IV Kongres Rewitalizacji Miast

W dniach 19-21 września 2016 r. w Starej Kopalni w Wałbrzychu odbędzie się IV Kongres Rewitalizacji Miast. Organizatorem wydarzenia jest Instytut Rozwoju Miast.

Podczas Kongresu zainaugurowana zostanie również działalność Obserwatorium Polityki Miejskiej – nowej inicjatywy IRM, mającej na celu wsparcie polskich samorządowców i władz centralnych we wdrażaniu Krajowej Polityki Miejskiej 2023, w oparciu o rzetelną wiedzę na temat rozwoju polskich miast.

IV Kongres Rewitalizacji Miast kontynuuje rozpoczętą w 2010 roku tradycję spotykania się co dwa lata środowiska zainteresowanego procesami rewitalizacji – samorządowców, naukowców, przedstawicieli organizacji pozarządowych, ekspertów oraz polityków.
Wspólnie z IV Kongresem Rewitalizacji odbędzie się także XIV Kongres Miast Polskich.

Wydawnictwo C.H.Beck jako uczestnik wydarzenia zaprezentuje podczas Kongresu swoje produkty i rozwiązania dedykowane administracji publicznej: praktyczne poradniki dla samorządów oraz System Informacji Prawnej Legalis Administracja.

Więcej informacji o kongresie na stronie http://kongres.irm.krakow.pl/

Nowe treści w Legalis Administracja – sierpień 2016

System Informacji Prawnej Legalis Administracja w sierpniu 2016 r. uzupełniony został w stosunku do poprzedniego miesiąca aż o 13 717 aktów prawnych (w tym: 326 z Dziennika Ustaw i Monitora Polskiego; 12 605 aktów prawa miejscowego) oraz 12 826 orzeczeń (w tym 825 orzeczeń organów administracji).

Państwa uwagę zwracamy także na wzbogaconą bazę odautorskich porad (gotowe odpowiedzi na pytania i problemy zgłaszane przez jednostki publiczne – Praktyczne wyjaśnienia) i aktualności – 556 nowych treści.

To tylko wybrane treści, o które wzbogacony został w stosunku do poprzedniego miesiąca Legalis Administracja.

Zwracamy także uwagę na poszerzoną bazę Poradników (dla urzędników, skarbników, sekretarzy, kierowników jednostek) opublikowanych on-line, które są powiązane z systemem aktów prawnych m.in.:

Dokumentacja wewnętrzna w jednostkach sektora finansów publicznych; wydanie 2 ‒ Sebastian Bach, r.pr. Andrzela Gawrońska-Baran, Elżbieta Iglińska, Agata Kumpiałowska, Anna Kuszel, Marek Rotkiewicz, Ewa Sławińska-Tomtała, Piotr Walczak, Piotr Wieczorek
Udziały jednostek samorządu terytorialnego we wpływach z podatków dochodowych; dr Przemysław Pest
Procedury udzielania świadczeń z pomocy społecznej. Wzory decyzji z wyjaśnieniami; Anna Brzezińska

Polecamy Państwu najnowszy komentarz:

Ustawa krajobrazowa, rewitalizacyjna i metropolitalna. Komentarz do przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym; dr Maciej J. Nowak, Zuzanna Tokarzewska-Żarna

Zapraszamy do zapoznania się z plikiem, w którym graficznie przedstawiliśmy miesięczną aktualizację treści Legalis Administracja oraz prezentujemy dodane w sierpniu treści praktyczne, poradniki, komentarze Wydawnictwa C.H.Beck – do pobrania poniżej.

Nowości w Legalis Administracja – sierpień 2016 >>

Alimenty. Komentarz

Komentarz stworzony przez praktyków – z myślą o praktykach. Ma za zadanie dostarczyć im przydatnego i wszechstronnego narzędzia pracy. Znalazły się w nim poza klasycznym, kodeksowym omówieniem zagadnień zawiązanych z alimentami takie zagadnienia, jak: administracyjne środki dyscyplinowania dłużnika, fundusz alimentacyjny, egzekucja krajowa i zagraniczna świadczeń alimentacyjnych oraz jurysdykcja w sprawach o alimenty.
Składa się z komentarza tezowego – zawierającego syntetyczne ujęcie najważniejszych kwestii dotyczących omawianego zagadnienia prawnego, części opisowej – stanowiącej rozwinięcie i uzupełnienie tez wskazanych w części pierwszej o poglądy doktryny, orzecznictwo i literaturę oraz systemu odesłań między częściami – ułatwiającego szybkie poruszanie się między częścią pierwszą i drugą oraz odnajdywanie w ich treści interesujących wątków.
W publikacji znajdują się dodatkowo wzory pism procesowych (m.in. pozew o alimenty, pozew o wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego, wniosek o ustalenie prawa do świadczenia z funduszu alimentacyjnego, skarga na czynności komornika, wniosek o egzekucję alimentów za granicą).

Fragment tekstu z komentarza:

Art. 27 [Zaspokajanie potrzeb rodziny]
Oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

A. Komentarz tezowy
1. Artykuł 27 ustawy z 25.2.1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 2082 ze zm.; dalej: KRO) stanowi konkretyzację obowiązków wzajemnej pomocy i współdziałania dla dobra rodziny, wynikających z art. 23 KRO.Świadczenia dochodzone i zasądzone na podstawie art. 27 KRO korzystają ze wszystkich przywilejów zastrzeżonych dla klasycznie pojmowanych świadczeń alimentacyjnych.

2. Obowiązek z art. 27 KRO jest aktualny, gdy istnieje – związana węzłem wspólnego pożycia – rodzina, którą tworzą bądź bezdzietni małżonkowie, bądź – w przypadku separacji faktycznej – jedno z małżonków pozostające z dziećmi we wspólnym gospodarstwie rodzinnym.Obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny ustaje w wypadku separacji faktycznej małżonków bezdzietnych bądź małżonków, których dzieci wskutek usamodzielnienia się nie pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie rodzinnym (wyr. SN z 26.5.1999 r., III CKN 153/99, Legalis).

