Można czasowo umieszczać cudzoziemców w mniejszych zbiorowych pokojach lub celach

W Dz.U. z 2021 r. pod poz. 1482 opublikowano rozporządzenie MSWiA z 13.8.2021 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie strzeżonych ośrodków i aresztów dla cudzoziemców. 

W rozporządzeniu MSW z 24.4.2015 r. w sprawie strzeżonych ośrodków i aresztów dla cudzoziemców (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1576 ze zm.) w załączniku do rozporządzenia w § 11 dodano ust. 1a, zgodnie z którym jeżeli zachodzi konieczność umieszczenia jednocześnie dużej liczby cudzoziemców w strzeżonym ośrodku lub areszcie, w przypadku braku wolnych miejsc w pokojach dla cudzoziemców lub celach mieszkalnych, cudzoziemca można umieścić, na czas określony, nie dłuższy niż 12 miesięcy, w pokoju dla cudzoziemców lub w celi mieszkalnej, których powierzchnia jest mniejsza niż 4 m², jednak nie mniejsza niż 2 m² na jednego cudzoziemca. 

Przypominam, że przy umieszczaniu cudzoziemca w pokoju dla cudzoziemców lub w celi mieszkalnej bierze się pod uwagę w szczególności:

Natomiast w przypadkach uzasadnionych względami bezpieczeństwa lub porządku kierownik strzeżonego ośrodka albo funkcjonariusz odpowiedzialny za funkcjonowanie aresztu w każdym czasie może przenieść cudzoziemca do innego pokoju lub celi mieszkalnej. 

Informacja o szczepieniu pracownika przeciwko COVID-19 jawna dla pracodawcy. Projekt ustawy gotowy

Możliwość weryfikacji pracowników co do statusu zaszczepienia przeciwko COVID-19

Zgodnie z zapowiedziami ministerialnymi, proponowana możliwość weryfikacji statusu zaszczepienia powinna objąć wszystkich pracodawców w Polsce, a nie tylko wybraną grupę. Dzięki temu pracodawca będzie mógł w lepszy sposób zabezpieczyć interesy zarówno szczepionych jak i nieszczepionych pracowników w podmiocie zatrudniającym. Każdy pracodawca otrzyma możliwość dostępu do systemu informatycznego, w którym będzie mógł zweryfikować i sprawdzić, który z pracowników, jest już zaszczepiony przeciwko COVID-19. Pracodawca otrzyma dostęp tylko do pracowników, którzy są u niego zatrudnieni, a nie do wszystkich zaszczepionych osób. Nie zostało wskazane, czy pracodawca otrzyma jednoczesny dostęp do bazy osób, które są ozdrowieńcami albo uzyskały negatywny wynik na COVID-19. Zarówno organizacje pracodawców, jak i związki zawodowe zwracają się do resortu zdrowia, żeby udostępnić dane o zaszczepionych osobach każdemu pracodawcy. Pracodawcy chcą uniknąć sytuacji, w której nie są świadomi kto jest a kto nie jest zaszczepiony, bowiem każdy przypadek COVID-19 może spowodować utrudnienie w działalności podmiotu zatrudniającego. 

Nie będzie można zwolnić i obniżyć wynagrodzenia niezaszczepionym osobom 

Ustawa ma nie przewidywać przesłanki, zgodnie z którą pracodawca będzie mógł zwolnić osoby, które nie są zaszczepione. Nie została również przewidziana możliwość obniżenia wynagrodzenia niezaszczepionej osoby, główny cel ustawy, to możliwość przeniesienia pracownika w inne miejsce pracy. Co do zasady intencją pomysłodawców będzie „izolowanie” takich osób a nie ich zwolnienie albo obniżenie wynagrodzenia. Minister odniósł się również do pomysłów związanych z obowiązkiem testowanie dla niezaszczepionych, co oznacza, że taki niezaszczepiony pracownik musiałby wykonać test raz albo dwa w tygodniu, po to, aby zapewnić bezpieczeństwo pozostałym pracownikom. Według ekspertów, tego rodzaju częste testowanie ma finalnie działać zachęcająco na osoby, które nie chcą i szczepić, tak żeby dla własnego komfortu i braku konieczności częstego testowania same decydowały się na przyjęcie szczepionki przeciwko COVID-19. Minister wskazał również, że każdy sposób zachęty dla osób, które nie chcą się szczepić jest dobry, w związku z tym nie można wykluczyć, że tego rodzaju obowiązkowe częste testowanie może się znaleźć w omawianej ustawie. 

