Sporządzanie umów elektronicznych. Komentarz praktyczny, wzory umów, orzecznictwo

Praktyczny komentarz kompleksowo omawiający problematykę sporządzania umów elektronicznych. Odpowiada na zagadnienia dotyczące, m.in.: zasad swobody umów, form i sposobów ich zawierania oraz skutków niewykonania lub nienależytego wykonania tego typu zobowiązań.
Opracowanie składa się z praktycznego komentarza, wzorów umów oraz wykazów najważniejszych orzeczeń. Dodatkowo wzbogacone jest o obszerny przegląd orzecznictwa.
Przygotowany z myślą o praktykach, czyli świadczących profesjonalną pomoc prawną adwokatów i radców prawnych. Opracowanie stanowi może pomoc również dla przedsiębiorców.

Fragment tekstu z poradnika:

1. Zawieranie umów elektronicznych
1.1. Uwagi wprowadzające

Na podstawie obowiązującej w polskim prawie cywilnym zasady swobody formy dokonywania czynności prawnych sposób ujawnienia oświadczenia woli może być dowolny. Oświadczenie woli może zostać zakomunikowane na zewnątrz w każdy sposób, który dostatecznie ujawnia wolę osoby je składającej [Z. Radwański, w: Z. Radwański (red.), System Prawa Prywatnego, t. 2. Prawo cywilne – część ogólna, Warszawa 2008, s. 115]. Oznacza to, że strony mogą podjąć decyzję o zawarciu umowy elektronicznej przez złożenie oświadczenia woli w postaci elektronicznej. Ograniczenia w możliwości zawierania umów elektronicznych mogą jednak wynikać z przepisów, które zastrzegają zachowanie określonej formy szczególnej (por. pkt 1.3.2).

Jednym z elementów odróżniających umowy elektroniczne od umów zawieranych tradycyjnie, jest szczególny sposób ich zawierania, tj. złożenia przez strony umowy zgodnego oświadczenia woli z wykorzystaniem środków elektronicznego komunikowania się na odległość. Dla zakwalifikowania danej umowy jako umowy elektronicznej szczególne znaczenie ma więc moment jej zawarcia, niezależnie od tego, w jaki sposób umowa będzie następnie wykonywana [por. J. Gołaczyński, w: J. Gołaczyński (red.), Umowy elektroniczne w obrocie gospodarczym, Warszawa 2005, s. 14].

Umową elektroniczną będzie więc również taka umowa, która została zawarta za pomocą środków komunikacji elektronicznej, ale następnie wykonywana jest tradycyjne (np. umowa sprzedaży towarów zawarta za pośrednictwem sklepu internetowego, ale następnie zakupione towary wysyłane są pocztą).

Przy zawieraniu umów elektronicznych szczególną uwagę należy zwrócić na kwestie związane ze składaniem oświadczeń woli i zawieraniem umów, uregulowane w ogólnych przepisach prawa cywilnego, które zostały dostosowane do odrębności wynikających z obrotu elektronicznego. W związku z tym, że umowy elektroniczne mogą zostać zawarte przy użyciu różnych środków komunikacji elektronicznej, a także w różnych trybach, każdorazowo należy indywidualnie ocenić moment i chwilę zawarcia takiej umowy.

1.2. Sposoby zawierania umów elektronicznych

Umowy elektroniczne mogą zostać zawarte przy wykorzystaniu różnych środków komunikacji, m.in. za pośrednictwem poczty elektronicznej, stron internetowych, w tym portali aukcyjnych, a także różnego rodzaju komunikatorów, telefonów komórkowych (smartfonów) czy wideokonferencji. Trudno obecnie przewidzieć, jakie możliwości składania oświadczeń wyrażonych w postaci elektronicznej będą istniały w przyszłości.

W związku z tym, że zawarcie umów elektronicznych, co do zasady, następuje za pośrednictwem stron internetowych lub poczty elektronicznej, P. Podrecki proponuje podział na komunikację w trybie off-line i on-line (P. Podrecki, Prawo Internetu, s. 24). Komunikacja off-line ma cechy kontaktu między osobami nieobecnymi i tutaj zakwalifikowano komunikację przez pocztę elektroniczną. Podczas korzystania z poczty elektronicznej oświadczenie woli jest kierowane do indywidualnie oznaczonego odbiorcy, nawet jeśli wiadomość kierowana jest do większej liczby osób. Z kolei komunikacja przez strony internetowe zaliczana jest do trybu on-line i następuje w czasie rzeczywistym. Treści zamieszczone na stronach internetowych adresowane są do nieoznaczonego kręgu adresatów.