3. W procesie o alimenty między małżonkami sąd w zasadzie nie może badać, czy i które z nich ponosi winę rozkładu pożycia.To z małżonków, które zrywa bez uzasadnionej przyczyny wspólne pożycie, nie może dochodzić od drugiego małżonka wykonywania obowiązków przewidzianych w art. 27 KRO. Gdy wina małżonka żądającego alimentów w spowodowaniu rozkładu pożycia jest oczywista i szczególnie rażąca bądź połączona z faktycznym założeniem nowej rodziny, może mieć zastosowanie art. 1441 KRO (uchw. SN z 16.12.1987 r., III CZP 91/86, OSNC 1988, Nr 4, poz. 42).

4. Potrzeby rodziny stanowią, oprócz utrzymania i wychowania dzieci, potrzeby z istoty swej wspólne, jak również indywidualne potrzeby małżonków. Mogą one być zaliczone do kategorii potrzeb rodziny, gdy zaspokojenie ich jest w danych okolicznościach usprawiedliwione interesem rodziny i odpowiada zasadom współżycia społecznego, a przede wszystkim zasadzie jednakowej stopy życiowej wszystkich członków rodziny (uchw. SN z 16.12.1987 r., III CZP 91/86, OSNC 1988, Nr 4, poz. 42).

5. Obowiązek małżonka z art. 27 KRO nie powstaje i nie zależy od tego, czy drugie z małżonków znajduje się w niedostatku, lecz od tego, by jedno z małżonków nie mogło zaspokajać swoich potrzeb w takim zakresie, w jakim może to uczynić drugie (uchw. SN z 16.12.1987 r., III CZP 91/86, OSNC 1988, Nr 4, poz. 42).Zasada egalitaryzmu małżonków nie oznacza automatycznego – niezależnie od okoliczności sprawy – sumowania dochodów małżonków, dzielenia ich na dwie równe części i zasądzania wyrównania w dochodach (wyr. SN z 28.1.1998 r., II CKN 585/97, OSP 1999, Nr 2, poz. 29).

6. Spełnienia obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny małżonek może dochodzić na drodze procesu cywilnego (uchw. SN z 16.12.1987 r., III CZP 91/86, OSNC 1988, Nr 4, poz. 42).

B. Część opisowa

Rozdział 4. Obowiązek alimentacyjny małżonków

1. Obowiązek w trakcie małżeństwa
1.1. Przyczynianie się do zaspokajania potrzeb rodziny (art. 27 KRO)
1.1.1. Uwagi ogólne
Artykuł 27 KRO stanowi konkretyzację obowiązków wzajemnej pomocy i współdziałania dla dobra rodziny, wynikających z art. 23 KRO. Oboje małżonkowie są obowiązani, każdy według swych sił oraz możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, co z kolei stanowi wyraz realizacji równouprawnienia małżonków, której nie zaprzepaszcza podział ról małżonków w rodzinie, gdyż zadośćuczynienie obowiązkowi zaspokajania potrzeb rodziny może polegać także w całości lub w części na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Jakkolwiek zagadnienie charakteru roszczenia określonego w art. 27 KRO nie jest jednolite – istota sporu sprowadza się do tego, czy mamy do czynienia z obowiązkiem stricte alimentacyjnym, czy quasi-alimentacyjnym – to z punktu widzenia praktyki spór ten pozbawiony jest znaczenia. Świadczenia dochodzone i zasądzone na omawianej podstawie korzystają ze wszystkich przywilejów zastrzeżonych dla klasycznie pojmowanych świadczeń. Zresztą, zaspokajanie potrzeb rodziny jest w istocie dostarczaniem środków utrzymania i w miarę konieczności – środków wychowania (zob. art. 128 KRO), rozpatrywanych jednakże nie indywidualnie, a zbiorowo, tj. rodziny jako całości.

1.1.2. Wspólne pożycie
W kwestii wpływu separacji faktycznej na istnienie omawianego obowiązku zdania w piśmiennictwie są podzielone. Według jednych autorów rozłączenie małżonków nie znosi obowiązku ustanowionego w art. 27 KRO, może jedynie wpłynąć na jego ukształtowanie i zakres. Formalnoprawny punkt widzenia przemawia na korzyść tego zapatrywania.

Analizując przepis art. 27 KRO pod kątem jego funkcji można bronić poglądu przeciwnego, twierdząc, że w wypadku separacji faktycznej małżonków i braku między nimi jakiejkolwiek więzi, rodzina, którą małżonkowie wcześniej tworzyli, de facto nie istnieje, co uzasadniałoby uchylenie obowiązku przewidzianego w art. 27 KRO.

Problem ten jest bardziej skomplikowany niżby to wynikało z obu skrajnych zapatrywań.

W kwestii tej wypowiadał się Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej i Administracyjnej z 16.12.1987 r., formułując tezę, że: „Małżonek może dochodzić zaspokajania potrzeb na zasadzie art. 27 KRO zarówno wtedy, gdy rodzinę tworzą małżonkowie i dzieci będące na ich utrzymaniu, jak i wtedy, gdy w rodzinie dzieci takich nie ma”. W uzasadnieniu tej tezy stwierdza się, że: „O potrzebach rodziny – w rozumieniu art. 27 KRO – można mówić w zasadzie wówczas, gdy rodzina jest związana węzłem wspólnego pożycia. Tylko bowiem w takiej sytuacji powstają potrzeby dotyczące zespołu osób tworzących rodzinę. Nie ma przy tym znaczenia to, że małżeństwo jest bezdzietne lub wprawdzie ma dzieci, ale te utrzymują się samodzielnie (pracują i zarobkują). Także bezdzietni małżonkowie tworzą rodzinę, której materialne potrzeby muszą być zaspokojone”. Dalej Sąd Najwyższy wyjaśnił, że „obowiązek alimentacyjny z art. 27 KRO dotyczy zarówno rodziny, której członkowie tworzą wspólnotę gospodarczą, jak i takiego przypadku separacji faktycznej, gdy tylko jeden z małżonków pozostaje z dziećmi we wspólnym gospodarstwie rodzinnym. Separacja faktyczna bowiem nie powinna wywierać ujemnego wpływu na zakres zaspokajania potrzeb dzieci z małżeństwa, a potrzeb tych w praktyce nie da się oddzielić od potrzeb tego z rodziców, przy którym dzieci pozostały. Dlatego nawet zupełne zerwanie pożycia małżeńskiego nie uchyla obowiązku przewidzianego w art. 27 KRO, ale może wpłynąć na jego ukształtowanie i zakres”.

