Uchwała rady gminy w sprawie określenia szczegółowego sposobu i zakresu świadczenia usług odbierania odpadów komunalnych

Opisana problematyka ma związek z właściwą realizacją przez radę gminy upoważnienia ustawowego ze wspomnianego art. 6r ust. 3 CzystGmU.  Z jego treści wynika, że: 

3. Rada gminy określi, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, szczegółowy sposób i zakres świadczenia usług w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości i zagospodarowania tych odpadów, w zamian za uiszczoną przez właściciela nieruchomości opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi, w szczególności częstotliwość odbierania odpadów komunalnych od właściciela nieruchomości i sposób świadczenia usług przez punkty selektywnego zbierania odpadów komunalnych.

Rada gminy podejmując uchwałę w podanym zakresie przedmiotowym powinna więc w pełni zrealizować wskazane upoważnienie ustawowege. Do takich wniosków prowadzi także analiza rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody Kujawsko-Pomorskiego z 3.8.2021 r., Nr 105/2021 (Dziennik Urzędowy Województwa Kujawsko-Pomorskiego z 5.8.2021 r., poz. 3987). W orzeczeniu tym stwierdzono nieważność uchwały rady gminy w sprawie ustalenia szczegółowego sposobu i zakresu świadczenia usług w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości i zagospodarowania tych odpadów, w zamian za uiszczoną przez właściciela nieruchomości opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnym. 

Z uzasadnienia ww. uchwały wynika w szczególności, że:

Zatem, jak wynika z przywołanych wyżej przepisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, w uchwale podejmowanej na podstawie art. 6r ust. 3 tejże ustawy, obowiązkowo muszą zostać uregulowane trzy elementy: 

1) częstotliwość odbierania odpadów komunalnych od właściciela nieruchomości, 

2) sposób świadczenia usług przez punkty selektywnego zbierania odpadów komunalnych, 

3) tryb i sposób zgłaszania przez właścicieli nieruchomości przypadków niewłaściwego świadczenia usług przez przedsiębiorcę odbierającego odpady komunalne od właścicieli nieruchomości lub przez prowadzącego punkt selektywnego zbierania odpadów komunalnych. 

Dalej podano także, że: 

Określenie powyższych kwestii stanowi niezbędne minimum, które musi zostać ujęte w przedmiotowej uchwale. Brak któregokolwiek z nich oznacza niewypełnienie przez przedmiotową uchwałę zakresu regulacji określonej w upoważnieniu ustawowym, co skutkuje istotnym naruszeniem prawa i koniecznością stwierdzenia nieważności całej uchwały.

Podsumowując, wskazane rozstrzygnięcie nadzorcze jest prawnie uzasadnione, a  wojewoda jest organem nadzoru właściwym do badania legalności uchwały rady gminy. W podanych okolicznościach wada uchwały jest na tyle istotna, że musiało to skutkować orzeczeniem jej nieważności.

 

Sejm nie uwzględnił propozycji Senatu do projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego

Sejm na odroczonym posiedzeniu do dnia 2.09.2021 r., po głosowaniach nad senackimi poprawkami do projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego, odrzucił jego poprawki i uchwalił ustawę w brzmieniu jakie zostało przesłane do Senatu. 

Propozycje Senatu przewidywały, że postępowanie administracyjne nie wszczyna się w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wydanej bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa doręczonych lub ogłoszonych przed dniem 1 stycznia 1990 r. Senat także zaproponował by postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia, wszczęte po upływie trzydziestu lat od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji lub postanowienia i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej nie były umarzane z mocy prawa.

Sejm poprawki Senatu odrzucił i tym samym ponownie uchwalił ww. ustawę w brzmieniu proponowanym przez wnioskodawców.

Nowelizacja dotyczy przede wszystkim dodania do art. 158 nowego § 3, który stanowi, że jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło trzydzieści lat, nie wszczyna się postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.

Dodatkowo, nowelizacja stanowi zasadę, w myśl której postępowania administracyjne w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia, wszczęte po upływie trzydziestu lat od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji lub postanowienia i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ostateczną decyzją lub postanowieniem, umarza się z mocy prawa.