Zaproponowany podział ma wpływ na to, jak zakwalifikować oświadczenia woli stron zawierających umowę elektroniczną, tj. czy oświadczenia te stanowią ofertę, zaproszenie do zawarcia umowy lub rozpoczęcia negocjacji, czy też przyjęcie oferty, a także w którym momencie oświadczenie woli w postaci elektronicznej zostało złożone drugiej stronie.

Zobacz także:

Więcej o umowach elektronicznych znajdziesz w module Informacja publiczna, bezpieczeństwo publiczne >>

Ordynacja podatkowa. Komentarz

Uaktualnione wydanie, które szczegółowo prezentuje najnowsze zmiany z 1.1.2018 r. w przepisach ustawy z 7.7.2017 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z systemami wsparcia rodzin (Dz.U. z 2017 r. poz. 1428), dotyczące, m.in.: udostępniania przez organy podatkowe informacji o numerach rachunków bankowych posiadanych przez podatników wojewodom.
Komentarz w praktyczny sposób pozwala zapoznać się z kwestiami dotyczącymi, m.in.: prowadzenia postępowania podatkowego, wymiany informacji podatkowych z innymi państwami, odpowiedzialnością kierownika jednostki obsługującej JST. Publikacja to kompleksowe omówienie najważniejszych zagadnień z uwzględnieniem najnowszego stanu prawnego, wzbogacone interpretacjami oraz orzecznictwem.
Pozycja skierowana głównie do pracowników urzędów skarbowych, urzędów celnych, inspektorów kontroli skarbowej oraz płatników, którzy w swojej codziennej pracy stosują przepisy Ordynacji podatkowej.

Fragment tekstu z poradnika:

Powstawanie i wymiar zobowiązań podatkowych

Aby kompleksowo przeanalizować system, należy w pierwszej kolejności uwzględnić wielofazowość procesu powstawania obowiązku i wymiaru zobowiązań. Kreacja materialnego stosunku prawnopodatkowego ma dwie fazy. Pierwszą – obowiązku, czyli nieskonkretyzowanego zobowiązania – które ma właściwość powstawania – i drugą – zobowiązania skonkretyzowanego – które podlega wymiarowi (tamże).

Powstawanie to kreacja uprawnień i obowiązków, a wymiar to ich konkretyzacja, przekształcanie obowiązku w zobowiązanie. Obowiązek podatkowy powstaje samoistnie w tym sensie, że uprawnienia i obowiązki zawiązują się na skutek zaistnienia zdarzeń uzasadniających opodatkowanie, przewidzianych w prawie podatkowym.

Obowiązek podatkowy powstaje zawsze w jeden sposób, samoistnie, a jest wymierzany do postaci zobowiązania przez podatnika (samowymiar deklaracją), płatnika (wymiar płatniczy) lub organ podatkowy (wymiar decyzją podatkową). Procesy te muszą się w prawie podatkowym dokonać, a stanowi o nich obowiązujące prawo całego systemu podatkowego. Koncepcja powstawania zobowiązań z mocy prawa i z mocy decyzji dlatego jest wadliwa, że nie rozróżnia obowiązku od zobowiązania, powstawania od wymiaru oraz samowymiaru od wymiaru przez wydanie decyzji. Paradoksalnie, choć nie są one składnikami tej koncepcji, to oczywiście wynikające z tych podziałów uprawnienia i obowiązki muszą być uwzględniane w interpretacji przepisów.

Zobacz także:

Więcej o ordynacji podatkowej znajdziesz w module Finanse publiczne, księgowość i podatki >>

Nowe treści w Legalis Administracja – styczeń 2018

System Informacji Prawnej Legalis Administracja w styczniu 2018 r. uzupełniony został w stosunku do poprzedniego miesiąca aż o 6 095 aktów prawnych (w tym: 522 z Dziennika Ustaw, Monitora Polskiego i dzienników resortowych; 4 951 aktów prawa miejscowego) oraz 4 105 orzeczeń (w tym 3 729 orzeczeń sądów).

Państwa uwagę zwracamy także na wzbogaconą bazę odautorskich porad (gotowe odpowiedzi na pytania i problemy zgłaszane przez jednostki publiczne – Praktyczne wyjaśnienia) i aktualności – 374 nowych treści.