Z przytoczonych fragmentów uzasadnienia cytowanej uchwały Sądu Najwyższego płynie wniosek, że obowiązek z art. 27 KRO jest aktualny, gdy istnieje – związana węzłem wspólnego pożycia – rodzina, którą tworzą bądź bezdzietni małżonkowie, bądź jeden z małżonków pozostający z dziećmi we wspólnym gospodarstwie rodzinnym.

Zobacz także:

Więcej informacji dotyczących alimentów znajdziesz w module Pomoc społeczna >>

Zasady i tryb ustalania świadczeń/roszczeń (odszkodowania i zadośćuczynienia) w przypadku zdarzeń medycznych

Komentarz do części prawa medycznego, ważnej zarówno dla prawników, personelu medycznego, jak i dla pacjentów.
W publikacji omówiono m.in. prawa pacjenta oraz procedurę postępowania działającej w każdym województwie komisji ds. orzekania o zdarzeniach medycznych, która ocenia, czy przedstawione przez wnioskodawcę zdarzenie wywołujące szkodę jest zdarzeniem medycznym w rozumieniu ustawy, czy też nim nie jest. Przestawiono krok po kroku procedurę postępowania pozasądowego dochodzenia roszczeń przed tymi komisjami, najczęściej występujące trudności z tym związane oraz gotowe rozwiązania takich sytuacji.
W komentarzu poruszone są także m.in. takie zagadnienia, jak: prawa pacjenta, praktyka naruszająca zbiorowe prawa pacjentów, zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę, zdarzenie medyczne, podmioty składające wniosek, zobowiązania ubezpieczyciela, umorzenie postępowania, skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiej komisji.
Pod każdym artykułem zamieszczono szczegółowy komentarz oraz orzecznictwo sądowe wraz z tezami mającymi związek z omawianą problematyką. Istotne z punktu widzenia praktyka informacje oznaczono jako „Ważne dla praktyki”.

Fragment tekstu z komentarza:

Art. 18 [Forma pisemna zgody]
1. W przypadku zabiegu operacyjnego albo zastosowania metody leczenia lub diagnostyki stwarzających podwyższone ryzyko dla pacjenta, zgodę, o której mowa w art. 17 ust. 1, wyraża się w formie pisemnej. Do wyrażania zgody oraz sprzeciwu stosuje się art. 17 ust. 2 i 3.
2. Przed wyrażeniem zgody w sposób określony w ust. 1 pacjent ma prawo do uzyskania informacji, o której mowa w art. 9 ust. 2.
3. Przepisy art. 17 ust. 2–4 stosuje się odpowiednio.

A. Komentarz
Pisemna zgoda pacjenta. Doprecyzowaniem zgody pacjenta na udzielanie świadczeń medycznych jest treść art. 18 PrPacjU. Wprowadzona przepisem zgoda pacjenta wyrażona pisemnie dotyczy specyficznych rodzajów świadczeń.Pacjent powinien wyrazić zgodę na zabieg operacyjny stwarzający podwyższone ryzyko dla niego. Nie wyklucza to obowiązku lekarza poinformowania pacjenta o tymże ryzyku. Lekarz zobowiązany jest do przedstawienia pacjentowi szczegółowych informacji na temat zabiegu. Powinien także przedstawić przebieg zabiegu i to na lekarzu spoczywa swoisty obowiązek określenia i wskazania podwyższonego ryzyka. Personel medyczny powinien omówić rodzaj tego ryzyka, jego skutki i konsekwencje, a także wpływ na poprawę stanu zdrowia pacjenta.Podobne uregulowanie odnosi się do przeprowadzenia metody leczenia lub diagnostyki, które to stwarzają dla pacjenta podwyższone ryzyko. W takich przypadkach pacjent także wyraża swoją zgodę na piśmie. Przed przystąpieniem do czynności diagnostycznych oraz przed zastosowaniem metod leczenia wymagane jest wyczerpujące poinformowanie pacjenta o ich przebiegu, skutkach i wpływie na jego stan zdrowia.Należy zwrócić uwagę także na przypadki, gdy mamy do czynienia z pacjentem małoletnim, ubezwłasnowolnionym lub niezdolnym do świadomego podjęcia decyzji. Wówczas wymagane jest przeprowadzenie procedury opisanej w komentarzu do art. 17.

B. Linia orzecznicza
Udzielenie świadczeń zdrowotnych bez wyraźnej zgody pacjenta jako działanie bezprawne i naruszające podstawowe obowiązki lekarza
1. Udzielenie świadczeń zdrowotnych bez zgody pacjenta jest działaniem bezprawnym, naruszającym jego dobra osobiste w postaci prawa do poszanowania życia prywatnego. Zgoda na określony rodzaj procedury nie oznacza automatycznej zgody na wszelkie (nawet uzasadnione medycznie) poczynania lekarza, które mogłyby nastąpić po odstąpieniu od pierwotnej objętej zgodą procedury lub w jej trakcie. Zgoda musi być ujawniona w sposób wyraźny i obejmować ściśle określone czynności medyczne. Powinna obejmować poszczególne fazy udzielania świadczenia zdrowotnego: badanie, diagnostykę, leczenie, pielęgnację, rehabilitację i postępowanie po zakończeniu postępowania terapeutycznego.
2. Wykonanie zabiegu powodującego szkodę bez zgody pacjenta stanowi działanie zawinione. Przeprowadzenie zabiegu bez zgody pacjenta, w szczególności w przypadku zabiegów niosących większe ryzyko, stanowi naruszenie podstawowych obowiązków lekarza określonych w przepisie art. 32 i 34 ustawy z 5.12.1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 277, poz. 1634 ze zm.). Jedynie w wyjątkowych przypadkach, gdy odebranie zgody napotykało istotne trudności, można by takie działanie potraktować jako niezawinione (wyr. SA w Warszawie – VI Wydział Cywilny z 13.2.2013 r., VI ACA 1013/12, Legalis).

