Procedura kierowania i umieszczenia w domu pomocy społecznej (art. 54–66 ustawy o pomocy społecznej)

W książce omówiono procedury postępowania w sprawie ustalenia prawa do skierowania i umieszczenia w domu pomocy społecznej, najczęściej występujące trudności z tym związane oraz gotowe rozwiązania takich sytuacji. Wyjaśniono trudności związane z przyznawaniem prawa do świadczeń z pomocy społecznej (przesłanki przyznania świadczenia oraz wyboru odpowiedniej placówki, zgoda na pobyt w domu pomocy społecznej osoby wymagającej opieki, właściwość gminy).
W publikacji znaleźć można, m.in. odpowiedzi na pytania, co zrobić, gdy we wniosku wystąpiły braki formalne, jaka gmina jest właściwa w sprawie o skierowanie do domu pomocy społecznej osoby małoletniej, dla której ustanowiony został opiekun prawny, w jaki sposób ustalany jest koszt utrzymania mieszkańca domu pomocy społecznej, jaka jest kolejność osób zobowiązanych do wnoszenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej, kiedy gmina jest zobowiązana do wnoszenia opłat.
Każdy artykuł omówiono w formie komentarza (zawierającego praktyczne ujęcie najważniejszych kwestii dotyczących omawianego zagadnienia), przydatnego orzecznictwa oraz pytań i odpowiedzi dotyczących danego zagadnienia.

Fragment tekstu z poradnika:

Artykuł 64 ustawy o pomocy społecznej [Zwolnienie z opłaty]

Osoby wnoszące opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej można zwolnić, na ich wniosek, częściowo lub całkowicie z tej opłaty, w szczególności jeżeli:
1) wnoszą opłatę za pobyt innych członków rodziny w domu pomocy społecznej, ośrodku wsparcia lub innej placówce;
2) występują uzasadnione okoliczności, zwłaszcza długotrwała choroba, bezrobocie, niepełnosprawność, śmierć członka rodziny, straty materialne powstałe w wyniku klęski żywiołowej lub innych zdarzeń losowych;
3) małżonkowie, zstępni, wstępni utrzymują się z jednego świadczenia lub wynagrodzenia;
4) osoba obowiązana do wnoszenia opłaty jest w ciąży lub samotnie wychowuje dziecko.

I. Komentarz
Osoby wnoszące opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej można zwolnić, na ich wniosek, częściowo lub całkowicie z tej opłaty, w szczególności jeżeli wnoszą opłatę za pobyt innych członków rodziny w domu pomocy społecznej, ośrodku wsparcia lub innej placówce i występują uzasadnione okoliczności, zwłaszcza długotrwała choroba, bezrobocie, niepełnosprawność, śmierć członka rodziny, straty materialne powstałe w wyniku klęski żywiołowej lub innych zdarzeń losowych. Zwolnienie z opłaty jest również możliwe, jeśli:
1) małżonkowie, zstępni, wstępni utrzymują się z jednego świadczenia lub wynagrodzenia,
2) osoba obowiązana do wnoszenia opłaty jest w ciąży lub samotnie wychowuje dziecko.
W przypadku wystąpienia szczególnych okoliczności związanych z sytuacją osoby zobowiązanej do ponoszenia opłaty, przykładowo wymienionych w komentowanym przepisie, organ dokonuje ich oceny, mając na względzie interes społeczny i interes strony, zgodnie z wymaganiami art. 7 KPA. Decyzja o zwolnieniu od opłat ma bowiem charakter uznaniowy. Organ nie jest zatem ustawowo zobowiązany do przyznania zwolnienia, co jednak nie oznacza dowolności w posługiwaniu się kryteriami decydującymi o rozstrzyganiu danej kategorii spraw. Zwolnienie nie powinno jednak nastąpić, jeżeli pomimo zaistnienia wskazanych w komentowanym przepisie okoliczności osoba jest w stanie płacić za pobyt osoby bliskiej w placówce społecznej. Niezasadne zwolnienie jest sprzeczne z zasadą pomocniczości określoną w art. 3 PomSpołU, przerzuca bowiem na gminę i obywateli koszty utrzymania osób, które są samowystarczalne pod względem finansowym lub mogą być utrzymywane przez swoich bliskich.

II. Tezy z orzecznictwa
Pojęcie „uzasadnionych okoliczności” w odniesieniu do potrzeb związanych z życiem codziennym
W ocenie sądu zasadne jest stanowisko organu, że konieczność ponoszenia wydatków na dodatkową żywność, ubranie, inne artykuły i usługi nie stanowi „uzasadnionych okoliczności” w rozumieniu art. 64 ustawy, a tym bardziej nie stanowi takich okoliczności potrzeba zakupu papierosów czy koszt dojazdów kuratora do domu pomocy społecznej. Organ właściwie, w ocenie sądu, argumentuje, że potrzeby związane z codziennym życiem ma każdy mieszkaniec domu pomocy społecznej (wyr. WSA w Gdańsku z 14.4.2016 r., III SA/GD 182/16, Legalis).

Zastosowanie art. 64 ustawy o pomocy społecznej w kwestii orzekania o wysokości należności podlegającej zwrotowi z tytułu zastępczego uiszczania jej przez gminę
Na etapie orzekania o wysokości należności podlegającej zwrotowi z tytułu zastępczego uiszczenia jej przez gminę nie znajdzie zastosowania art. 64 PomSpołU, albowiem przepis ten dotyczy zwolnienia od ponoszenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej, a nie zwolnienia od obowiązku zwrotu opłaty zastępczo uiszczonej przez gminę. Przyjęcie przedstawionej w zaskarżonej decyzji koncepcji, że dla wydania na podstawie art. 104 ust. 1 PomSpołU decyzji o zwrocie wydatków poniesionych w związku z zastępczym wniesieniem opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej nie jest koniecznym uprzednie wydanie decyzji ustalającej obowiązek ponoszenia tej opłaty prowadziłoby zatem do niemożliwej do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności sytuacji, w której brak byłoby możliwości orzekania w przedmiocie uprawnień strony o jakich mowa w art. 64 PomSpołU (wyr. WSA w Poznaniu z 15.12.2015 r., II SA/PO 991/15, Legalis).