To tylko wybrane treści, o które wzbogacony został w stosunku do poprzedniego miesiąca Legalis Administracja.

Zwracamy Państwa uwagę także na poszerzoną bazę poradników (dla urzędników, skarbników, sekretarzy, kierowników jednostek) opublikowanych on-line, które są powiązane z systemem aktów prawnych, m.in.:

Nowe prawo wodne najważniejsze zmiany dla gmin i przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych – dr Krzysztof Filipek, Mariusz Kucharski, Paweł Michalski
Koncentracja w formie wspólnego przedsiębiorstwa a ryzyko konkurencyjne w świetle prawa antymonopolowego – dr Daria Kostecka-Jurczyk
Dochodzenie roszczeń o nakazanie opublikowania sprostowania prasowego – dr Krzysztof Drozdowicz

Polecamy Państwu najnowsze komentarze, m.in.:

Ordynacja podatkowa – wyd. 7; red: prof. dr hab. Henryk Dzwonkowski
Ustawa o finansach publicznych – wyd. 6; red: dr Agnieszka Mikos-Sitek, dr Rafał Bucholski
Postępowanie egzekucyjne w administracji – wyd. 9; red: prof. zw. dr hab. Roman Hauser, prof. zw. dr hab. Andrzej Skoczylas
Ustawa o przeciwdziałaniu nieuczciwemu wykorzystywaniu przewagi kontraktowej w obrocie produktami rolnym i spożywczymi – dr hab. Monika Namysłowska, dr hab. Anna Piszcz

Zapraszamy do zapoznania się z plikiem, w którym graficznie przedstawiliśmy miesięczną aktualizację treści Legalis Administracja oraz prezentujemy dodane w styczniu treści praktyczne, poradniki, komentarze Wydawnictwa C.H.Beck – do pobrania poniżej.

Nowości w Legalis Administracja – styczeń 2018 >>

Zapraszamy do wzięcia udziału w Konferencji „ABI w nowej roli – inspektor ochrony danych”

Konferencja „ABI w nowej roli – inspektor ochrony danych”

30 stycznia 2018 r. – Politechnika Warszawska

(Warszawa, Pl. Politechniki 1, Mała Aula, godz. 9.15 – 14.30)

Agenda konferencji:

9.15 – 9.30 Otwarcie konferencji

prof. dr hab. inż. Wojciech Wawrzyński – Prorektor Politechniki Warszawskiej
dr hab. inż. Janusz Zawiła-Niedźwiecki prof. PW, Dziekan Wydziału Zarządzania Politechniki Warszawskiej
Maciej Byczkowski, Prezes Stowarzyszenia Administratorów Bezpieczeństwa Informacji (SABI)

9.30 – 10.00 Wykład inauguracyjny

„Aksjologia ochrony danych osobowych – rola ABI podczas wdrażania nowych przepisów o ochronie danych
w UE” – dr hab. inż. Janusz Zawiła-Niedźwiecki, prof. PW, Dziekan Wydziału Zarządzania Politechniki Warszawskiej.

10.00 – 12.00 Cz. I: Doświadczenia w wykonywaniu funkcji ABI i przygotowanie do roli inspektora ochrony danych

Prowadzenie obrad: Maciej Byczkowski, Prezes Zarządu Stowarzyszenia ABI.

„20 lat doświadczeń w wykonywaniu funkcji ABI – ewolucja funkcji od administratora do inspektora” – Maciej Byczkowski, Prezes Zarządu Stowarzyszenia ABI
„Inspektor ochrony danych – jak przygotować się do zwiększonej liczby zadań” – dr Grzegorz Sibiga, Instytut Nauk Prawnych PAN.
Panel dyskusyjny: przygotowanie ABI do roli inspektora ochrony danych, w tym:

Wyznaczanie inspektora ochrony danych i odpowiednie określenie jego zadań.
Niezbędne kwalifikacje oraz kompetencje do pełnienie funkcji inspektora ochrony.
Kodeks etyki inspektora ochrony danych.
Wykonywanie zadań inspektora – inspektor i jego zespół.
Pełnienie roli punktu kontaktowego dla organu nadzorczego oraz osób, których dane dotyczą.

Uczestnicy dyskusji: adw. Xawery Konarski (Traple Konarski Podrecki i Wspólnicy), Monika Młotkiewicz (Zastępca Dyrektora Departamentu Rejestracji Administratorów Bezpieczeństwa Informacji i Zbiorów Danych Osobowych Biura GIODO), Andrzej Rutkowski (Wiceprezes Zarządu SABI), dr Grzegorz Sibiga.