Zobacz także:

Więcej informacji na temat prawa i zarządzania w podmiotach leczniczych oraz praw pacjenta znajdziesz w module Ochrona zdrowia >>

Zasady techniki prawodawczej w zakresie aktów prawa miejscowego

Pierwszy komentarz do przepisów rozporządzenia z 20.6.2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej”, który w całości poświęcony jest wyłącznie projektom aktów prawa miejscowego (APM).
Uwzględnia zmiany dokonane nowelą z 5.11.2015 r., które weszły w życie 1.3.2016 r., dotyczące, m.in.: poprzedzenia podjęcia decyzji o przygotowaniu projektu APM, elementów obligatoryjnych jego uzasadnienia, przepisów o karach pieniężnych oraz o zadaniach i kompetencjach organów lub instytucji.
W trakcie przygotowywania niniejszego komentarza przyjęto jako podstawowe założenie, że opracowanie przeznaczone jest przede wszystkim dla organów stanowiących akty prawa miejscowego (projektodawców tych aktów). Dlatego niniejsza publikacja będzie przydatna dla gmin, powiatów, województw – w szczególności dla osób w jednostkach samorządu terytorialnego zajmujących się tworzeniem aktów prawa miejscowego, legislatorów oraz aplikantów aplikacji legislacyjnej, a także dla wszystkich osób pragnących pogłębić wiedzę z tego zakresu.
Komentarz zawiera wiele przykładów oraz wzorów aktów prawa miejscowego. Ich omówienie wzbogacono o liczne przykłady właściwie (prawidłowo) bądź błędnie przygotowanych (zredagowanych) przepisów aktów prawa miejscowego.

Fragment tekstu z poradnika:

Znaczenie Zasad techniki prawodawczej dla projektów aktów prawa miejscowego

Znaczenie przepisów ZTP w odniesieniu do projektów aktów prawa miejscowego wynika co najmniej z kilku powodów:

1) ZTP znajdują – co do zasady – „odpowiednie zastosowanie” do projektów aktów prawa miejscowego, w tym mających charakter przepisów porządkowych, co wynika bezpośrednio z § 143 ZTP. Oznacza to, że adresatem ZTP na poziomie tego rodzaju aktów normatywnych są organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej (organy administracji publicznej o ograniczonej terytorialnie jurysdykcji prawnej), które wyposażono w kompetencje w zakresie tworzenia aktów normatywnych należących do kategorii źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Szerzej na temat obowiązku stosowania ZTP do aktów prawa miejscowego zob. w szczególności W. Białończyk, Stosowanie zasad techniki prawodawczej do aktów prawa miejscowego – wybrane zagadnienia, w: B. Jaworska-Dębska (red.), Dobre prawo sprawne rządzenie, Łódź 2015, s. 29 i n. W literaturze przedmiotu krytycznie ocenia się nałożenie na organy samorządu terytorialnego obowiązku stosowania ZTP z uwagi na podstawę prawną ich ustanowienia, którą tworzy art. 14 ust. 4 pkt 1 RMU. Podnosi się przede wszystkim, że rozporządzenia wydane na podstawie przepisów RMU adresowane są do organów administracji rządowej. Zob. np. G. Wierczyński, Redagowanie, s. 721;

2) cel stosowania i zakres regulacji ZTP zostały określone w art. 14 ust. 5 RMU. Przepis ten wskazuje, że „Prezes Rady Ministrów wydając rozporządzenie (…), określi w szczególności elementy metodyki przygotowania i sposób redagowania projektów ustaw i rozporządzeń oraz innych normatywnych aktów prawnych, a także warunki, jakim powinny odpowiadać uzasadnienia projektów normatywnych aktów prawnych, jak również reguły przeprowadzania zmian w systemie prawa. Stosowanie zasad techniki prawodawczej powinno zapewnić w szczególności spójność i kompletność systemu prawa oraz przejrzystość tekstów normatywnych aktów prawnych, z uwzględnieniem dorobku nauki i doświadczeń praktyki”. Oznacza to, że ustawodawca nałożył na Prezesa Rady Ministrów, jako organ właściwy do wydania rozporządzenia w sprawie „Zasad techniki prawodawczej”, obowiązek uregulowania, także w odniesieniu do aktów prawa miejscowego przede wszystkim elementów metodyki (całego procesu) przygotowania i sposobu redagowania projektów tych aktów normatywnych, w tym dokonywania ich zmian, ustalania tekstu jednolitego, prostowania błędów oraz stosowania typowych środków techniki prawodawczej. Jednocześnie określił cel stosowania Zasad techniki prawodawczej, którym jest przede wszystkim zapewnienie spójności i kompletności systemu prawa oraz przejrzystości (czytelności) tekstów normatywnych aktów prawnych, w tym tekstów aktów prawa miejscowego. Realizacji tego celu odpowiada nakaz starannego (należytego) działania właściwych organów w zakresie przygotowywania, w tym redagowania, projektów aktów prawa miejscowego, a nie nakaz osiągnięcia odpowiedniego rezultatu.