Możliwość wszczęcia postępowania administracyjnego na podstawie art. 64 ustawy o pomocy społecznej a kwestia ustalenia odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej
Postępowanie administracyjne uruchamiane na podstawie art. 64 PomSpołU jest postępowaniem autonomicznym i nie jest ono zależne od tego czy odpłatność za pobyt członka rodziny w domu pomocy społecznej będzie ustalana w drodze umowy czy też w drodze decyzji administracyjnej. Można jedynie zauważyć, że skuteczne prowadzenie postępowania administracyjnego w zakresie zwolnienia z odpłatności będzie możliwe dopiero po wcześniejszym uregulowaniu kwestii związanej z ustaleniem takiej odpłatności (wyr. WSA w Gliwicach z 14.12.2015 r., IV SA/GL 344/15, Legalis).

III. Z praktyki

Niewyrażenie zgody na przeprowadzenie wywiadu a odmowa uwzględnienia wniosku o zwolnienie z opłaty
PROBLEM: Córka naszej pensjonariuszki złożyła wniosek o zwolnienie jej z opłaty za pobyt matki w domu pomocy społecznej. Nie wyraziła jednak zgody na przeprowadzenie wywiadu środowiskowego. Czy w związku z tym możemy ten wniosek odrzucić?

Niewyrażenie zgody na przeprowadzenie wywiadu, a w szczególności na jego aktualizację, nie może stanowić podstawy do odmowy uwzględnienia wniosku o zwolnienie z opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej.

Skoro zwolnienie z opłaty przewidzianej w art. 61 PomSpołU nie jest świadczeniem z pomocy społecznej, to – mimo że zgodnie z art. 107 PomSpołU wywiad środowiskowy przeprowadza się również u osób, o których mowa w art. 103 PomSpołU – niewyrażenie zgody na przeprowadzenie wywiadu, a w szczególności na jego aktualizację, nie mogą stanowić podstawy do odmowy uwzględnienia wniosku o zwolnienie z opłaty w myśl art. 64 PomSpołU. Sankcja taka może być stosowana jedynie w odniesieniu do osób ubiegających się lub korzystających z pomocy społecznej (art. 107 ust. 4a PomSpołU).

Zobacz także:

Więcej informacji dotyczących procedury przyznawania świadczeń z pomocy społecznej i zasad wydawania decyzji znajdziesz w module Pomoc społeczna >>

Ochrona danych osobowych medycznych

Poradnik uwzględnia zmianę z 4.8.2016 r. ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (uwzględniono ogólne rozporządzenie unijne o ochronie danych osobowych, które zacznie obowiązywać w maju 2018 r.).
Książka omawia jak bezpiecznie przechowywać dokumentację medyczną, także po zakończeniu działalności przez lekarza lub pielęgniarkę. Wyjaśnia jak budować bezpieczeństwo elektronicznej dokumentacji medycznej.
Osoba zajmująca się ochroną danych osobowych znajdzie w książce wskazówki: jakie zapisy musi mieć umowa o powierzeniu przetwarzania danych osobowych medycznych wynikające z ustawy o ochronie danych osobowych a także przepisów sektorowych.
W publikacji zamieszczono liczne przykłady związane z prawidłowym przetwarzaniem szczególnej kategorii medycznych danych osobowych, wzory dokumentów i rozwiązań do zastosowania w jednostkach przetwarzających dane osobowe medyczne.
Książka uwzględnia wzory dokumentów i rozwiązań gotowych do zastosowania w jednostkach przetwarzających dane osobowe medyczne.

Fragment tekstu z poradnika:

Udostępnianie danych z dokumentacji medycznej po śmierci pacjenta
W dniu 4.8.2016 r. weszła w życie ustawa z 10.6.2016 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz.U. z 2016 r. poz. 1070). Wprowadziła ona zasadnicze zmiany m.in. w sferze dostępu do danych zawartych w dokumentacji medycznej po śmierci pacjenta. Dotychczasowe regulacje przewidywały, że po śmierci pacjenta prawo wglądu w dokumentację medyczną ma osoba upoważniona przez pacjenta za życia. Tymczasem konsekwencją wprowadzonych zmian pozbawiono w istocie pacjenta prawa do decydowania o kręgu upoważnionych do zapoznania się z takimi informacjami, a nabywcą tego prawa stała się osoba bliska.

Rozwiązanie to należy uznać za wysoce wątpliwe. Pacjent jest bowiem co do zasady wyłącznym dysponentem informacji na temat swojego stanu zdrowia i powinien mieć możliwość decydowania o tym, kto zostanie dopuszczony do informacji objętych tajemnicą lekarską zarówno za jego życia, jak i po śmierci, zwłaszcza że w wielu sytuacjach dane zawarte w jego dokumentacji mają charakter bardzo osobisty, intymny, a sam pacjent może pozostawać w konflikcie z osobami bliskimi. Skoro zatem pozostawiona została mu możliwość decydowania za życia, komu dokumentacja medyczna może być udostępniona – a nie ma obowiązku wskazywania osoby bliskiej (zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 2 PrPacjRPPU – małżonka, krewnego lub powinowatego do drugiego stopnia w linii prostej, przedstawiciela ustawowego, osoby pozostającej we wspólnym pożyciu) – to tym bardziej nieuzasadnione jest pozbawianie go możliwości podjęcia decyzji co do kręgu odbiorców jego danych na wypadek jego śmierci.

Dane zawarte w dokumentacji medycznej dotyczącej pacjenta zmarłego pozostają także niejednokrotnie – pod ochroną przepisów o ochronie danych osobowych, albowiem mogą w sposób pośredni dotyczyć także osób żyjących (np. w przypadku chorób genetycznych), osób wskazanych do kontaktu, osób upoważnionych za życia przez pacjenta, a w takiej sytuacji dostęp do wszystkich tych danych automatycznie nabywają osoby bliskie. Takie rozwiązanie wydaje się nie tylko niedopuszczalne z perspektywy istniejących przepisów o ochronie danych osobowych, ale także rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z 27.4.2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych; Dz.Urz. UE L Nr 119 z 27.4.2016 r., s. 1; dalej: OchrOsFizR), w którym danym wrażliwym przyznana została szersza ochrona, co już dziś powinien uwzględniać krajowy ustawodawca (takie stanowisko zostało przedstawione przez GIODO w piśmie skierowanym do Przewodniczącego Komisji Ustawodawczej, Przewodniczącego Komisji Praw Człowieka Senatu RP z 23.6.2016 r., DOLIS-033-218/16/BG, www.giodo.gov.pl).