12.00 – 12.15 Przerwa na kawę

12.15 – 14.00 Cz. II: Praktyczne podejście do wdrażania RODO – wybrane zagadnienia

Prowadzenie obrad: prof. Janusz Zawiła – Niedźwiecki – Dziekan Wydziału Zarządzania PW

„Wdrożenie RODO – rewolucja czy ewolucja dla firm technologicznych” – Michał Kaczorowski, radca prawny, Google.
„Spełnienie wymogów rozliczalności realizacji obowiązków RODO – potrzeba prowadzenia dodatkowej dokumentacji dotyczącej przetwarzania danych osobowych” – adw. Xawery Konarski.
Panel dyskusyjny: praktyczne doświadczenia w prowadzeniu projektów wdrożenia RODO aspekty prawne, organizacyjne i informatyczne, w tym:

Wdrażanie obowiązków RODO – problemy i priorytety
Szacowanie ryzyka i ocena skutków dla ochrony danych przy doborze zabezpieczania danych
Wdrażanie niezbędnych zmian dotyczących funkcjonalności i zabezpieczeń systemów informatycznych służących do przetwarzania danych
Przygotowanie odpowiedniej dokumentacji dotyczącej przetwarzania danych.

Uczestnicy dyskusji: Maciej Byczkowski, adw. Xawery Konarski, Maciej Kołodziej (Wiceprezes Zarządu SABI), Andrzej Rutkowski, dr Grzegorz Sibiga, Piotr Wojakowski (Dyrektor ds. bezpieczeństwa, ENSI).

14.00 Zakończenie konferencji

14.00 – 14.30 Lunch

Agenda może ulec zmianie

Organizatorzy:
Wydział Zarządzania Politechniki Warszawskiej
Stowarzyszenie Administratorów Bezpieczeństwa Informacji

Patronat honorowy:
dr Edyta Bielak – Jomaa – Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych

Rada programowa konferencji:
Maciej Byczkowski (Prezes Zarządu Stowarzyszenia Administratorów Bezpieczeństwa Informacji),
Andrzej Rutkowski (Wiceprezes Zarządu Stowarzyszenia Administratorów Bezpieczeństwa Informacji),
dr Grzegorz Sibiga (Instytut Nauk Prawnych PAN),
dr hab. inż. Janusz Zawiła-Niedźwiecki prof. PW (Wydział Zarządzania Politechniki Warszawskiej).

Szkolenia i warsztaty z ochrony danych osobowych

Zapraszamy do wzięcia udziału w szkoleniach i warsztatach z ochrony danych osobowych organizowanych przez Centrum Promocji Informatyki.

Szkolenie „RODO A HANDEL ELEKTRONICZNY” w cyklu ROZPORZĄDZENIE O OCHRONIE DANYCH OSOBOWYCH (RODO) – REWOLUCJA OD 25 MAJA 2018 R.
Warszawa, 16 stycznia 2018 r.

Celem szkolenia jest przekazanie uczestnikom funkcjonującym w branży e-commerce wiedzy i umiejętności wymaganych do wdrożenia przepisów RODO w praktyce. W tym celu prowadzący przedstawi najważniejsze nowości prawne, a także zaprezentuje case study typowych przypadków związanych z działalnością w Sieci.

Szczegółowy PROGRAM szkolenia >>

Szkolenie „RODO W OCHRONIE ZDROWIA” w cyklu ROZPORZĄDZENIE O OCHRONIE DANYCH OSOBOWYCH (RODO) – REWOLUCJA OD 25 MAJA 2018 R.
Warszawa, 17 stycznia 2018 r.

Celem szkolenia jest przekazanie podmiotom funkcjonującym w branży ochrony zdrowia wiedzy i umiejętności wymaganych do wdrożenia przepisów RODO w praktyce. W tym celu prowadzący szkolenie przedstawią najważniejsze nowości prawne, a także zaprezentują case study typowych przypadków związanych z ochroną zdrowia.

Szczegółowy PROGRAM szkolenia >>

Szkolenie „RODO W DZIAŁALNOŚCI DOSTAWCÓW USŁUG PŁATNICZYCH” w cyklu ROZPORZĄDZENIE O OCHRONIE DANYCH OSOBOWYCH (RODO) – REWOLUCJA OD 25 MAJA 2018 R.
Warszawa, 18 stycznia 2018 r.

