Majątek trwały w jednostkach finansów publicznych

Fragment tekstu z poradnika:

1.1. Obiekt inwentarzowy jako podstawowa jednostka ewidencyjna środków trwałych

Podstawową jednostką ewidencyjną środków trwałych jest obiekt inwentarzowy. Jednostka ustala wartość początkową oraz okres i metodę amortyzacji odrębnie dla każdego obiektu. Warunkiem zaklasyfikowania środka trwałego do obiektu inwentarzowego jest:
1) ustalenie, że składnik aktywów spełnia warunki umożliwiające uznanie go za środek trwały,
2) przyporządkowanie środka trwałego do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju zgodnie z KŚT.

Ustawa o rachunkowości nie określa wprost formy, w jakiej powinny być prowadzone księgi pomocnicze dla środków trwałych. To kierownik jednostki w polityce rachunkowości ustala sposób prowadzenia ewidencji analitycznej dla środków trwałych. Jest wskazane, lecz nie jest obligatoryjne, aby ewidencję prowadzić z podziałem na grupy, podgrupy i rodzaje określone przez KŚT. Na prowadzenie ewidencji środków trwałych w podziale określonym w KŚT wskazuje KSR Nr 11. Ponadto, mając na względzie, że prowadzenie księgowości w jednostce powinno zapewnić dostarczanie przez ewidencję bilansową danych umożliwiających jednostce rozliczanie się z podatku dochodowego, a stawki amortyzacji podatkowej są powiązane właśnie z KŚT, ekonomicznym rozwiązaniem jest prowadzenie ewidencji środków trwałych zgodnie z KŚT. Klasyfikacja Środków Trwałych to usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego, który ma służyć badaniom statystycznym, ustalaniu stawek amortyzacyjnych oraz celom ewidencyjnym. Do końca 2017 r. jednostki (w zakresie rachunkowości oraz na potrzeby podatku PIT i CIT) obowiązuje KŚT wprowadzona przez KŚTR10. Natomiast od 1.1.2018 r. jednostki zacznie obowiązywać nowa KŚT, wprowadzona przez KŚTR.

W KŚT podstawową jednostką ewidencyjną jest co do zasady pojedynczy element majątku trwałego (np. budynek, pojazd), który spełnia określone funkcje w procesie produkcji lub świadczenia usług. W nielicznych przypadkach dopuszczone jest przyjęcie w ewidencji jako pojedynczego obiektu także obiektu zbiorczego, takiego jak np. zespół przewodów rurociągowych czy zespół komputerowy używany na terenie jednostki. Obiekt inwentarzowy, oprócz podstawowego środka trwałego (w którego skład mogą wchodzić różne części składowe tego środka), może obejmować również części dodatkowe – w szczególności jeżeli są one z nim związane na stałe (w sposób fizyczny lub na podstawie przepisów prawa). Zatem obiektem inwentarzowym może być:
1) pojedynczy obiekt inwentarzowy;
2) zbiorczy obiekt inwentarzowy, przy czym zbiorczy obiekt inwentarzowy mogą tworzyć:
a) obiekty zespolone funkcjonalnie, w których skład mogą wchodzić środki trwałe różne pod względem rodzaju, ale łącznie pełniące tę samą funkcję (np. taśma produkcyjna), lub
b) obiekty zespolone rodzajowo, w których skład wchodzą środki trwałe identyczne lub podobne pod względem rodzaju (np. meble).

Utworzenie zespolonego funkcjonalnie obiektu inwentarzowego polega na powiązaniu ze sobą kilku środków trwałych (mogących należeć do różnych grup KŚT) w celu łącznego spełniania przez nie określonych funkcji (np. urządzenia i maszyny powiązane ze sobą w jedną linię obróbki lub jeden ciąg technologiczny). Utworzenie zbiorczego obiektu inwentarzowego zespolonego rodzajowo jest możliwe wyłącznie dla obiektów należących do tej samej grupy KŚT, pod warunkiem że ich wartość początkowa nie jest wyższa od dolnej granicy wartości uznawania środków trwałych zgodnie z polityką rachunkowości. Przykładem są meble, telewizory, drobny sprzęt AGD.

Każdemu obiektowi inwentarzowemu nadaje się niepowtarzalny, kolejny numer inwentarzowy oraz zamieszcza się go (w miarę możliwości) w sposób trwały na obiekcie. Numer inwentarzowy wraz z opisem obiektu inwentarzowego, którego numer dotyczy, ujmuje się odpowiednio w ewidencji księgowej. Celem nadawania numerów inwentarzowych środkom trwałym, wprowadzania ich do ewidencji księgowej oraz nanoszenia numerów na środki trwałe jest powiązanie fizycznych obiektów (środków trwałych) z zapisem w ewidencji, co umożliwia późniejsze dokonanie spisu z natury i zidentyfikowanie każdego konkretnego środka trwałego. Sposób nadawania numeracji inwentarzowej określa jednostka – nie musi ona być oparta na kodach KŚT, ważne jest natomiast, aby numeracja umożliwiała spełnienie wskazanego powyżej celu.