Prowadzenie dokumentacji medycznej w świetle nowych unijnych ram prawnych ochrony danych osobowych
Prowadzenie dokumentacji medycznej pomimo sukcesywnie uzupełnianych wytycznych ustawowych nie należy do zadań łatwych. Administratorzy danych zawartych w dokumentacji medycznej borykają się z wątpliwościami związanymi zarówno z interpretacją obowiązujących przepisów, jak i ich praktycznym stosowaniem. Dodatkowo należy mieć na względzie przeprowadzoną unifikację prawa ochrony danych osobowych, dokonaną w OchrOsFizR, które weszło w życie 24.5.2016 r. i zacznie być stosowane od 25.5.2018 r.

Rozporządzenie to kreuje nowy model podejścia do kwestii ochrony danych osobowych zarówno w sektorze prywatnym, jak i w publicznym. Niektóre z wprowadzonych zmian mają nawet charakter nieznany dotychczasowemu prawu unijnemu. Z jednej strony rozporządzenie przyznaje osobom fizycznym nowe uprawnienia, zwiększając poziom ich ochrony, z drugiej strony nakłada na administratorów danych nowe obowiązki, do których już dziś należy zacząć się przygotowywać.
Rozporządzenie kreuje nowe mechanizmy zarządzania informacją w postaci np. informowania osoby, której dane dotyczą, o naruszeniu ochrony danych osobowych czy też wcześniejszym zgłoszeniu naruszenia ochrony danych osobowych organowi nadzorczemu. Przewiduje także konieczność dokonania oceny skutków planowanego przedsięwzięcia dla ochrony danych, w szczególności gdy przetwarzanie związane jest z użyciem nowych technologii i opiera się m.in. na profilowaniu czy też przetwarzaniu szczególnych kategorii danych na dużą skalę, co będzie miało miejsce w przypadku wielu podmiotów prowadzących dokumentację medyczną.

Skala wprowadzanych zmian będzie niewątpliwie wymagać wdrożenia nowych narzędzi technologicznych czy modyfikacji istniejących rozwiązań prawnych.

Ważne

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z 27.4.2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych; Dz.Urz. UE L Nr 119 z 27.4.2016 r., s. 1) będzie stosowane wprost, co oznacza, iż w przypadku niezgodności przepisów prawa krajowego z jego regulacjami każdy podmiot danych będzie mógł domagać się bezpośredniego zastosowania przepisów rozporządzenia i egzekwować od naruszających jego prawa określonych roszczeń.

W przypadku udostępnienia danych zawartych w dokumentacji medycznej, niezależnie od tego, czy nastąpiło to w sposób umyślny, czy też było wynikiem winy nieumyślnej, osoba, której dane dotyczą, będzie mogła domagać się wprost stosownego odszkodowania. Również organ ochrony danych osobowych nabędzie uprawnienie do nakładania na administratora danych bądź przetwarzającego administracyjnych kar pieniężnych do 20 mln euro lub w przypadku przedsiębiorstwa – do 4% jego całkowitego rocznego obrotu światowego.

Poszerzonym niewątpliwie obowiązkom administratora towarzyszą jednocześnie rozbudowane prawa podmiotów danych, które nabędą prawo do zapoznania się ze środowiskiem przetwarzania danych ich dotyczących w szerszej perspektywie. Przepisy omawianego OchrOsFizR muszą się zatem wpisać obowiązkowo do przeglądu dotychczasowych regulacji krajowych odnoszących się do ochrony prywatności.

Szczególnego znaczenia owa analiza zgodności dotychczasowych rozwiązań prawnych i organizacyjnych z przepisami OchrOsFizR nabiera w przypadku przetwarzania danych osobowych wrażliwych zawartych w dokumentacji medycznej. W tym przypadku dochodzi bowiem do znacznej ingerencji w prawo do prywatności człowieka, a ingerencja ta nie może się odbywać bez jednoczesnego zapewnienia szczególnych gwarancji ochrony tych danych. Rozporządzenie zaostrzyło reżim odpowiedzialności za przetwarzanie danych osobowych wrażliwych, co oznacza, że sam proces przetwarzania tej kategorii danych obarczony jest ryzykiem ponoszenia dalej idących konsekwencji w przypadku niezrealizowania obowiązków administratora danych.

W konsekwencji dotychczasowe niepełne, niespójne konstrukcje prawne odnoszące się do dokumentacji medycznej muszą ulec zmianie, a istniejące luki prawne powinny być jak najszybciej zniwelowane.

Zobacz także:

Więcej informacji na temat ochrony danych osobowych w podmiotach leczniczych znajdziesz w modułach Informacja publiczna, bezpieczeństwo publiczne; Ochrona zdrowia

Księgowania w układzie sprawozdawczości finansowej w jednostkach finansów publicznych

Uwzględnia ostatnie zmiany w przepisach regulujących zasady prowadzenia rachunkowości tych jednostek. Dotyczą one nowelizacji ustawy o rachunkowości i rozporządzenia w sprawie szczególnych zasad rachunkowości (która zmienia zasady księgowań w zakresie zdarzeń nadzwyczajnych oraz pozostałych kosztów i przychodów operacyjnych). Uwzględnienia także stanowiska Komitetu Standardów Rachunkowości z 20.7.2016 r. w sprawie inwentaryzacji drogą spisu z natury zapasów materiałów, towarów, wyrobów gotowych i półproduktów (Dz.Urz. Min. Fin. z 2016 r. poz. 55).
W publikacji opisanych jest 173 schematy księgowań z wyjaśnieniami. Mogą one być pomocne pracownikom służby finansowo-księgowe, którzy na co dzień ewidencjonują operacje gospodarcze.
Poradnik zawiera także opisy kont, wycenę pozycji bilansowych, powiązania ze sprawozdaniami finansowymi i budżetowymi, dowody księgowe charakterystyczne dla danego zagadnienia i przykłady jego ewidencji analitycznej oraz leksykon z rachunkowości i finansów publicznych.

