- Najbardziej aktualna i kompleksowa publikacja z zakresu środków trwałych i oraz wartości niematerialnych i prawnych w jednostkach finansów publicznych. Poradnik zawiera ponad 80 praktycznych odpowiedzi na pytania, m.in.: z zakresu wyceny, ewidencji, inwentaryzacji amortyzacji oraz klasyfikacji środków trwałych.
- Pozycja uwzględnia zmiany obowiązującej klasyfikacji środków trwałych w obszarze tytułów grupowania oraz zakresu grup, zmian kodów grup, a także rozszerzenia opisu poszczególnych grup, które wchodzą w życie od 1.1.2018 r.
- Poradnik odpowiada na pytania dotyczące, m.in..: zastosowania KSR 11 „Środki trwałe” w jednostkach finansów publicznych, rozróżnienia środków trwałe od pozostałe środki oraz znaczenia klasyfikacji dla prowadzonej księgowości w JFP.
Fragment tekstu z poradnika:
1.1. Obiekt inwentarzowy jako podstawowa jednostka ewidencyjna środków trwałych
Podstawową jednostką ewidencyjną środków trwałych jest obiekt inwentarzowy. Jednostka ustala wartość początkową oraz okres i metodę amortyzacji odrębnie dla każdego obiektu. Warunkiem zaklasyfikowania środka trwałego do obiektu inwentarzowego jest:
1) ustalenie, że składnik aktywów spełnia warunki umożliwiające uznanie go za środek trwały,
2) przyporządkowanie środka trwałego do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju zgodnie z KŚT.Ustawa o rachunkowości nie określa wprost formy, w jakiej powinny być prowadzone księgi pomocnicze dla środków trwałych. To kierownik jednostki w polityce rachunkowości ustala sposób prowadzenia ewidencji analitycznej dla środków trwałych. Jest wskazane, lecz nie jest obligatoryjne, aby ewidencję prowadzić z podziałem na grupy, podgrupy i rodzaje określone przez KŚT. Na prowadzenie ewidencji środków trwałych w podziale określonym w KŚT wskazuje KSR Nr 11. Ponadto, mając na względzie, że prowadzenie księgowości w jednostce powinno zapewnić dostarczanie przez ewidencję bilansową danych umożliwiających jednostce rozliczanie się z podatku dochodowego, a stawki amortyzacji podatkowej są powiązane właśnie z KŚT, ekonomicznym rozwiązaniem jest prowadzenie ewidencji środków trwałych zgodnie z KŚT. Klasyfikacja Środków Trwałych to usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego, który ma służyć badaniom statystycznym, ustalaniu stawek amortyzacyjnych oraz celom ewidencyjnym. Do końca 2017 r. jednostki (w zakresie rachunkowości oraz na potrzeby podatku PIT i CIT) obowiązuje KŚT wprowadzona przez KŚTR10. Natomiast od 1.1.2018 r. jednostki zacznie obowiązywać nowa KŚT, wprowadzona przez KŚTR.
W KŚT podstawową jednostką ewidencyjną jest co do zasady pojedynczy element majątku trwałego (np. budynek, pojazd), który spełnia określone funkcje w procesie produkcji lub świadczenia usług. W nielicznych przypadkach dopuszczone jest przyjęcie w ewidencji jako pojedynczego obiektu także obiektu zbiorczego, takiego jak np. zespół przewodów rurociągowych czy zespół komputerowy używany na terenie jednostki. Obiekt inwentarzowy, oprócz podstawowego środka trwałego (w którego skład mogą wchodzić różne części składowe tego środka), może obejmować również części dodatkowe – w szczególności jeżeli są one z nim związane na stałe (w sposób fizyczny lub na podstawie przepisów prawa). Zatem obiektem inwentarzowym może być:
1) pojedynczy obiekt inwentarzowy;
2) zbiorczy obiekt inwentarzowy, przy czym zbiorczy obiekt inwentarzowy mogą tworzyć:
a) obiekty zespolone funkcjonalnie, w których skład mogą wchodzić środki trwałe różne pod względem rodzaju, ale łącznie pełniące tę samą funkcję (np. taśma produkcyjna), lub
b) obiekty zespolone rodzajowo, w których skład wchodzą środki trwałe identyczne lub podobne pod względem rodzaju (np. meble).Utworzenie zespolonego funkcjonalnie obiektu inwentarzowego polega na powiązaniu ze sobą kilku środków trwałych (mogących należeć do różnych grup KŚT) w celu łącznego spełniania przez nie określonych funkcji (np. urządzenia i maszyny powiązane ze sobą w jedną linię obróbki lub jeden ciąg technologiczny). Utworzenie zbiorczego obiektu inwentarzowego zespolonego rodzajowo jest możliwe wyłącznie dla obiektów należących do tej samej grupy KŚT, pod warunkiem że ich wartość początkowa nie jest wyższa od dolnej granicy wartości uznawania środków trwałych zgodnie z polityką rachunkowości. Przykładem są meble, telewizory, drobny sprzęt AGD.
Każdemu obiektowi inwentarzowemu nadaje się niepowtarzalny, kolejny numer inwentarzowy oraz zamieszcza się go (w miarę możliwości) w sposób trwały na obiekcie. Numer inwentarzowy wraz z opisem obiektu inwentarzowego, którego numer dotyczy, ujmuje się odpowiednio w ewidencji księgowej. Celem nadawania numerów inwentarzowych środkom trwałym, wprowadzania ich do ewidencji księgowej oraz nanoszenia numerów na środki trwałe jest powiązanie fizycznych obiektów (środków trwałych) z zapisem w ewidencji, co umożliwia późniejsze dokonanie spisu z natury i zidentyfikowanie każdego konkretnego środka trwałego. Sposób nadawania numeracji inwentarzowej określa jednostka – nie musi ona być oparta na kodach KŚT, ważne jest natomiast, aby numeracja umożliwiała spełnienie wskazanego powyżej celu.
Zobacz także:
- Wartość środka trwałego jednostki powyżej 3500 zł brutto
- Przełożenie instalacji gruntowych, wartość początkowa środka trwałego
- Fantom w Klasyfikacji Środków Trwałych
- Droga w ewidencji środków trwałych gminy
Więcej o środkach trwałych znajdziesz w module Finanse publiczne, księgowość i podatki >>