Zobacz także:

Więcej o środkach trwałych znajdziesz w module Finanse publiczne, księgowość i podatki >>

Nowe treści w Legalis Administracja – grudzień 2017

System Informacji Prawnej Legalis Administracja w grudniu 2017 r. uzupełniony został w stosunku do poprzedniego miesiąca aż o 5 192 aktów prawnych (w tym: 516 z Dziennika Ustaw, Monitora Polskiego i dzienników resortowych; 3 640 aktów prawa miejscowego) oraz 9 556 orzeczeń (w tym 9 045 orzeczeń sądów).

Państwa uwagę zwracamy także na wzbogaconą bazę odautorskich porad (gotowe odpowiedzi na pytania i problemy zgłaszane przez jednostki publiczne – Praktyczne wyjaśnienia) i aktualności – 395 nowych treści.

To tylko wybrane treści, o które wzbogacony został w stosunku do poprzedniego miesiąca Legalis Administracja.

Zwracamy Państwa uwagę także na poszerzoną bazę poradników (dla urzędników, skarbników, sekretarzy, kierowników jednostek) opublikowanych on-line, które są powiązane z systemem aktów prawnych, m.in.:

Polecamy Państwu najnowsze komentarze, m.in.:

Zapraszamy do zapoznania się z plikiem, w którym graficznie przedstawiliśmy miesięczną aktualizację treści Legalis Administracja oraz prezentujemy dodane w grudniu treści praktyczne, poradniki, komentarze Wydawnictwa C.H.Beck – do pobrania poniżej.

Nowości w Legalis Administracja – grudzień 2017 >>

Reforma oświaty. Sieć szkół, rekrutacja, organizacja, ruch kadrowy

Fragment tekstu z poradnika:

Opiniowanie arkusza przez organizacje związkowe

Nowym wymogiem, jaki spełnić będzie musiał dyrektor, opracowując arkusz, jest zaopiniowanie tego dokumentu przez organizacje związkowe, a dokładnie przez zakładowe organizacje związkowe będące jednostkami organizacyjnymi organizacji związkowych reprezentatywnych w rozumieniu RadaDialSpołU albo jednostki organizacyjne organizacji związkowych wchodzących w skład organizacji związkowych reprezentatywnych w rozumieniu RadaDialSpołU.

Ustaleniu, jakie organizacje związkowe należy uznać za reprezentatywne w rozumieniu art. 110 ust. 2 PrOśw, a co za tym idzie – za uprawnione do opiniowania arkuszy, należy poświęcić kilka słów. Regulacja art. 110 PrOśw wymaga, aby organizacje, którym projekt arkusza zostanie przesłany do zaopiniowania, były:
1) zakładowymi organizacjami związkowymi będącymi jednostkami organizacyjnymi organizacji związkowych reprezentatywnych w rozumieniu RadaDialSpołU albo
2) jednostkami organizacyjnymi organizacji związkowych wchodzących w skład organizacji związkowych reprezentatywnych w rozumieniu RadaDialSpołU.

Odwołać się tu należy do regulacji art. 23 RadaDialSpołU, zgodnie z którym za reprezentatywne organizacje związkowe uznaje się ogólnokrajowe związki zawodowe, ogólnokrajowe zrzeszenia (federacje) związków zawodowych i ogólnokrajowe organizacje międzyzwiązkowe (konfederacje), które spełniają łącznie następujące kryteria:
1) zrzeszają więcej niż 300 000 członków będących pracownikami;
2) działają w podmiotach gospodarki narodowej, których podstawowy rodzaj działalności jest określony w więcej niż w połowie sekcji PKD, o której mowa w przepisach o statystyce publicznej.

Obecnie w skali kraju kryteria te spełniają trzy organizacje:
1) NSZZ „Solidarność”,
2) Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych,
3) Forum Związków Zawodowych.

Nie oznacza to jednak, że projekt arkusza należy przesłać wyłącznie centralom tych właśnie trzech organizacji, art. 110 PrOśw wymaga bowiem zaopiniowania arkusza przez „jednostki organizacyjne organizacji reprezentatywnych” albo „jednostki organizacyjne organizacji związkowych wchodzących w skład organizacji reprezentatywnych” w rozumieniu RadaDialSpołU. Innymi słowy, organizacjami uprawionymi do opiniowania arkusza są związki wchodzące w skład wyżej wskazanych trzech organizacji ogólnopolskich. Problem w tym, jak ustalić organizacje, które mają opiniować arkusz danej szkoły.