Fragment tekstu z poradnika:

Wycena środków pieniężnych
Sposób wyceny aktywów pieniężnych wynika z przepisów RachunkU. Jednak JSFP muszą uwzględniać również przepisy wynikające z SzczegZasRachR.
Aktywa pieniężne, zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 10 RachunkU, na dzień bilansowy wycenia się w wartości nominalnej. W przypadku środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach bankowych, ich wartość nominalna wynika z salda potwierdzonego wyciągami bankowymi. Saldo to obejmuje również naliczone przez bank odsetki, postawione do dyspozycji właściciela rachunku bankowego.

Wyrażone w walutach obcych operacje gospodarcze ujmuje się w księgach rachunkowych na dzień ich przeprowadzenia – o ile odrębne przepisy dotyczące środków pochodzących z budżetu UE i innych krajów Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz środków niepodlegających zwrotowi, pochodzących ze źródeł zagranicznych nie stanowią inaczej – odpowiednio, po kursie:

1) faktycznie zastosowanym w tym dniu, wynikającym z charakteru operacji – w przypadku sprzedaży lub kupna walut oraz zapłaty należności lub zobowiązań,

2) średnim ogłoszonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski z dnia poprzedzającego ten dzień – w przypadku zapłaty należności lub zobowiązań, jeżeli nie jest zasadne zastosowanie kursu, o którym mowa w pkt. 1, a także w przypadku pozostałych operacji.

Jeżeli aktywa i pasywa są wyrażone w walutach, dla których Narodowy Bank Polski nie ogłasza kursu, to kurs tych walut określa się w relacji do wskazanej przez jednostkę waluty odniesienia, której kurs jest ogłaszany przez Narodowy Bank Polski.

W przypadku składników aktywów (z wyłączeniem udziałów w jednostkach podporządkowanych, wycenianych metodą praw własności) i pasywów wyrażonych w walutach obcych, ich wycena na dzień bilansowy odbywa się po obowiązującym na ten dzień średnim kursie ogłoszonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na szczególny zapis, zawarty w § 8 ust. 6 SzczegZasRachR, wskazujący, że według zasad obowiązujących na dzień bilansowy wycenia się, nie później niż na koniec kwartału, należności i zobowiązania oraz inne składniki aktywów i pasywów wyrażone w walutach obcych.

Przykład

Samorządowy zakład budżetowy zakupił 19.12.2015 r. materiały w walucie obcej na kwotę 1100 euro. Termin zapłaty ustalono na 4.1.2016 r.

1. Wycena transakcji zakupu materiałów w walucie obcej, w momencie wprowadzenia do ksiąg rachunkowych: kurs średni NBP (przykładowy) na dzień poprzedzający zakup, tj. na 18.12.2015 r., wynosił 4,20 zł/euro.

1100 zł × 4,20 zł/euro = 4620 zł

2. Wycena zobowiązania na koniec kwartału/roku: kurs średni NBP (przykładowy) na 31.12.2015 r. wyniósł 4,24 zł/euro.

1100 zł × 4,24 zł/euro = 4664 zł

W wyniku tej wyceny powstały ujemne różnice kursowe w kwocie 44 zł.

3. Zapłata zobowiązania na 4.1.2016 r.: kurs banku obsługującego zakład na dzień zapłaty wyniósł 4,28 zł/euro.

1100 zł × 4,28 zł/euro = 4708 zł

Ujemne różnice kursowe wyniosły 88 zł.

Zobacz także:

Więcej o księgowaniach w układzie sprawozdawczości znajdziesz w module Finanse publiczne, księgowość i podatki >>

Nowe treści w Legalis Administracja – listopad 2016

System Informacji Prawnej Legalis Administracja w listopadzie 2016 r. uzupełniony został w stosunku do poprzedniego miesiąca aż o 9743 akty prawne (w tym: 2710 z Dziennika Ustaw i Monitora Polskiego; 6173 aktów prawa miejscowego) oraz 14 354 orzeczenia (w tym 6173 orzeczenia organów administracji).

Państwa uwagę zwracamy także na wzbogaconą bazę odautorskich porad (gotowe odpowiedzi na pytania i problemy zgłaszane przez jednostki publiczne – Praktyczne wyjaśnienia) i aktualności – 751 nowe treści.

To tylko wybrane treści, o które wzbogacony został w stosunku do poprzedniego miesiąca Legalis Administracja.

Zwracamy także uwagę na poszerzoną bazę poradników (dla urzędników, skarbników, sekretarzy, kierowników jednostek) opublikowanych on-line, które są powiązane z systemem aktów prawnych m.in.:

Księgowania w układzie sprawozdawczości finansowej – wydanie 2; red.: Mieczysława Cellary, Monika Kaczurak-Kozak
Ochrona danych osobowych medycznych; Mariusz Jagielski, Monika Krasińska, Paweł Litwiński, Piotr Kawczyński, Kajetan Wojsyk, Aneta Sieradzka, Edyta Bielak-Jomaa, Klara Andres
Zamówienia publiczne po implementacji dyrektyw 2016; Mariusz Kuźma
Fundacje i stowarzyszenia. Współpraca organizacji pozarządowych z administracją publiczną – wydanie 3; Robert Barański
Procedura kierowania i umieszczenia w domu pomocy społecznej; red.: Rafał Kopania

Polecamy Państwu najnowsze komentarze, m.in.:

Ordynacja podatkowa – wydanie 2; red.: Henryk Dzwonkowski
Kodeks pracy – wydanie 2; Jerzy Wratny
Petycje, skargi i wnioski. Dział VIII Kodeksu postępowania administracyjnego. Ustawa o petycjach; Sebastian Gajewski, Aleksander Jakubowski
Prawo zamówień publicznych – wydanie 5; Paweł Granecki
Kodeks postępowania karnego – wydanie 5; Jerzy Skorupka

Zapraszamy do zapoznania się z plikiem, w którym graficznie przedstawiliśmy miesięczną aktualizację treści Legalis Administracja oraz prezentujemy dodane w listopadzie treści praktyczne, poradniki, komentarze Wydawnictwa C.H.Beck – do pobrania poniżej.

