WSA: ogłoszenie podejrzewanemu zarzutu karnoskarbowego nie oznacza zawiadomienia o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia

Po analizie przekazanych i zebranych dokumentów, Rzecznik MŚP wstąpił do postępowania przedstawiając stanowisko w którym wyjaśnił, że sam fakt ogłoszenia podejrzewanemu zarzutu karnoskarbowego, nie przesądza w sposób automatyczny o należytym czy też skutecznym (w świetle art. 70c Ordynacji podatkowej) zawiadomieniu podatnika o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego przez organ podatkowy. WSA w Warszawie uchylił niekorzystną dla przedsiębiorcy decyzję DIAS w Warszawie.

DIAS w Warszawie stwierdził, że przedmiotowe zobowiązanie jest wymagalne bowiem doszło do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia z uwagi na fakt, że przed upływem terminu przedawnienia za ostatni okres rozliczeniowy tj. przed 31 grudnia 2017 r. skarżącemu ogłoszono zarzuty przestępstw skarbowych. Uznano, że takie ogłoszenie przedsiębiorcy postanowienia o przedstawieniu zarzutów usuwa wątpliwości co do stanu wiedzy podatnika o toczącym się postępowaniu karnym skarbowym. Tym samym zdaniem organu II instancji skarżący został skutecznie zawiadomiony w trybie art. 70c Ordynacji podatkowej o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia. Przedsiębiorca wniósł skargę na rozstrzygnięcie do WSA w Warszawie, zgłaszając się również do Rzecznika MŚP o interwencje w sprawie.

WSA w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję, w której organ II instancji utrzymał w mocy decyzje organu I instancji, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania. Z uzasadnienie wyroku za sygn. III SA/Wa 287/21 wynika, że Sąd podzielił stanowisko Rzecznika MŚP stosownie do którego w sytuacji, gdy organ postępowania przygotowawczego wszczyna postępowanie karne skarbowe, organ odwoławczy powinien poczynić ustalenia czy wszczęcie postępowania karnego skarbowego nie zostało wykorzystane w sposób instrumentalny. W uzasadnieniu decyzji organu podatkowego powinny znaleźć się informacje niezbędne do oceny, czy w okolicznościach konkretnej sprawy faktycznie wystąpił materialnoprawny skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia. Sąd w uzasadnieniu jednoznacznie stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie ziścił się materialnoprawny skutek, o którym mowa w art. 70 § 6 pkt. 1 Ordynacji podatkowej, tj. nie uległ zawieszeniu bieg terminu przedawnienia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za grudzień 2011 r.

– Postanowiłem wstąpić do postępowania ze względu na ważny interes przedsiębiorców. Postępowanie karne-skarbowe powinno być wymierzone w przestępców a nie służyć urzędnikom do przedłużania okresu przedawnienia kiedy nie zdążyli zakończyć postępowania w przewidzianym prawem czasie – komentuje Adam Abramowicz – Rzecznik Małych i Średnich Przedsiębiorców.

Sąd stwierdził, że przedmiotowe rozstrzygnięcie DIAS w Warszawie powinno zostać uchylone. To kolejne korzystne rozstrzygnięcia przed WSA w Warszawie (poprzednie za sygn. akt III SA/Wa 477/21 i III SA/Wa 491/21) uwzględniające uchwałę NSA z dnia 24 maja 2021 r., I FPS 1/21, wydaną z wniosku Rzecznika MŚP. Cieszy mnie, że interwencja okazała się skuteczna, a WSA w Warszawie zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym przez zespół Rzecznika MŚP OT Białystok, uchylił wadliwe rozstrzygnięcie – mówi r. pr. Mateusz Wasilewski, Pełnomocnik Terenowy Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców.

Źródło: Ministerstwo Finansów

Akty z zakresu prawa publicznego w gospodarce nieruchomościami, jako akty dotyczące spraw z zakresu administracji publicznej

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w postanowieniu z 1.12.2021, II SA/Gd 502/21 na tle rozpatrywanej skargi na uchwałę rady gminy dotyczącej wyrażenia zgody na oddanie nieruchomości w dzierżawę dotychczasowemu dzierżawcy i odstąpienie od obowiązku przetargowego trybu zawarcia umowy stwierdził, że w orzecznictwie sądów administracyjnych zaistniała rozbieżność odnośnie dopuszczalności skargi na uchwałę dotyczącą rozporządzania majątkiem przez gminę.

Przeciwnicy poglądu o dopuszczalności skargi na tego typu uchwały powołują się na to, że oświadczenie woli gminy, jako podmiotu prawa cywilnego, wyrażone również w formie uchwały organu kolegialnego gminy, skierowanego do oznaczonego podmiotu i w konkretnej sprawie nie podlega kontroli sądów administracyjnych na podstawie art. 101 SamGminU. Co więcej, podjęcie takiej uchwały należy do sfery „dominium„, a nie do sfery „imperium” gminy. Gmina w tej sprawie działała, jako podmiot stosunku cywilnoprawnego, a nie jako organ administracji publicznej, a rozporządzenie prawem własności przez gminę i podejmowane w tym zakresie czynności mają charakter cywilnoprawny.

Z drugiej strony, NSA wskazał, że gmina jako korporacja prawa publicznego posiada podmiotowość administracyjno-prawną, w ramach której korzysta z władczych instrumentów działania przy wykonywaniu zadań publicznych. Posiada ona także podmiotowość prywatnoprawną i wszystkie jej czynności, również te o charakterze cywilnoprawnym, których przedmiotem jest przyznane jej mienie (sprzedaż, najem czy dzierżawa) dotyczą gospodarowania majątkiem publicznym i służą zaspokojeniu potrzeb publicznych mieszkańców gminy. W gospodarowaniu tym gminę, w odróżnieniu od innych podmiotów prawa cywilnego, w większym lub mniejszym stopniu ograniczają przepisy prawa publicznego zawarte w SamGminU i GospNierU. Ocena ich zachowania, w tym stopień ograniczenia, czy też skrępowania nimi gminy podlega kontroli sądu administracyjnego. Sama sprzedaż jest czynnością cywilnoprawną opartą na równorzędności stron, a ocena wadliwość jej zawarcia (nieważność, bezskuteczność), czy prawidłowości wykonania należy do kompetencji sądu powszechnego. Podejmowane jednak w procedurze jej zawierania czynności organów (uchwały, zarządzenia) z powołaniem się na przepisy prawa administracyjnego są aktami z zakresu prawa publicznego i mieszczą się w pojęciu „spraw z zakresu administracji publicznej”. 