Zobacz także:

Więcej o reformie oświaty znajdziesz w module Oświata >>

Szkolenia i warsztaty z ochrony danych osobowych i dostępu do informacji publicznej

Zachęcamy do wzięcia udziału w szkoleniach i warsztatach z ochrony danych osobowych i dostępu do informacji publicznej organizowanych przez Centrum Promocji Informatyki.

Warsztaty „DOSTĘP DO INFORMACJI PUBLICZNEJ A OCHRONA DANYCH OSOBOWYCH”
Warszawa, 14 grudnia 2017 r.

Udział w szkoleniu ma pomóc swobodnie wyodrębniać informację publiczną oraz dane osobowe, ułatwić zastosowanie właściwego trybu i formy dostępu oraz zdefiniowanie podstawowych pojęć i problemów pojawiających się na gruncie stosowania zasad dostępu do informacji publicznej oraz ustawy o ochronie danych osobowych.

Wiedza zdobyta w trakcie szkolenia ma pomóc usprawnić realizację dostępu do informacji publicznej i zapobiegać bezczynności, a także rozwiązać problemy proceduralne dotyczące udostępnienia informacji, odmowy jej udostępnienia oraz realizacji zasad ochrony danych osobowych.

Uczestnik szkolenia będzie wiedział, kiedy można odmówić udostępnienia informacji publicznej przez wzgląd na ochronę danych osobowych i prywatność jednostki, kiedy wydaje się decyzję administracyjną, a w jakich sytuacjach wystarczy zwykłe pismo. Uczestnik zapozna się również z obowiązkami administratora danych, które związane są z przetwarzaniem danych przy realizacji dostępu do informacji publicznej.

Szczegółowy PROGRAM szkolenia >>

Szkolenie „PRAWA OSÓB, KTÓRYCH DANE DOTYCZĄ – NOWE ROZWIĄZANIA W RODO I NOWE OBOWIĄZKI ADMINISTRATORA DANYCH”
Warszawa, 19 grudnia 2017 r.

Na gruncie RODO prawa osób, których dane dotyczą, uregulowane zostały w sposób znacznie obszerniejszy, niż na gruncie ustawy o ochronie danych osobowych. Spowoduje to konieczność ukształtowania na nowo zasad realizacji uprawnień podmiotów danych w strukturach organizacyjnych administratorów danych, którzy będą mieć obowiązek szybkiej reakcji na żądania, a już na etapie zbierania danych osobowych będą musieli zrealizować znacznie bardziej rozbudowane w porównaniu do dotychczasowych obowiązki informacyjne.

Proponujemy kompleksowe omówienie prawnych i organizacyjnych aspektów realizacji uprawnień osób, których dotyczą.

Szczegółowy PROGRAM szkolenia >>

Zapraszamy do skorzystania z 10% rabatu na udział w szkoleniu poprzez wypełnienie formularza zgłoszeniowego >>

Zmiany w postępowaniu administracyjnym a prawo nieruchomości

Tematyka zmian w KPA w aspekcie nieruchomości jest gorącym tematem ostatnich miesięcy. Aktualne przepisy omówimy na praktycznym szkoleniu!

Celem szkolenia jest określenie kluczowych problemów prawnych związanych ze zmianami w KPA, które dotyczą prawa nieruchomości.

Dzięki naszemu certyfikowanemu szkoleniu dowiesz się:

Gwarantujemy najwyższy poziom ekspercki!

TERMIN: 22 marca 2018
MIEJSCE: Golden Floor Plaza – Millenium Plaza Warszawa, Aleje Jerozolimskie 123A, Warszawa
PROWADZĄCY: dr Maciej J. Nowak

Szczegóły, program i zapisy na stronie szkolenia >>

Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego. Komentarz

Fragment tekstu z poradnika:

I. Komentarz

1. Podmiotem sporządzającym projekt planu miejscowego jest organ wykonawczy gminy. Podjęcie tej czynności przez radę gminy oznaczałoby naruszenie właściwości organów w rozumieniu art. 28 PlanZagospU i tym samym nieważność planu miejscowego. Wyjątkiem od zasady właściwości wójta, burmistrza (prezydenta miasta) jest sporządzenie projektu przez wojewodę w trybie zarządzenia zastępczego na podstawie art. 12 ust. 3 PlanZagospU lub przepisów odrębnych.

