Lokalizacja anten telefonii komórkowej w uchwale w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego

Analizując podaną problematykę należy zwrócić uwagę na treść art. 15 ust. 1 PlanZagospU, z którego wynika jednoznacznie, że do zasad sporządzenia planu miejscowego należy zasada zgodności z przepisami odrębnymi. Akt prawa miejscowego nie może być wydany z naruszeniem przepisów wyższego rzędu. Akty prawa miejscowego nie mogą wkraczać w materię ustawową, jak i być sprzeczne z regulacją ustawową. Konsekwentnie więc w art. 15 ust. 1 PlanZagospU ustanowiono zasadę sporządzenia projektu planu miejscowego zgodnie z przepisami odrębnymi. Naruszenie tej zasady daje, zgodnie z art. 28 ust. 1 PlanZagospU, podstawę do stwierdzenia nieważności. Jak zaś wynika z tej ostatniej regulacji – istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

Wskazane wyżej regulacje stanowiły podstawę prawną do wydania rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody Kujawsko-Pomorskiego z 17.8.2021 r. (Nr 111/2021; źródło: http://www.edzienniki.bydgoszcz.uw.gov.pl).  

Co istotne, w ramach wspomnianego rozstrzygnięcia Wojewoda zakwestionował legalność zapisów zakazujących (w ramach ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków) lokalizacji anten stacji telefonii komórkowej. W argumentacji zwrócono uwagę na istnienie przepisów odrębnych, z którymi plan miejscowy powinien być zgodny. Wskazano w tym zakresie na art. 46 ust. 1 WspTelekomU. Z tej regulacji wynika, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (dalej: mpzp), nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów GospNierU, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Z tej ostatniej ustawy, z art. 6 pkt 1 wynika z kolei, że celem publicznym jest m.in. wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz  wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności  publicznej i sygnalizacji. Natomiast ww. pojęcie łączności publicznej ma definicję w art. 4 pkt 18 WspTelekomU, gdzie postanowiono, że łącznością publiczną  jest infrastruktura telekomunikacyjna służąca zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych w rozumieniu przepisów PrTelekom. Z kolei, definicja infrastruktury telekomunikacyjnej  została określona w art. 2 pkt 8 PrTelekom i oznacza urządzenia telekomunikacyjne, oprócz telekomunikacyjnych urządzeń końcowych, oraz w szczególności linie, kanalizacje kablowe, słupy, wieże, maszty, kable, przewody oraz osprzęt, wykorzystywane do zapewnienia telekomunikacji. 

Finalnie przyjęto, że skoro w art. 46 ust. 1 WspTelekomU, określono, że mpzp nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów GospNierU (jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi), to nielegalne będą zapisy zakazujące lokalizacji anten telefonii komórkowej.

 

 

W razie upadłości banku tylko gmina otrzyma gwarantowaną kwotę

Stan faktyczny

W 2015 r. Spółdzielczy Bank Rzemiosła i Rolnictwa w W. ogłosił upadłość. Bank prowadził rachunki wielu jednostek i osób prawnych, w tym również gminy Z.

Gmina Z. posiadała w upadłym banku nie tylko główne konto, ale pozostałe jednostki gminne (w tym ośrodek pomocy społecznej, gminny ośrodek sportu i rekreacji, a także szkoły i inne placówki oświatowe) również dysponowały własnymi rachunkami prowadzonymi przez upadły bank.

Gmina, po ogłoszeniu przez bank niewypłacalności zgłosiła do Bankowego Funduszu Gwarancyjnego wniosek o wypłatę zdeponowanych środków. Bankowy Fundusz Gwarancyjny jednak wypłacił gminie tylko kwotę około 430 tys. zł, czyli równowartość sumy 100 tys. euro, gwarantowanej deponentom upadłych banków w obowiązującej wówczas ustawie o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym (aktualne przepisy gwarantują posiadaczom rachunków bankowych taką samą kwotę wypłaty z ich rachunków w razie niewypłacalności banku).