Dodatkowo należy zauważyć, że podział na sferę imperium i dominium nie jest rozłączny, a kwestii właścicielskich (cywilnoprawnych) nie można jednoznacznie oddzielić od tych publicznoprawnych. Wszystko to sprawia, że z pojęcia „spraw z zakresu administracji publicznej” nie można wyłączać tych czynności organów gminy, które dotyczą gospodarowania mieniem komunalnym. Skład orzekający WSA w Gdańsku orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela przedstawione stanowisko NSA.

Szczególne wymagania przy udzielaniu zamówień publicznych przez JST ze środków Polskiego Ładu

Termin wszczęcia postępowania o udzielenie zamówienia

Podkreślić przede wszystkim należy, że w pierwszej pilotażowej edycji Polskiego Ładu obowiązuje zasada: jeden wniosek o dofinansowanie – jedno postępowanie zakupowe (postępowanie o udzielenie zamówienia). Trzeba przy tym pamiętać o ryzyku związanym z przygotowaniem dużych oraz skomplikowanych postępowań, ponieważ nie później niż w terminie 6 miesięcy od momentu uzyskania promesy wstępnej JST musi ogłosić postępowanie zakupowe, mające na celu wyłonienie wykonawcy lub wykonawców inwestycji. W sytuacji więc, gdy JST rozpocznie postępowanie zakupowe w tym terminie, natomiast będzie musiała je unieważnić, to jeżeli upłynie tych 6 miesięcy, nie będzie już można ogłosić kolejnego postępowania. Można bowiem ogłosić kolejne postępowanie zakupowe tylko zachowując termin 6 miesięcy od przyznania promesy wstępnej. Nie określa się natomiast maksymalnego terminu zakończenia zadań inwestycyjnych.

Rozliczenie następuje zgodnie z zasadami określonymi w Regulaminie Programu, który dostępny jest na stronie www.bgk.pl/polski-lad. Dla inwestycji realizowanych w terminie do 12 miesięcy – rozliczenie następuje po zakończeniu realizacji. Dla inwestycji realizowanych powyżej 12 miesięcy możliwe są wypłaty środków w transzach, które odzwierciedlają postęp realizacji prac. Wymagane dokumenty składane będą w aplikacji Polski Ład, a środki wypłacane będą JST.

Zauważenia wymaga, że nierzadkie są przypadki, gdy w ramach jednego wniosku JST otrzymuje środki na jedno duże zadanie, w ramach którego wykonana zostanie np. oczyszczalnia ścieków w miejscowości A, sieć kanalizacyjna w miejscowości B i C, z czego w ramach jednego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego zostanie zlecona budowa sieci w miejscowości B i C, a oczyszczalnia ścieków w miejscowości A zostanie zlecona jako „zaprojektuj i wybuduj”. Taka sytuacja z punktu widzenia Polskiego Ładu jest dopuszczalna pod warunkiem – jak wskazuje BGK – jeżeli dla tej inwestycji zostanie ogłoszone jedno postępowanie o udzielenie zamówienia. Z punktu widzenia przepisów PrZamPubl może to jednakże powodować niemałe komplikacje proceduralno-formalne.

Inspektor nadzoru inwestorskiego

Ponadto, w przypadku gdy dla realizacji inwestycji niezbędne jest uzyskanie pozwolenia lub pozwoleń na budowę, wnioskodawca jest zobowiązany do ustanowienia nadzoru inwestorskiego dla inwestycji, również w sytuacji gdy nie jest to obowiązkowe zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa. Warto przy tym zwrócić uwagę na kwestie dotyczące kosztów zatrudnienia inspektora nadzoru w kontekście możliwości dodania ich do kosztów inwestycji. Jeżeli bowiem koszt nadzoru inwestycyjnego będzie częścią postępowania o udzielenie zamówienia na realizację inwestycji, wówczas będzie mógł być finansowany z Programu Polski Ład. Natomiast jeżeli będzie to osobne postępowanie o udzielenie zamówienia, JST musi pokryć jego koszty samodzielnie.

Reguły wypłaty wynagrodzenia wykonawcy

Stosownie do treści § 9 ust. 2 pkt 3 załącznika do ww. uchwały dokonywana przez BGK (na podstawie promesy) wypłata dofinansowania na rzecz wnioskodawców – dla inwestycji, których realizacja trwa dłużej niż 12 miesięcy, na podstawie więcej niż jednej umowy – odbywa się w 3 transzach, każdorazowo po zakończeniu określonego etapu prac związanych z realizacją inwestycji:

a) pierwsza transza w wysokości nie wyższej niż 20% kwoty dofinansowania z Programu określonej w promesie;

b) druga transza w wysokości nie wyższej niż 30% kwoty dofinansowania z Programu określonej w promesie;

c) trzecia transza w wysokości kwoty dofinansowania z Programu określonej w promesie, pomniejszonej o kwoty wypłacone we wcześniejszych transzach.