2. Projekt planu miejscowego zawiera część tekstową i graficzną. Przepisy ustawy w art. 16 PlanZagospU oraz ZakrProjPlanZagPrzeR określają skalę planu, a także wymagany zakres projektu planu miejscowego w części tekstowej i graficznej, z uwzględnieniem w szczególności wymogów dotyczących materiałów planistycznych, skali opracowań kartograficznych, stosowanych oznaczeń, nazewnictwa, standardów oraz sposobu dokumentowania prac planistycznych.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia projektem planu miejscowego jest projekt tekstu planu miejscowego i projekt rysunku planu miejscowego. Tekst planu miejscowego stanowi treść uchwały rady gminy i jego redakcja przybiera postać przepisów prawnych. Rysunek planu jest załącznikiem graficznym do uchwały w sprawie planu miejscowego. Tak więc część rysunkowa miejscowego planu jest równorzędna z jego częścią tekstową i nie może być nieuwzględniana przy jego interpretacji.

Zgodnie z § 3 ZakrProjPlanZagPrzeR projekt tekstu planu miejscowego powinien zawierać:

1) określenie podstawy prawnej podjęcia uchwały, o której mowa w art. 20 ust. 1 ustawy;
2) określenie granic obszaru objętego uchwałą;
3) określenie integralnych części uchwały;
4) ustalenia, o których mowa w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy.

Natomiast projekt rysunku planu miejscowego powinien zawierać (§ 7 ZakrProjPlanZagPrzeR):
1) wyrys ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy z oznaczeniem granic obszaru objętego projektem planu miejscowego;
2) określenie skali projektu rysunku planu miejscowego w formie liczbowej i liniowej;
3) granice obszaru objętego planem miejscowym;
4) granice administracyjne;
5) granice terenów zamkniętych oraz granice ich stref ochronnych;
6) granice i oznaczenia obiektów i terenów chronionych na podstawie przepisów odrębnych w tym terenów górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych;
7) linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania oraz ich oznaczenia;
8) linie zabudowy oraz oznaczenia elementów zagospodarowania przestrzennego terenu;
9) w razie potrzeby oznaczenia elementów informacyjnych, niebędących ustaleniami projektu planu miejscowego.

Projekt rysunku planu miejscowego sporządza się w czytelnej technice graficznej zapewniającej możliwość wyłożenia go do publicznego wglądu, sporządzania jego kopii, a także ogłoszenia w dzienniku urzędowym województwa. Na projekcie rysunku planu miejscowego stosuje się nazewnictwo i oznaczenia umożliwiające jednoznaczne powiązanie projektu rysunku planu miejscowego z projektem tekstu planu miejscowego. Do projektu rysunku planu miejscowego dołącza się objaśnienia wszystkich użytych oznaczeń.

Zobacz także:

Więcej o zagospodarowaniu przestrzennym znajdziesz w module Budownictwo, architektura i urbanistyka >>

Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz

Fragment tekstu:

KOMENTOWANY PRZEPIS

Art. 25 [Gospodarowanie]
1. Gminnym zasobem nieruchomości gospodaruje wójt, burmistrz albo prezydent miasta.

2. Gospodarowanie zasobem polega w szczególności na wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 23 ust. 1, a ponadto na sporządzaniu planów wykorzystania zasobu, przygotowywaniu opracowań geodezyjno-prawnych i projektowych, dokonywaniu podziałów oraz scaleń i podziałów nieruchomości, a także wyposażaniu ich, w miarę możliwości, w niezbędne urządzenia infrastruktury technicznej.

2a. Plany wykorzystania zasobu, o których mowa w ust. 2, opracowuje się na okres 3 lat. Plany zawierają w szczególności:

1) zestawienie powierzchni nieruchomości zasobu oraz nieruchomości oddanych w użytkowanie wieczyste;

2) prognozę:

a) dotyczącą udostępnienia nieruchomości zasobu oraz nabywania nieruchomości do zasobu,

b) poziomu wydatków związanych z udostępnieniem nieruchomości zasobu oraz nabywaniem nieruchomości do zasobu,

c) wpływów osiąganych z opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości oddanych w użytkowanie wieczyste oraz opłat z tytułu trwałego zarządu nieruchomości,

d) dotyczącą aktualizacji opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości oddanych w użytkowanie wieczyste oraz opłat z tytułu trwałego zarządu nieruchomości;

3) program zagospodarowania nieruchomości zasobu.

3. (uchylony)


1. Gospodarowanie gminnym zasobem nieruchomości należy do kompetencji i obowiązków organu wykonawczego gminy – wójta, burmistrza bądź prezydenta miasta. Organ wykonawczy gminy sprawuje swoje czynności jednoosobowo. Zaznaczyć tu w szczególności należy, iż w wyniku zmiany, jaka nastąpiła w związku z wejściem w życie ustawy z 20.6.2002 r. o bezpośrednim wyborze wójta, burmistrza i prezydenta miasta (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 176, poz. 1191), przestał istnieć kolegialny organ wykonawczy gminy w postaci jej zarządu.