Obowiązkowe szczepienie dla wybranych grup pracowników 

Personel medyczny jest obecnie zaszczepiony na poziomie ponad 90%, nauczyciele są natomiast zaszczepieni na poziomie ponad 70%. Z doniesień wynika, że pomimo rekomendacji Rady Medycznej przy Prezesie Rady Ministrów, obecnie nie ma takich pomysłów, żeby wprowadzać obowiązkowe szczepienie. Tego rodzaju rozwiązania mogą się pojawić w sytuacji kiedy będzie się rozwijała kolejna fala. Od początku września we wszystkich szkołach w całej Polsce została zaplanowana akcja edukacyjna dotycząca szczepień. W pierwszym tygodniu września będzie prowadzona duża akcja edukacyjna jeżeli chodzi o szczepienia dzieci, ale także i rodziców, resort zdrowia liczy na to, że to zaowocuje tym, że w następnych tygodniach wyszczepialność będzie zdecydowanie większa. We wrześniu powinna zostać zwiększona liczba zaszczepionej młodzieży. 

Poselski projekt przyspieszy procedowanie nad ustawą

Projekt ustawy dotyczącej możliwości weryfikacji zaszczepienia przeciwko COVID-19 pracowników, będzie procedowany trybem poselskim, dzięki temu skrócony zostanie proces legislacyjny i o ile trafi on do Sejmu na posiedzenie w połowie września, to w październiku powinien on już obowiązywać, co oznacza, że w trakcie prognozowanej na jesień czwartej fali pandemii COVID-19, pracodawcy będą mieli nowe narzędzie do walki z COVID-19. Nie można wykluczyć, że rozwiązania, które nie są obecnie planowane, takie jak obowiązkowe szczepienia dla wybranych albo wszystkich osób pojawią się jeszcze w tym roku, szczególnie w sytuacji, kiedy liczba osób, które będą chorowały na COVID-19 będzie szybko rosła.

Ustawa o zmianie o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego, podpisana

Po podpisaniu ustawy został ona opublikowana 16 sierpnia 2021 r. w Dz.U. poz. 1491. Ustawa wejdzie w życie 16.09.2021 r.

Istotą ustawy jest zmiana zapisów w zakresie możliwości stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnych. W art. 158 ustawodawca wprowadził § 3, zgodnie z którym jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło trzydzieści lat, a także gdy decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne nie wszczyna się postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.

W uzasadnieniu do podpisania ustawy przez Prezydenta stwierdzono, że ustawa dokonuje rozszerzenia dotychczasowego zakresu regulacji art. 156 KPA, dotyczącego możliwości stwierdzania nieważności decyzji, poprzez przyjęcie, że nie stwierdza się nieważności decyzji jeżeli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło dziesięć lat, a także gdy decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne, również odnośnie decyzji, które zostały wydane bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa oraz decyzji, które były niewykonalna w dniu ich wydania a ich niewykonalność ma charakter trwały a także odnośnie decyzji, których wykonanie wywołałoby czyn zagrożony karą (https://www.prezydent.pl/prawo/ustawy/podpisane/art,72,sierpnien-2021-r.html).

Ponadto ustawa przewiduje, że postępowania administracyjne w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia, wszczęte po upływie trzydziestu lat od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji lub postanowienia i niezakończone przed dniem wejścia jej w życie ustawy ostateczną decyzją lub postanowieniem, umarza się z mocy prawa.

Ustawa zawiera także niekorzystną zasadę interpolarną, w myśl której, do postępowań administracyjnych w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia jej w życie, ostateczną decyzją lub postanowieniem, stosuje się przepisy KPA w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą.  