Tak uchwalona ustawa zostanie przekazana do podpisu Prezydenta. 

 

 

15 sierpnia 2021 r. w niedzielę a dzień ustawowo wolny od pracy

Święto państwowe Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej, zwane również Świętem Wojska Polskiego, które zbiega się z uroczystościami obchodzonymi w kościele katolickim Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, znanego także jako Święto Matki Bożej Zielnej, jest dniem ustawowo wolnym od pracy. W tym roku przypada niedzielę. 

W art. 130 § 2 Kodeku pracy widnieje zapis dotyczący odebrania dodatkowego dnia wolnego za dzień ustawowo wolny od pracy, stanowiący, że: „każde święto występujące w okresie rozliczeniowym i przypadające w innym dniu niż niedziela obniża wymiar czasu pracy o 8 godzin”. 

O incydencie trzeba zawiadomić organ nadzorczy i osoby, których dane dotyczą

Dodatkowo UODO nakazało Fundacji zawiadomienie osób, których dane dotyczą o zaistniałym naruszeniu w terminie 3 dni od doręczenia decyzji.

Jesienią 2020 r. do Urzędu Ochrony Danych Osobowych (UODO) wpłynęło zawiadomienie o podejrzeniu naruszenia zasad przestrzegania przepisów o ochronie danych osobowych przez Fundację Promocji Mediacji i Edukacji Prawnej LEX NOSTRA polegające na utracie danych osobowych wielu osób, jaka miała miejsce na początku 2020 r., na skutek kradzieży teczek zawierających dane osobowe beneficjentów. W związku z tym zaistniała obawa, czy Fundacja w sposób należyty zabezpieczyła dokumenty przed ich utratą oraz administrowała danymi osobowymi w nich zawartymi zgodnie z wymogami wynikającymi z RODO.

UODO zwrócił się do Fundacji o wskazanie, czy w związku z utratą danych osobowych wielu osób na skutek kradzieży teczek zawierających dane osobowe beneficjentów, naruszenie zostało zgłoszone organowi nadzorczemu. W odpowiedzi na pismo Urząd otrzymał odpowiedź, iż Fundacja tego incydentu nie zgłosiła, a dokonana przez nią analiza naruszenia dała ocenę jego wagi na poziomie niskim. Na jej podstawie Fundacja uznała, iż nie doszło do naruszenia skutkującego koniecznością zawiadomienia organu nadzorczego. W toku dalszych czynności ustalono, że naruszenie dotyczyło 96 osób, a utracona dokumentacja zawierała następujące kategorie danych jak m.in. imię, nazwisko, adres do korespondencji, numer telefonu. Co ważne w przypadku 3-4 osób prawdopodobnie utracono także numer PESEL. Natomiast należy zaznaczyć, że  szczególne kategorie danych osobowych nie były przetwarzane.

Wobec braku zgłoszenia naruszenia ochrony danych osobowych do UODO oraz braku zawiadomienia o naruszeniu ochrony danych osobowych osób, których dotyczyło naruszenie, organ nadzorczy wszczął wobec Fundacji postępowanie administracyjne.

Zgodnie z RODO w przypadku naruszenia ochrony danych osobowych, administrator danych bez zbędnej zwłoki – w miarę możliwości, nie później niż w terminie 72 godzin po stwierdzeniu naruszenia – zgłasza je organowi nadzorczemu. A w sytuacji wysokiego ryzyka dla praw lub wolności osób fizycznych wynikających z naruszenia, administrator musi zawiadomić osobę, której dane dotyczą o zaistniałym incydencie.

Podkreślić należy, że z ryzykiem naruszenia praw lub wolności osób fizycznych mamy do czynienia wówczas, kiedy naruszenie może skutkować fizyczną, materialną lub niematerialną szkodą dla osób fizycznych. Możliwe konsekwencje nie muszą się zmaterializować, samo potencjalne wystąpienie ryzyka dla praw lub wolności powinno skłonić administratora danych osobowych, do zgłoszenia naruszenia oraz powiadomienia o incydencie zainteresowanych osób. Nie bez znaczenia jest fakt, iż Fundacja nie jest w stanie dokładnie wskazać kategorii danych osobowych zawartych w utraconej dokumentacji, co mogło przyczynić się do niewłaściwego oszacowania przez nią ryzyka naruszenia. Ukarany podmiot sam też nie próbował zweryfikować faktycznego zakresu danych osobowych, które zostały objęte naruszeniem.