Zobacz także:

Więcej o tworzeniu aktów prawa miejscowego znajdziesz w module Ustrój i organizacja >>

Ustawa o systemie oświaty. Ustawa o systemie informacji oświatowej

Książka uwzględnia nowelizację z 11.7.2014 r. ustaw z: 7.9.1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.) oraz 15.4.2011 r. o systemie informacji oświatowej (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 45). Jej celem jest zapewnienie lepszej jakości kształcenia przy uwzględnieniu autonomii programowej uczelni. Nowelizacja weszła w życie 1.1.2016 r.
Stanowi cenną pomoc zarówno dla pracowników placówek oświatowych i dyrektorów szkół, jak i praktyków prawa: adwokatów, radców prawnych, oraz sędziów.
Dzięki komentarzowi można zapoznać się, w sposób wyczerpujący i zarazem praktyczny, z kwestiami dotyczącymi, m.in.: wychowania przedszkolnego, obowiązku szkolnego i obowiązku nauki; przyjmowania do publicznych przedszkoli, publicznych innych form wychowania przedszkolnego, publicznych szkół i publicznych placówek; zarządzania szkołami i placówkami publicznymi; finansowania szkół i placówek publicznych.

Fragment tekstu z komentarza:

Do zadań wykonywanych przez dyrektora szkoły należą także inne zadania wynikające z przepisów szczególnych. Mówiąc o „innych zadaniach wynikających z przepisów szczególnych”, trzeba mieć na myśli zwłaszcza konieczność orzekania przez dyrektora w formie decyzji administracyjnych w przypadkach określonych np. w ustawie o systemie oświaty lub w Karcie nauczyciela. Współdziałanie dyrektora ze szkołami wyższymi oraz zakładami kształcenia nauczycieli ma dotyczyć głównie zawierania porozumień z organami tych szkół i zakładów co do organizacji praktyk pedagogicznych.

Zadaniem dyrektora jest również stwarzanie warunków do działania w szkole lub placówce: wolontariuszy, stowarzyszeń i innych organizacji, w szczególności organizacji harcerskich, których celem statutowym jest działalność wychowawcza lub rozszerzanie i wzbogacanie form działalności dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej szkoły lub placówki. Realizacja tego zadania ma na celu propagowanie zasad patriotyzmu i wychowywania młodzieży w duchu umiłowania Ojczyzny i pielęgnowania spuścizny historycznej.

Dyrektor odpowiada też za realizację zaleceń wynikających z orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego ucznia. Podsumowując zagadnienia wymagań, jakie ustawodawca postawił przed dyrektorem szkoły, nie trudno zauważyć, że o ile dyrektywy te są niezbędne w wykonywaniu przez dyrektora swojej funkcji, o tyle wręcz razi ich przypadkowe rozlokowanie w katalogu. Kolejne dyrektywy niemal w żadnym stopniu nie wynikają z zamieszczonych wyżej.

Zobacz także:

Więcej o systemie oświaty znajdziesz w module Oświata >>

Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Komentarz

Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa określa zasady ustalania prawa do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, ich wysokości oraz zasad ich wypłacania ubezpieczonym.
Unikalna na rynku propozycja dla praktyków zajmujących się ustalaniem prawa do zasiłków oraz wypłacających te świadczenia.
Dzięki przejrzystej, komentarzowej formule i przystępnemu, zrozumiałemu językowi praktycy szczegółowo poznają przepisy niezbędne w ich codziennej pracy.
Zainteresowani tematyką specjaliści otrzymują komentarz stanowiący omówienie wszystkich artykułów ustawy wraz z odwołaniem się do innych aktów prawnych i zapisów ustawy poprzednio obowiązującej. Książka uwzględnia najnowsze zmiany, jakie zostały wprowadzone w przepisach ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa do maja 2016 r.
Czytelnik swoją wiedzę pogłębi zapoznając się z najistotniejszym i najnowszym orzecznictwem sądów powszechnych i Sądu Najwyższego oraz będzie mógł przeanalizować 130 przykładów (popartych licznym orzecznictwem) wyjaśniających zasady ustalania prawa do zasiłków oraz obrazującymi sposoby obliczania ich wysokości, zarówno dla pracowników, jak i niepracowników.

Fragment tekstu z komentarza:

Rozdział 10. Dokumentowanie prawa do zasiłków i kontrola orzekania o czasowej niezdolności do pracy

1. Od 1.1.2016 r. zmianie uległ sposób dokumentowania czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby, pobytu w szpitalu albo innym przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne albo konieczność osobistego sprawowania opieki nad chorym członkiem rodziny. Nowymi rodzajami zaświadczeń lekarskich są: zaświadczenia lekarskie wystawiane w formie dokumentu elektronicznego (tzw. e-zwolnienia), wydruki wystawionych zaświadczeń lekarskich z systemu teleinformatycznego oraz zaświadczenia lekarskie wystawione na formularzu zaświadczenia lekarskiego wydrukowanym z systemu teleinformatycznego. Należy jednak pamiętać, że do końca grudnia 2017 r. będą także honorowane tradycyjne, dotychczas obowiązujące zaświadczenia lekarskie wystawiane na druku ZUS ZLA.

Art. 53 [Zaświadczenia lekarskie]

KOMENTOWANY PRZEPIS

1. Przy ustalaniu prawa do zasiłków i ich wysokości dowodami stwierdzającymi czasową niezdolność do pracy z powodu choroby, pobytu w szpitalu albo innym przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne albo konieczność osobistego sprawowania opieki nad chorym członkiem rodziny są zaświadczenia lekarskie, o których mowa w art. 55 ust. 1 i art. 55a ust. 7, albo wydruk zaświadczenia lekarskiego, o którym mowa w art. 55a ust. 6.

2. Przewidywaną datę porodu określa zaświadczenie wystawione przez lekarza na zwykłym druku, datę porodu zaś dokumentuje się skróconym odpisem aktu urodzenia dziecka.

3. Przyczynę niemożności wykonywania pracy wskutek poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz niezdolności do pracy wskutek poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów określa zaświadczenie wystawione przez lekarza na zwykłym druku.

1. Do 31.12.2015 r. wszystkie zwolnienia lekarskie stwierdzające czasową niezdolność do pracy wystawiane były na papierowych drukach ZUS ZLA.