 

Uprawnienia rady gminy w zakresie podwyższania czynszu i innych opłat za używanie lokalu z gminnego zasobu ‒ rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Zachodniopomorskiego z 12.7.2021 r., P-1.4131.240.2021.K

Tekst właściwy:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, rada gminy uchwala:

1) wieloletnie programy gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy; 

2) zasady wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy, w tym zasady i kryteria wynajmowania lokali, których najem jest związany ze stosunkiem pracy, jeżeli w mieszkaniowym zasobie gminy wydzielono lokale przeznaczone na ten cel. 

Wspomniany – wieloletni program gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy powinien być opracowany na co najmniej pięć kolejnych lat i obejmować w szczególności:

1) prognozę dotyczącą wielkości oraz stanu technicznego zasobu mieszkaniowego gminy w poszczególnych latach;

2) analizę potrzeb oraz plan remontów i modernizacji wynikający ze stanu technicznego budynków i lokali, z podziałem na kolejne lata;

3) planowaną sprzedaż lokali w kolejnych latach;

4) zasady polityki czynszowej oraz warunki obniżania czynszu;

5) sposób i zasady zarządzania lokalami i budynkami wchodzącymi w skład mieszkaniowego zasobu gminy oraz przewidywane zmiany w zakresie zarządzania mieszkaniowym zasobem gminy w kolejnych latach;

6) źródła finansowania gospodarki mieszkaniowej w kolejnych latach;

7) wysokość kosztów w kolejnych latach, z podziałem na koszty bieżącej eksploatacji, koszty remontów oraz koszty modernizacji lokali i budynków wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy, koszty zarządu nieruchomościami wspólnymi, których gmina jest jednym ze współwłaścicieli, a także koszty inwestycyjne;

8) opis innych działań mających na celu poprawę wykorzystania i racjonalizację gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy, a w szczególności: 

a) niezbędny zakres zamian lokali związanych z remontami budynków i lokali, 

b) planowaną sprzedaż lokali. 

Co istotne, wskazany wieloletni program nie może jednak zawierać zapisów modyfikujących wskazane wyżej kwestie określone w art. 9 ust. 1b ustawy a dotyczące częstotliwości podwyższania czynszu i opłat za używanie lokalu. Tego rodzaju zapisy zostały zakwestionowane w rozstrzygnięciu nadzorczym Wojewody Zachodniopomorskiego z 12.7.2021 r. (P-1.4131.240.2021.K; źródło: https://www.szczecin.uw.gov.pl.) .

Tamże rada gminy postanowiła, że wysokość czynszu i ww. opłat za lokale wchodzące do skład mieszkaniowego zasobu gminy ustali wójt – nie częściej niż raz w roku.  Organ nadzoru wskazał, że: Z powyższego przepisu ustawy wynika, że właściciel może dokonywać podwyżek czynszu nie częściej niż co 6 miesięcy, nie zaś „nie częściej, niż raz w roku”, do czego dopuszcza przewidziane przez Radę Gminy (….) uregulowanie. Tym samym Rada dokonała nieuprawnionej modyfikacji regulacji ustawowej. Finalnie organ nadzoru dokonał stwierdzenia nieważności zapisu w zakresie wskazującym na możliwość podwyższania ww. czynszów i opłat – nie częściej niż raz w roku.

Wskazane rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody jest jak najbardziej uzasadnione. Skoro bowiem przepis powszechnie obowiązującego prawa przewiduje odgórnie określoną częstotliwość podwyższania ww. obciążeń – umożliwiając to nie częściej niż co 6 miesięcy, to rada gminy nie ma podstaw prawnych, aby pozbawić tego uprawnienia wójta gminy. W tym zakresie nadrzędną moc mają bowiem regulacje prawne ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, a nie modyfikacje organu stanowiącego gminy, czyli rady gminy.

 

Nowe stawki opłat za usuwanie pojazdów z drogi

Z zapisów ww. obwieszczenia wynika m.in., że ogłasza się maksymalne stawki opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym, obowiązujących w 2022 r.:

1) rower lub motorower: 

a) za usunięcie – 128 zł, 

b) za każdą dobę przechowywania – 24 zł; 

2) motocykl: 

a) za usunięcie – 251 zł, 

b) za każdą dobę przechowywania – 33 zł; 

3) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t: 

a) za usunięcie – 542 zł, 

b) za każdą dobę przechowywania – 46 zł

(….)