Fundacja podejmując decyzję o niezawiadomieniu o naruszeniu organu nadzorczego, jak i osób, których dane dotyczą, w praktyce pozbawiła te osoby możliwości przeciwdziałania potencjalnym szkodom. Zawiadamiając bez zbędnej zwłoki podmiot danych, administrator umożliwia osobie podjęcie niezbędnych działań zapobiegawczych w celu ochrony praw lub wolności przed negatywnymi skutkami naruszenia. W toku postępowania ustalono, iż utracona dokumentacja nie podlegała odtworzeniu. Zatem jeżeli Fundacja nie posiada kopii skradzionych dokumentów, nie jest w stanie ich odtworzyć lub nie przetwarza tych danych przy użyciu systemu informatycznego, i tym samym nie jest w stanie zidentyfikować osób, których dane dotyczą, to powinna dokonać zawiadomienia tych osób w sposób ogólny np. poprzez wydanie publicznego komunikatu.

 W ocenie UODO, zastosowana administracyjna kara pieniężna spełnia w swoje funkcje, a zatem jest – w tym indywidualnym przypadku – skuteczna, proporcjonalna i odstraszająca.

Decyzja znajduje się pod linkiem: https://uodo.gov.pl/decyzje/DKN.5131.11.2020

 Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/2118

Wójt nie może dokonywać zmian budżetu w zakresie wyniku budżetu oraz źródeł sfinansowania deficytu

Sąd administracyjny generalnie podzielił zasadność stanowiska regionalnej izby obrachunkowej w podanym zakresie przedmiotowym. W pisemnych motywach wskazano m.in., że ocena prawna zarządzenia wójta gminy wymaga odniesienia się do art. 257 pkt 2 FinPubU. Z podanej regulacji wynika zaś, że: 

W toku wykonywania budżetu zarząd może dokonywać zmian w planie dochodów i wydatków budżetu jednostki samorządu terytorialnego polegających na zmianach planu:

2) dochodów jednostki samorządu terytorialnego, wynikających ze zmian kwot subwencji w wyniku podziału rezerw subwencji ogólnej;

W motywach rozstrzygnięcia sąd wskazał m.in., że w toku wykonywania budżetu zarząd jednostki samorządu może dokonywać jedynie zmian dochodów wynikających ze zmian kwot subwencji w wyniku podziału rezerw subwencji ogólnej. Dalej podano, że: Tym samym zasadnie Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej wskazało, iż Burmistrz, dokonując zmian wyniku budżetu oraz źródeł sfinansowania deficytu w sposób istotny naruszył zapisy art. 257 pkt 2 u.f.p. Sąd akceptuje stanowisko Izby, iż w wydanym zarządzeniu w sprawie zmian organ wykonawczy nie może określać np. nowej (czyli po dokonanych zmianach) kwoty deficytu (zmniejszonego). Do tego bowiem uprawniona jest wyłącznie rada jednostki samorządu terytorialnego, która może to uczynić na wniosek organu wykonawczego w drodze zmiany uchwały budżetowej.

Niezależnie od powyższego sąd wskazał, że regionalna izba obrachunkowa nie naruszyła art. 212 ust. 1 pkt 3 FinPubU, z którego wynika, że:

Uchwała budżetowa określa: kwotę planowanego deficytu albo planowanej nadwyżki budżetu jednostki samorządu terytorialnego wraz ze źródłami pokrycia deficytu albo przeznaczenia nadwyżki budżetu jednostki samorządu terytorialnego. 