Gmina Z. zażądała jednak wypłaty gwarantowanej w równowartości 100 tys. euro dla każdej jednostki, jako odrębnego posiadacza rachunku, wskazując, że wszystkie umowy rachunków bankowych prowadzonych przez upadłego, były zawierane z każdą z jednostek z osobna.

Bankowy Fundusz Gwarancyjny jednak odmówił, powołując się na art. 2 pkt 1 ustawy z 1994 r. o BFG, zgodnie z którą deponentem jest osoba fizyczna, osobę prawna, a także jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, o ile posiada ona zdolność prawną (zbliżoną regulację zawiera także aktualny art. 20 ustawy z 10.6.2016 r. BankFGwU, zgodnie z którym deponentami uprawnionymi do gwarantowanego świadczenia są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne niebędące osobami prawnymi, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, szkolne kasy oszczędnościowe, pracownicze kasy zapomogowo-pożyczkowe oraz rady rodziców).

Postępowanie przed sądem I i II instancji

Sprawa trafiła do sądu, gdzie gmina Z. argumentowała, że jej jednostki organizacyjnej nie miały wprawdzie osobowości prawnej, ale, zdaniem gminy, powinny one być potraktowane jako deponenci banku, gdyż z racji zawierania samodzielnych umów z bankiem, w zakresie tej konkretnej umowy i czynności prawnej miały one osobowość prawną.

Jednak powództwo, apelacja i skarga kasacyjna gminy Z. zostały kolejno oddalone.

Stanowisko Sądu Najwyższego

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku kończącego sprawę wskazał, że określając pojęcie deponenta, jako jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, ale posiadającej zdolność prawną, należy wziąć pod uwagę art. 33[1] KC, którego § 1 wskazuje, że zdolność prawna jednostek niebędących osobami prawnymi musi być przyznana przez ustawę. Tymczasem nie ma przepisów tej rangi, które przyznawałyby gminnym jednostkom organizacyjnym zdolność prawną, a przepisy szczególne nie wymagają, aby jednostki gminne miały obowiązek dysponowania własnymi rachunkami bankowymi. 

Sąd Najwyższy podkreślił, że ochroną BFG nie są objęte rachunki bankowe ale deponenci, w rozumieniu BankFGwU. Tu deponentem była tylko gmina, zatem Fundusz wykonał swój obowiązek zgodnie z przepisami, wypłacając gminie kwotę gwarantowaną ustawowo.

Nowa wersja deklaracji cukrowej (CUK-1)

Za okresy od stycznia do kwietnia 2021 r. aplikacja generuje plik na poprzedniej wersji formularza CUK-1(1), natomiast za maj 2021 r. i kolejne okresy aplikacja generuje plik na nowej wersji formularza CUK-1(2).

W przypadku nie korzystania z aplikacji webowej, należy składać Informację CUK-1 zgodną ze strukturą logiczną XML dla aktualnej wersji Informacji CUK-1(2), która została opublikowana 21.04.2021 r. w Centralnym Repozytorium Wzorów Dokumentów Elektronicznych. Poprzednia wersja Informacji CUK-1 (zgodna ze strukturą logiczną XML dla wersji formularza CUK- 1 (1)) może być wykorzystywana wyłącznie dla okresów od stycznia do kwietnia 2021 r.

Link do aplikacji: e-mikrofirma.mf.gov.pl/cuk-form

Źródło Ministerstwo Finansów

Od 2022 roku inspektorzy pracy z dodatkowymi dniami urlopu

Zgodnie z podpisaną nowelizacją ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy, dodany został po art. 52 art. 52a w brzmieniu: „Art. 52a. Inspektorowi pracy zatrudnionemu w Państwowej Inspekcji Pracy na stanowisku określonym w art. 38 ust. 2 przez okres nie krótszy niż 10 lat przysługuje dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 6 dni roboczych, a po 20 latach pracy – w wymiarze 12 dni roboczych.”. Zgodnie z art. 2 tej ustawy, zmiana dla inspektorów pracy ma wejść w życie z dniem 1.1.2022 r. 