Celem szkolenia jest przekazanie uczestnikom funkcjonującym zarówno po stronie dostawców usług płatniczy, jak i partnerów outsourcingowych wiedzy i umiejętności wymaganych do wdrożenia przepisów RODO w praktyce. W tym celu prowadzący przedstawi najważniejsze nowości prawne, a także zaprezentuje case study typowych przypadków związanych z działalnością dostawców usług płatniczych.

Szczegółowy PROGRAM szkolenia >>

Szkolenie „RODO W DZIAŁALNOŚCI UBEZPIECZENIOWEJ” w cyklu ROZPORZĄDZENIE O OCHRONIE DANYCH OSOBOWYCH (RODO) – REWOLUCJA OD 25 MAJA 2018 R.
Warszawa, 23 stycznia 2018 r.

Celem szkolenia jest jest przekazanie uczestnikom wiedzy i umiejętności wymaganych do stosowania przepisów RODO w praktyce. Prowadzący omówi wpływ zmian w prawie ochrony danych osobowych na działalność ubezpieczeniową oraz zaproponuje praktyczne podejście do problemów, z którymi mierzy się branża ubezpieczeniowa. Szkolenie jest przeznaczone dla administratorów bezpieczeństwa informacji, prawników, PMO oraz innych osób zaangażowanych w proces dostosowania zakładu ubezpieczeń do RODO

Szczegółowy PROGRAM szkolenia >>

Zapraszamy do skorzystania z 10% RABATu na udział w szkoleniu poprzez wypełnienie formularza zgłoszeniowego >>

Nowelizacja Kodeksu postępowania administracyjnego z 1.6.2017 r.

Nowelizacja Kodeksu postępowania administracyjnego, która weszła w życie 1 czerwca 2017 r. jest jedną z najistotniejszych i najobszerniejszych nowelizacji postępowania administracyjnego.

Proponujemy Państwu szkolenie, które umożliwi zapoznanie się z wprowadzonymi zmianami i przygotowanie do poprawnego stosowania znowelizowanych przepisów po 1.6.2017 r.

Uchwalona 7.4.2017 r. i ogłoszona w Dzienniku Ustaw z 12.5.2017 r., poz. 935, nowelizacja ma na celu wprowadzenie zmian w przepisach ustawy z 14.6.1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn.: Dz.U. z 2016 r. poz. 23 ze zm.) oraz ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn.: Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) zmierzających do usprawnienia procedur administracyjnych i sądowoadministracyjnych, co ma umożliwić przyspieszenie postępowań administracyjnych i sądowych przed sądami administracyjnymi oraz stworzyć warunki do usprawnienia relacji pomiędzy obywatelami a organami administracji. Zmiany powyższe mają podnieść efektywność działania administracji i sądów administracyjnych oraz ograniczyć uciążliwości administracyjne dla obywateli.

Nowelizacja, oprócz KPA i PrPSA, wprowadza zmiany, także w 12 innych ustawach, w tym m.in.:

w ustawie o samorządzie gminnym,
w ustawie o samorządzie powiatowym,
w ustawie o samorządzie województwa,
w ustawie o wojewodzie i administracji rządowej w województwie,
w ustawie z o samorządowych kolegiach odwoławczych,
w ustawie – Ordynacja podatkowa,
w ustawie o ochronie informacji niejawnych.

TERMIN: 6 lutego 2018
MIEJSCE: Golden Floor Tower – Chłodna 51 (Warsaw Trade Tower), ul. Chłodna 51, Warszawa
PROWADZĄCY: SWSA Tomasz Grossmann

Szczegóły, program i zapisy na stronie szkolenia >>

Kodeks karny. Komentarz

Od 1.6.2017 r. weszła w życie zmiana, która dotyczy zwiększenia bezpieczeństwa na drogach, a także zapewnienia możliwości skutecznego oraz rzeczywistego stosowania przez organy procesowe reakcji karnej w sprawach o wykroczenia poprzez wydłużenie terminów przedawnienia karalności tych czynów.
Komentarz wzbogacony o najnowsze orzeczenia Sądu Najwyższego, Sądów Apelacyjnych, Trybunału Konstytucyjnego oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka oraz znowelizowany stan prawny.
Publikacja to niezbędna pomoc dla praktyków prawa karnego, w tym organów wymiaru sprawiedliwości – sędziów, prokuratorów, referendarzy sądowych, obrońców oraz stron i innych uczestników postępowania karnego.

