„Stabilna praca – silna rodzina”. Pakiet projektów MRiPS

Nabór wniosków w ramach projektu „Stabilna praca – silna rodzina” zakończył się w listopadzie 2021 r. Adresowany był do publicznych służb zatrudnienia – wojewódzkich i powiatowych urzędów pracy, które w ramach realizowanych projektów będą testować nowe metody, czy sposoby pomocy osobom bezrobotnym, poszukującym pracy lub pracodawcom w celu przygotowywania rozwiązań o charakterze systemowym.

Przy realizacji projektów urzędy będą mogły współpracować m.in. z Ochotniczymi Hufcami Pracy, agencjami zatrudnienia, związkami zawodowymi czy organizacjami pracodawców i innymi podmiotami.

Środki przeznaczone na realizacje projektów pochodzić będą z rezerwy Funduszu Pracy. Projekty będą prowadzone do końca 2023 r.

Wymiar czasu pracy pracownika niepełnosprawnego w okresie pomiędzy kolejnymi orzeczeniami o stopniu niepełnosprawności

Problem

Czas pracy osoby niepełnosprawnej uzależniony jest obecnie od orzeczonego stopnia niepełnosprawności i wynosi maksymalnie 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo w odniesieniu do osób o lekkim stopniu niepełnosprawności oraz maksymalnie 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo dla osób zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Takie normy czasu pracy obejmują wszystkie osoby będące osobami niepełnosprawnymi, z wyjątkiem osób niepełnosprawnych zatrudnionych przy pilnowaniu oraz sytuacji, gdy na wniosek niepełnosprawnego pracownika lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne pracowników lub, w razie jego braku, lekarz sprawujący opiekę nad tą osobą wyrazi na to zgodę (koszty tych badań ponosi pracodawca). Koniecznym elementem jest wniosek zatrudnionej osoby (tutaj w jednym z projektów zmian przepisów przyjmuje się dopuszczenie badań nie tylko na wniosek pracownika ale również pracodawcy).

Kwestie zastosowania tych norm czasu pracy są raczej znane i jasne, wówczas gdy pracownik ma orzeczenie o niepełnosprawności stałe. Normy obowiązują od dnia zaliczenia go do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych i zmiany wynikać mogą jedynie z ewentualnej zgody lekarza na dłuższa pracę. Stopień niepełnosprawności orzeka się jednak nie tylko na stałe ale również na czas określony (§ 3 ust. 5 OrzekNiepełnR18). W przypadkach orzeczenia czasowego powstaje problem związany z planowaniem i rozliczaniem czasu pracy, związany z wliczeniem danej osoby do stanu osób niepełnosprawnych.

Osobę niepełnosprawną wlicza się do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych począwszy od dnia przedstawienia pracodawcy orzeczenia potwierdzającego niepełnosprawność.

W przypadku przedstawienia pracodawcy kolejnego orzeczenia potwierdzającego niepełnosprawność, osobę niepełnosprawną wlicza się do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych począwszy od dnia złożenia wniosku o wydanie orzeczenia, jeżeli z orzeczenia wynika, że w tym okresie osoba ta była niepełnosprawna, a wniosek o wydanie orzeczenia został złożony nie później niż w dniu następującym po dniu, w którym upłynął termin ważności poprzedniego orzeczenia potwierdzającego niepełnosprawność. Bez względu jednak na datę złożenia wniosku o wydanie kolejnego orzeczenia potwierdzającego niepełnosprawność, osobę niepełnosprawną wlicza się do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych również w okresie do 3 miesięcy poprzedzających dzień przedstawienia pracodawcy kolejnego orzeczenia, jeżeli z treści tego orzeczenia wynika, że w tym okresie osoba ta była niepełnosprawna.

Jeżeli – co dzieje się dosyć często – składając z odpowiednim nawet wyprzedzeniem wniosek o wydanie kolejnego orzeczenia nie uzyska go do dnia utraty ważności dotychczasowego, pracodawcy nie wiedzą jak traktować tę osobę. Czy od kolejnego dnia powinna mieć planowaną i rozliczaną pracę według standardowych norm czasu pracy wynikających z art. 129 KP, czy nadal powinny być stosowane normy obniżone? Jak wpływa to na wynagrodzenie? Czy można ewentualnie założyć, że i tak otrzyma kolejne orzeczenie i w konsekwencji niczego nie zmieniać?