Zgodnie z art. 38 ust. 2 ustawy o PIP pracownikami wykonującymi czynności kontrolne są̨ inspektorzy pracy zatrudnieni na stanowiskach: 

Wskazane w art. 38 ust. 2 osoby będą mogły skorzystać z dodatkowych dni wolnych po raz pierwszy w przyszłym roku kalendarzowym. Obecnie inspektorzy pracy mają prawo do urlopu wypoczynkowego na zasadach określonych w przepisach Kodeksu pracy. To KP reguluje zarówno prawo jak i wymiar urlopu wypoczynkowego pracowników. Inspektorzy uważają, że przepisy są dla nich niekorzystne, porównując swoją sytuację do analogicznych rozwiązań jakie występują w Najwyższej Izbie Kontroli. Zgodnie z przepisami szczególnymi w Najwyższej Izbie Kontroli pracownicy wykonujący czynności kontrolne mają prawo do dodatkowego urlopu wypoczynkowego w wymiarze 6 dni po 10 latach pracy – przy wykonywaniu takich czynności – oraz 12 dni po 20 latach. Podobna regulacja obejmuje również między innymi sędziów i prokuratorów, którzy mają zwiększoną liczbę dni urlopu wypoczynkowego. 

Zgodnie z uzasadnieniem do podpisanej przez prezydenta ustawy, zasadniczym skutkiem społecznym i prawnym nowelizacji jest ujednolicenie przepisów dotyczących wymiaru urlopu wypoczynkowego w dwóch państwowych instytucjach (NIK oraz PIP). Takie rozwiązanie, będące także wyrazem uznania dla pracowników PIP wykonujących czynności kontrolne (wielokrotnie bardzo stresujące), powinno przyczynić się do większej regeneracji pracowników PIP podczas ich urlopów wypoczynkowych, co będzie miało pozytywny wpływ na efektywność i intensywność ich działań podczas pracy.

Formy współpracy straży gminnej z Policją

W Dz.U. z 2021 r. pod poz. 1466 opublikowano rozporządzenie MSWiA z 4.8.2021 r. w sprawie form współpracy straży gminnej z Policją oraz sposobu informowania wojewody o tej współpracy. 

Jak wynika z art. 9 ust. 5 StrażGminU, współpraca Policji i straży gminnej (miejskiej) polega w szczególności na:

W rozporządzeniu wskazano, że komendanci straży gminnej i komendanci jednostek organizacyjnych Policji realizują współpracę w powyższym zakresie w szczególności przez:

Przy czym, właściwy terytorialnie komendant Policji realizuje współpracę ze strażą gminną, poza wymienionymi wyżej formami również przez:

Wartość rzeczy i praw objętych zastawem skarbowym obowiązująca w 2022 r.

W Dz.Urz. „Monitor Polski” z 2021 r. pod poz. 739 opublikowano obwieszczenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z 10.8.2021 r. w sprawie wysokości kwoty wymienionej w art. 41 § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa na rok 2022. 

Z art. 41 § 1 OrdPU wynika, że Skarbowi Państwa i jednostkom samorządu terytorialnego z tytułu zobowiązań podatkowych powstałych w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 2 OrdPU (czyli na podstawie decyzji ustalającej), a także z tytułu zaległości podatkowych stanowiących ich dochód oraz odsetek za zwłokę od tych zaległości przysługuje zastaw skarbowy na wszystkich będących własnością podatnika oraz stanowiących współwłasność łączną podatnika i jego małżonka rzeczach ruchomych oraz zbywalnych prawach majątkowych, jeżeli wartość poszczególnych rzeczy lub praw wynosi w dniu ustanowienia zastawu co najmniej kwotę przewidzianą na dany rok.