Fragment tekstu z komentarza:

Art. 1 [Warunki odpowiedzialności]

KOMENTOWANY PRZEPIS

§ 1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.
§ 2. Nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma.
§ 3. Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.

Uzasadnienie rządowego projektu KK: „Nowy Kodeks zajmuje stanowisko, że konieczne jest wyrażenie w Kodeksie karnym wprost uzależnienia odpowiedzialności karnej od winy. Przemawia za tym także potrzeba wzmocnienia funkcji gwarancyjnej prawa karnego. Kierując się wskazaniami współczesnej doktryny prawa karnego, Kodeks wyraźnie oddziela winę od podmiotowej strony czynu zabronionego (umyślności albo nieumyślności). Granice winy są precyzowane w przepisach rozdziału III (wyłączający winę stan wyższej konieczności – art. 26 § 2 KK, usprawiedliwiony błąd co do okoliczności wyłączającej bezprawność czynu albo winę – art. 29 KK lub co do bezprawności czynu – art. 30 KK, niepoczytalność – art. 31 § 1 KK). Nie wyłącza się jednak jeszcze innych sytuacji wyjątkowych, w których mimo popełnienia czynu zabronionego nie będzie można przypisać sprawcy winy. Kodeks wprowadza więc jednoznacznie zasadę odpowiedzialności tylko za czyn zawiniony. Nie przesądza jednak akceptacji określonej teorii winy, pozostawiając to doktrynie i orzecznictwu. Wprowadzenie przepisu wymagającego przypisania winy zmusi sądy do poświęcenia temu zagadnieniu w postępowaniu znacznie więcej uwagi, niż ma to miejsce dotychczas. Wina musi być samodzielnie ustalonym w postępowaniu karnym elementem przestępstwa” (Uzasadnienie, s. 118–119).

I. Zasada legalizmu

1. Treść zasady nullum crimen, nulla poena sine lege poenali anteriori. Przepis art. 1 § 1 KK zawiera określenie zasadniczych elementów struktury przestępstwa oraz wskazuje jedną z ustawowych podstaw odpowiedzialności karnej, stanowiącą naczelną zasadę prawa karnego materialnego – zasadę legalizmu. Mieści się ona w formule nullum crimen, nulla poena sine lege poenali anteriori, co oznacza, że nie ma przestępstwa bez ustawy, nie ma kary bez ustawy oraz ustawa nie działa wstecz. Zarówno przestępstwo, jak i kara muszą być określone przez ustawę i to ustawę wcześniejszą od daty popełnienia czynu zabronionego (czas popełnienia czynu zabronionego – zob. uwagi do art. 6). Wynika stąd wskazanie, że jedynym źródłem prawa karnego może być ustawa, co stawia poza nawias źródeł prawa karnego zarówno zwyczaj, jak i orzecznictwo sądowe oraz doktrynę. Nie może go tworzyć także prawo miejscowe (wyr. TK z 8.7.2003 r., P 10/02, OTK-A 2003, Nr 6, poz. 62).

Zasada ujęta w art. 1 KK obejmuje cztery reguły szczegółowe: zasadę nullum crimen, nulla poena sine legescripta – przez co należy rozumieć nakaz określoności przestępstwa (typizacja czynu zabronionego) i kary przez ustawę, czyli akt normatywny odpowiadający określonym wymogom ustalonym prawem (szerzej o zasadzie nullum crimen sine lege scripta zob. A. Grześkowiak, Zasada, s. 79–101); zasadę nullum crimen, nulla poena sine legestricta – zawierającą zakaz analogii i wykładni rozszerzającej na niekorzyść sprawcy czynu zabronionego; zasadę nullum crimen, nulla poena sine legecerta – z czego wynika zakaz tworzenia niedookreślonych i nieostrych typów przestępstw i nieokreślonych kar grożących za przestępstwo (szerzej o zasadzie nullum crimen sine lege certa zob. L. Gardocki, Zasada, s. 71–79), oraz nullum crimen, nulla poena sine legepraevia, zawierającą zakaz nadawania wstecznej mocy ustawie, jeżeli pogorszyłoby to sytuację prawną sprawcy.