W praktyce

Jedna grupa pracodawców przyjmuje, że skoro pracownik złożył wniosek o kolejne orzeczenie, to można zakładać, iż je otrzyma. W konsekwencji w oparciu o dotychczasowe zatrudnienie tej osoby, mniemając, że ryzyko finansowe związane z zatrudnieniem w zwykłych normach czasu pracy (jak również obawy o prawidłowość działania polegającego na stosowaniu norm czasu pracy z art. 129 KP) nie jest duże. Nie wprowadzają więc żadnych zmian, nadal planując pracę w normach wynikających z RehZawU. Opierają się na założeniu, że działają w interesie pracownika, stąd nie będą ponosić żadnych negatywnych konsekwencji.

Druga grupa pracodawców wprost stosuje normy Kodeksu pracy. Przyjmują, że ewentualne późniejsze wsteczne zaliczenie do stanu osób niepełnosprawnych nic nie zmieni i jest prawidłowe.

Stanowiska urzędowe

Ze stanowiska Biura Pełnomocnika Rządu do spraw Osób Niepełnosprawnych dowiadujemy się, że: „(…) w okresie między utratą ważności poprzedniego i wydaniem nowego orzeczenia dana osoba, co do zasady, nie posiada statusu niepełnosprawnej. Zatem w zakresie norm czasu pracy powinna być w tym czasie traktowana jak pracownik pełnosprawny. Jeżeli jednak z kolejnego orzeczenia wynika ciągłość trwania niepełnosprawności i stopnia niepełnosprawności, a ponadto w tym okresie pracownik będzie posiadać ważne zaświadczenie o celowości stosowania skróconej normy czasu pracy, to pracodawca powinien potraktować pracę powyżej 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo jako nadliczbową” (stanowisko z 17.4.2014 r. Biura Pełnomocnika Rządu do spraw Osób Niepełnosprawnych).

Ryzyka pracodawcy

Stosując po utracie ważności dotychczasowego orzeczenia o niepełnosprawności obniżone normy czasu pracy pracodawca ryzykuje roszczeniami innych pracowników w oparciu o obowiązek równego traktowania w zatrudnieniu, w tym w zakresie wynagrodzeń.

Wiąże się z tym to, że praca w obniżonych normach czasu pracy nie może skutkować obniżeniem wynagrodzenia. Pracownik niepełnosprawny pracując krócej niż „kodeksowo” zarabiać zatem powinien tyle samo, ile otrzymywałby przy pracy według zwykłych norm kodeksowych (stanowisko GIP z 29.8.2014 r. w sprawie wykładni przepisów ustawy z 29.8.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz wynagradzaniu osób niepełnosprawnych dotyczących wynagradzania pracowników niepełnosprawnych; GNP-306-023-102-1/14 – odpowiedź na zapytanie Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych).

Obowiązek podwyższenia godzinowej stawki wynagrodzenia zasadniczego, o którym mowa w art. 18 RehZawU, aktualizuje się jedynie w przypadku zastosowania szczególnych norm czasu pracy z art. 18 RehZawU, nie zaś w sytuacji odwrotnej (przejścia z norm szczególnych na ogólne).

Traktowanie pracownika w opisanej sytuacji nadal jako osoby niepełnosprawnej prowadzić będzie do tego, że bez obowiązywania wobec niej przepisu szczególnego otrzymywać będzie za mniejszą ilość godzin pracy takie wynagrodzenie, jakie inni pracownicy otrzymują za „kodeksowe” normy czasu pracy.

Ryzyko uznania nierównego traktowania nie wystąpi, wówczas gdy pracownik faktycznie uzyska kolejne orzeczenie. Występuje jednak, jeżeli kolejnego orzeczenie nie otrzyma lub zostanie orzeczony w miejsce dotychczasowego umiarkowanego lub znacznego stopnia stopień lekki.

Rekomendacje

W dniu następującym po ostatnim dniu ważności czasowego orzeczenia o niepełnosprawności pracownik nie jest już traktowany jako osoba niepełnosprawna. Po utracie ważności dotychczasowego orzeczenia pracownik nie jest już –  formalnie – niepełnosprawny. Pracodawca stosując nadal obniżone normy czasu pracy ryzykuje. Wypłaca mu kwotę pełnego wynagrodzenia za przepracowanie krótszego czasu niż inni pracownicy wykonujący prace jednakowe lub o jednakowej wartości lub wyższą stawkę godzinową za te same prace, co może zostać uznane jako naruszenie obowiązku równego traktowania w zatrudnieniu (art. 18^3c KP). Sytuacja tej osoby byłaby zatem korzystniej ukształtowana bez żądnego już jednak oparcia w regulacji ustawowej.

Nie może być traktowany jako niepełnosprawny pracownik, który nie ma żadnych dokumentów potwierdzających niepełnosprawność, a wygaśnięcie ważności czasowego orzeczenia rodzi właśnie taki skutek. Nietrafne jest przyjmowanie założenia, że prawdopodobnie pracownik i tak uzyska kolejne orzeczenie. Nie można tego być pewnym.