Od 1.1.2016 r. weszły w życie zmiany w wystawianiu zaświadczeń lekarskich o czasowej niezdolności do pracy. Od tej daty nowymi dowodami stwierdzającymi okresową niezdolność do pracy z powodu choroby, pobytu w podmiocie leczniczym, np. w szpitalu, lub konieczność sprawowania opieki nad chorym członkiem rodziny są zaświadczenia lekarskie:

1) wystawiane w formie dokumentu elektronicznego uwierzytelnionego z wykorzystaniem kwalifikowanego certyfikatu lub profilu zaufanego ePUAP;

2) w formie wydruku wystawionego zaświadczenia lekarskiego z systemu teleinformatycznego (wystawiane na żądanie ubezpieczonego lub gdy płatnik składek nie posiada profilu informacyjnego);

3) wystawione na formularzu zaświadczenia lekarskiego wydrukowanym z systemu teleinformatycznego opatrzone pieczątką i podpisem lekarza wystawiającego (wystawiane, gdy wydanie zaświadczenia lekarskiego w formie dokumentu elektronicznego nie jest możliwe).

Ważne

Zwolnienia lekarskie w formie papierowej, tj. druki ZUS ZLA, będą funkcjonowały jeszcze tylko do końca grudnia 2017 r.

2. Wprowadzenie zwolnień elektronicznych ma na celu usprawnienie obiegu zaświadczeniami lekarskimi, a przede wszystkim:

1) poprawę efektywności procesu obsługi zaświadczeń lekarskich;

2) skrócenie czasu koniecznego do wypełnienia zaświadczenia lekarskiego przez wystawiających;

3) zniesienie obowiązku przesyłania do ZUS oryginałów papierowych zaświadczeń lekarskich, a także przechowywania przez wystawiającego drugiej kopii zaświadczeń przez wymagane ustawowo 3 lata;

4) zniesienie obowiązku dostarczania płatnikowi składek zaświadczeń lekarskich przez ubezpieczonego;

5) likwidację (docelowo) obsługi papierowych bloczków formularzy ZUS ZLA;

6) automatyczne informowanie płatników składek o zaświadczeniach wystawionych ich ubezpieczonym;

7) wyeliminowanie ręcznego wprowadzania do systemu przez pracowników ZUS danych z zaświadczeń lekarskich wydanych na formularzach papierowych;

8) zwiększenie możliwości prowadzenia działań kontrolnych – elektroniczne zaświadczenia lekarskie będą trafiały bezpośrednio do systemu informatycznego ZUS, co umożliwi szybsze podejmowanie przez pracowników ZUS kontroli prawidłowości wykorzystywania zwolnień lekarskich od pracy oraz kontroli prawidłowości orzekania o czasowej niezdolności do pracy, co dotyczy zwłaszcza zwolnień krótkoterminowych;

9) udostępnienie wystawiającym przeglądu poprzednich zwolnień lekarskich przez dostęp do informacji, kiedy, na jaki okres i z powodu jakiego schorzenia zaświadczenia te zostały wystawione;

10) ograniczenie możliwości popełniania nadużyć – elektroniczne zaświadczenie lekarskie jest znacznie trudniejsze do sfałszowania niż papierowe.

Zobacz także:

Więcej o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w module Kadry i płace >>

Kodeks postępowania karnego. Komentarz

Od 4.4.2016 r. obowiązuje nowela, wprowadzona ustawą z 28.1.2016 r. – Prawo o prokuraturze, która w zakresie Kodeksu postępowania karnego wprowadza zmiany związane z likwidacją wojskowych jednostek organizacyjnych oraz dotyczące uprawnienia Ministra Sprawiedliwości-Prokuratora Generalnego do wnoszenia kasacji.
Komentarz (w wydaniu 7) szczegółowo wyjaśnia, m.in.: obowiązek rejestrowania rozpraw za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk albo obraz i dźwięk, jednocześnie zezwalając stronie, obrońcy, pełnomocnikowi i przedstawicielowi ustawowemu na otrzymanie odpłatnie jednej kopii zapisu dźwięku albo obrazu i dźwięku oraz zapewnienie pokrzywdzonemu wydania wniosku o zgłoszonym przez niego przestępstwie.
Funkcjonariusz publiczny ponadto w komentarzu znajdzie bogatą analizę orzecznictwa i poglądów doktryny – zarówno starszych, jak i tych najnowszych.

Fragment tekstu z komentarza:

Art. 15 [Uprawnienia Policji]

§ 1. Policja i inne organy w zakresie postępowania karnego wykonują polecenia sądu, referendarza sądowego i prokuratora oraz prowadzą pod nadzorem prokuratora śledztwo lub dochodzenie w granicach określonych w ustawie.

§ 2. Wszystkie instytucje państwowe i samorządowe są obowiązane w zakresie swego działania do udzielania pomocy organom prowadzącym postępowanie karne w terminie wyznaczonym przez te organy.

§ 3. Osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej inne niż określone w § 2, a także osoby fizyczne są obowiązane do udzielenia pomocy na wezwanie organów prowadzących postępowanie karne w zakresie i w terminie przez nie wyznaczonym, jeżeli bez tej pomocy przeprowadzenie czynności procesowej jest niemożliwe albo znacznie utrudnione.

I. Obowiązki i uprawnienia procesowe Policji

1. Treść przepisu. Przepis § 1 określa obowiązki i uprawnienia procesowe Policji, a także innych organów, wskazując przy tym na ustawowe ograniczenie uprawnień tych organów do ram określonych w ustawie.

2. Organy uprawnione do wydawania poleceń Policji. Prokurator w postępowaniu przygotowawczym, zaś sąd lub referendarz sądowy w postępowaniu jurysdykcyjnym, są uprawnionymi podmiotami do wydawania poleceń Policji, która z kolei ma obowiązek je wykonać. Policja jest związana poleceniami wydawanymi przez sąd i prokuratora. Nie jest to podległość służbowa, lecz procesowa podległość organu pomocniczego. W zakresie uprawnień referendarza sądowego zob. art. 93a.