Taką szczegółową ekspozycję treści zasady zawartej w art. 1 § 1 KK potwierdza orzecznictwo sądowe. „Z (…) zasady nullum crimen nulla poena sine lege poenali anteriori wywodzą się między innymi zasady nullum crimen sine lege certa (maksymalnej określoności czynów zabronionych, tak aby odróżnić czyny zabronione przez ustawę od niezabronionych) nullum crimen sine lege scripta (nakazującej, by prawo karne było prawem zawartym w ustawie) oraz nullum crimen sine lege stricta (zakazującej stosowania analogii i wykładni rozszerzającej na niekorzyść sprawcy)” (post. SN z 19.12.2007 r., V KK 101/07, KZS 2008, Nr 4, poz. 23).

2. Treść zasady nulla poena sine lege. Przepis art. 1 § 1 KK statuuje również zasadę nulla poena sine lege. Kara lub jakikolwiek inny środek penalny grożący za przestępstwo powinny być przewidziane ustawą. Ustawa, i tylko ona, może wskazywać rodzaj i granice grożącej kary i wiązać ją jednoznacznie z określonym typem rodzajowym przestępstwa. Zasada nulla poena sine lege nie podaje miejsca w ustawie, w którym określenie kary powinno nastąpić. Jednak zgodnie z zasadą określoności w przepisie zawierającym typizację zabronionego zachowania powinna się także znajdować norma określająca sankcję, a w jej ramach – kara grożąca za popełnienie przestępstwa. Środki karne, probacyjne i inne konsekwencje prawnokarne popełnienia czynu zabronionego mające zastosowanie do przypadków wskazanych w ustawie karnej mogą znaleźć ujęcie w Części ogólnej KK, niekoniecznie muszą być podane przy każdym typie rodzajowym przestępstwa.

Zobacz także:

Więcej o zmianach w prawie karnym znajdziesz w module Informacja publiczna, bezpieczeństwo publiczne >>

Świadczenia rodzinne. Procedury i zasady przyznawania prawa do świadczeń rodzinnych w praktyce

Świadczenia rodzinne są zagadnieniem priorytetowym dla instytucji publicznych odpowiedzialnych za politykę wspierania rodzin z dziećmi. Przepisy w tej materii ulegały częstym zmianom, m.in.: ustawą z 7.7.2017 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z systemami wsparcia rodziny (Dz.U. z 2017 r. poz. 1428), co spowodowało liczne trudności w ich interpretacji.
Poradnik omawia procedurę postępowania w sprawie ustalenia prawa do świadczeń rodzinnych, uwzględniając najczęściej występujące trudności z tym związane. Publikacja odpowiada na pytania dotyczące, m.in.: ustalenia wysokości dochodu na członka w rodzinie, odwołania wnioskodawcy do SKO, zmiany terminów przyjmowania i rozpatrywania wniosków.
Publikacja wzbogacona o aktualne wzory decyzji, liczne przykłady i praktyczne wskazówki, szczególnie pomocne dla osób zajmujących się procedurą przyznawania świadczeń rodzinnych w gminach.

Fragment tekstu z poradnika:

Ponowne zatrudnienie u tego samego pracodawcy

Ustawa z 7.7.2017 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z systemami wsparcia rodzin (Dz.U. z 2017 r. poz. 1428; dalej: ZmSysWspRodzU17) wprowadziła w zakresie utraty dochodu nową regulację odnosząca się do „pozorowanej utraty zatrudnienia” – pozorowanej, ponieważ chodzi o osobę, która traci wcześniejsze zatrudnienie u danego pracodawcy, ale w okresie do 3 miesięcy zatrudnia się u niego ponownie (często z niższym wynagrodzeniem).

Zgodnie z nowymi zasadami, jeżeli dochodzi do utraty zatrudnienia, a następnie podejmowane jest nowe zatrudnienie u tego samego pracodawcy w okresie przed upływem 3 miesięcy od utraty – dochód nie jest utracany. Zmiana ta wynika z nowego brzmienia art. 5 ust. 4c ustawy z 28.11.2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1952 ze zm.; dalej: ŚwRodzU), zgodnie z którym przepisów o utracie i uzyskaniu dochodu nie stosuje się do dochodu z tytułu zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej i dochodu z tytułu wyrejestrowania lub rozpoczęcia pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli członek rodziny, osoba ucząca się lub dziecko pozostające pod opieką opiekuna prawnego utracili dochód z tych tytułów i w okresie 3 miesięcy, licząc od dnia utraty dochodu, uzyskali dochód u tego samego pracodawcy lub zleceniodawcy, lub zamawiającego dzieło lub ponownie rozpoczęli pozarolniczą działalność gospodarczą.