Po utracie ważności dotychczasowego orzeczenia pracownik odnośnie do czasu pracy powinien być traktowany jako osoba w pełni sprawna. Stwarza to potencjalne zagrożenie dla pracodawcy związane ze zwiększonymi kosztami po faktycznym przedstawieniu w późniejszym terminie orzeczenia, które skutkuje wstecznym zaliczeniem do stanu osób niepełnosprawnych.

Przy uzyskaniu po pewnym czasie od utraty ważności kolejnego orzeczenia (przy zachowaniu terminu złożenia wniosku o wydanie tego orzeczenia wynikającego z art. 2a ust. 2 RehZawU) i przy zatrudnianiu przez ten czas w „zwykłych” normach czasu pracy (8 godzin na dobę, przeciętnie 40 godzin w przeciętnie 5-dniowym tygodniu pracy) powstaną w konsekwencji nadgodziny. Nie były one nawet zlecane przez przełożonego – po prostu uznanie „wstecznie”, że pracownik pracuje w normie 7-godzinnej, co będzie wprost oznaczało, że w każdym dniu, w którym pracował „zwykłe” 8 godzin, ostatnia z nich jest przekroczeniem norm czasu pracy. A zatem jest to godzina nadliczbowa. Takie skutki wynikać będą z przyjętych w  art. 2a ust. 2 RehZawU zasad zaliczania do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych.

W oparciu o to zagrożenie nie powinna być przyjmowana fikcja prawna w oczekiwaniu na wydanie orzeczenia.

Czas pracy kierowców. Rząd przyjął projekt zmiany ustawy

Przyjęty przez Radę Ministrów projekt ustawy ma na celu stosowanie przepisów:

oraz zapewnia wdrożenia art. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1057 z 15.7.2020 r. ustanawiającej przepisy szczególne w odniesieniu do dyrektywy 96/71/WE i dyrektywy 2014/67/UE dotyczącej delegowania kierowców w sektorze transportu drogowego oraz zmieniającej dyrektywę 2006/22/WE w odniesieniu do wymogów w zakresie egzekwowania przepisów oraz rozporządzenia (UE) nr 1024/2012 (Dz.Urz. UE L 249 z 31.7.2020, str. 49), zwanej dalej: dyrektywą (UE) 2020/1057.

Powyższe akty prawne wchodzą w skład tzw. Pakietu Mobilności I.

Pakietu Mobilności I

Proponowany w projekcie ustawy zakres zmian zapewnia komplementarność wdrożenia nowych przepisów unijnych.  Przewiduje się, że wdrożenie tzw. Pakietu Mobilności I będzie obejmowało zmiany polegające na:

1) uchwaleniu zmian do ustawy z 6.9.2001 r. o transporcie drogowym, ustawy z 16.4.2004 r. o czasie pracy kierowców, ustawy z 5.7.2018 r. o tachografach oraz ustawy z 19.8.2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych,

2) uchwaleniu ustawy o delegowaniu kierowców w transporcie drogowym, mającej na celu wdrożenie art. 1, art. 5, art. 6 i art. 8  dyrektywy (UE) 2020/1057,

3) uchwaleniu zmian porządkujących obecne przepisy ustawy z 6.9.2001 r. o transporcie drogowym.

Jednym z naruszeń dodawanych do załącznika nr 3 ustawy z 6.9.2001 r. o transporcie drogowym jest naruszenie przedsiębiorcy polegające na dopuszczeniu do wykorzystywania przez kierowcę regularnego tygodniowego okresu odpoczynku (co najmniej 45 godz.) w kabinie pojazdu, wynikające ze zmienionego art. 8 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006. Dodanie ww. naruszenia stanowi jednocześnie wdrożenie wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-102/16 Vaditrans.

Udoskonalenie systemu sankcji w transporcie drogowym

Jednocześnie na skutek dokonanej analizy załączników do ustawy z 6.9.2001 r. o transporcie drogowym pod kątem zgodności kar za naruszenia w nich zawarte z nowym brzmieniem art. 19 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, projektowana ustawa zawiera propozycję zmian załączników do ww. ustawy, mających na celu udoskonalenie systemu sankcji w transporcie drogowym, przy uwzględnieniu, aby sankcje te były: skuteczne, proporcjonalne, odstraszające i niedyskryminujące, a także aby wysokość kar była adekwatna do kategorii wagi naruszenia (PN – poważne naruszenie, BPN – bardzo poważne naruszenie, NN – najpoważniejsze naruszenie). Tym samym zmiany te mają na celu zapewnienie poprawy skuteczności, efektywności i spójności egzekwowania przepisów prawa UE z zakresu transportu drogowego oraz zapewnienia wzmocnienia uczciwej konkurencji na rynku przewozów drogowych. Proponowane zmiany dotyczą naruszeń przepisów odnoszących się do czasu prowadzenia pojazdu, przerw i odpoczynku kierowców oraz stosowania tachografów. Zmiany te zostały oparte na wnikliwej analizie dotyczącej dostosowania poziomu sankcji do wielkości mogącej wywołać pozytywne skutki w zakresie stosowania się do obowiązujących przepisów prawa, a tym samym niwelować negatywne skutki na rynku transportowym. 