8) hulajnoga elektryczna lub urządzenie transportu osobistego: 

a) za usunięcie – 128 zł, 

b) za każdą dobę przechowywania – 24 zł.

Wskazane obwieszczenie zostało wydane na podstawie art. 130a ust. 6c PrDrog, z którego wynika, że na każdy rok kalendarzowy minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” maksymalne stawki opłat, o których mowa w ust. 6a, z uwzględnieniem zasady określonej w ust. 6b, zaokrąglając je w górę do pełnych złotych.

Z pozostałych jednostek redakcyjnych ww. art. 130a PrDrog wynika nadto, że usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1–2, należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami PrZamPubl. 

Warto także wspomnieć, że rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a. 

Zatem, z korelacji ww. przepisów należy wnioskować, że rada powiatu ma prawny obowiązek ustalania rokrocznie wspomnianych opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów. Nowe stawki obowiązują na rok kalendarzowy 2022 r. 

Zatem, rada powiatu powinna podjąć stosowną uchwałę w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu usuniętego z drogi. Uchwała ta posiada status tzw. aktu prawa miejscowego. Zatem, konieczne jest ogłoszenie tego aktu prawnego w wojewódzkim dzienniku urzędowym. Zwiększenie poziomu stawek umożliwi też nieznaczne zwiększenie poziomu dochodów budżetowych powiatu. 

Podsumowując, wprowadzenie nowych stawek opłat za ww. czynności usuwania i przechowywania pojazdów wymaga w pierwszej kolejności czynności inicjujących przez organ wykonawczy powiatu, czyli zarząd powiatu. Jak bowiem wynika z art. 32 ust. 2 pkt 1 SamPowiatU – do zadań zarządu powiatu należy w szczególności przygotowywanie projektów uchwał rady. W oparciu o ww. projekt rada powiatu władna będzie podjąć stosowną uchwałę uwzględniającą wyższe stawki opłat z uwzględnieniem stawek maksymalnych przewidzianych w ww. obwieszczeniu Ministra Finansów, Funduszu i Polityki Regionalnej z 29.7.2021 r.

Klasyfikacja stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych

Rozporządzenie wydano na podstawie delegacji ustawowej z art. 53 ust. 4  PrWod) i określa ono:

1) elementy jakości dla klasyfikacji:

2) stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych w ciekach naturalnych, jeziorach i innych naturalnych zbiornikach wodnych, wodach przejściowych oraz wodach przybrzeżnych,

3) potencjału ekologicznego sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych;

4) definicje klasyfikacji:

5) stanu ekologicznego jednolitych części wód powierzchniowych w ciekach naturalnych, jeziorach i innych naturalnych zbiornikach wodnych, wodach przejściowych oraz wodach przybrzeżnych,

6) potencjału ekologicznego sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych,

70 stanu chemicznego jednolitych części wód powierzchniowych;

8) typy wód powierzchniowych, z podziałem na kategorie tych wód;

9) sposób klasyfikacji:

10) sposób interpretacji wyników badań wskaźników jakości, o których mowa w pkt 4 lit. a;

11) sposób oceny stanu jednolitych części wód powierzchniowych;

12) sposób prezentacji wyników klasyfikacji:

13) częstotliwość dokonywania:

14) sposób oceny stopnia osiągnięcia celów środowiskowych, o których mowa w art. 56, art. 57 i art. 61 PrWod.

Szczegóły wymienionych wyżej zagadnień określa 28 załączników do rozporządzenia.