Wysokość tej kwoty na 2022 r. wynosi 13 900 zł (obecnie jest to 13 500 zł).

Wadliwy obieg dokumentów może doprowadzić do naruszeń w zakresie ewidencji księgowej i sprawozdawczości

Krótko mówiąc, dane ujęte na kontach księgowych w ewidencji pozabilansowej oraz w sprawozdaniu Rb-Z, były inne aniżeli faktyczne zobowiązania gminy, które ją obciążają. Rozbieżność kwotowa dotyczyła kwoty 2 mln zł i sprawozdanie Rb-Z było „zawyżone” o tą kwotę w danym okresie sprawozdawczym. Do nieprawidłowości doszło wskutek braku bieżącego przekazywania danych o dokumentach finansowych pomiędzy referatami urzędu miasta, czyli nieprawidłowości wynikały z wadliwego obiegu dokumentów.

Dla przypomnienia, wspomniane sprawozdanie Rb-Z, to kwartalne sprawozdanie o stanie zobowiązań według tytułów dłużnych oraz poręczeń i gwarancji. Wzór sprawozdania stanowi załącznik nr 1 do SprOperFinR. Z § 3 ust. 1 SprOperFinR wynika zaś, że poręczenia stanowią jedną z części składowych sprawozdania Rb-Z:

1. Sprawozdanie Rb-Z składa się z następujących części:

1) część A – Zobowiązania według tytułów dłużnych;

2) część B – Poręczenia i gwarancje;

3) część C – Uzupełniające dane o niektórych zobowiązaniach jednostki samorządu terytorialnego;

4) część D – Dane o krótkoterminowych zobowiązaniach wynikających z umów nienazwanych związanych z finansowaniem usług, dostaw, robót budowlanych;

5) część E – Zobowiązania z tytułu odsetek jednostek posiadających osobowość prawną z wyłączeniem jednostek samorządu terytorialnego;

6) część F – Lista jednostek sporządzających sprawozdania.

Regionalna izba obrachunkowa wskazała, że takie opóźnienia w ujmowaniu danych o poręczeniu kredytu w ewidencji księgowej i jednocześnie w nieprawdziwej wysokości w sprawozdaniu Rb-Z, naruszają przepisy art. 20 ust. 1, art. 24 ust. 2 w zw. z ust. 1 i ust. 5 pkt 1 RachunkU.

Z podanych regulacji wynika zaś, po pierwsze, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Po drugie, księgi rachunkowe uznaje się za rzetelne, jeżeli dokonane w nich zapisy odzwierciedlają stan rzeczywisty. Po trzecie, księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco. Po czwarte, księgi rachunkowe uznaje się za prowadzone bieżąco, jeżeli pochodzące z nich informacje umożliwiają sporządzenie w terminie obowiązujących jednostkę sprawozdań finansowych i innych sprawozdań, w tym deklaracji podatkowych oraz dokonanie rozliczeń finansowych.

Podsumowując, ustalenia wskazane w podanym wystąpieniu pokontrolnym regionalnej izby obrachunkowej stwierdzały poważne naruszenia w zakresie ewidencji księgowej i sprawozdawczości – odnośnie wykazywania danych finansowych związanych z udzielonym przez gminę poręczeniem kredytu. W tych okolicznościach niezbędne było dokonanie korekty sprawozdania Rb-Z. Izba wskazała także na konieczność bieżącego przekazywania przez pracowników referatu ds. gospodarki gruntami dowodów źródłowych mających wpływ na dane wykazywane w sprawozdawczości, którą to sprawozdawczością zajmuje się referat budżetowy.