Najważniejsze rozwiązania przewidziane w treści ustawy wskazują, że:

Gmina powinna uzupełnić do końca roku ewentualne braki w uchwale podatkowej

Organ nadzoru stwierdził m.in., że rada gminy naruszyła przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. d PodLokU. Wada dotyczyła zaś zaniechania w określaniu stawek podatku od nieruchomości w zakresie gruntów.

Regionalna izba obrachunkowa na kanwie ww. regulacji prawnych stwierdziła, że rada gminy ustalając roczne stawki podatku od nieruchomości pominęła wśród kategorii opodatkowania wymienionych w uchwale grunty, o których mowa w ww. art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. d PodLokU. Zaakcentowano, że wskazana ustawa w odniesieniu do gruntów ustala bowiem cztery kategorie opodatkowania, w tym kategorię określoną ww. przepisem, t.j. grunty niezabudowane objęte obszarem rewitalizacji.

Z dalszej argumentacji organu nadzoru wynikało nadto, że rada gminy podejmując uchwałę na podstawie delegacji ustawowej z art. 5 ust. 1 PodLokU, winna ustalić stawki podatku od nieruchomości według wszystkich określonych w tej ustawie kategorii opodatkowania. Nieustalenie stawki podatku dla nieruchomości, o których mowa w art. 5 ust.1 pkt 1 lit. d PodLokU, stanowiło o niekompletności uregulowań w przedmiocie stawek podatku od nieruchomości, które będą obowiązywać na terenie gminy od 1.1.2022 r. Kolegium Izby stwierdziło, że w ten sposób rada gminy nieprawidłowo zrealizowała swe kompetencje do ustalenia stawek podatku od nieruchomości przysługujące jej na mocy art. 5 ust. 1 PodLokU. Jednocześnie podkreślono, że rada gminy ma możliwość podjęcia stosownej uchwały zmieniającej do końca bieżącego roku, stąd nie podejmowano rozstrzygnięcia w sprawie nieważności uchwały podatkowej.

Podsumowując wskazać należy, że rozstrzygnięcie nadzorcze kolegium regionalnej izby obrachunkowej było prawnie uzasadnione. Rada gminy musi ustalić stawki podatku od nieruchomości w sposób kompletny. Nie można pomijać stawek dla określonego rodzaju gruntu. Rada gminy może naprawić swój błąd, dokonując zmiany uchwały podatkowej do końca bieżącego roku podatkowego.

Źródło: http://bip.gdansk.rio.gov.pl/

Polski Ład a składka zdrowotna za grudzień 2021 r. Czy można jeszcze odliczyć od podatku?

Obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają m.in. osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są osobami prowadzącymi działalność pozarolniczą lub osobami z nimi współpracującymi, z wyłączeniem osób, które zawiesiły wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów ustawy z 6.3.2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2021 r. poz. 162) lub przepisów o ubezpieczeniach społecznych lub ubezpieczeniu społecznym rolników.

Płatnicy są obowiązani, bez uprzedniego wezwania, opłacić i rozliczyć składki na ubezpieczenie zdrowotne za każdy miesiąc kalendarzowy w trybie i na zasadach oraz w terminie przewidzianych dla składek na ubezpieczenie społeczne, a jeżeli do tych osób i jednostek nie stosuje się przepisów o ubezpieczeniu społecznym – w terminie do 15. dnia następnego miesiąca. Zatem, zarówno składki społeczne jak i zdrowotną za dany miesiąc opłaca się łącznie w tym samym terminie, do 15. dnia miesiąca następnego lub do 10. dnia miesiąca następnego, jeśli ubezpieczony opłaca składki jedynie za siebie i osobę współpracującą (od 1.1.2022 r. terminy wpłacania składek ulegną zmianie).

Składka na ubezpieczenie zdrowotne podlega odliczeniu:

1) od podatku dochodowego od osób fizycznych – na zasadach określonych w ustawie z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych;

2) od ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, karty podatkowej oraz zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób duchownych – na zasadach określonych w ustawie z 20.11.1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2020 r. poz. 1905, 2123 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 255).

Odliczenie nie może przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru składki.