Z Polskiego Ładu wynika, że wnioskodawca, który ogłosił postępowanie zakupowe, jest zobowiązany do uwzględnienia w jego warunkach zgodności zasad wypłaty wynagrodzenia wykonawcy lub wykonawcom z zasadami wypłat dofinansowania wskazanymi we wstępnej promesie (de facto zasadami wypłaty dofinansowania z Programu opisanymi w pkt a–c) oraz tym samym zapewnienia w ten sposób finansowania inwestycji przez wykonawcę lub wykonawców w części niepokrytej udziałem własnym wnioskodawcy, na czas poprzedzający wypłatę lub wypłaty dofinansowania z Programu w ramach udzielonej wstępnej promesy. Etapy inwestycji należy określać w odniesieniu do całej inwestycji, a nie oddzielnie do każdej, realizowanej w ramach inwestycji umowy.

W przypadku inwestycji realizowanych w okresie dłuższym niż 12 miesięcy na podstawie jednej umowy, wypłata środków wynikających z promesy następuje w dwóch transzach, każdorazowo po zakończeniu określonego etapu prac w ramach realizacji inwestycji:

a) pierwsza transza w wysokości nie wyższej niż 50% kwoty dofinansowania z Programu określonej w promesie;

b) druga transza w wysokości kwoty dofinansowania z Programu określonej w promesie pomniejszonej o kwotę wypłaconą w pierwszej transzy.

W przypadku inwestycji realizowanych w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy, wypłata pełnej kwoty dofinansowania z Programu Polski Ład określonej w promesie następuje po zakończeniu realizacji inwestycji.

Wymaganie przewidzenia polubownego rozwiązywania sporów

Należy zwrócić szczególną uwagę na wymaganie, aby wnioskodawca zapewniał zamieszczenie w dokumentacji zakupowej postanowień zobowiązujących do poddania ewentualnych sporów w relacjach z wykonawcami o roszczenia cywilnoprawne w sprawach, w których zawarcie ugody jest dopuszczalne, mediacjom lub innemu polubownemu rozwiązaniu sporu przed Sądem Polubownym przy Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, wybranym mediatorem albo osobą prowadzącą inne polubowne rozwiązanie sporu.

Brak umów leasingu w wykazie przedsięwzięć WPF stanowi naruszenie

Według ustaleń kontrolnych powiat nie zaliczał do tytułów dłużnych i nie wykazywał w wieloletniej prognozie finansowej zobowiązań wynikających z umów leasingu zawartych przez powiatową jednostkę budżetową. Dodatkowo organ kontroli ustalił, że ww. zobowiązania zostały zaciągnięte bez właściwego upoważnienia, bowiem jako tzw. umowy związane z zapewnieniem ciągłości działania zamiast jako tzw. umowy – przedsięwzięcia.

W ustaleniach kontrolnych podano, że ww. zobowiązań nie wykazano w załączniku 2 do ww. prognozy, czyli w wykazie przedsięwzięć.

Dla przypomnienia warto wspomnieć o regulacjach prawnych dotyczących WPF, w tym art. 226 ust. 1 pkt 6 FinPubU, gdzie postanowiono, że:

Wieloletnia prognoza finansowa powinna być realistyczna i określać dla każdego roku objętego prognozą co najmniej:

1) dochody bieżące oraz wydatki bieżące budżetu jednostki samorządu terytorialnego, w tym na obsługę długu, gwarancje i poręczenia;

2) dochody majątkowe, w tym dochody ze sprzedaży majątku, oraz wydatki majątkowe budżetu jednostki samorządu terytorialnego;

3) wynik budżetu jednostki samorządu terytorialnego;

4) przeznaczenie nadwyżki albo sposób sfinansowania deficytu;

5) przychody i rozchody budżetu jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem długu zaciągniętego oraz planowanego do zaciągnięcia;

6) kwotę długu jednostki samorządu terytorialnego oraz sposób sfinansowania jego spłaty;

(…).

Z kolei, z art. 227 FinPubU wynika, że wieloletnia prognoza finansowa obejmuje okres roku budżetowego oraz co najmniej trzech kolejnych lat budżetowych. Nadto, prognozę kwoty długu, stanowiącą część wieloletniej prognozy finansowej, sporządza się na okres, na który zaciągnięto oraz planuje się zaciągnąć zobowiązania.

Natomiast w art. 228 ust. 1 FinPubU postanowiono, że:

1. Uchwała w sprawie wieloletniej prognozy finansowej może zawierać upoważnienie dla zarządu jednostki samorządu terytorialnego do zaciągania zobowiązań:

1) związanych z realizacją zamieszczonych w niej przedsięwzięć;

2) z tytułu umów, których realizacja w roku budżetowym i w latach następnych jest niezbędna do zapewnienia ciągłości działania jednostki i z których wynikające płatności wykraczają poza rok budżetowy.

Na kanwie ww. regulacji prawnych organ kontroli wskazał, że zawarcie umów leasingu nastąpiło bez stosownego upoważnienia nadanego przez radę powiatu. Izba ustaliła, że powiat błędnie uznał, iż do zaciągania umów leasingu wystarczy upoważnienie do zaciągania zobowiązań na zadania, których realizacja w roku budżetowym i w latach następnych jest niezbędna do zapewnienia ciągłości działania jednostki. 

W zaleceniach pokontrolnych wskazano, że należy wzmocnić nadzór nad kierownikami jednostek organizacyjnych powiatu w zakresie zaciągania zobowiązań wieloletnich, zgodnie
z udzielonymi upoważnieniami, mając na uwadze art. 228 ust. 1 pkt 1 i 2 w związku
z art. 228 ust. 2 oraz art. 68 i art. 69 ust. 1 FinPubU.

Podsumowując, wskazane ustalenia kontrole są uzasadnione. Leasing powinien być wykazany w WPF jako element długu jednostki samorządu terytorialnego. Umowy leasingowe to tzw. przedsięwzięcia, które są ujmowane w załączniku do WPF. Do zawarcia tych umów nie wystarcza upoważnienie do zawierania umów na ciągłość działania, a konieczne jest upoważnienie związane z realizacją zamieszczonych w WPF przedsięwzięć.