Zakres gospodarowania nieruchomościami znajdującymi się w gminnym zasobie nieruchomości określony został z odwołaniem się do przepisu art. 23 ust. 1 GospNierU. Do zadań wójta, burmistrza czy prezydenta należy zatem: ewidencjonowanie nieruchomości zgodnie z katastrem nieruchomości, zapewnienie wyceny nieruchomości, sporządzanie planów wykorzystania zasobu, zabezpieczanie nieruchomości przed uszkodzeniem lub zniszczeniem, wykonywanie czynności związanych z naliczaniem należności za nieruchomości udostępniane z zasobu i prowadzenie oraz windykację tych należności, współpraca z organami, które na mocy odrębnych przepisów gospodarują nieruchomościami Skarbu Państwa, a także z właściwymi jednostkami samorządu terytorialnego, zbywanie oraz nabywanie nieruchomości wchodzących w skład zasobu, z zastrzeżeniem art. 17 GospNierU, wydzierżawianie, wynajmowanie i użyczanie nieruchomości wchodzących w skład zasobu, podejmowanie czynności w postępowaniu sądowym, w szczególności w sprawach dotyczących własności lub innych praw rzeczowych na nieruchomości, o zapłatę należności za korzystanie z nieruchomości, o roszczenia ze stosunku najmu, dzierżawy lub użyczenia, o stwierdzenie nabycia spadku, o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie, składanie wniosków o założenie księgi wieczystej dla nieruchomości gminy oraz o wpis w księdze wieczystej, a ponadto niewymienione w art. 23 ust. 1 GospNierU przygotowywanie opracowań geodezyjno-prawnych i projektowych, dokonywanie podziałów oraz scaleń i podziałów nieruchomości, a także wyposażanie ich w niezbędne urządzenia infrastruktury technicznej. Wskazać przy tym należy, iż odwołanie do zakresu czynności wymienionego w art. 23 ust. 1 GospNierU nie stanowi podstawy do stosowania tego przepisu dla czynności dotyczących nieruchomości wchodzących w skład zasobu w zakresie, w jakim przepisy art. 23 ust. 1 GospNierU uzależniają pewne czynności starosty od zgody wojewody. Wójt, burmistrz czy prezydent miasta w żadnym zakresie gospodarowania nieruchomościami wchodzącymi w skład gminnego zasobu nieruchomości nie są w swoich kompetencjach ograniczeni koniecznością uzyskania zgody wojewody. Obowiązek uzyskania zaś w niektórych przypadkach zgody rady gminy nie wynika z uregulowań art. 23 ust. 1 GospNierU. Z wyjątkiem powyższej kwestii komentarz do art. 23 ust. 1 GospNierU ma również zastosowanie do działań podejmowanych przez wójta, burmistrza czy też prezydenta miasta. Zastosowanie ma tu także powołany w komentarzu do art. 23 GospNierU wyr. NSA z 5.12.2006 r. (I OSK 1404/06, niepubl.), zgodnie z którym kompetencje wójta, burmistrza czy prezydenta miasta w zakresie naliczania wynagrodzenia za korzystanie nieruchomości nie dają podstaw do wydawania aktów o charakterze ogólnym, regulujących te kwestie.

Kompetencje wójta, burmistrza czy też prezydenta miasta nie mogą być przejmowane przez radę gminy. W szczególności rada nie jest uprawniona do podejmowania uchwał dotyczących wprost czynności ze sfery wykonawczej. Przywołać tu należy wyr. WSA w Gdańsku z 28.7.2009 r. (II SA/Gd 252/09, Legalis). Sąd uznał, że rada jako organ kolegialny nie może podejmować działań należących do sfery wykonawczej. Tym samym przyjął za niedopuszczalne podjęcie uchwały, w której rada gminy przeznaczyła do sprzedaży określoną działkę gruntu, wchodząc w ten sposób w kompetencje burmistrza. Warto też wspomnieć, że kompetencje w tym zakresie nie dają upoważnienia do jednostronnej zmiany przez wójta, burmistrza czy prezydenta miasta umów najmu i dzierżawy w tym zakresie. Organ wykonawczy gminy swoje prawo do naliczania należności realizuje w oparciu o zawarte umowy, a wysokość stawek może być zmieniana bądź poprzez zmiany umów dokonywane przez obie strony (aneksy), bądź też przez wykorzystywanie możliwości wypowiedzenia wysokości czynszu zgodnie z zapisami umów bądź przepisami prawa cywilnego w tym zakresie.

2. Plan wykorzystania zasobu. Ustawodawca określił w ust. 2a wymagania dla sporządzanych planów wykorzystania gminnego zasobu nieruchomości. Plany te sporządzane są na okres trzech lat, co powoduje, że po upływie tego okresu wymagane jest sporządzenie nowego planu w tym zakresie.