Źródło: https://szczecin.rio.gov.pl

Ustanawianie przez radę gminy dowolnych przesłanek odmowy przyznania prawa do najmu lokalu

Analizując podaną problematykę należy zwrócić uwagę na regulacje OchrLokU, gdzie w art. 4 ust. 1 i 2 postanowiono, że tworzenie warunków do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej należy do zadań własnych gminy. Nadto, gmina, na zasadach i w przypadkach określonych w ustawie, zapewnia lokale w ramach najmu socjalnego i lokale zamienne, a także zaspokaja potrzeby mieszkaniowe gospodarstw domowych o niskich dochodach.

W kontekście podanych regulacji warto odnotować jedno z nowszych rozstrzygnięć nadzorczych Wojewody Pomorskiego z 27.7.2021 r. (PN.II.4131.47.2021.IM; źródło: https://www.gdansk.uw.gov.pl). W podanym orzeczeniu organ nadzoru zajmował się m.in. zapisem rady gminy przewidującym odmowę najmu lokalu mimo spełnienia warunków progów dochodowych z tej uchwały, gdy sytuacja materialna gospodarstwa domowego pozwala jednak na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych przez to gospodarstwo we własnym zakresie. 

Organ nadzoru analizując podane zagadnienie m.in. wskazał, że prawo do ubiegania się o zawarcie umowy najmu lokalu mieszkalnego z gminnego zasobu ma każdy mieszkaniec gminy mający niezaspokojone potrzeby mieszkaniowe i niskie dochody. 

Dla przypomnienia, z tej pierwszej regulacji wynika m.in., że zasady wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy powinny określać w szczególności:

– wysokość dochodu gospodarstwa domowego uzasadniającą oddanie w najem lub podnajem lokalu na czas nieoznaczony i najem socjalny lokalu oraz wysokość dochodu gospodarstwa domowego uzasadniającą stosowanie obniżek czynszu;

– warunki zamieszkiwania kwalifikujące wnioskodawcę do ich poprawy;

 – kryteria wyboru osób, którym przysługuje pierwszeństwo zawarcia umowy najmu lokalu na czas nieoznaczony i umowy najmu socjalnego lokalu. 

W dalszej części rozważań, organ nadzoru dodał, że kwestie odmowy zawarcia umowy najmu zostały uregulowane w art. 21b ust. 6 OchrLokU gdzie postanowiono, że:

6. Gmina odmawia zawarcia umowy najmu lub podnajmu lokalu i najmu socjalnego lokalu w przypadku niezłożenia deklaracji o wysokości dochodów członków gospodarstwa domowego, oświadczenia o stanie majątkowym członków gospodarstwa domowego, oświadczenia o nieposiadaniu tytułu prawnego do innego lokalu położonego w tej samej lub pobliskiej miejscowości lub jeżeli występuje rażąca dysproporcja między niskimi dochodami wskazanymi w złożonej deklaracji a wykazanym w oświadczeniu stanem majątkowym członków gospodarstwa domowego osoby ubiegającej się o zawarcie umowy najmu lub podnajmu lokalu i najmu socjalnego lokalu.

Ustawodawca stworzył zatem zamknięty katalog przesłanek umożliwiających gminie odmowę zawarcia najmu lokalu. Wprowadzenie zaś modyfikacji przez radę gminy należy uznać za naruszenie art. 21b ust. 6 OchrLokU. Finalnie skutkowało to stwierdzeniem przez wojewodę nieważności ww. fragmentu uchwały, który stwarzał możliwość gminie praktycznie swobodnej oceny każdego wniosku o najem i swobodnych decyzji o odmowie zawarcia umowy najmu. Takie rozstrzygnięcie jest zasadne, tym bardziej, gdy weźmie się pod uwagę, że gmina mogła odmówić najmu nawet gdy progi dochodowe zostały spełnione, a wtedy decydowałyby kryteria pozaustawowe, czyli w istocie subiektywne. 