Sąd podkreślił (tak jak izba obrachunkowa), że kompetencje w tym zakresie (deficyt, nadwyżka) są przypisane ustawowo organowi stanowiącemu jednostki samorządowej, a jednocześnie brak jest w przepisach wspomnianej ustawy upoważnienia do dokonywania zmian w tym zakresie przez organ wykonawczy. Sąd powołał się na art. 18 ust. 2 pkt 4 SamGminU, z którego wynika, że uchwalanie budżetu gminy należy do wyłącznej właściwości rady gminy i to w jej zakresie kompetencji leży uwzględnienie w treści tej uchwały wymogów określonych w art. 212 FinPubU, czyli m.in. podanych kwestii wyniku budżetu czy źródeł sfinansowania deficytu. 

Podkreślono także, że dokonywanie zmian w budżecie przez organ wykonawczy jest wyjątkiem od zasady ustalania budżetu przez radę miasta i zakres tych zmian musi mieścić się w granicach wyznaczonych przez przepisy prawa, m.in. w granicach określonych w art. 257 pkt 2 FinPubU. Zaznaczono także, że:

A zatem z całą stanowczością stwierdzić należy, iż w wydanym zarządzeniu lub w uchwale w sprawie zmian organ wykonawczy nie może określać np. nowej (czyli po dokonanych zmianach) kwoty deficytu (zmniejszonego) czy też nowej (zwiększonej) nadwyżki budżetowej. Do tego bowiem uprawniona jest wyłącznie rada/sejmik jednostki samorządu terytorialnego która może to uczynić na wniosek organu wykonawczego w drodze zmiany uchwały budżetowej.

Podsumowując, należy przyjąć, że wójt (burmistrz) nie może dokonywać zmian budżetu w zakresie – wyniku budżetu oraz źródeł sfinansowania deficytu. Przy tym założeniu, burmistrz, dokonując zmian wyniku budżetu oraz źródeł sfinansowania deficytu, w sposób istotny naruszył zapisy art. 257 pkt 2 ustawy o finansach publicznych. 

Źródło: https://orzeczenia.nsa.gov.pl/

Przed zaciągnięciem kredytu długoterminowego gmina powinna wprowadzić w uchwale budżetowej zapisy dotyczące limitu zobowiązań dla kredytów

W praktyce tego typu orzeczenia nadzorcze są podejmowane stosunkowo rzadko przez regionalne izby obrachunkowe, dlatego tym bardziej warto przyjrzeć się motywom, którymi kierował się organ nadzoru.

Punktem wyjścia dla uchwały rady gminy były m.in. regulacje art. 89 ust. 1 pkt 2 FinPubU oraz art. 58 SamGminU. I tak, z tej ostatniej regulacji wynika, że uchwały i zarządzenia organów gminy dotyczące zobowiązań finansowych wskazują źródła, z których zobowiązania te zostaną pokryte. Nadto, uchwały rady gminy, o których mowa w ust. 1, zapadają bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowego składu rady. Z kolei, z ww. regulacji art. 89 ust. 1 pkt 2 FinPubU wynika, że jednostki samorządu terytorialnego mogą zaciągać kredyty i pożyczki oraz emitować papiery wartościowe na finansowanie planowanego deficytu budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Regionalna Izba Obrachunkowa w Rzeszowie uznała, że podjęcie ww. uchwały przez radę gminy było wadliwe prawnie z uwagi na brak określenia tzw. limitu zobowiązań związanego z zaciąganym kredytem. W orzeczeniu nadzorczym izba wskazała, że: Zaciągając uchwałą długoterminowy kredyt na sfinansowanie planowanego deficytu budżetu gminy oraz na spłatę zaciągniętych w latach ubiegłych kredytów i pożyczek, Rada Gminy (…..) nie określiła limitu zobowiązań związanych z przedmiotowym kredytem długoterminowym. W dalszej części uzasadnienia regionalna izba obrachunkowa wskazała, że rada gminy wskutek powyższego naruszyła art. 89 ust. 1 pkt 2 FinPubU i dodatkowo art. 212 ust. 1 pkt 6 FinPubU. Z tej ostatniej regulacji wynika zaś, że:

Uchwała budżetowa określa:

6) limit zobowiązań z tytułu zaciąganych kredytów i pożyczek oraz emitowanych papierów wartościowych, o których mowa w art. 89 ust. 1 i art. 90;