Źródło: https://riokatowice.bip.net.pl/

Jednostki budżetowe mogą władać nieruchomościami gminy tylko w ramach trwałego zarządu

W kontekście podanej problematyki warto w pierwszej kolejności przytoczyć, że jednostki budżetowe są jednostkami zależnymi do danej jednostki samorządu terytorialnego. W tym miejscu warto wspomnieć o regulacja prawnych FinPubU. Wynika z ich treści, po pierwsze, że 

jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego (ust. 1). Po drugie, jednostka budżetowa działa na podstawie statutu określającego w szczególności jej nazwę, siedzibę i przedmiot działalności (ust. 2). Po trzecie, podstawą gospodarki finansowej jednostki budżetowej jest plan dochodów i wydatków (ust. 3).

Do kategorii wspomnianych jednostek budżetowych należą m.in. ośrodki pomocy społecznej. Jak wynika z ww. regulacji prawnych, wspomniane jednostki nie posiadają osobowości prawnej, bowiem korzystają z atrybutu osobowości prawnej macierzystej jednostki samorządu terytorialnego.

Wskazane założenie jest istotne, także w kontekście dysponowania przez jednostki budżetowe prawem do najmu nieruchomości. W kontekście poruszonego zagadnienia warto odnotować stanowisko wyrażone w wystąpieniu pokontrolnym Regionalnej Izby Obrachunkowej w Poznaniu z 16.12.2021 r. (znak WK-0911/23/2021).  

Tamże organ kontroli ustalił, że ośrodek pomocy społecznej dysponuje mieniem gminy na mocy umowy najmu lokalu użytkowego, co jest nieprawidłowe. Warto w tym miejscu podkreślić, że umowa najmu ma normatywne źródło w przepisach KC. Na uwagę w tym miejscu zasługuje m.in. art. 659 KC, z którego wynika, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Regionalna izba obrachunkowa wskazała, że jest to jednak nieprawidłowa praktyka dotycząca nieruchomości gminnych. Jak podano w ww. dokumencie kontrolnym właściwą formą przekazania prawa do dysponowania nieruchomością jest trwały zarząd, o którym mowa w art. 43 ust. 1 GospNierU. Z podanej regulacji wynika zaś, że trwały zarząd jest formą prawną władania nieruchomością przez jednostkę organizacyjną. Status takiej jednostki posiada m.in. jednostka budżetowa gminy, jaką jest ośrodek pomocy społecznej.

Podsumowując, zarzut postawiony przez regionalną izbę obrachunkową jest zasadny. Gmina nie może stosować do oddawania nieruchomości „własnym” jednostkom organizacyjnym – stosunków cywilnoprawnych, w tym umów najmu. Jednostki te nie posiadają bowiem osobowości prawnej i po prostu nie mogą być stroną umów. 

Źródło: https://bip.poznan.rio.gov.pl

Informacja o wyniku przetargu na sprzedaż nieruchomości nie może być podana na tablicy ogłoszeń urzędu w dniu przetargu

W kontekście podanej problematyki warto w pierwszej kolejności przytoczyć regulacje prawne rozporządzenia z 14.9.2004 r. w sprawie sposobu i trybu przeprowadzania przetargów oraz rokowań na zbycie nieruchomości (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 2213, dalej PrzetargR). Wskazane rozporządzenie określa sposób i tryb przeprowadzania przetargów oraz przeprowadzania rokowań po drugim przetargu zakończonym wynikiem negatywnym, na zbycie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub własność jednostek samorządu terytorialnego. Warto wspomnieć, że czynności związane z przeprowadzeniem przetargu wykonuje komisja przetargowa. Przewodniczącego oraz członków komisji przetargowej, w składzie od 3 do 7 osób, wyznacza właściwy organ spośród osób dających rękojmię rzetelnego przeprowadzenia i rozstrzygnięcia przetargu. Komisja przetargowa podejmuje rozstrzygnięcia w drodze głosowania, z zastrzeżeniem § 14 ust. 6 PrzetargR.

Z punktu widzenia podanej problematyki kluczowe znaczenie ma § 12 PrzetargR. W ust. 1 postanowiono, że w przypadku niezaskarżenia w wyznaczonym terminie czynności związanych z przeprowadzeniem przetargu albo w razie uznania skargi za niezasadną właściwy organ podaje do publicznej wiadomości, zamieszczając w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu go obsługującego oraz wywieszając w swojej siedzibie, na okres co najmniej 7 dni, informację o wyniku przetargu, która zawiera: 

1) datę i miejsce oraz rodzaj przeprowadzonego przetargu;

2) oznaczenie nieruchomości będącej przedmiotem przetargu według katastru nieruchomości i księgi wieczystej;

3) liczbę osób dopuszczonych oraz osób niedopuszczonych do uczestniczenia w przetargu;

4) cenę wywoławczą nieruchomości oraz najwyższą cenę osiągniętą w przetargu albo informację o złożonych ofertach lub o niewybraniu żadnej z ofert;

5) imię, nazwisko albo nazwę lub firmę osoby ustalonej jako nabywca nieruchomości.

Nadto, informację o wyniku przetargu w odniesieniu do nieruchomości, o których mowa w art. 57 ust. 1 GospNierU, oraz nieruchomości ujętych w ewidencji, o której mowa w art. 60 ust. 2 pkt 1 GospNierU, zamieszcza się w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa. 

W kontekście poruszonego zagadnienia warto odnotować stanowisko wyrażone w wystąpieniu pokontrolnym Regionalnej Izby Obrachunkowej w Poznaniu z 16.12.2021 r. (znak WK-0911/23/2021);. W dokumencie tym stwierdzono, że informacje o wynikach przetargu podano w publicznej wiadomości (poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń urzędu) w dniach przeprowadzonych przetargów. W konsekwencji dokonano tego przed upływem terminu do zaskarżenia czynności związanych z przeprowadzeniem przetargu, co było w ocenie organu kontroli niezgodne z ww. § 12 w zw. z art. 40 ust. 5 GospNierU. Z tej ostatniej regulacji wynika m.in., że uczestnik przetargu może, w terminie 7 dni od dnia ogłoszenia wyniku przetargu ustnego lub doręczenia zawiadomienia o wyniku przetargu pisemnego, zaskarżyć czynności związane z przeprowadzeniem przetargu do wojewody, jeżeli przetarg dotyczy nieruchomości Skarbu Państwa, albo do organu wykonawczego jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli przetarg dotyczy nieruchomości stanowiących własność tej jednostki.