Prawo do odliczenia od podatku składki zdrowotnej

Prawo do odliczenia składki zdrowotnej przysługuje zarówno podatnikom stosującym tzw. zasady ogólne, a więc rozliczającym podatek zaliczkowo według skali podatkowej, jak i opłacającym zaliczki miesięczne według jednej stawki 19%, czyli liniowo.

Wysokość zaliczek na podatek rozliczany według skali podatkowej, ustala się w następujący sposób:

1) obowiązek wpłacania zaliczki powstaje, poczynając od miesiąca, w którym dochody te przekroczyły kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek wynoszącej 525,12 zł oraz najniższej stawki podatkowej określonej w skali, tj. 17% (525,12 zł : 0,17 = 3088,94 zł);

2) zaliczkę za ten miesiąc stanowi podatek obliczony od tego dochodu według zasad określonych w art. 26, 27 i 27b, czyli z uwzględnieniem ulg i zwolnień, w tym obniżenia podatku o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, opłaconej w roku podatkowym bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych;

3) zaliczkę za dalsze miesiące ustala się w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku a sumą zaliczek za miesiące poprzedzające.

Podatnicy podatku liniowego również obliczają zaliczki z uwzględnieniem art. 27b PDOFiZU.  Takie samo prawo mają ryczałtowcy. Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne opłaconej przez podatnika, o której mowa w art. 27b ust. 1 PDOFiZU, jeżeli nie została odliczona od podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 27b ust. 1 PDOFiZU, podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 (skala) lub art. 30c (liniowy), w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z 27.8.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych opłaconej w roku podatkowym bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

W związku z powyższym, składka zdrowotna może być odliczona od podatku w miesiącu zapłaty. Przykładowo, zaliczka należna za listopad ulega obniżeniu o składkę zdrowotną zapłaconą w listopadzie (za październik). 

W przypadku grudnia jest analogicznie. Zaliczkę za grudzień można pomniejszyć o składkę zdrowotną zapłaconą w grudniu (za listopad). 

Składka zdrowotna za grudzień 2021 r. – rozliczenie możliwe na zasadach obowiązujących do 31.12.2021 r.

Natomiast składka zdrowotna należna za grudzień zapłacona w styczniu, mogłaby być odliczona od zaliczki za styczeń, gdyby przepisy podatkowe nie uległy zmianie. 

Od 1.1.2022 r. wchodzi jednak w życie tzw. Polski Ład, który zakazuje obniżania podatku o składkę zdrowotną. Zatem, podatnik, który składkę zdrowotną za grudzień 2021 r. opłaci w styczniu 2022 r. już jej nie odliczy od podatku.

Nie ma jednak przeszkód by tę grudniową składkę jednak ostatni raz uwzględnić przy obliczaniu podatku za 2021 r. Wystarczy zapłacić ją w grudniu, choćby ostatniego dnia. 

Dzięki temu podatnik zachowa prawo do odliczenia od podatku za 2021 r. dwóch składek zapłaconych w grudniu – za listopad oraz za grudzień.   

Kto nie poniesie opłat za wyłączenie gruntu z produkcji rolnej lub leśnej

Nowelizacja dotyczy OchrGrU. Zgodnie z art. 12 ust. 1 OchrGrU, osoba, która uzyskała zezwolenie na wyłączenie gruntów z produkcji, jest obowiązana uiścić należność i opłaty roczne, a w odniesieniu do gruntów leśnych – także jednorazowe odszkodowanie w razie dokonania przedwczesnego wyrębu drzewostanu. Obowiązek taki powstaje od dnia faktycznego wyłączenia gruntów z produkcji.

Z dodanego art. 12b OchrGrU wynika zaś, że obowiązek uiszczenia takich należności i opłat rocznych nie powstaje jeżeli:

Do wyłączenia gruntów z produkcji nie jest wymagane przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze.

Osoba, która zamierza wykonywać w zabudowie zagrodowej działalność inną niż działalność rolnicza, powiadamia starostę właściwego ze względu na miejsce położenia tej zabudowy zagrodowej o zamiarze wykonywania tej działalności oraz jednocześnie składa do tego starosty wspomniany wyżej wniosek w terminie 30 dni przed dniem planowanego podjęcia tej działalności. W powiadomieniu tym wskazuje się dane ewidencyjne działki ewidencyjnej pod zabudową zagrodową. Do powiadomienia dołącza się plan budynków i urządzeń tworzących zabudowę zagrodową w danym gospodarstwie rolnym, ze wskazaniem:

Jeżeli zobowiązanie do dalszego prowadzenia gospodarstwa rolnego, w skład którego wchodzi zabudowa zagrodowa nie jest wykonywane, uznaje się, że grunty rolne pod zabudową zagrodową zostały wyłączone z produkcji niezgodnie z przepisami OchrGrU. Natomiast zgodnie z nowym art. 29a OchrGrU, kto, w zabudowie zagrodowej, podejmuje działalność inną niż działalność rolnicza nie powiadamiając właściwego starosty, podlega karze pieniężnej w wysokości od 5000 zł do 30.000 zł. Karę pieniężną w tym zakresie wymierza, w drodze decyzji, starosta, a środki finansowe, pochodzące z tych kar stanowią dochód budżetu powiatu.

