetowych z tytułu podatków”,
wpłat do budżetów JST z tytułu odprowadzenia środków pieniężnych pozostających na wydzielonym rachunku bankowym oświatowej samorządowej jednostki budżetowej na 31 grudnia roku budżetowego,
nadwyżki środków obrotowych w samorządowych zakładach budżetowych,
nadwyżki dochodów jednostek budżetowych prowadzących działalność oświatową – konto 870,
zadań zleconych realizowanych przez samorządowe jednostki budżetowe.

Fragment tekstu z poradnika:

Podstawowym systemem informacyjnym w jednostkach jest rachunkowość. Ogólne zasady jej prowadzenia określa w Polsce ustawa z 29.9.1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 395 ze zm.). Wśród podmiotów podlegających jej regulacjom znajdują się: gminy, powiaty, województwa i ich związki, a także państwowe i samorządowe jednostki budżetowe oraz samorządowe zakłady budżetowe. Jednostki te zobowiązane są do prowadzenia rachunkowości zgodnie z jej przepisami z uwzględnieniem zasad szczególnych zawartych w innych przepisach. Nadrzędnym aktem prawnym wywierającym wpływ na rachunkowość jednostek sektora finansów publicznych jest ustawa z 27.8.2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2077 ze zm.). Jednostki te muszą stosować się do rozwiązań szczególnych w niej zawartych oraz w rozporządzeniach wydanych na jej podstawie. Uszczegółowienie tych zasad znajduje się przede wszystkim w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z 13.9.2017 r. w sprawie rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. 2017 r. poz. 1911).

Prowadzenie rachunkowości obejmuje przede wszystkim ewidencję księgową oraz sporządzanie sprawozdań. Jednym z głównych celów ewidencji księgowej jest dostarczenie wiarygodnych informacji niezbędnych do sporządzania sprawozdań. Częścią rachunkowości jednostek sektora finansów publicznych, która budzi wątpliwości pracowników służb finansowo-księgowych, jest ewidencja rachunkowa operacji gospodarczych. Jej podstawę stanowi zakładowy plan kont. Ustala go kierownik jednostki w polityce (zasadach) rachunkowości danej jednostki, z tym że musi on być zgodny z planem kont (z uwzględnieniem zasad jego modyfikacji) określonym przez Ministra Rozwoju i Finansów w rozporządzeniu z 13.9.2017 r. Odpowiednio opracowany zakładowy plan kont ułatwia sporządzanie sprawozdań finansowych i budżetowych. W skład sprawozdania finansowego jednostek budżetowych oraz samorządowych zakładów budżetowych wchodzą: bilans, rachunek zysków i strat, zestawienie zmian w funduszu jednostki, a od 1.1.2018 r. również informacja dodatkowa. Jednostki samorządu terytorialnego sporządzają bilans z wykonania budżetu. Poruszana w opracowaniu tematyka obejmuje zagadnienie ewidencji księgowej zachodzącej w budżecie JST oraz w jednostkach budżetowych i samorządowych zakładach budżetowych, w układzie poszczególnych sprawozdań sporządzanych przez te jednostki.

Zobacz także:

Więcej o ewidencji księgowej w module Finanse publiczne, księgowość i podatki>>

Zaloguj się do Legalis Administracja

Definicja polityki rachunkowości

1.4. Cechy systemu wynagradzania nauczycieli

Wypróbuj Legalis Administracja przez 7 dni

Zaloguj się do Legalis Administracja