Podsumowując, zarzut postawiony przez regionalną izbę obrachunkową jest zasadny. Gmina nie może publikować wyników przetargu na zbycie nieruchomości przed upływem terminu do zaskarżenia czynności związanych z przeprowadzeniem przetargu.

Źródło: https://bip.poznan.rio.gov.pl

Korekta odpisu na zfśs na koniec roku kalendarzowego

W celu ustalenia, czy planowana na początku roku liczba zatrudnionych była zgodna ze stanem faktycznym w całym badanym roku, należy dokonać na koniec roku:

1) ustalenia przeciętnych stanów zatrudnienia w poszczególnych miesiącach roku (w przeliczeniu na pełne etaty), w oparciu o dane rzeczywiste,

2) zsumować je i podzielić przez 12,

3) porównać z danymi szacunkowymi, jakie przyjęto w terminie ustalania pierwszej raty odpisu.

Z porównania początkowego i końcowego naliczenia prawdopodobnie wyniknie potrzeba korekty środków pieniężnych przekazanych na odrębny rachunek bankowy zfśś w ramach szacunkowego naliczenia odpisu. Jeśli zatrudnienie uległo w ciągu roku zmniejszeniu to pracodawca powinien przelać nadwyżkę odpisu z rachunku bankowego zfśś na rachunek bieżący jednostki. Jeżeli natomiast nastąpiło zwiększenie zatrudnienia to pracodawca będzie musiał przelać na konto zfśs odpowiednią kwotę wyrównania. 

Przykładowa procedura ustalenia odpisu na zfśs na koniec roku

1) Ustalenie szacunkowej liczby zatrudnionych

Na początku maja 2021 r. pracodawca przewidywał, że średniomiesięcznie będzie zatrudniać 62 pracowników (59,5 etatu), w tym:

Oprócz tego, pracodawca obejmuje opieką socjalną 17 emerytów – byłych pracowników.

2) Ustalenie wysokości odpisu w oparciu o dane szacunkowe

Na podstawie danych o przewidywanym zatrudnieniu oraz biorąc pod uwagę obowiązujące w 2021 r. kwotowe wskaźniki odpisu i zwiększeń ustalony został odpis podstawowy na zfśs. Obliczenia pracodawcy wyglądają następująco:

Z powyższego wynika, że całkowita kwota odpisu podstawowego i zwiększeń na zfśs na 2021 r., ustalona w maju w oparciu o szacunkowe średniomiesięczne zatrudnienie wynosi 97408,07 zł.

3) Ustalenie faktycznych zmian kadrowych

Na koniec grudnia każdego roku należy dokonać korekty rocznego naliczenia odpisu i zwiększeń na zfśs w oparciu faktyczne dane o zatrudnieniu w trakcie roku. U pracodawcy nastąpiły zmiany:

4) Ponowne ustalenie wysokości odpisu w oparciu o dane rzeczywiste

Po uwzględnieniu powyższych zmian rzeczywiste średnioroczne zatrudnienie i naliczenie odpisu wynosi:

Całkowita kwota końcowego naliczenia odpisu podstawowego i zwiększeń na zfśs na 2021 r. wynosi 93134,53 zł. 

5) Porównanie wyników ustalonych dla danych szacunkowych i rzeczywistych

Ponieważ kwota końcowego naliczenia dokonanego w oparciu o faktyczne dane o zatrudnieniu w trakcie 2021 r. jest niższa od kwoty naliczonej w oparciu o dane szacunkowe na początku roku, więc pracodawca powinien zasilić konto bieżące jednostki kwotą różnicy między ustalonym odpisem końcowym i początkowym. Pracodawca powinien zatem przelać za środków zfśs na konto bieżące jednostki kwotę 4273,54 zł (97408,07 zł – 93134,53 zł).

Przepisy antycovidowe

Zgodnie z obowiązującym od 24.6.2020 r. art. 15ge ustawy z 2.3.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2021 r. poz. 2095), w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, w przypadku wystąpienia u pracodawcy spadku obrotów gospodarczych lub istotnego wzrostu obciążenia funduszu wynagrodzeń, o których mowa w odpowiednio w art. 15g ust. 9 i art. 15gb ust. 2 tej ustawy, pracodawca może zawiesić obowiązki dotyczące:

U pracodawców objętych działaniem związków zawodowych, zawieszenie powyższych obowiązków może nastąpić tylko na podstawie porozumienia.

Ponadto, w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, w razie wystąpienia u pracodawcy wspomnianego powyżej spadku obrotów gospodarczych lub istotnego wzrostu obciążenia funduszu wynagrodzeń, zawieszone zostały postanowienia układów zbiorowych pracy lub regulaminów wynagradzania, ustalających wyższą wysokość odpisu na zfśs oraz przewidujących inne świadczenia o charakterze socjalno-bytowym niż określają przepisy o zfśs (art. 15ge ust. 3 ustawy z 2.3.2020 r.). Zawieszenie to następuje zatem z mocy samego prawa. W takim przypadku, pracodawca ma obowiązek stosowania ustawowej wartości odpisu i zwiększeń na zfśs.