Zobacz także:

Więcej o gospodarce nieruchomościami znajdziesz w module Gospodarka nieruchomościami >>

Ustawa o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego. Komentarz

Fragment tekstu z komentarza:

  1. Art. 4 [Ograniczenia w stosowaniu ustawy]

    KOMENTOWANY PRZEPIS

    1. Przepisów ustawy nie stosuje się do informacji sektora publicznego będących w posiadaniu:

    1) jednostek publicznej radiofonii i telewizji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 2015 r. poz. 1531, 978 i 1830 oraz z 2016 r. poz. 25) oraz Polskiej Agencji Prasowej S.A.,
    2) państwowych instytucji kultury, samorządowych instytucji kultury oraz innych podmiotów prowadzących działalność kulturalną, o której mowa w art. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz.U. z 2012 r. poz. 406, z 2014 r. poz. 423 oraz z 2015 r. poz. 337 i 1505), z wyjątkiem muzeów państwowych i muzeów samorządowych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz.U. z 2012 r. poz. 987 oraz z 2015 r. poz. 1505), bibliotek publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach (Dz.U. z 2012 r. poz. 642 i 908 oraz z 2013 r. poz. 829), a także archiwów tworzących państwową sieć archiwalną oraz innych jednostek organizacyjnych prowadzących działalność archiwalną w zakresie państwowego zasobu archiwalnego w rozumieniu art. 22 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz.U. z 2015 r. poz. 1446), zwanych dalej „archiwami”,
    3) uczelni, Polskiej Akademii Nauk oraz jednostek naukowych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz.U. z 2014 r. poz. 1620 oraz z 2015 r. poz. 249 i 1268), z wyjątkiem:
    a) bibliotek naukowych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach,
    b) Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej,
    c) Państwowego Instytutu Geologicznego,
    4) bibliotek naukowych, których organizatorami nie są jednostki sektora publicznego,
    5) podmiotów, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz.U. z 2017 r. poz. 59)
    – chyba że informacje te stanowią informacje publiczne podlegające udostępnieniu w Biuletynie Informacji Publicznej.
    2. Przepisów ustawy nie stosuje się do informacji sektora publicznego, których udostępnianie lub przekazanie zostało uzależnione od wykazania przez użytkowników interesu prawnego lub faktycznego na podstawie odrębnych przepisów.

    I. Uwagi wstępne

    1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji działają wyłącznie w formie jednoosobowej spółki akcyjnej Skarbu Państwa. Telewizję publiczną tworzy spółka „Telewizja Polska – Spółka Akcyjna”, zawiązana w celu tworzenia i rozpowszechniania ogólnokrajowych programów I, II i TV Polonia oraz regionalnych programów telewizyjnych. Terenowe oddziały spółki „Telewizja Polska – Spółka Akcyjna” mają swoje siedziby w: Białymstoku, Bydgoszczy, Gorzowie Wielkopolskim, Gdańsku, Katowicach, Kielcach, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Opolu, Olsztynie, Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Warszawie, Wrocławiu.

    Radiofonię publiczną tworzą:

    1) spółka „Polskie Radio – Spółka Akcyjna”, zawiązana w celu tworzenia i rozpowszechniania ogólnokrajowych programów radiowych i programów dla odbiorców za granicą,

    2) spółki zawiązane w celu tworzenia i rozpowszechniania regionalnych programów radiowych, zwane „spółkami radiofonii regionalnej”.

    Do spółek wymienionych powyżej w pkt 1 i 2 stosuje się przepisy KSH z wyjątkiem art. 312 (który dotyczy poddania opinii biegłego rewidenta sprawozdania założycieli) i 402 (który dotyczy sposobu zwołania walnego zgromadzenia).

    2. Działalność kulturalna w rozumieniu DziałKultU polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. Zgodnie z art. 2 DziałKultU formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury. Katalog tych form prowadzenia działalności kulturalnej ma charakter przykładowy i otwarty. Zgodnie ze znaczeniem słownikowym „kultura” to m.in. „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości gromadzony, utrwalany i wzbogacany w ciągu dziejów, przekazywany z pokolenia na pokolenie; kultura materialna – ogół dóbr materialnych oraz środków i umiejętności produkcyjno-technicznych społeczeństwa w danym okresie historycznym” (M. Szymczak (red.), Słownik języka polskiego, Warszawa 1983, s. 1083; cyt. za wyr. NSA z 11.6.2015 r., I FSK 1988/13, Legalis).