Nowości w Legalis Administracja – listopad 2016 >>

Naruszenie przepisów postępowania jako przesłanka uchylenia decyzji lub postanowienia w postępowaniu sądowo administracyjnym

Poradnik porusza istotne zagadnienie prawne, jakim jest naruszenie przepisów prawa procesowego, stanowiące podstawową przyczynę uchylenia przez sądy administracyjne decyzji lub postanowień. Niedochowanie wymogów proceduralnych przez organy administracji publicznej jest najczęstszą przyczyną eliminowania z obrotu prawnego zaskarżonych aktów administracyjnych. Ponad 70% zakwestionowanych przez sądy rozstrzygnięć organów administrujących obejmuje przypadki naruszenia przepisów proceduralnych.
Publikacja umożliwia uzyskanie odpowiedzi na następujące pytania:

jakiego rodzaju naruszenia stanowią naruszenia przepisów postępowania?
kiedy sąd administracyjny jest uprawniony do skorzystania z przysługujących mu uprawnień skutkujących uchyleniem decyzji lub postanowienia?
jakie są działania sądu administracyjnego związane ze stwierdzonym naruszeniem przepisów postępowania?
jak ustalić, czy sąd administracyjny ma obowiązek wyeliminowania decyzji lub postanowienia z uwagi na stwierdzone naruszenie przepisów postępowania?

Z Poradnika skorzystają nie tylko sędziowie oraz profesjonalni pełnomocnicy, ale także strony postępowania sądowoadministracyjnego oraz pracownicy organów administracji publicznej.

Fragment tekstu z poradnika:

Z punktu widzenia skarżącego najistotniejsze znaczenie dla efektywności sądowej kontroli administracji ma sfera skutków prawnych, jakie wywołuje wyrok sądu administracyjnego. Nie ulega przy tym wątpliwości, że wyrok sądu nie ogranicza się do wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji lub postanowienia (z wyłączeniem rozstrzygnięcia, o jakim mowa w art. 145 § 1 pkt 3 PostAdmU), ale również wpływa na samo postępowanie, w którym zapadło zaskarżone rozstrzygnięcie.

Realizacja ochronnej roli sądów administracyjnych musi bowiem przejawiać się w takim ukształtowaniu instytucji prawnych, które zagwarantują, że podjęty przez organy administracji publicznej akt administracyjny będzie prawidłowy, a więc zostanie podjęty na podstawie prawidłowo zrekonstruowanej normy prawa materialnego w postępowaniu realizującym postulaty sprawiedliwego, rzetelnego procesu.

Dlatego też z natury rzeczy orzeczenia sądu administracyjnego w razie uwzględnienia skargi rozstrzygają nie tylko o uchyleniu lub stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu, lecz również zobowiązują organ administracji do określonego zachowania w toku dalszego załatwiania sprawy, tak aby wyeliminować stwierdzone naruszenie. Nie może więc dziwić, że szczególne znaczenie we wszystkich rozważaniach dotyczących efektywności sądowej kontroli przyznaje się w pierwszej kolejności problematyce skuteczności orzeczeń sądów administracyjnych.

Zobacz także:

Więcej o podziale postępowaniu sądowoadministracyjnym znajdziesz w module Postępowanie administracyjne i egzekucyjne >>

Przestępstwo zmowy przetargowej

Unikalna pozycja poświęcona analizie poszczególnych czynów zabronionych z art. 305 KK, który powszechnie jest nazywany przestępstwem zmowy przetargowej.
Dzięki lekturze publikacji uczestnicy przetargów zapoznają się z zasadami pozwalającymi zidentyfikować zagrożenie istnienia zmowy przetargowej na etapie przygotowania postępowania, jego przebiegu oraz już w trakcie wykonywania umowy!
Osoby zainteresowane znajdą w książce odpowiedzi wiele pytań, dotyczących ich codziennej pracy, m.in.: jaki jest zakres ochrony art. 305 KK, jakie są ustawowe kryteria kwalifikacji zachowania sprawcy spenalizowanego w art. 305 KK, czy w świetle art. 305 KK penalizacji podlegają czynności sprawcze godzące w prawidłowy przebieg postępowania o udzielenie zamówienia publicznego (podjęte również przed rozpoczęciem procedury, jeżeli doszło do wszczęcia postępowania), niezależnie od trybu udzielenia zamówienia publicznego, jaki jest zakres czynności sprawczych z art. 305 § 1 i 2 KK, kto jest podmiotem przestępstwa z art. 305 KK.

Fragment tekstu z poradnika:

Odpowiedzialności za popełnienie przestępstwa z art. 305 KK może podlegać też podmiot zbiorowy, na podstawie ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary. Jednak, jak wynika z art. 4 OdpPodmZbiorU98, dla przypisania odpowiedzialności podmiotowi zbiorowemu muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

1) osoba pozostająca z podmiotem zbiorowym we wskazanym przez ustawę związku musi popełnić jeden z wymienionych w ustawie czynów zabronionych i zostać z tego tytułu prawomocnie skazana (ustawa uwzględnia również inne rozstrzygnięcia, które zawierają w sobie element ustalenia odpowiedzialności karnej za czyn zabroniony;
2) podmiot zbiorowy w wyniku popełnionego czynu musi odnieść korzyść;
3) popełnienie przestępstwa musi być następstwem zawinienia podmiotu zbiorowego w postaci nienależytej staranności w wyborze danej osoby lub w nadzorze nad nią.