Uchwała nie może wprowadzać w błąd co do daty jej wejścia w życie

Podstawą normatywną wskazanej uchwały były regulacje prawne art. 6k ust. 1 pkt 1, ust. 3, ust. 4a CzystGmU. Z podanych regulacji wynika m.in., że rada gminy, w drodze uchwały dokona wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi spośród metod określonych w art. 6j ust. 1 i 2 CzystGmU oraz ustali stawkę takiej opłaty; dopuszcza się stosowanie więcej niż jednej metody ustalenia opłat na obszarze gminy. Nadto, rada gminy określi stawki opłaty podwyższonej za gospodarowanie odpadami komunalnymi, jeżeli właściciel nieruchomości nie wypełnia obowiązku zbierania odpadów komunalnych w sposób selektywny, w wysokości nie niższej niż dwukrotna wysokość i nie wyższej niż czterokrotna wysokość stawki ustalonej przez radę gminy odpowiednio na podstawie ust. 1 albo w art. 6j ust. 3b CzystGmU. 

Co jednak istotne, we wspomnianym orzeczeniu sądowym kwestionowano legalność zapisu o treści:

Uchwała wchodzi w życie z dniem … r. i podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Województwa …

Dokonując analizy ww. regulacji prawnych zwrócono uwagę na kilka kwestii. Po pierwsze wskazano, że do istotnych wad uchwały, skutkujących stwierdzeniem jej nieważności, zalicza się naruszenie przepisów wyznaczających kompetencję organów samorządu do podejmowania uchwał, naruszenie podstawy prawnej podjętej uchwały, naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego poprzez wadliwą ich interpretację oraz przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał (por. Z. Kmieciak, M. Stahl, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego, Samorząd terytorialny 2001/1-2, s. 102). Po drugie, sąd podkreślił, że ww. zapis istotnie narusza art. 88 ust. 1 Konst oraz art. 4 ust. 1 AktyNormU, ale również wynikającą z art. 2 Konst zasadę demokratycznego państwa prawnego. Z art. 88 ust. 1 i 2 Konst wynika, że warunkiem wejścia w życie ustaw, rozporządzeń oraz aktów prawa miejscowego, jest ich ogłoszenie. Zasady i tryb ogłaszania aktów normatywnych określa ustawa. W myśl art. 4 ust. 1 AktyNormU, akty normatywne, zawierające przepisy powszechnie obowiązujące, ogłaszane w dziennikach urzędowych wchodzą w życie po upływie czternastu dni od dnia ich ogłoszenia, chyba że dany akt normatywny określi termin dłuższy.

Opierając się o ww. wytyczne, sąd doszedł do przekonania, że konstrukcja wspomnianego przepis dotycząca wejścia w życie uchwały jest po prostu wadliwa. W tym zakresie sąd stwierdził m.in., że wejście w życie i uzyskanie mocy przez akt prawny są zdarzeniami tożsamymi. Wejście w życie przepisu oznacza, że uzyskuje on moc prawną i w konsekwencji ma zastosowanie do określonych zdarzeń i stosunków. Akt prawny (przepis) nie może bowiem wejść w życie bez uzyskania przez niego mocy obowiązującej, a uzyskanie mocy obowiązującej oznacza jego wejście w życie (zob. np. wyrok NSA z 27.11.2019 r., II FSK 1271/19).

Dalej wskazano również, że uchwała nie może wprowadzać w błąd, co do daty jej wejścia w życie. Należy wskazać, że początek mocy obowiązującej uchwały oznacza jej wejście w życie. W ocenie sądu taka regulacja jest nie do pogodzenia z zasadami demokratycznego państwa prawa, gdy chodzi o przepisy prawa miejscowego.

Końcowo sąd podał także prawidłową treść normy prawnej, która powinna brzmieć: Uchwała wchodzi w życie z dniem ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa … z mocą od … r.

Podsumowując, wskazany wyrok precyzuje mechanizmy związane z wprowadzeniem do obrotu prawnego uchwały w sprawie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Zapis jest uniwersalny i równie dobrze może dotyczyć też innego rodzaju uchwał. W tym zakresie konieczne jest jednak zachowanie ostrożności legislacyjnej, aby nie interweniowała regionalna izba obrachunkowa. 

Źródło: https://orzeczenia.nsa.gov.pl

Zmiany w PrZamPubl wynikające z nowelizacji przepisów o elektromobilności

W pierwszej kolejności należy mieć na uwadze art. 11 ustawy o elektromobilności zawierający trzy zmiany do PrZamPubl. Po pierwsze, uchyla się art. 244 PrZamPubl, zawierający delegację dla ministra właściwego do spraw gospodarki do określenia, w drodze rozporządzenia, innych niż cena kryteriów oceny ofert, które mają zastosowanie w odniesieniu do niektórych rodzajów zamówień, oraz sposobu opisania i oceny tych kryteriów.

Druga zmiana polega na nadaniu nowego brzmienia art. 364 w ust. 1 pkt 1 PrZamPubl. W konsekwencji, na mocy zmiany, zamawiający prowadzący działalność sektorową, o której mowa w art. 5 ust. 4 pkt 2,3 i 7 PrZamPubl, nie stosują przepisów ustawy do udzielenia zamówień sektorowych na dostawy energii oraz paliw do wytwarzania energii, a także zakup świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego, w celu wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 pkt 1 OdnŹródłaEnU, zakup świadectw efektywności energetycznej, w celu wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 EfektywEnergU, oraz zakup gwarancji pochodzenia, o których mowa w art. 120 ust. 1 OdnŹródłaEnU. W odniesieniu do zmiany dokonanej w art. 364 ust. 1 pkt 1 PrZamPubl zauważenia wymaga przepis przejściowy zawarty w art. 36 ustawy zmieniającej ustawę o elektromobilności. Określa się w nim, że do postępowań o udzielenie zamówienia, o których mowa w ustawie zmienianej w art. 11 (tj. w PrZamPubl), wszczętych i nie zakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej, stosuje się przepis art. 364 ust. 1 pkt 1 PrZamPubl w brzmieniu dotychczasowym.