Kompetencje rady gminy w zakresie określania zasad gospodarowania mieniem gminnym – rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Łódzkiego

Z punktu widzenia kompetencji rady gminy w zakresie nieruchomości samorządowych kluczowe znaczenie ma art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a SamGminU, gdzie ustawodawca postanowił, że do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych gminy, przekraczających zakres zwykłego zarządu, dotyczących: zasad nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości oraz ich wydzierżawiania lub wynajmowania na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub na czas nieoznaczony, o ile ustawy szczególne nie stanowią inaczej; uchwała rady gminy jest wymagana również w przypadku, gdy po umowie zawartej na czas oznaczony do 3 lat strony zawierają kolejne umowy, których przedmiotem jest ta sama nieruchomość; do czasu określenia zasad wójt może dokonywać tych czynności wyłącznie za zgodą rady gminy.

Z kolei, z art. 40 GospNierU wynika w szczególności, że przetarg przeprowadza się w formie:

  1) przetargu ustnego nieograniczonego;

  2) przetargu ustnego ograniczonego;

  3) przetargu pisemnego nieograniczonego;

  4) przetargu pisemnego ograniczonego.

Przetarg ustny ma na celu uzyskanie najwyższej ceny. Przetarg pisemny ma na celu wybór najkorzystniejszej oferty. 

Ponadto, jak już wyżej wspomniano – o zastosowanej formie przetargu decyduje jego organizator. 

Następnie przypomniano o znaczeniu przepisu art. 30 SamGminU, z którego wynika, że to wójt gminy (burmistrz, prezydent miasta) wykonuje uchwały rady gminy i zadania określone przepisami prawa. Nadto, z art. 25 ust. 1 GospNierU wynika, że gminnym zasobem nieruchomości gospodaruje wójt.  

W konsekwencji organ nadzoru uznał, że rada gminy wyrażając zgodę na sprzedaż nieruchomości gruntowej, ustalając jednocześnie tryb jej sprzedaży – w formie przetargu ustnego nieograniczonego, naruszyła ww. regulacje prawne wskazanych. Finalnie skutkowało to stwierdzeniem nieważności uchwały rady gminy, w zakresie, w jakim rada narzuciła wójtowi tryb sprzedaży, tj. w zakresie słów: „ w formie przetargu ustnego nieograniczonego”.

Podsumowując, rozstrzygnięcie nadzorcze jest istotne z punktu widzenia prowadzenia gospodarki nieruchomościami samorządowymi. Rada gminy nie może bowiem uzurpować sobie prawa, które przysługuje organowi wykonawczemu z mocy wspomnianych aktów prawnych.

Stąd rozstrzygnięcie organu nadzoru jest w pełni zasadne. Na koniec warto dodać, że wskazane kwestie mogą być również objęte kontrolą ze strony właściwej miejscowo RIO, która władna jest wykazać nieprawidłowości w tym zakresie w wystąpieniu pokontrolnym.  

Wzór rocznego raportu o funkcjonowaniu systemu gospodarki zużytym sprzętem

Jak wynika z art. 88 ust. 1 ZużSprzElektU, Główny Inspektor Ochrony Środowiska sporządza i przekazuje ministrowi właściwemu do spraw klimatu, w terminie do 30 lipca każdego roku, roczny raport o funkcjonowaniu systemu gospodarki zużytym sprzętem w poprzednim roku kalendarzowym.

Raport taki składa się z części opisowej zawierające informacje wymienione w § 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, czyli m.in. o liczbie podmiotów wprowadzających sprzęt, prowadzących recykling, prowadzących zakłady przetwarzania, zbierających zużyty sprzęt itd., o organizacji odzysku sprzętu, o masie sprzętu wprowadzonego do obrotu, o masie odpadów powstałych z zużytego sprzętu, przeprowadzonych kontrolach itd.

Poza częścią opisową raport składa się także z czterech tabel:

Wzór raportu określono w załączniku do rozporządzenia.

Tym samym utraciło moc rozporządzenie Ministra Środowiska z 15.12.2016 r. w sprawie zakresu i wzoru rocznego raportu o funkcjonowaniu systemu gospodarki zużytym sprzętem (Dz.U. z 2016 r. poz. 2184 ze zm.).