Zestawienie wskazanych regulacji prawnych prowadzi do wniosku, po pierwsze, że limit jest obligatoryjnym elementem uchwały budżetowej wymaganym na podstawie art. 212 ust. 1 pkt 6 FinPubU. Po drugie, nieokreślenie wspomnianych limitów zobowiązań stanowi naruszenie tej regulacji zobowiązań. W praktyce, zapisy w uchwale budżetowej dotyczące limitów mogą przybrać treść:

Określa się limit zobowiązań z tytułu zaciąganych kredytów i pożyczek oraz emitowanych papierów wartościowych w kwocie (…..) zł, w tym:

1) z tytułu zaciąganych kredytów na sfinansowanie planowanego deficytu budżetu w wysokości (….),

2) z tytułu zaciąganych kredytów i pożyczek oraz emitowanych papierów wartościowych na sfinansowanie przejściowego deficytu budżetu w wysokości (….).

Finalnie, w omawianym orzeczeniu regionalna izba obrachunkowa stwierdziła nieważność uchwały rady gminy w sprawie zaciągnięcia kredytu długoterminowego. 

Prawidłowym działaniem w podanym stanie faktycznym powinno być uprzednie dostosowanie przez radę gminy zapisów uchwały budżetowej m.in. w zakresie powyższego limitu zobowiązań do potrzeb kredytowych. Dopiero wtórnie można by podjąć legalnie uchwałę w sprawie zaciągnięcia kredytu długoterminowego. W tych okolicznościach rozstrzygnięcie nadzorcze izby obrachunkowej jest w pełni zasadne, skoro nie było podstawy w odpowiednich zapisów w uchwale budżetowej.

Podsumowując, podjęcie przez radę gminy uchwały w sprawie zaciągnięcia kredytu długoterminowego było obciążone wadą formalną, bowiem przepisy wymagają, aby uprzednio rada gminy wprowadziła adekwatne zapisy w uchwale budżetowej w zakresie limitu zobowiązań przewidzianego dla danego typu zobowiązań (w tym przypadku – kredytu). 

Źródło: http://bip.rzeszow.rio.gov.pl

UODO ze wsparciem Rzecznika Praw Dziecka ws. ochrony danych biometrycznych dzieci

Stanowisko UODO wyrażone w decyzji z lutego 2020 r. nakładającej administracyjną karę pieniężną w wysokości 20 tys. zł na Szkołę Podstawową z Gdańska, która przetwarzała dane biometryczne dzieci, jest podzielane przez Rzecznika Praw Dziecka (RPD). Dlatego zgłosił on swój udział w postępowaniu kasacyjnym dotyczącym wyroku WSA w Warszawie (sygn. akt II SA/Wa 809/20), który uchylił decyzję Prezesa UODO.

W piśmie do NSA, w którym RPD zgłasza swój udział w postępowaniu kasacyjnym, zwraca on uwagę, że przetwarzanie danych biometrycznych dzieci ma szczególny charakter i wiąże się ze zwiększonym ryzykiem naruszenia praw i wolności podmiotu danych. W jego ocenie wyrok WSA powinien być w całości uchylony i zwrócony do ponownego rozpoznania.

Przypomnijmy, że ukarana Szkoła Podstawowa wprowadziła system identyfikacji biometrycznej przy wejściu do stołówki szkolnej, który pozwala dokonać weryfikacji wśród dzieci uiszczenia opłaty za posiłek. Zdaniem organu nadzorczego przepisy prawa powszechnie obowiązującego w Polsce nie zezwalają szkole na przetwarzanie danych biometrycznych. W omawianym przypadku szkoła przetwarzała dane biometryczne w postaci odcisków palców uczniów na podstawie pisemnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych.

UODO uznał jednak, że w tej sytuacji udzielona przez rodziców zgoda nie może być uznana za dobrowolną, gdyż jej brak wywoływał negatywne skutki. Dzieci, których rodzice nie udzielili zgody, musiały przepuszczać w kolejce po posiłek pozostałych uczniów.

Tymczasem WSA stwierdził, że wyrażenie zgody przewidzianej w art. 9 ust. 1 lit. a RODO legalizuje przetwarzanie danych biometrycznych dzieci.

Skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego na wyrok WSA w Warszawie UODO złożyło 2 marca 2021 r.

Więcej o całej sprawie można przeczytać w komunikacie dotyczącym decyzji Prezesa UODO: https://uodo.gov.pl/pl/138/1453

oraz w komunikacie po wyroku WSA: https://uodo.gov.pl/pl/138/1943.

Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/2129

Unijna jednostka ds. cyberprzestrzeni

Obok ataków ransomware coraz większym problemem staje się również oprogramowanie szpiegujące. Wraz z wejściem do naszego codziennego życia komputerów, smartfonów i innych urządzeń inteligentnych wzrosła łatwość zamiany naszych urządzeń w nieskończone źródło informacji o nas.

Obecnie rynek prywatnego oprogramowania szpiegującego przeżywa boom z którego korzystają zarówno osoby prywatne, jak i państwa. Część państw wykorzystuje takie oprogramowanie, obok posiadanych agencji wywiadowczych, czasami obchodząc krajowe przepisy.

Firmy produkujące oprogramowanie spyware obecnie są uznawane za producentów strategicznych podobnie jak producenci broni. Dlatego trudno się spodziewać, że kraje w których siedziby mają te przedsiębiorstwa zajmą się problemami, które pojawiają się w związku z ich działalnością.

W związku z trwającą walką z cyberprzestępstwami, Komisja Europejska zaproponowała utworzenie wspólnej jednostki ds. cyberprzestrzeni. Nowa jednostka ma pomóc w lepszym reagowaniu na incydenty bezpieczeństwa o dużej skali, które mogłoby zagrażać cyberbezpieczeństwu w Unii Europejskiej.

Dzięki nowej jednostce Komisja chce skoordynować reakcję unijnych państw na incydenty dotyczące cyberbezpieczeństwa, których skala będzie znaczna. Komisja widzi potrzebę koordynacji reakcji ze względu na wielość podmiotów zaangażowanych w takiej procedurze, zarówno na poziomie unijnym jak i państw członkowskich.

Nowa jednostka ma się zajmować nie tylko incydentami, które dotkną instytucje publiczne, ale również przedsiębiorstwa jak i bezpośrednio obywateli w całej Unii Europejskiej. Założenia mówią, że działania mają skupić się nie tylko na reakcji na sam atak, ale również będą to działania dyplomatyczne czy w zakresie wymiaru sprawiedliwości.

Propozycja Komisji wynika z obserwacji coraz większej liczby cyberataków, również wobec podmiotów unijnych. Obecnie wiele organizacji zajmuje się cyberbezpieczeństwem, m.in. organy ścigania, dyplomacja czy podmioty prywatne. Jednak ich działania są niezależne, nieskoordynowane. Zaproponowana jednostka ma pomóc we współpracy pomiędzy ww. podmiotami i w konsekwencji przeciwdziałać atakom.

Komisja przewiduje, że w pracach nowej jednostki będą uczestniczyć obok Komisji również Europejska Agencja ds. Cyberbezpieczeństwa, Europejska Służba Działań Zewnętrznych czy Centrum Cyberbezpieczeństwa Europolu. Jednostka ma zacząć działać w kilku etapach. Komisja przewiduje, że jednostka może zacząć działać już w połowie przyszłego roku.

Źródło: https://alebank.pl/komisja-europejska-chce-utworzyc-unijna-jednostke-ds-zagrozen-w-cyberprzestrzeni/?id=375012&catid=32532&cat2id=32535&cat3id=25926

https://cybernews.com/privacy/the-rise-of-the-private-surveillance-industry/

Maksymalne granice stawek podatków i opłat lokalnych w 2022 r.

W Dz.Urz. Monitor Polski z 2021 r. pod poz. 724 opublikowano obwieszczenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z 22.7.2021 r. w sprawie górnych granic stawek kwotowych podatków i opłat lokalnych na rok 2022.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 PodLokU, rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć rocznie ustalonych na dany rok górnych granic.