Odpowiedzialność podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary uzależniona jest od zawinienia podmiotu zbiorowego. Przesłanka winy podmiotu zbiorowego w wyborze lub nadzorze nad osobą, która popełniła przestępstwo, odnosi się zgodnie z art. 5 OdpPodmZbiorU do pkt 2 oraz 3 art. 3. Zakresem tego przepisu nie objęto kategorii osób wskazanych w pkt 1 art. 3 OdpPodmZbiorU, tj. działających w imieniu lub w interesie podmiotu zbiorowego w ramach uprawnień do jego reprezentowania oraz podejmowania w jego imieniu decyzji lub kontroli wewnętrznej, czyli m.in. członków organów zarządzających99. Popełnienie przestępstwa przez członków organów zarządzających podmiotem zbiorowym nie może stanowić podstawy prawnej do orzeczenia odpowiedzialności tego podmiotu za czyn zabroniony pod groźbą kary100. Warto wskazać, że z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego wyklucza się wykonawcę będącego podmiotem zbiorowym, wobec którego sąd orzekł zakaz ubiegania się o zamówienia publiczne na podstawie OdpPodmZbiorU za czyny zabronione pod groźbą kary.

Zobacz także:

Więcej o procedurach w zamówieniach publicznych znajdziesz w module Zamówienia publiczne >>

Prawo budowlane

Komentarz stanowi kompleksowe omówienie istotnych zagadnień związanych z problematyką prawa budowlanego, uwzględniając i prezentując najnowszy stan prawny, włącznie ze zmianami z:

9.10.2015 r. (umożliwienie stosowania instytucji umowy urbanistycznej),
10.9.2015 r. (m.in. uzupełnienie regulacji mówiącej o dokonaniu obowiązkowej kontroli obiektu budowlanego przez właściciela lub zarządcę, określenie czynności organu nadzoru budowlanego podejmowane wobec właściciela lub zarządcy w przypadku, gdy nieprawidłowości nie zostaną usunięte),
25.6.2015 r. (m.in. doprecyzowanie zadania kierownika budowy i inspektora nadzoru inwestorskiego w zakresie stosowania wyrobów budowlanych przy wykonywaniu robót budowlanych; uściślono ustawowe zadania i obowiązki organów administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego w zakresie kontroli stosowania wyrobów przy wykonywaniu robót budowlanych),
24.7.2015 r. (wskazanie m.in. sytuacji, w których roboty budowlane wymagają pozwolenia na budowę albo zgłoszenia).

W publikacji można znaleźć odpowiedzi na problemy związane np. z tematyką praw i obowiązków uczestników procesu budowlanego, postępowania poprzedzającego rozpoczęcie robót budowlanych, utrzymania obiektów budowlanych, organów administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego; przepisów karnych w zakresie Prawa budowlanego, odpowiedzialności zawodowej w budownictwie.
Komentarz uwzględnia orzecznictwo i dorobek doktryny, omawia Prawo budowlane na tle innych przepisów prawnych, dzięki czemu daje rozwiązania wielu zagadnień prawnych z tej dziedziny.
Stanowi nieodzowną pomoc dla pracowników organów administracji publicznej (administracji architektoniczno-budowlanej) – zarówno rządowej (urząd wojewódzki), jak i samorządowej (starostwo, miasto na prawach powiatu, okręgowe urzędy górnicze w dziedzinie górnictwa).

Fragment tekstu z komentarza:

Komentowany przepis (art. 38 ustawy Prawo budowlane) reguluje obowiązek prowadzenia wykazu (rejestru) decyzji o pozwoleniu na budowę. Z obowiązkiem prowadzenia rejestru związany jest obowiązek przesyłania decyzji o pozwoleniu na budowę organom, które rejestr ten prowadzą.

Artykuł 38 ust. 1 oznacza, że organ, który wydał pozwolenie na budowę – a może nim być starosta, wojewoda, a w niektórych wypadkach GINB, przesyła odpis tej decyzji właściwemu ze względu na miejsce inwestycji wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) albo innemu organowi, który wydał decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, lub też organowi, który wydał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, albo pozwolenie, o którym mowa w art. 23 i 23a ustawy z 21.3.1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 934 ze zm.).

Koresponduje to z obowiązkiem wyrażonym w art. 67 ust. 1 ZagospPrzestrzU, w myśl którego wójt, burmistrz albo prezydent miasta prowadzi rejestr wydanych decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. Zgodnie natomiast z art. 57 ZagospPrzestrzU, wójt, burmistrz albo prezydent miasta prowadzi rejestr wydanych decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu powiatowym i gminnym, marszałek województwa prowadzi rejestr tych decyzji, o ile inwestycja celu publicznego w niej ustalona ma znaczenie krajowe bądź wojewódzkie, natomiast wojewoda – na terenach zamkniętych.

Rejestr tych decyzji, jak również rejestr decyzji o pozwoleniu na budowę mają umożliwić organom prawidłowe wypełnianie obowiązków ustawowych. Stosownie bowiem do brzmienia art. 65 ust. 1 pkt 1 ZagospPrzestrzU, organ, który wydał decyzję o warunkach zabudowy albo decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli inny wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę.

Zobacz także:

Więcej o prawie budowlanym znajdziesz w module Budownictwo, architektura i urbanistyka >>

Dostęp do informacji publicznej + Płyta CD

Od 16.6.2016 r. weszła w życie ustawa z 25.2.2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji publicznej, która wprowadziła do polskiego porządku prawnego dwa dotychczas nieznane pojęcia – informacji sektora publicznego oraz ponownego wykorzystywania informacji. Rozszerzyła też zakres stosowania (podmiotowego) o biblioteki, muzea i archiwa.
Książka omawia zasady dostępu do informacji publicznej – zarówno prostej, złożonej jak i zasady ponownego wykorzystania informacji. Wyjaśnia jakie informacje można uznać za publiczne oraz kto i w jakim zakresie może je udostępnić lub o ich udostępnienie wystąpić.
Osoba zajmująca się dostęp do informacji publicznej znajdzie w książce: implementację WCAG 2.0. na stronach Biuletynu Informacji Publicznej, praktyczne wytyczne jak tworzyć stronę BIB, czy formę ustalenia opłaty za udostępnienie informacji publicznej.