Trzeba dodać, że do wyłączenia gruntów z produkcji rolnej lub leśnej w sprawach objętych postępowaniami wszczętymi i niezakończonymi ostateczną decyzją przed 1.1.2022 r., stosuje się przepisy sprzed zmiany.

 

Zmiany parametrów kotłów na spalanie paliw stałych umożliwiających skorzystanie z ulgi termomodernizacyjnej

Zmiany wprowadzono do rozporządzenia Ministra Inwestycji i Rozwoju z 21.12.2018 r. w sprawie określenia wykazu rodzajów materiałów budowlanych, urządzeń i usług związanych z realizacją przedsięwzięć termomodernizacyjnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2489). Rozporządzenie to wydano na podstawie delegacji ustawowej z art. 26h ust. 10 PDOFizU, a zatem związane jest z warunkami stosowania ulgi termomodernizacyjnej w podatku dochodowym. Podatnik będący właścicielem lub współwłaścicielem budynku mieszkalnego jednorodzinnego ma prawo odliczyć od podstawy obliczenia podatku dochodowego wydatki poniesione w roku podatkowym na materiały budowlane, urządzenia i usługi, związane z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w tym budynku, określone w przepisach tego rozporządzenia, które zostanie zakończone w okresie 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek (art. 26h ust. 1 PDOFizU).

Załącznik do tego rozporządzenia określa wykaz rodzajów materiałów budowlanych, urządzeń i usług związanych z realizacją przedsięwzięć termomodernizacyjnych. Do takich materiałów i urządzeń zalicza się m.in. kocioł przeznaczony wyłącznie do spalania biomasy pozyskanej z drzew i krzewów oraz biomasy roślinną z rolnictwa.

Kocioł taki powinien spełniać co najmniej wymagania określone w rozporządzeniu Komisji (UE) 2015/1189 z 28.4.2015 r. w sprawie wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE w odniesieniu do wymogów dotyczących ekoprojektu dla kotłów na paliwo stałe (Dz.Urz. UE L 193 z 21.7.2015, s. 100, ze zm.) – jeżeli eksploatacji takiego kotła nie zakazuje uchwała przyjęta na podstawie art. 96 ust. 1 PrOchrŚrod, a chodzi tu o to, że sejmik województwa może, w drodze uchwały, w celu zapobieżenia negatywnemu oddziaływaniu na zdrowie ludzi lub na środowisko, wprowadzić ograniczenia lub zakazy w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw.

Poprzednio chodziło o kocioł na paliwo stałe spełniający co najmniej wymagania określone w rozporządzeniu Komisji (UE) 2015/1189.

Oznacza to, że parametry kotłów dla potrzeb możliwości zastosowania ulgi termomodernizacyjnej poddano wspomnianym wyżej restrykcjom.

 

Płatniku, pamiętaj o właściwym PESEL lub NIP swojego pracownika

Prawidłowe wpisanie NIP/PESEL pracownika umożliwia:

Tym samym brak właściwego PESEL lub NIP w przekazywanych informacjach podatkowych uniemożliwi bądź utrudni pracownikowi wywiązanie się z jego obowiązków podatkowych w PIT.

Od 1 czerwca urzędy gminy mogą nadawać numer PESEL cudzoziemcom

Od 1 czerwca 2021 r. urzędy gminy mogą nadawać cudzoziemcom numer PESEL do celów podatkowych na ich wniosek.

Jest to możliwe dzięki wejściu w życie zmiany ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie definicji podatników, których identyfikatorem podatkowym jest PESEL.

Dzięki zmianom płatnicy mogą wywiązać się z obowiązku wskazywania prawidłowego identyfikatora podatkowego swoich pracowników. To natomiast daje urzędom skarbowym możliwość jednoznacznej identyfikacji podatnika i udostępnienia mu zeznania podatkowego, np. w usłudze Twój e-PIT.

Nieprawidłowe informacje od płatników za rok 2022 nie będą przyjmowane

Od 1 stycznia 2022 r. nie będą przyjmowane informacje składane przez płatników o dochodach i zaliczkach odprowadzonych za 2022 rok, które będą mieć wpisane nieprawidłowe identyfikatory NIP/PESEL podatników, w tym wpisany ciąg takich samych cyfr.

