Przepisy GospNierU są tak skonstruowane, że właściwy organ gospodarujący nieruchomościami został uprawniony do działania, jako cywilnoprawny właściciel nieruchomości (dominium), ale jednocześnie ustawodawca wyposażył go w szereg uprawnień do tego by w tych samych czynności gospodarowania występował on jak organ władczy (imperium), który może podejmować akty administracyjne. Pojęcie interesu faktycznego i interesu prawnego nie są pojęciami tożsamymi i nie mogą być one stosowane, jako synonimy. Sytuacja ta stwarza problemy, co do precyzyjnego ustalenia granicy, kiedy dany organ działa jak właściciel, a kiedy działa ona jak organ administracji. 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w postanowieniu z 1.12.2021, II SA/Gd 502/21 na tle rozpatrywanej skargi na uchwałę rady gminy dotyczącej wyrażenia zgody na oddanie nieruchomości w dzierżawę dotychczasowemu dzierżawcy i odstąpienie od obowiązku przetargowego trybu zawarcia umowy stwierdził, że w orzecznictwie sądów administracyjnych zaistniała rozbieżność odnośnie dopuszczalności skargi na uchwałę dotyczącą rozporządzania majątkiem przez gminę.

Przeciwnicy poglądu o dopuszczalności skargi na tego typu uchwały powołują się na to, że oświadczenie woli gminy, jako podmiotu prawa cywilnego, wyrażone również w formie uchwały organu kolegialnego gminy, skierowanego do oznaczonego podmiotu i w konkretnej sprawie nie podlega kontroli sądów administracyjnych na podstawie art. 101 SamGminU. Co więcej, podjęcie takiej uchwały należy do sfery „dominium„, a nie do sfery „imperium” gminy. Gmina w tej sprawie działała, jako podmiot stosunku cywilnoprawnego, a nie jako organ administracji publicznej, a rozporządzenie prawem własności przez gminę i podejmowane w tym zakresie czynności mają charakter cywilnoprawny.

Z drugiej strony, NSA wskazał, że gmina jako korporacja prawa publicznego posiada podmiotowość administracyjno-prawną, w ramach której korzysta z władczych instrumentów działania przy wykonywaniu zadań publicznych. Posiada ona także podmiotowość prywatnoprawną i wszystkie jej czynności, również te o charakterze cywilnoprawnym, których przedmiotem jest przyznane jej mienie (sprzedaż, najem czy dzierżawa) dotyczą gospodarowania majątkiem publicznym i służą zaspokojeniu potrzeb publicznych mieszkańców gminy. W gospodarowaniu tym gminę, w odróżnieniu od innych podmiotów prawa cywilnego, w większym lub mniejszym stopniu ograniczają przepisy prawa publicznego zawarte w SamGminU i GospNierU. Ocena ich zachowania, w tym stopień ograniczenia, czy też skrępowania nimi gminy podlega kontroli sądu administracyjnego. Sama sprzedaż jest czynnością cywilnoprawną opartą na równorzędności stron, a ocena wadliwość jej zawarcia (nieważność, bezskuteczność), czy prawidłowości wykonania należy do kompetencji sądu powszechnego. Podejmowane jednak w procedurze jej zawierania czynności organów (uchwały, zarządzenia) z powołaniem się na przepisy prawa administracyjnego są aktami z zakresu prawa publicznego i mieszczą się w pojęciu „spraw z zakresu administracji publicznej”. 

Dodatkowo należy zauważyć, że podział na sferę imperium i dominium nie jest rozłączny, a kwestii właścicielskich (cywilnoprawnych) nie można jednoznacznie oddzielić od tych publicznoprawnych. Wszystko to sprawia, że z pojęcia „spraw z zakresu administracji publicznej” nie można wyłączać tych czynności organów gminy, które dotyczą gospodarowania mieniem komunalnym. Skład orzekający WSA w Gdańsku orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela przedstawione stanowisko NSA.