3. Zakres przedmiotowy poleceń. Zgodnie z art. 93 § 4 w wypadkach określonych w ustawie sąd oraz prokurator wydają polecenia Policji lub innym organom. Zakres uprawnień Policji określa art. 311, który w § 2 stwierdza, że prokurator może powierzyć Policji przeprowadzenie śledztwa w całości lub w określonym zakresie albo dokonanie poszczególnych czynności śledztwa, przy czym w wypadkach określonych w art. 309 pkt 2 i 3 można powierzyć Policji jedynie dokonanie poszczególnych czynności śledztwa (art. 311 § 2). Uprawnienie prokuratora określone w art. 309 pkt 2 ulega ograniczeniu przez pkt 3, który wskazuje, że powierzenie nie może obejmować czynności:

1) związanych z przedstawieniem zarzutów,
2) zmianą lub uzupełnieniem postanowienia o przedstawieniu zarzutów oraz
3) zamknięciem śledztwa.

Jednak w przypadkach niecierpiących zwłoki (art. 308 § 2) Policja może przesłuchać osobę podejrzaną o popełnienie przestępstwa w charakterze podejrzanego przed wydaniem postanowienia o przedstawieniu zarzutów, jeżeli zachodzą warunki do sporządzenia takiego postanowienia, z konsekwencjami przewidzianymi w art. 308 § 3 i 4 (zob. uwagi do art. 311).

Zobacz także:

Więcej o uprawnieniach funkcjonariuszy publicznych znajdziesz w module Informacja publiczna, bezpieczeństwo publiczne >>

Dokumentacja wewnętrzna w jednostkach sektora finansów publicznych

Najbardziej obszerna (z dostępnych na rynku wydawniczym) publikacja ze wzorami dokumentów wewnętrznych dla sektora finansów publicznych. Stanowi kompletny zbiór procedur, w postaci regulaminów, instrukcji, zarządzeń, które pozwolą na zaprojektowanie systemu kontroli zarządczej w jednostce.
Jeżeli jesteś kierownikiem jednostki sektora finansów publicznych, sekretarzem, skarbnikiem, głównym księgowym, lub też osobą odpowiedzialną za prowadzenie gospodarki finansowej jednostki, to na bazie tej publikacji będziesz mógł uzupełnić i zmodyfikować obowiązujące w jednostce instrukcje i procedury – wykorzystując gotowe rozwiązania, zgodnie z nowymi przepisami.
Dzięki poradnikowi dowiesz się m.in. jak zaktualizować i poprawić już istniejącą w jednostce dokumentację (politykę) rachunkowości, zaprojektować obieg dowodów księgowych i zasady ich kontroli, ustalić procedury w zakresie gospodarowania mieniem, czy opisać system kontroli zarządczej w jednostce sektora finansów publicznych.
Komentarze i wyjaśnienia do każdego wzoru – komentarz przedstawia zasady obowiązujące w danym obszarze działalności jednostki oraz uporządkowaną sekwencję wskazówek odnoszących się do zaprezentowanych wzorców i sposobów dostosowania ich do indywidualnych potrzeb jednostki.

Fragment tekstu z poradnika:

Obowiązek dochodzenia należności o charakterze cywilnoprawnym
Ustawa o finansach publicznych, jako jedną z zasad gospodarowania środkami publicznymi statuuje obowiązek ustalania przez JSFP przypadających im należności pieniężnych, w tym mających charakter cywilnoprawny, oraz terminowego podejmowania w stosunku do zobowiązanych czynności zmierzających do wykonania zobowiązania (art. 42 ust. 5 FinPubU). Przepis ten dodany został do FinPubU na podstawie art. 7 DyscypFinPubUZm11. Oprócz zwiększenia racjonalności, efektywności i skuteczności publicznej gospodarki finansowej, prowadzonej przez JSFP, reguła wyrażona w art. 42 ust. 5 FinPubU miała usunąć wątpliwości interpretacyjne w zakresie ponoszenia odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, określone w art. 5 DyscypFinPubU, penalizującym zachowania związane z nieprawidłowościami w zakresie realizacji dochodów budżetu JST i budżetu państwa (zob. L. Lipiec-Warzecha, Komentarz do zmiany art. 42 ustawy o finansach publicznych, LEX Omega).

W odniesieniu do jednostek samorządowych art. 254 pkt 1 FinPubU wskazuje dodatkowo, że jedną z zasad wykonywania budżetu JST jest ustalanie, pobieranie i odprowadzanie dochodów budżetu JST na zasadach i w terminach wynikających z obowiązujących przepisów.

Powołane powyżej zasady mają charakter ogólny, a sposób ich realizacji wyznaczają przepisy odnoszące się do poszczególnych kategorii dochodów JSFP, chociaż szczegółowość poszczególnych regulacji jest bardzo zróżnicowana.

Ważne. Nie ulega wątpliwości, że ustawodawca, jako generalną regułę wpisaną w system finansów publicznych, wprowadził powinność ustalania należności pieniężnych o charakterze cywilnoprawnym, a następnie terminowego podejmowania czynności zmierzających do zrealizowania dochodu.

1. Ustalanie należności pieniężnej o charakterze cywilnoprawnym
Przez ustalenie należności pieniężnej o charakterze cywilnoprawnym należy rozumieć czynności skutkujące ukształtowaniem stosunku prawnego, którego treścią jest spełnienie świadczenia pieniężnego na rzecz JSFP. Najczęściej będzie to złożenie oświadczenia woli prowadzące do zawarcia umowy, np. sprzedaży, oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste, najem, dzierżawę, czy też umowy o sprzedaż usługi lub wyrobu. W przypadku niektórych rodzajów należności cywilnoprawnych trudno będzie zidentyfikować czynność polegającą na ustaleniu należności (np. należność z tytułu umowy darowizny, dywidenda).
Ważne. W sytuacji gdy z zawartej przez JST umowy wynika należność z tytułu kary umownej w przypadku wystąpienia określonych przesłanek, ich zaistnienie skutkuje „automatycznym” powstaniem roszczenia o zapłatę kary i nie jest już uzależnione od wystosowania jakiejkolwiek korespondencji do dłużnika. Wystawienie odpowiedniej noty jest czynnością, którą należy zakwalifikować już jako dochodzenie należności.