Trzecia zmiana dotyczy art. 417 w ust. 1, w którym skreśla się zdanie drugie. Zawierał on w odniesieniu do zamówień w dziedzinach obronności i bezpieczeństwa wyłączenie stosowania przepisów wydanych na podstawie art. 244 PrZamPubl. Przepis art. 244 PrZamPubl uchylono w ustawie elektromobilności, tym samym ta zmiana jest naturalną konsekwencją ww. pierwszej zmiany.

Ponadto kluczowe znaczenie z punktu widzenia zamówień publicznych mają dodawane w ustawie o elektromobilności art. 68a, art. 68b i art. 68e, przy czym zauważenia wymaga, że na mocy art. 17 ustawy zmieniającej ustawę o elektromobilności, przepisy te stosuje się do postępowań o udzielenie zamówienia publicznego wszczętych po dniu wejścia w życie ustawy zmieniającej ustawę o elektromobilności. Przywołane przepisy wdrażają dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1161 z 20.6.2019 r. zmieniającą dyrektywę 2009/33/WE w sprawie promowania ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów transportu drogowego.

Zgodnie z art. 68a ust. 1 ustawy o elektromobilności zamawiający ma zapewniać, aby: 

1) udział pojazdów kategorii M1, M2 i N1, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. a i b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 z 30.5.2018 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 715/2007 i (WE) nr 595/2009 oraz uchylającego dyrektywę 2007/46/WE, zwanego dalej „rozporządzeniem 2018/858”), elektrycznych lub napędzanych wodorem, w całkowitej liczbie pojazdów tych kategorii objętych zamówieniami, o których mowa w art. 68b ustawy o elektromobilności, do 31.12.2030 r., wynosił co najmniej 22%, z tym że do 31.12.2025 r. do tego udziału, wlicza się pojazdy hybrydowe lub napędzane gazem ziemnym o maksymalnej emisji 50 g CO2/km i emisji zanieczyszczeń w rzeczywistych warunkach jazdy poniżej 80% dopuszczalnych wartości emisji; 

2) udział pojazdów kategorii N2 i N3, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. b rozporządzenia 2018/858, napędzanych paliwami alternatywnymi w całkowitej liczbie pojazdów tych kategorii objętych zamówieniami, o których mowa w art. 68b ustawy o elektromobilności, wynosił co najmniej: 

a) 7% – do 31.12.2025 r., 

b) 9% – od 1.1.2026 r. do 31.12.2030 r.; 

3) udział autobusów zaliczanych do kategorii M3, o której mowa w art. 4 ust. 1 lit. a rozporządzenia 2018/858, klasy I i klasy A, o których mowa w art. 3 pkt 2 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 z 13.7.2009 r. w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych (Dz.Urz. UE L 200 z 31.07.2009, str. 1, ze zm.), wykorzystujących do napędu paliwa alternatywne, w całkowitej liczbie autobusów objętych zamówieniami, o których mowa w art. 68b, z zastrzeżeniem że połowa tego udziału ma być osiągnięta przez autobusy zeroemisyjne, wynosił co najmniej: 

a) 32% – do 31.12.2025 r., 

b) 46% – od 1.1.2026 r. do 31.12.2030 r. 

Udziały pojazdów w całkowitej liczbie pojazdów objętych zamówieniami mają dotyczyć łącznie wszystkich zamówień wymienionych w art. 68a ust. 1 ustawy o elektromobilności, udzielonych przez zamawiającego w okresach do 31.12.2025 r. oraz od 1.1.2026 r. do 31.12.2030 r. Istotne może być też to, że dopuszcza się realizację zamówień wspólnych, o których mowa w art. 38 PrZamPubl, pod warunkiem, że uczestnicy tego zamówienia zachowają łącznie minimalne udziały, określone dla poszczególnych okresów. 

Z dodanego art. 68b ustawy o elektromobilności wynika, że przepisy art. 68a ustawy o elektromobilności stosuje się do następujących zamówień: 

1) o wartości równej lub przekraczającej progi unijne, udzielanych na podstawie umowy sprzedaży, leasingu, najmu lub dzierżawy z opcją zakupu pojazdu samochodowego udzielaną przez zamawiającego, jeżeli do udzielenia tych zamówień mają zastosowanie przepisy PrZamPubl; 

2) których przedmiotem są usługi w zakresie drogowego publicznego transportu zbiorowego o wartości przekraczającej wartość progową określoną w art. 5 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z 23.10.2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającego 36 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.Urz. UE L 315 z 03.12.2007, str. 1, ze zm.); 

3) o wartości równej lub przekraczającej progi unijne, jeżeli do udzielenia tych zamówień mają zastosowanie przepisy PrZamPubl, i których przedmiotem są usługi oznaczone następującymi kodami Wspólnego Słownika Zamówień (CPV), tj. 60112000-6 – w zakresie publicznego transportu drogowego, 60130000-8 – w zakresie specjalistycznego transportu drogowego osób, 60140000-1 – nieregularny transport osób, 90511000-2 – wywóz odpadów, 60160000-7 – drogowy transport przesyłek pocztowych, 60161000-4 – w zakresie transportu paczek, 64121100-1 – dostarczanie poczty, 64121200-2 – dostarczanie paczek.

Stosownie do art. 68e ustawy o elektromobilności przepis art. 68a nie znajdzie zastosowania do następujących pojazdów: 

1) o których mowa w art. 2 ust. 2 i 3 rozporządzenia 2018/858 oraz w pkt 5.2–5.5 i pkt 5.7 części A załącznika I do tego rozporządzenia; 

2) kategorii M3, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. a rozporządzenia 2018/858, innych niż pojazdy klasy I i klasy A, o których mowa w art. 3 pkt 2 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 z 13.7.2009 r. w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych.