    „Jak się wydaje, zdefiniowanie wskazanych przez ustawodawcę form powinno następować z uwzględnieniem ich znaczenia językowego, jeżeli nie ma definicji legalnej. Tym samym, przez:
    1) teatr – należy rozumieć instytucję zajmującą się wystawianiem utworów scenicznych;

    2) operę – należy rozumieć instytucję wystawiającą sceniczne dramaty muzyczne;

    3) operetkę – należy rozumieć instytucję wystawiającą muzyczne utwory sceniczne o charakterze rozrywkowym;

    4) filharmonię – należy rozumieć instytucję dysponującą stałym zespołem instrumentalistów i śpiewaków, organizującą koncerty muzyki poważnej;

    5) orkiestrę – należy rozumieć wieloosobowy zespół instrumentalny, grający pod kierownictwem dyrygenta;

    6) instytucję filmową – należy rozumieć, stosownie do art. 17 InstFilmU, instytucję powołaną do produkcji i opracowywania filmów, ewentualnie instytucję prowadzącą działalność w zakresie promocji oraz upowszechniania filmu i kultury filmowej (utworów artystycznych polegających na serii następujących po sobie obrazów z dźwiękiem lub bez dźwięku, wyrażających określone treści, utrwalonych na nośniku wywołującym wrażenie ruchu);

    7) kino – należy rozumieć instytucję, w której prowadzone są projekcje filmów na dużym ekranie;

    8) muzeum – należy rozumieć, stosownie do art. 1 MuzeaU, jednostkę organizacyjną nienastawioną na osiąganie zysku, której celem jest gromadzenie i trwała ochrona dóbr naturalnego i kulturalnego dziedzictwa ludzkości o charakterze materialnym i niematerialnym, informowanie o wartościach i treściach gromadzonych zbiorów, upowszechnianie podstawowych wartości historii, nauki i kultury polskiej oraz światowej, kształtowanie wrażliwości poznawczej i estetycznej oraz umożliwianie korzystania ze zgromadzonych zbiorów;

    9) bibliotekę – należy rozumieć instytucję powołaną do gromadzenia i udostępniania księgozbiorów;

    10) dom kultury – należy rozumieć instytucję animującą kulturę przez zarządzanie infrastrukturą kulturalno-rozrywkową w postaci czytelni, sal kinowych, świetlic, instrumentów itp.;

    11) ognisko artystyczne – należy rozumieć placówkę umożliwiającą rozwijanie zainteresowań i uzdolnień artystycznych (zob. też art. 2 pkt 3b OświatU);

    12) galerię sztuki – należy rozumieć instytucję zajmującą się ekspozycją dzieł artystycznych (sztuki);

    13) ośrodek badań i dokumentacji – należy rozumieć instytucję zajmującą się badaniem i dokumentacją archiwalną w zakresie poszczególnych dziedzin kultury” (S. Gajewski, A. Jakubowski, Ustawa o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Komentarz, Warszawa 2016, komentarz do art. 2).

Zobacz także:

Więcej o informacji publicznej znajdziesz w module Informacja publiczna, bezpieczeństwo publiczne >>

Wiek emerytalny po zmianach 1.10.2017 r.

Fragment tekstu z poradnika:

Ochrona pracownika w wieku przedemerytalnym tylko przed wypowiedzeniem

Ochrona pracownika w wieku przedemerytalnym polega tylko na zakazie wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę. Dopuszczalne jest natomiast rozwiązanie tej umowy w inny sposób, np.:
1) na mocy porozumienia stron, czyli za zgodą pracownika i pracodawcy (art. 30 § 1 pkt 1 KP),
2) w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracownika (art. 30 § 1 pkt 2 KP),
3) w drodze rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę: w trybie dyscyplinarnym (art. 52 KP), z powodu długotrwałej nieobecności pracownika w pracy, najczęściej z powodu choroby (art. 53 KP),
4) w drodze rozwiązania umowy o pracę przez pracownika, np. z powodu ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika (art. 55 KP),
5) z upływem czasu, na który umowa była zawarta (art. 30 § 1 pkt 4 KP),
6) za 7-dniowym uprzedzeniem przez pracownika – w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na nowego pracodawcę (art. 231 § 4 KP),
7) za 3-dniowym uprzedzeniem – gdy pracownik zostanie przywrócony do pracy u poprzedniego pracodawcy (art. 48 § 2 KP).

Ważne
Ochrona z art. 39 KP nie obejmuje także wygaśnięcia umowy o pracę, które jest odrębnym sposobem ustania stosunku pracy. Wygaśnięcie stosunku pracy następuje m.in. w razie:1) śmierci pracodawcy będącego osobą fizyczną (chyba że pracownik zostanie przejęty przez nowego pracodawcę na zasadach określonych w art. 231 KP),2) upływu 3-miesięcznego okresu tymczasowego aresztowania pracownika.