2. Obowiązek podejmowania czynności zmierzających do wykonania zobowiązania przez dłużnika
Orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej z 12.12.2011 r. (BDF 1/4900/72/76/11/54). Z czynem polegającym na nieustaleniu należności mamy do czynienia w sytuacji, gdy dla ustalenia należnej kwoty wymagane jest podjęcie jakiejś czynności, mocą której należność zostanie ustalona, czyli obliczona i – w określonej prawem formie – zakomunikowana zobowiązanemu do jej uiszczenia. Obok powinności ustalenia należności o charakterze cywilnoprawnym (tam, gdzie aktywne zachowanie JSFP jest niezbędne dla powstania roszczenia), art. 42 ust. 5 FinPubU przewiduje jeszcze kolejny obowiązek, polegający na podejmowaniu czynności zmierzających do wykonania zobowiązania przez dłużnika.

Powyższy obowiązek ma być realizowany terminowo, jak wskazuje art. 42 ust. 5 FinPubU. Zasadniczo przepisy nie określają, w jakim terminie JSFP (w tym JST) zobowiązane są dokonywać czynności, które prowadzą do wyegzekwowania przysługujących im należności pieniężnych, w tym cywilnoprawnych. Przepisy GospNierU nie wyznaczają np. przedziałów czasowych, w jakich powinny być podjęte stosowne działania w przypadku braku zapłaty czynszu najmu, dzierżawy, opłaty za użytkowanie wieczyste, czy też kolejnej raty z tytułu ceny sprzedaży. Terminów o charakterze ogólnym w omawianym zakresie nie przewidują także przepisy FinPubU. Zagadnienie to ma o tyle istotne znaczenie, że naruszenie przedmiotowego obowiązku objęte jest odpowiedzialnością za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

Ważne. Aby nie narazić się na ryzyko złamania dyscypliny finansów publicznych w regulacjach wewnętrznych, należy ustalić stosowne procedury mające zastosowanie w przypadkach braku spełnienia przez dłużnika świadczenia pieniężnego (patrz uwagi w następnym podrozdziale).

Zobacz także:

Więcej o dokumentacji wewnętrznej w jednostkach finansów publicznych znajdziesz w module Finanse publiczne, księgowość i podatki >>

Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

Komentarz zawiera:
- zmiany wprowadzone ustawą z 9.4.2015 r. o zmianie ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2015 r. poz. 658) dotyczące m.in. właściwości sądów administracyjnych, uprawnień autokontrolnych organów, zawieszenia postępowania, sporządzanie uzasadnień wyroków, zażalenia;
- zmiany z 10.7.2015 r. o zmianie ustawy: Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1269 ze zm.), która daje uprawnienie funkcjonariuszom lub pracownikom jednostek organizacyjnych kierowanych przez organ nadrzędny do występowania w roli pełnomocnika w sprawach enumeratywnie wskazanych w art. 35 § 5 PPSA, a także Kodeksu cywilnego, ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1311 ze zm.), która uznała m.in. oddanie pisma – w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego.
Z publikacji skorzystają urzędnicy, dla których znajomość procedury sądowoadministracyjnej jest niezbędnym narzędziem w pracy. Szczególnie polecana jest adwokatom, prokuratorom, radcom prawnym – przysłuży się lepszemu przygotowaniu do wykonywania praktyki prawniczej. Stanowi również niezwykle przydatne narzędzie pracy asystentów i referendarzy w sądach administracyjnych, bowiem oparta jest o najnowsze orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) w zakresie spraw procesowych.
W komentarzu Czytelnik znajdzie szczegółowe omówienie przepisów dotyczących składu sądu i wyłączenia sędziego; stron, uczestników postępowania oraz pełnomocników, zagadnienia związane z postępowaniem przed wojewódzkim sądem administracyjnym, w tym m.in. doręczenia i terminy, a także z postępowaniem mediacyjnym i uproszczonym, zagadnienia poświęcone środkom odwoławczym, uchwały NSA, wznowienie postępowania, skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, wykonywanie orzeczeń sądowych, postępowanie w razie zaginięcia lub zniszczenia akt, postępowanie w obrocie zagranicznym, koszty postępowania.

Fragment tekstu z komentarza:

Postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym (art. 3 § 2 pkt 3 PostAdmU).

Podobnie jak w przypadku postępowania administracyjnego ogólnego kognicja sądów administracyjnych obejmuje również postanowienia wydane w toku postępowania egzekucyjnego i zabezpieczającego, na które służy zażalenie. Przepis ten został znowelizowany ustawą z 9.4.2015 r. o zmianie ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2015 r. poz. 658). Nowelą wyłączono możliwość zaskarżania postanowień wierzyciela w sprawie niedopuszalności zgłoszonego zarzutu (art. 34 § 1a EgzAdmU) oraz postanowienia w sprawie stanowiska wierzyciela (art. 34 § 2 EgzAdmU). Uznano bowiem, że tego rodzaju postanowienia „mają charakter incydentalny. W tych przypadkach w pełni skuteczna ochrona praw jednostki jest zapewniona poprzez możliwość zaskarżenia do sądu administracyjnego rozstrzygnięć wydanych w sprawie głównej (postanowień organu egzekucyjnego w sprawie zgłoszonych zarzutów)” (Uzasadnienie do projektu ustawy o zmianie ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Druk sejmowy Nr 1633 i 2538, VII kadencja Sejmu, s. 4). Postanowienia wydane na podstawie art. 34 § 1a i § 2 EgzAdmU nie posiadają charakteru rozstrzygnięcia w znaczeniu materialnym, ale są tylko elementem materiału dowodowego w sprawie wniesionych zarzutów, dlatego też mogą one zostać skontrolowane podczas badania postanowienia w sprawie rozpoznania zarzutu wydanego przez organ egzekucyjny.

Zobacz także:

Więcej o procedurze sądowoadministracyjnej znajdziesz w module Postępowanie administracyjne i egzekucyjne >>

Zaloguj się do Legalis Administracja

Wypróbuj Legalis Administracja przez 7 dni

Zaloguj się do Legalis Administracja