 

Podatek od nieruchomości	2021 r.	2022 r.
Grunty (od 1 m2 powierzchni w zł)
związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków	0,99		1,03
pod wodami powierzchniowymi stojącymi lub wodami powierzchniowymi płynącymi jezior i zbiorników sztucznych	4,99		5,17
pozostałe, w tym zajęte na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego	0,52		0,54
niezabudowane objętych obszarem rewitalizacji, o którym mowa w ustawie o rewitalizacji, i położone na terenach, dla których miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje przeznaczenie pod zabudowę mieszkaniową, usługową albo zabudowę o przeznaczeniu mieszanym obejmującym wyłącznie te rodzaje zabudowy, jeżeli od dnia wejścia w życie tego planu w odniesieniu do tych gruntów upłynął okres 4 lat, a w tym czasie nie zakończono budowy zgodnie z przepisami prawa budowlanego	3,28		3,40
Budynki lub ich części (od 1 m2 powierzchni użytkowej w zł)
mieszkalne	0,85		0,89
związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz budynki mieszkalne lub ich części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej	24,84		25,74
zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym	11,62		12,04
związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajęte przez podmioty udzielające tych świadczeń	5,06		5,25
pozostałe, w tym zajęte na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego	8,37		8,68

 

Zgodnie z art. 10 ust. 1 PodLokU, rada gminy określa, w drodze uchwały, wysokość stawek podatku od środków transportowych, z tym że roczna stawka podatku od jednego środka transportowego nie może przekroczyć ustalonych na dany rok górnych granic.

 

Podatek od środków transportowych (w zł)	2021 r.	2022 r.
od samochodu ciężarowego (art. 8 pkt 1 PodLokU), w zależności od dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu: powyżej 3,5 tony do 5,5 tony włącznie powyżej 5,5 tony do 9 ton włącznie powyżej 9 ton	880,77 1469,13 1763,16	912,48 1522,21 1826,64
od samochodu ciężarowego (art. 8 pkt 2 PodLokU) z tym że w zależności od liczby osi, dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu i rodzaju zawieszenia stawki podatku nie mogą być niższe od kwot określonych w załączniku nr 1 do PodLokU	3364,56	3485,69
od ciągnika siodłowego lub balastowego (art. 8 pkt 3 PodLokU)	2056,99	2131,05
od ciągnika siodłowego lub balastowego (art. 8 pkt 4 PodLokU) w zależności od dopuszczalnej masy całkowitej zespołu pojazdów: do 36 ton włącznie powyżej 36 ton z tym że w zależności od liczby osi, dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu i rodzaju zawieszenia stawki podatku nie mogą być niższe od kwot określonych w załączniku nr 2 do PodLokU	2600,58 3364,56	2694,21 3485,69
od przyczepy lub naczepy (art. 8 pkt 5 PodLokU)	1763,16	1826,64
od przyczepy lub naczepy (art. 8 pkt 6 PodLokU) w zależności od dopuszczalnej masy całkowitej zespołu pojazdów: do 36 ton włącznie powyżej 36 ton z tym że w zależności od liczby osi, dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu i rodzaju zawieszenia stawki podatku nie mogą być niższe od kwot określonych w załączniku nr 3 do PodLokU	2056,99 2600,58	2131,05 2694,21
od autobusu, w zależności od liczby miejsc do siedzenia poza miejscem kierowcy: mniejszej niż 22 miejsca równej lub większej niż 22 miejsca	2081,96 2632,17	2156,92 2726,93

 

Zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 1 PodLokU, rada gminy, w drodze uchwały określa zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłat lokalnych określonych w PodLokU, z tym że stawki te nie mogą przekraczać ustalonych na dany rok górnych granic.

 

Stawka opłaty lokalnej nie może przekroczyć:	w 2021 r.	w 2022 r.
opłaty targowej	823,11 zł dziennie	852,75 zł dziennie
opłaty miejscowej w miejscowościach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 PodLokU	2,41 zł dziennie	2,50 zł dziennie
opłaty miejscowej w miejscowościach posiadających status obszaru ochrony uzdrowiskowej	3,39 zł dziennie	3,52 zł dziennie
opłaty uzdrowiskowej	4,66 zł dziennie	4,83 zł dziennie
opłaty od posiadania psów	130,30 zł rocznie od jednego psa	135,00 zł rocznie od jednego psa
stawka części stałej opłaty reklamowej	2,70 zł dziennie	2,80 zł dziennie
stawka części zmiennej opłaty reklamowej	0,24 zł od 1 m2 pola powierzchni tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego służących ekspozycji reklamy dziennie	0,25 zł od 1 m2 pola powierzchni tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego służących ekspozycji reklamy dziennie