Fragment tekstu z książki:

1. Biuletyn Informacji Publicznej

Biuletyn Informacji Publicznej, będący urzędowym publikatorem teleinformatycznym, został utworzony na podstawie art. 8 i n. DostInfPubU. Publikator ten, mający postać ujednoliconych stron internetowych poszczególnych podmiotów administracji, ma na celu zapewnienie powszechnego dostępu do aktualnych informacji publicznych. Główną zaletą tego sposobu udostępniania informacji jest łatwy, szybki i bezpłatny dostęp dla nieograniczonej liczby osób, natomiast z punktu widzenia podmiotów zobowiązanych do prowadzenia stron BIP – minimalizacja nakładów związanych z udostępnianiem informacji publicznej.

1.1. Strony Biuletynu Informacji Publicznej – podmioty zobowiązane i zawartość

Ustawodawca w art. 8 ust. 2 DostInfPubU zobowiązał do udostępniania informacji publicznej, za pośrednictwem BIP, następujące podmioty:

1) organy władzy publicznej,
2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,
3) organizacje reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego, a także podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,
4) organizacje reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów,
5) reprezentatywne organizacje związkowe i pracodawców oraz partie polityczne.

Powyższe podmioty zobowiązane są do udostępniania informacji dotyczących polityki wewnętrznej i zagranicznej organów władzy publicznej oraz zasad ich funkcjonowania, treści i postaci dokumentów urzędowych dotyczących przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpień, stanowisk, wniosków i opinii podmiotów je przeprowadzających, treści innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej, stanu państwa, samorządów i ich jednostek organizacyjnych, a także majątku publicznego (zob. art. 6 ust. 1 pkt 1–3, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a tiret drugie i lit. c–d, art. 6 ust. 1 pkt 5 DostInfPubU). Niezależnie od ww. informacji publikowanych obowiązkowo podmioty wymienione w art. 4 ust. 1 i 2 DostInfPubU mogą dodatkowo publikować na stronach BIP również inne informacje publiczne.

Obligatoryjnym wymogiem zawartym w art. 8 ust. 4 DostInfPubU jest obowiązek publikowania przez ww. podmioty informacji co do sposobu dostępu do informacji publicznych będących w ich posiadaniu i nieudostępnionych w BIP. Wymóg ten, w zestawieniu z treścią art. 10 ust. 1 DostInfPubU, wyraźnie wskazuje, że strony BIP mają być w zamyśle ustawodawcy podstawowym kanałem komunikacji w stosunku do informacji publicznych oraz dodatkowo pełnić funkcję źródła informacji o innych sposobach udostępniania informacji niezamieszczonych na stronach BIP (udostępnianie na wniosek, wyłożenie lub wywieszenie) obowiązujących faktycznie w ramach danego podmiotu. Tym samym podmiot zainteresowany uzyskaniem dostępu do informacji publicznej ma uzyskać ją poprzez zapoznanie się ze stroną BIP danej jednostki bądź też w wyniku tego zapoznania ma uzyskać wiedzę o praktycznych i technicznych sposobach udostępniania przez daną jednostkę informacji nieopublikowanych w BIP. Szybkiemu znalezieniu oczekiwanej informacji ma również służyć z założenia jednolita struktura podmiotowych stron BIP.

Ponadto, na podstawie art. 8 ust. 6 DostInfPubU, podmioty udostępniające informacje publiczne w BIP są obowiązane do:
1) oznaczenia informacji danymi określającymi podmiot udostępniający informację,
2) podania w informacji danych określających tożsamość osoby, która wytworzyła informację lub odpowiada za treść informacji,
3) dołączenia do informacji danych określających tożsamość osoby, która wprowadziła informację do BIP,
4) oznaczenia czasu wytworzenia informacji i czasu jej udostępnienia,
5) zabezpieczenia możliwości identyfikacji czasu rzeczywistego udostępnienia informacji.

Obowiązek zamieszczania ww. oznaczeń i danych dotyczy wszelkich informacji publikowanych przez powołane podmioty, niezależnie od przymiotu obligatoryjności bądź fakultatywności przysługującego danym informacjom. Publikacja powyższych danych i oznaczeń ma służyć zapewnieniu poprawności, rzetelności i adekwatności publikowanych informacji, a także ma umożliwiać przeprowadzenie w odniesieniu do nich ewentualnych czynności kontrolnych.

Obowiązki informacyjne ciążą na podmiotach zobowiązanych do prowadzenia stron BIP, również w odniesieniu do danych, co do których następuje wyłączenie jawności i w konsekwencji niemożność ich udostępnienia w trybie dostępu do informacji publicznej. W przypadku wyłączenia jawności należy na stronach BIP podać jego zakres, wskazać podstawę prawną uzasadniającą wyłączenie oraz organ lub osobę dokonującą wyłączenia we wskazanym wyżej zakresie.

Dodatkowo, jeśli nieudostępnienie informacji publicznej następuje ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, w BIP należy wskazać podmiot, w interesie którego dokonano wyłączenia jawności (art. 8 ust. 5 DostInfPubU). Wprowadzenie powyższych wymagań ma na celu zapobieżenie nadmiernemu korzystaniu przez podmioty zobowiązane do udostępniania informacji publicznej z ewentualnych możliwości wyłączania jawności informacji. Ponadto ma to zagwarantować możliwość kontroli zakresu dokonywanych wyłączeń oraz wskazywać podmioty odpowiedzialne za dokonane wyłączenia.

Ważne

Dokonując wskazania podmiotu, w interesie którego dokonano wyłączenia jawności, należy zwrócić szczególną uwagę, by samo wskazanie nie ujawniło informacji chronionych o tym podmiocie. Stąd w niektórych sytuacjach wystarczające będzie wskazanie tego podmiotu w sposób opisowy – np. wyłączenia jawności dokonano ze względu na ochronę prywatności osoby fizycznej.