 

Wzór legitymacji służbowej inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego

Legitymację wydaje się inspektorowi za pośrednictwem właściwego dla miejsca zatrudnienia wojewódzkiego inspektora transportu drogowego lub kierującego komórką organizacyjną Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego właściwą do spraw nadzoru inspekcyjnego. Wręczenie legitymacji następuje za pokwitowaniem odbioru.

Legitymacja podlega wymianie w przypadku:

  1) zmiany wskazanego w legitymacji inspektoratu transportu drogowego, w którym jest zatrudniony inspektor;

  2) zmiany umieszczonego w legitymacji imienia lub nazwiska inspektora;

  3) uszkodzenia lub zniszczenia legitymacji w stopniu utrudniającym lub uniemożliwiającym odczytanie umieszczonych w niej danych;

  4) upływu terminu ważności legitymacji.

W trzech wymienionych wyżej przypadkach legitymacja podlega wymianie w ciągu 30 dni od dnia złożenia wniosku o wymianę legitymacji za pośrednictwem wymienionych wyżej organów. Do czasu wymiany legitymacji inspektor posługuje się legitymacją dotychczasową, z zastrzeżeniem że nie może on się posługiwać legitymacją podlegającą wymianie w przypadku uszkodzenia lub zniszczenia legitymacji w stopniu utrudniającym lub uniemożliwiającym odczytanie umieszczonych w niej danych oraz upływu terminu ważności legitymacji.

W przypadku utraty, zniszczenia lub uszkodzenia legitymacji inspektor ma obowiązek niezwłocznie zawiadomić o tym fakcie Głównego Inspektora Transportu Drogowego (GITD) za pośrednictwem wymienionych wyżej organów.

Rozporządzenie określa też inne obowiązki na inspektora. Po pierwsze, inspektor ma obowiązek zdeponować legitymację u wymienionych wyżej organów w przypadku:

Po drugie, inspektor ma obowiązek dbać o należyty stan legitymacji, a także chronić ją przed utratą lub zniszczeniem. Po zakończeniu wykonywania obowiązków służbowych legitymacja powinna być przechowywana w miejscu należycie zabezpieczonym.

Po trzecie, legitymacji nie wolno:

Do wniosków o wymianę legitymacji, złożonych i nierozpatrzonych przed 1.1.2022 r., stosuje się przepisy rozporządzenia, natomiast utraci moc obowiązujące dotąd rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z 10.4.2012 r. w sprawie wzoru legitymacji służbowej inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego (Dz.U. z 2012 r. poz. 401).

 

Ekwiwalent pieniężny na umundurowanie strażnika miejskiego

Tak stwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 19.7.2021 r. (0112-KDIL2-1.4011.499.2021.1.KF).

Dyrektor KIS rozstrzygał kwestię, czy ekwiwalent pieniężny na umundurowanie strażnika miejskiego, którego okres eksploatacji przekroczył normy, wypłacany zgodnie z zarządzeniem komendanta straży miejskiej, stanowi przychód pracownika (strażnika miejskiego), od którego pracodawca ma obowiązek obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy, czy może podlega zwolnieniu od podatku?

Jak wynika z art. 12 ust. 1 PDOFizU, przychodem m.in. ze stosunku służbowego są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło ich finansowania tych wypłat i świadczeń, w tym m.in. wynagrodzenia, a także świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 21 ust. 1 pkt 10 PDOFizU wynika zaś, że wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór. Co prawda przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego ani umundurowania, jednak wyraźnie wskazano tu na obowiązek używania ubioru służbowego jako przesłankę do zastosowania tego zwolnienia.

Dyrektor KIS zwrócił uwagę, że umundurowanie strażnika miejskiego stanowi ubiór służbowy (umundurowanie), o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 10 PDOFizU. Jednocześnie zwolnieniu z opodatkowania podlega wartość tego umundurowania lub ekwiwalent pieniężny za ten ubiór.

W związku z tym, ekwiwalent pieniężny na umundurowanie strażnika, którego okres eksploatacji przekroczył normy, wypłacany zgodnie z zarządzeniem komendanta jest przychodem pracownika (strażnika miejskiego), który podlega powyższemu zwolnieniu od podatku. W konsekwencji na pracodawcy nie ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika podatku dochodowego.