Do wygaśnięcia stosunku pracy dochodzi z mocy prawa – w razie zaistnienia zdarzenia, z którym przepis rangi ustawowej wiąże ten skutek.

Zobacz także:

Więcej o wieku emerytalnym znajdziesz w module Kadry i płace >>

Kodeks postępowania administracyjnego. Decyzje. Komentarz

Fragment tekstu z poradnika:

1. Przesłanki nadania rygoru natychmiastowej wykonalności

Artykuł 108 § 1 KPA umożliwia organowi administracji nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności wobec decyzji nieostatecznej. Rygor natychmiastowej wykonalności polega na tym, że decyzja nieostateczna, od której przysługuje odwołanie, staje się wykonalna i może stanowić tytuł egzekucyjny. Instytucja ta ma charakter wyjątkowy i może zostać zastosowana jedynie w przypadku wystąpienia jednej z enumeratywnie wymienionych w tym przepisie przesłanek. Rygor natychmiastowej wykonalności może zostać nadany z urzędu – jeżeli jest to niezbędne ze względu na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego albo dla zabezpieczenia gospodarstwa narodowego przed ciężkimi stratami bądź też ze względu na inny interes społeczny, albo na wniosek strony – w przypadku, gdy strona powoła się na wyjątkowo ważny interes. Fakt, że wykonanie decyzji nieostatecznej ma charakter wyjątkowy powoduje, że przesłanki nadania danej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności muszą być interpretowane ściśle oraz w odniesieniu do konkretnej, realnie występującej sytuacji, w której nadanie takiego rygoru jest absolutnie niezbędne dla uniknięcia bezpośredniego zagrożenia dla dóbr wymienionych w omawianym przepisie. Wniosek o uchylenie nałożonego na decyzję rygoru natychmiastowej wykonalności organ rozpatruje w toku postępowania odwoławczego. Z kolei odmowa nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności na wniosek strony, następuje w drodze postanowienia.

Jakkolwiek art. 108 § 1 KPA dotyczy nadania rygoru natychmiastowej wykonalności z urzędu lub na wniosek strony, pamiętać należy, że przepisy prawa powszechnie obowiązującego przewidują także szereg sytuacji, w których decyzja posiada przymiot natychmiastowej wykonalności z mocy ustawy.

2. Postanowienie o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności

Zgodnie z art. 108 § 2 KPA rygor natychmiastowej wykonalności nie musi być zawarty w decyzji, do której się odnosi, lecz może być nadany później w drodze odrębnego postanowienia. Na postanowienie o nadaniu decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności przysługuje zażalenie. Jako że postanowienie o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności nie ma samodzielnego bytu prawnego i jest immanentnie związane z decyzją do której się odnosi, traci ono moc z chwilą uchylenia pierwotnej decyzji. Tym samym bezprzedmiotowe staje się również postępowanie zażaleniowe oraz ewentualne postępowanie sądowoadministracyjne ze skargi na postanowienie o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności – z uwagi na brak przedmiotu zaskarżenia.

Zobacz także:

Więcej o decyzjach w postępowaniu administracyjnym znajdziesz w module Postępowanie administracyjne i egzekucyjne >>

Wydawnictwo C.H.Beck

ul. Bonifraterska 17
00-203 Warszawa
E-mail: legalis@beck.pl
NIP: 522-010-50-28,
KRS: 0000155734
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy
w Warszawie
Kapitał Spółki: 88 000 zł

Inne produkty Legalis

Infolinia: 22 311 22 22

Zobacz także

© 2025 Legalis Administracja

Wypróbuj Legalis Administracja przez 7 dni

Zadzwoń: 22 311 22 22

lub zostaw swoje dane, a Doradca przeprowadzi szkolenie z obsługi i uruchomi dostęp:

W polu numeru telefonu należy stosować wyłącznie cyfry (min. 9).

W polu numeru NIP należy stosować wyłącznie cyfry (min. 10).

Wyślij
Oferta nie jest dostępna dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

* Pola wymagane
Administratorem danych osobowych jest Wydawnictwo C.H.Beck sp. z o.o., Warszawa, ul. Bonifraterska 17, kontakt: daneosobowe[at]beck.pl. Dane przetwarzamy w celu marketingu własnych produktów i usług, w celach wskazanych w treści zgód, jeśli były wyrażane, w celu realizacji obowiązków prawnych, oraz w celach statystycznych. W sytuacjach przewidzianych prawem, przysługują Ci prawa do: dostępu do swoich danych, otrzymania ich kopii, sprostowania, usunięcia, ograniczenia przetwarzania, przenoszenia, cofnięcia zgody oraz wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania danych. Pełne informacje w Polityce prywatności.

Zaloguj się do Legalis Administracja

Potrzebujesz pomocy z logowaniem?