Źródło: Ministerstwo Finansów

Trwają prace nad nowelizacją ustawy o rządowym funduszu rozwoju dróg

Warto bowiem przypomnieć, że już wspomniana w nazwie ww. projektu – FunDrógSamU – przewidywała różne formy wsparcia samorządów. Dotyczyło to możliwości:

1) dofinansowanie budowy, przebudowy i remontu dróg powiatowych i dróg gminnych,

2) dofinansowania budowy mostów lokalizowanych w ciągach dróg wojewódzkich, powiatowych, i gminnych,

3) dofinansowania budowy obwodnic zlokalizowanych w ciągach dróg wojewódzkich,

4) dofinansowanie budowy, przebudowy i remontu dróg wojewódzkich, dróg powiatowych lub dróg gminnych, zarządzanych przez prezydenta miasta na prawach powiatu będącego siedzibą wojewody lub sejmiku województwa,

5) finansowanie budowy, przebudowy i remontu dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych o znaczeniu obronnym.

Natomiast wspomniany projekt ustawy przewiduje istotne poszerzenie możliwości finansowania jeszcze innych zadań z Funduszu. Chodzi w tym zakresie o zadania m.in. polegające na:
1) realizacji przez jednostki samorządu terytorialnego nowego rodzaju zadań w postaci budowy, przebudowy lub remontu infrastruktury drogowej służącej komunikacji terminali intermodalnych lub skomunikowaniu specjalnych stref ekonomicznych w rozumieniu ustawy z 20.10.1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1670);

2) wprowadzeniu nowego rodzaju zadań polegających na dofinansowaniu rozbudowy, przebudowy lub remontu dróg wojewódzkich lub rozbudowie infrastruktury drogowej mającej na celu wyłącznie poprawę bezpieczeństwa ruchu niechronionych uczestników ruchu realizowanych w ramach zadań wojewódzkich, powiatowych i gminnych poprzez rozbudowę takich elementów drogi jak: drogi dla pieszych, drogi dla pieszych i rowerów, drogi dla rowerów, przejść dla pieszych, przejazdów dla rowerzystów, peronów przystankowych wraz z dojściami do tych peronów oraz oświetlenia drogi na drogach
 wojewódzkich;

3) poszerzeniu dotychczasowych zadań mających na celu wyłącznie poprawę bezpieczeństwa ruchu pieszych w obszarze oddziaływania przejść dla pieszych w ramach zadań powiatowych i gminnych o rozbudowę infrastruktury drogowej mającą na celu wyłącznie poprawę bezpieczeństwa ruchu niechronionych uczestników ruchu realizowaną w ramach zadań powiatowych i gminnych poprzez rozbudowę takich elementów drogi jak: drogi dla pieszych, drogi dla pieszych i rowerów, drogi dla rowerów, przejść dla pieszych.

Z innych ważnych zmian warto odnotować, że Fundusz nie będzie już funduszem celowym, a stanie się rachunkiem bankowym prowadzonym przez Bank Gospodarstwa Krajowego.

Ponadto, warto wspomnieć o poziomie dofinansowania w ww. nowych zadaniach. W tym zakresie w projekcie przewidziano dodanie zapisów art. 16c i art. 16d: 

Art. 16c.

1. Jednostka samorządu terytorialnego może otrzymać ze środków Funduszu dofinansowanie zadania dojazdowego:

1) do terminala intermodalnego w wysokości 95% kosztów realizacji tego zadania;

2) do strefy w wysokości do 80% kosztów realizacji tego zadania.

(…)
 3. Wysokość dofinansowania udzielonego nie może przekroczyć:

1) na zadanie dojazdowe do terminala intermodalnego – 300 mln zł;

2) na zadanie dojazdowe do strefy – 50 mln zł.

Art. 16d. 

1. Jednostka samorządu terytorialnego może otrzymać ze środków Funduszu dofinansowanie zadania wojewódzkiego w wysokości do 80% kosztów realizacji tego zadania.

Podsumowując należy wskazać, że projekt przewiduje korzystne z punktu widzenia JST zmiany. Przede wszystkim rozszerzeniu ma ulec katalog zadań finansowych z Funduszu, co z pewnością przyczyni się do pobudzenia lokalnych inwestycji, co jest nadal istotne choćby z uwagi na negatywne skutki COVID-19 dla finansów samorządowych. 