Zobacz także:

Więcej w module Informacja publiczna, bezpieczeństwo publiczne >>

Centralizacja VAT w jednostkach sektora finansów publicznych

Od 1.1.2017 r. wszystkie JST muszą scentralizować VAT w jednostkach organizacyjnych. Faktury nie będą już wystawione na szkoły, OPS, samorządowe zakłady budżetowe, czy też inne jednostki organizacyjne, ale faktura będzie wystawiana na gminę, powiat lub województwo.
Publikacja przedstawia obszerny przykład zasad ewidencji księgowej podatku od towarów i usług (VAT) w JST (gminie), w której wdrożono centralny sposób rozliczania tego podatku. Jeśli odpowiadasz za centralizacje VAT w jednostce – ta książka jest dla Ciebie!
Poradnik odpowiada na wiele poważnych pytań, m.in.: jakie zmiany organizacyjne należy przeprowadzić w procesie centralizacji VAT, jak zaprojektować i wdrożyć właściwy sposób obiegu dokumentów w jednostce samorządu oraz jednostkach podległych, a także jak stworzyć odpowiedni dla jednostki sposób tworzenia skonsolidowanych deklaracji VAT.
Jednostka powinna wdrożyć wiele procedur, zarządzeń, instrukcji. W niniejszej publikacji prezentujemy schematy obiegu dokumentów oraz działania centrów usług wspólnych (CUW), które pozwolą sporządzić stosowne procedury i instrukcje.

Fragment tekstu z poradnika:

1. Wymagania dotyczące rejestru VAT

Scentralizowana JST powinna prowadzić ewidencje (rejestry) VAT zgodnie z wymogami wynikającymi z przepisów prawa. Zgodnie z art. 109 ust. 3 VATU w podstawowej ewidencji prowadzonej dla celów VAT konieczne jest uwzględnienie co najmniej następujących danych:
1) kwot wynikających z art. 90 VATU,
2) danych niezbędnych do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania,
3) wysokości podatku należnego,
4) kwot podatku naliczonego obniżających kwotę podatku należnego,
5) kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz
6) innych danych służących do poprawnego sporządzenia deklaracji podatkowej.
Powyższe dane to oczywiście minimum wymagane przepisami prawa. Nie ma jednak przeszkód, aby podatnik w prowadzonej przez siebie ewidencji zamieszczał dane dodatkowe.

2. Sposób prowadzenia rejestru

W zależności od wybranego modelu centralizacji rejestr VAT może składać się z cząstkowych podrejestrów przyporządkowanych do rozliczeń każdej z jednostek budżetowych i każdego z zakładów budżetowych, gdzie na poziomie rejestru zbiorczego scalane są jedynie sumy poszczególnych podrejestrów. Możliwe jest również przyjęcie rozwiązania rejestru scalonego, w którym na poziomie centralnym uwidocznione są wszystkie dane (wiersze) z rejestrów cząstkowych wszystkich jednostek.
Przepisy podatkowe nie precyzują sposobu prowadzenia rejestrów VAT w powyższym zakresie. Przyjęty sposób prowadzenia ewidencji będzie miał jednak wpływ zarówno na zakres przekazywanych przez jednostki danych (a więc również ich rozmiar jako pliku, co może mieć znaczenie dla samorządowych serwerów), jak również na możliwość kontrolowania i weryfikowania danych zawartych w rejestrach. Jeżeli na poziomie centralnym gromadzone będą np. wyłącznie sumy z rejestrów cząstkowych poszczególnych jednostek, to z poziomu centralnego nie będzie możliwe dokonanie szczegółowej weryfikacji pozycji uwzględnionych w rejestrze danej jednostki.

3. Nowe wymogi dotyczące raportowania

Należy jednocześnie zwrócić uwagę na nowe wymogi raportowania wynikające ze znowelizowanych przepisów OrdPU, które wprowadzają tzw. jednolity plik kontrolny (JPK), tj. art. 82 § 1b oraz art. 193a OrdPU. Wymogi te odnosić się będą również do JST (w zależności od spełnienia określonych warunków dana JST może wejść w obowiązek raportowania JPK w różnym terminie). Z tego względu warto, aby projektowany w ramach centralizacji wzorcowy rejestr VAT dla wszystkich jednostek organizacyjnych od razu uwzględniał zakres danych wymaganych strukturą JPK VAT.

Zobacz także:

Więcej o centralizacji VAT znajdziesz w module Finanse publiczne, księgowość i podatki >>

Nowe ramy finansowania sportu i działalności pożytku publicznego przez JST

W dniach 24-25 października 2016 r. odbyła się w Poznaniu Ogólnopolska Konferencja Nowe ramy finansowania sportu
i działalności pożytku publicznego przez JST

Celem Konferencji była popularyzacja wiedzy oraz poprawa efektywności realizacji zadań publicznych w przedmiocie finansowania przez JST zadań realizowanych przez podmioty spoza sektora finansów publicznych w sferze sportu oraz działalności pożytku publicznego.

Konferencja adresowana była w szczególności do przedstawicieli organizacji pozarządowych realizujących zadania publiczne finansowane ze środków publicznych bądź ubiegających się o realizację takich zadań, jak również wszystkich tych, którzy obszar zawodowej aktywności sytuują w sferze współpracy jednostek samorządu terytorialnego z organizacjami pozarządowymi (wójtowie, burmistrzowie, prezydenci miast, członkowie zarządów powiatów oraz województw, skarbnicy, kierownicy i główni księgowi jednostek sektora finansów publicznych.

Grono Praktyków i Ekspertów przedstawiło najnowsze zmiany w prawie oraz wyjaśniło najistotniejsze problemy. W ramach IV sesji konferencyjnych przewidziane były wystąpienia przedstawicieli Regionalnych Izb Obrachunkowych, Samorządowych Kolegiów Odwoławczych oraz pracowników organów kontroli.

Wszelkie informacje na temat Konferencji dostępne są na stronie internetowej NGO.EGITIM.PL

Konferencja była współorganizowana przez Centrum Badawczo-Rozwojowe Samorządu Terytorialnego Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu. Partnerem zostało Wydawnictwo C.H. Beck. Sekretariat, rejestrację uczestników i obsługę finansowa prowadziło www.egitim.pl

Zaloguj się do Legalis Administracja

Wypróbuj Legalis Administracja przez 7 dni

Zaloguj się do Legalis Administracja