 

Rada gminy nie może upoważnić wójta do zawarcia umowy pożyczki i wystawienia weksla

Podstawę materialno-prawną ww. uchwały rady miejskiej stanowiły m.in. art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. c oraz art. 58 SamGminU. Z podanych przepisów prawnych wynika, po pierwsze, że do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych gminy, przekraczających zakres zwykłego zarządu, dotyczących zaciągania długoterminowych zobowiązań zaliczanych do tytułu dłużnego, o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt 2 FinPubU. Po drugie, uchwały i zarządzenia organów gminy dotyczące zobowiązań finansowych wskazują źródła, z których zobowiązania te zostaną pokryte. Uchwały rady gminy, o których mowa w ust. 1, zapadają bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowego składu rady.

Ponadto, z racji faktu, że celem zaciąganej pożyczki było pokrycie deficytu budżetowego, uzupełniającą podstawą ww. uchwały rady miejskiej był przepis art. 89 ust. 1 pkt 2 FinPubU. Z tej zaś regulacji wynika, że jednostki samorządu terytorialnego mogą zaciągać kredyty i pożyczki oraz emitować papiery wartościowe na finansowanie planowanego deficytu budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Z rozstrzygnięcia regionalnej izby obrachunkowej należy wnioskować, że rada miasta, co do zasady,  posiadała możliwość podjęcia uchwały w sprawie zaciągnięcia zobowiązania w postaci pożyczki w WFOŚiGW. Izba zakwestionowała jednakże zapisy uchwały rady miejskiej, w zakresie w jakim rada upoważniła burmistrza miasta do:

1) zawarcia umowy pożyczki,

2) wystawienia weksla in blanco i podpisania deklaracji wekslowej tytułem zabezpieczenia pożyczki.

Regionalna izba obrachunkowa stwierdziła, że stanowienie takich zapisów uchwały oznacza naruszenie art. 262 ust. 1 i 2 FinPubU. Z tych regulacji wynika bowiem, że:

1. Czynności prawnych polegających na zaciąganiu kredytów i pożyczek, innych zobowiązań zaliczanych do tytułu dłużnego, o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt 2, oraz udzielaniu pożyczek, poręczeń i gwarancji, a także emisji papierów wartościowych dokonuje dwóch członków zarządu wskazanych w uchwale przez zarząd, z zastrzeżeniem ust. 2. Dla ważności tych czynności konieczna jest kontrasygnata skarbnika jednostki samorządu terytorialnego.

2. Czynności prawnych, o których mowa w ust. 1, w gminie dokonuje wójt, burmistrz, prezydent miasta.

Finalnie, regionalna izba obrachunkowa podała, że wskazanymi zapisami rada miejska wkroczyła w wyłączną kompetencję organu wykonawczego jednostki samorządu terytorialnego, o której mowa w art. 30 ust. 1 SamGminU, z którego z kolei wynika, że to wójt gminy wykonuje uchwały rady gminy i zadania określone przepisami prawa.

Podsumowując, wskazać należy, że rada gminy (miasta) realizując kompetencję w zakresie zaciągania  długoterminowych zobowiązań zaliczanych do tytułu dłużnego (np. pożyczki) nie może wkraczać w kompetencje wójta gminy. Wójt gminy posiada bowiem samodzielną możliwość podpisywania umowy np. pożyczki i nie potrzebuje do tego upoważnienia od rady gminy. Podobna ocena dotyczy wyboru prawnego zabezpieczenia spłaty pożyczki, wójt może wybrać formę weksla in blanco ale równie dobrze zastosować inne zabezpieczenie np. poręczenie. W każdym bądź razie wybór prawnego zabezpieczenia pożyczki jest w wyłącznej gestii wójta gminy.

Źródło: http://bip.poznan.rio.gov.pl