Prezentacja Systemu do Obsługi Wniosków Budowlanych (SOPAB)

SOPAB planowany jest do realizacji w ramach II osi priorytetowej Programu Operacyjnego Polska Cyfrowa  – „E-administracja i otwarty rząd” Działanie 2.2 „Cyfryzacja procesów back-office w administracji rządowej” za ogólną kwotę 31 mln zł. W ramach programu przewidziano, oprócz opracowania samego systemu SOPAB, również szkolenia pracowników organów budowanych, a nawet zakup infrastruktury technicznej, choć te wydatki to jedynie ok. 37% całego budżetu przewidzianego na ten projekt (a same zakupy to niecałe 5%).

Ambicją autorów SOPAB jest integracja wszystkich systemów dotyczących budownictwa, wdrożonych lub właśnie wdrażanych, takich jak: e-Budownictwo, Systemem Nadzoru Wyrobów Budowlanych, e-Książka Obiektu, E-Dziennik Budowy, ZONE (Centralna Ewidencja Emisyjności Budynków), Rejestr Urbanistyczny, e-CRUB (centralny rejestr osób posiadających uprawnienia budowlane), ale także integracja z rejestrami, prowadzonymi przez inne podmioty, a więc m.in.: Geoportalem, Krajową Bazą Danych Geodezyjnej Ewidencji Sieci Uzbrojenia Terenu, Bazą Danych Obiektów Topograficznych oraz Ewidencją Gruntów i Budynków (prowadzonych przez Główny Urząd Geodezji i Kartografii), Systemem Zarządzania Państwowym Rejestrem Nazw Geograficznych (za który odpowiedzialny jest GUS), a także integracja z elektroniczną bazą obowiązujących studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania gmin oraz miejscowych planów zagospodarowania terenu. Integracja obejmie również lokalne systemy elektroniczne służące do obsługi kancelaryjnej wszystkich spraw prowadzonych w urzędach, a wśród nich najbardziej popularnego EZD RP.

Docelowo również RWDZ (rejestr wniosków i decyzji o pozwolenie na budowę oraz niektórych zgłoszeń) prowadzony elektronicznie od 2016 r. na stronie GUNB ma stać się częścią SOPAB.

Pełna integracja SOPAB z dostępnymi bazami danych przestrzennych ma służyć sprawnemu i kompleksowemu rozpatrywaniu wszelkich wniosków budowlanych, które już obecnie są coraz częściej inicjowane elektronicznie przy użyciu załączników w formie cyfrowej. SOPAB zwolni też pracowników organów administracji architektoniczno-budowlanej oraz nadzoru budowlanego z ręcznego wprowadzania danych do wielu rejestrów lub raportów wymaganych np. przez organy wyższego stopnia lub państwowe służby statystyczne.

SOPAB ma powstać i zostać przetestowany w latach 2022–2023, a więc wdrożenia do pracy należy się spodziewać w 2024 r. 

Prowadzący wideokonferencję odpowiedzieli też na wszystkie pytania zadawane w trakcie prezentacji. Można je podzielić na następujące grupy:

1. Koszty systemu SOPAB oraz jego wdrożenia – w odpowiedzi prowadzący poinformowali, że sam system ma być udostępniony organom bezpłatnie, natomiast koszty wdrożenia muszą ponieść poszczególne urzędy. Projekt realizowany przez GUNB  przewiduje przeszkolenie pracowników organów budowlanych. Efektem uruchamiania kolejnych funkcjonalności będą też stosowne zmiany w obowiązujących przepisach prawa (np. w zakresie wymaganych obecnie kopii dokumentów, które docelowo będą dostępne on-line).
2. Niewystarczające możliwości sprzętu komputerowego, którym obecnie dysponują organy budowlane – prowadzący podkreślili, że wdrożenie SOPAB przewiduje w niewielkim procencie koszty uzupełnienia infrastruktury technicznej w poszczególnych urzędach. 

Komentując dodatkowo ten wątek, autor informacji podkreśla, że przy założeniu, że na infrastrukturę techniczną przewidziano w ramach programu 10 000 000zł oraz że w Polsce jest  niemal 800 organów budowlanych (na poziomie powiatowym i wojewódzkim), to na jeden urząd przypadnie średnio kilkanaście tysięcy złotych na zakup infrastruktury technicznej umożliwiającej funkcjonowanie SOPAB. To z pewnością nie pokryje pełnego zapotrzebowania w tym zakresie, dlatego poszczególne jednostki administracji publicznej same muszą zadbać o zapewnienie odpowiedniego sprzętu.

1. Szereg pytań technicznych oraz dotyczących szczegółów prowadzenia postępowań i archiwizowania sprawa w wersji cyfrowej – prowadzący w odpowiedzi podkreślili, że jest zbyt wczesny etap prac nad SOPAB, aby rozstrzygać tak szczegółowe zagadnienia, ale że potraktują zgłoszone opinie jako uwagi do powstającego SOPAB.
2. Szereg sugestii oraz uwag krytycznych dotyczących funkcjonalności działającej już platformy e-Budownictwo wykorzystywanej do elektronicznego generowania i składania wniosków budowlanych – odnosząc się do tych uwag prowadzący zaznaczyli, że temat ten nie jest przedmiotem wideokonferencji i poprosili o składanie uwag i wniosków w zakresie funkcjonalności działających już platform cyfrowych na adres: duc@gunb.gov.pl oraz ebudnictwo@gunb.gov.pl.  Zapewnili też, że wszystkie zgłaszane uwagi i wnioski są rozpatrywane pod kątem możliwości uwzględnienia ich w kolejnych wersjach systemu.

Kończąc wideokonferencję prowadzący poinformowali, że realizacja programu przewiduje szereg spotkań konsultacyjnych na każdym etapie opracowania i wdrażania systemu SOPAB.

Na wideokonferencji zalogowanych było nieco ponad 40 osób. Nie zgłoszono żadnej opinii przeciwnych wdrożeniu systemu SOPAB, co więcej – wydaje się, że wszyscy uczestnicy byli zgodni co do korzyści jaki może przynieść system zintegrowany ze wszystkimi dostępnymi bazami danych przestrzennych, co ułatwi i przyspieszy rozpatrywanie spraw budowlanych.