Źródło: https://legislacja.gov.pl/projekt/

Zezwolenie na odstępstwo od warunków technicznych wymaganych od pojazdów

Zgodnie z art. 67 ust. 1 PrDrog w zmienionym brzmieniu, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego może, w drodze decyzji administracyjnej, w indywidualnym uzasadnionym przypadku, zezwolić na odstępstwo od warunków technicznych, jakim powinien odpowiadać pojazd, mając na uwadze:

Z poprzedniego brzmienia tego przepisu wynika, że to minister transportu mógł w indywidualnych, uzasadnionych przypadkach zezwolić na odstępstwo od warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać pojazdy.

Do art. 67 PrDrog dodano ust. 3–11, z których wynika, że zezwolenie na odstępstwo od warunków technicznych, jakim powinien odpowiadać pojazd, jest wydawane na wniosek właściciela lub posiadacza pojazdu, po uiszczeniu opłaty.

Wniosek o wydanie zezwolenia powinien zawierać:

Do wniosku trzeba dołączyć 9 dokumentów, czyli:

  1) dowód własności pojazdu lub dokument potwierdzający powierzenie pojazdu (zob. art. 73 ust. 5 PrDrog);

  2) zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu wskazujące, których warunków technicznych pojazd nie spełnia – jeżeli jest wymagane;

  3) świadectwo zgodności WE albo świadectwo zgodności wraz z oświadczeniem zawierającym dane i informacje o pojeździe niezbędne do rejestracji i ewidencji pojazdu – jeżeli są wymagane;

  4) sprawozdanie z badań potwierdzające spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań technicznych w celu dopuszczenia jednostkowego pojazdu w przypadku pojazdu z art. 70zn ust. 2 PrDrog – jeżeli jest wymagane;

  5) dokument sporządzony przez jednostkę uprawnioną wskazujący warunki lub wymagania techniczne obowiązujące na terytorium Polski, a niespełnione przez pojazd objęty dopuszczeniem jednostkowym udzielonym na dany pojazd przez właściwy organ państwa członkowskiego UE, w przypadku pojazdu objętego procedurą uznania dopuszczenia jednostkowego przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego – jeżeli jest wymagany;

  6) oświadczenie producenta pojazdu, opinię jednostki uprawnionej albo opinię rzeczoznawcy samochodowego (zob. art. 79a PrDrog), dotyczące danych technicznych pojazdu w zakresie objętym wnioskiem – jeżeli jest wymagane;

  7) dowód rejestracyjny kraju poprzedniej rejestracji pojazdu – jeżeli jest wymagany;

  8) dowód uiszczenia wspomnianej wyżej opłaty;

  9)  wyraźne zdjęcia pojazdu przedstawiające: całą bryłę pojazdu z dwóch przekątnych z przodu i z tyłu, nu-mer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub ramy, umieszczony w sposób trwały na nadwoziu, ramie lub innym podobnym podstawowym elemencie konstrukcyjnym, tabliczkę znamionową pojazdu, umiejscowienie kolumny kierowniczej – jeżeli są wymagane.

Nowelizacja określa też zasady udzielania analogicznych zezwoleń dotyczące pojazdów wojskowych i dyplomatycznych wymienionych w art. 73 ust. 2a i 4 PrDrog. Zezwolenie na odstępstwo od warunków technicznych, jakim powinien odpowiadać taki pojazd, jest wydawane na wniosek, który powinien być złożony za pośrednictwem odpowiednio Ministra Obrony Narodowej albo ministra spraw zagranicznych i zawierać:

Właściciel lub posiadacz pojazdu w przypadku uzyskania zezwolenia na odstępstwo od warunków technicznych, jakim powinien odpowiadać pojazd z art. 73 ust. 2a i 4 PrDrog, przekazuje zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu do Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego, za pośrednictwem odpowiednio Ministra Obrony Narodowej albo ministra właściwego do spraw zagranicznych, w terminie 30 dni od dnia wydania tego zezwolenia.

Trzeba dodać, że minister informatyzacji ogłosi w Dz.U. oraz na stronie podmiotowej BIP komunikat określający termin wdrożenia rozwiązań technicznych umożliwiających przekazywanie informacji dotyczących wydanych zezwoleń na odstępstwo od warunków technicznych, jakim powinien odpowiadać pojazd, do centralnej ewidencji pojazdów. Komunikat ogłasza się w terminie co najmniej 3 miesięcy przed dniem wdrożenia rozwiązań technicznych określonych w tym komunikacie.

Ponadto, do spraw dotyczących zezwoleń na odstępstwo od warunków technicznych, jakim powinien odpowiadać pojazd, wszczętych i niezakończonych przed 1.1.2022 r., stosuje się przepisy dotychczasowe, natomiast wydane przez ministra transportu przed tym dniem decyzje w sprawach zezwoleń na odstępstwo od warunków technicznych, jakim powinien odpowiadać pojazd, zachowują ważność.