Składka zdrowotna dla przedsiębiorców. Rewolucyjne zmiany

Projekt wprowadza zmiany w zakresie wysokości składki zdrowotnej opłacanej przez przedsiębiorców. Projekt zakłada, że podstawą wymiaru tej daniny będą rzeczywiste dochody przedsiębiorcy w miejsce stałej opłaty ryczałtowej, czyli obecnej kwoty dla każdego przedsiębiorcy w wysokości 381,81 zł w 2021 r. W ten sposób ujednolicona zostanie wysokość składki zdrowotnej oraz sposób jej naliczania. Zarówno pracownicy, ale i przedsiębiorcy będą ją płacić według stawki 9%, co zgodnie z intencją ustawodawcy ma zniechęcać pracodawców do zatrudniania osób na tzw. umowy śmieciowe. 

Projekt zakłada, że podstawą wymiaru będą rzeczywiste dochody osiągane z prowadzonej działalności w miejsce stałej opłaty ryczałtowej. Dochód będzie podstawą wymiaru składki dla osób opłacających podatek dochodowy na zasadach określonych według skali podatkowej (art. 27 ustawy PIT), według 19% stawki podatku (art. 30c ustawy PIT) i opłacających podatek dochodowy z kwalifikowanych praw własności intelektualnej (art. 30ca ustawy PIT). Dochód ten, za rok kalendarzowy, będzie ustalany jako różnica między osiągniętymi przychodami, w rozumieniu ustawy PIT, a poniesionymi kosztami uzyskania tych przychodów, w rozumieniu tej ustawy, pomniejszony o kwotę̨ opłaconych w tym roku składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Roczna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne nie będzie mogła być niższa od kwoty stanowiącej iloczyn liczby miesięcy w roku kalendarzowym podlegania ubezpieczeniu zdrowotnemu i minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu pierwszego stycznia danego roku. Zgodnie z rządową propozycją od 1.1.2022 r. minimalne wynagrodzenie ma wynosić co najmniej 3 000 zł. 

Projekt przewiduje również nowość dla osób opłacających ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, którzy będą opłacać miesięcznie składkę od przychodu. W tym przypadku składka będzie obliczana w wysokości 1/3 stawki ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych zastosowanej przy opodatkowaniu tych przychodów. Podobnie jak u innych osób projekt zakłada również likwidację przepisów, które w obecnym stanie prawnym stanowią podstawę odliczenia od podatku składki na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 7,75% podstawy jej wymiaru.

Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu przeciwdziałania przestępczości środowiskowej

W zakresie wzmocnienia ochrony środowiska przed działaniami polegającymi na wypalaniu roślinności na gruntach w celu ich oczyszczania lub domniemanej poprawie żyzności gleby przedłożona propozycja przewiduje umieszczenie w OchrPrzyrodU, przepisu zgodnie z którym: kto wypala łąki, pastwiska, nieużytki, rowy, pasy przydrożne, szlaki kolejowe, trzcinowiska, lub szuwary podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo karze grzywny do 30 000 zł.

Przepis ten ma na celu doprecyzowanie i uściślenie istniejących regulacji zawartych w:

1) OchrPrzyrodU: art. 124 ust. 1 i ust. 2 ‒ zabrania się wypalania łąk, pastwisk, nieużytków, rowów, pasów przydrożnych, szlaków kolejowych oraz trzcinowisk i szuwarów). Zakaz, o którym mowa, nie dotyczy działań ochrony czynnej wynikających z:

2) LasU: art. 30 ust. 3 pkt. 3 –  w lasach zabrania się: wypalania wierzchniej warstwy gleby i pozostałości roślinnych;

3) KW: art. 82 § 4 – kto wypala trawy, słomę lub pozostałości roślinne na polach w odległości mniejszej niż 100 m od zabudowań, lasów, zboża na pniu i miejsc ustawienia stert lub stogów bądź w sposób powodujący zakłócenia w ruchu drogowym, a także bez zapewnienia stałego nadzoru miejsca wypalania, podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.

Projekt został przekazany do opiniowania.