Poniżej zaprezentowano kilka przykładów pokazujących zastosowanie nowej regulacji w praktyce.

Przykład

Skład rodziny:
1) Anna Nowak – wnioskodawczyni,
2) Jan Nowak – mąż, ojciec dzieci,
3) Artur Nowak – syn (16 lat, uczeń liceum),
4) Amelia Nowak – córka (7 lat, uczennica szkoły podstawowej),
5) Angelika Nowak – córka (3 lata, dziecko w domu, orzeczenie o niepełnosprawności, termin ważności orzeczenia – 30.9.2019 r.).

Dochód:
1) Anny Nowak – 41 500 zł (netto) za 2016 r. (zatrudnienie na umowę o pracę od 2003 r.),
2) Jana Nowaka – 51 500 zł (netto) za 2016 r. (zatrudnienie na umowę o pracę od 1.1.2014 r. do 30.6.2017 r. u pracodawcy XYZ Sp. z o.o., ponowne zatrudnienie na umowę o pracę od 1.8.2017 r. u pracodawcy XYZ Sp. z o.o. – ten sam pracodawca),
3) brak dochodów nieopodatkowanych małżeństwa.

Kryterium dochodowe: 5 × 764 zł = 3820 zł.

Jan Nowak 1.8.2017 r. podjął ponownie zatrudnienie na umowę o pracę u tego samego pracodawcy, tzn. XYZ Sp. z o.o. W związku z tym, że od dnia utraty zatrudnienia nie upłynęły 3 miesiące, nie ma zastosowania przepis dotyczący utraty dochodu.

Uwzględniając więc dochody państwa Nowaków z 2016 r., organ stwierdził, że kryterium dochodowe zostało przekroczone. Nie jest zatem możliwe ustalenie prawa do zasiłku rodzinnego wraz z dodatkami na 3 dzieci. Organ wydał więc decyzję odmowną.

Przykład

Skład rodziny:
1) Anna Nowak – wnioskodawczyni,
2) Jan Nowak – mąż, ojciec dzieci,
3) Artur Nowak – syn (16 lat, uczeń liceum),
4) Amelia Nowak – córka (7 lat, uczennica szkoły podstawowej),
5) Angelika Nowak – córka (3 lata, dziecko w domu, orzeczenie o niepełnosprawności, termin ważności orzeczenia – 30.11.2018 r.).

Dochód:
1) Anny Nowak – 24 500 zł (netto) za 2016 r. (zatrudnienie na umowę o pracę od 2003 r.),
2) Jana Nowaka – 21 500 zł (netto) za 2016 r. (zatrudnienie na umowę o pracę od 1.8.2016 r. do 30.4.2017 r. u pracodawcy XYZ Sp. z o.o., ponowne zatrudnienie na umowę o pracę od 1.6.2017 r. u pracodawcy XYZ Sp. z o.o. – ten sam pracodawca),
3) brak dochodów nieopodatkowanych małżeństwa.

Kryterium dochodowe: 5 × 764 zł = 3820 zł.

Anna Nowak 21.8.2017 r. złożyła wniosek o ustalenie prawa do zasiłku rodzinnego oraz dodatków do niego na 3 dzieci. W związku z tym, że członkiem rodziny jest dziecko niepełnosprawne, świadczenia rodzinne przysługują, jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę nie przekracza kwoty 764 zł (art. 5 ust. 2 ŚwRodzU w związku z art. 32 ust. 1 pkt 2 ZmSysWspRodzU17). W przypadku tej rodziny brany będzie pod uwagę dochód Anny Nowak z 2016 r. w wysokości 24 500 zł (netto) oraz dochód męża w wysokości 21 500 zł (netto). Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 4c ŚwRodzU nie mają tutaj zastosowania przepisy o utracie dochodu. Jan Nowak był zatrudniony na umowę o pracę u pracodawcy XYZ Sp. z o.o. od 1.8.2016 r. do 30.4.2017 r., przedłożone zostało świadectwo pracy potwierdzające zakończenie umowy o pracę. Jan Nowak 1.6.2017 r. podjął jednak ponownie zatrudnienie na umowę o pracę u tego samego pracodawcy, tzn. XYZ Sp. z o.o. W związku z tym, że od dnia utraty zatrudnienia nie upłynęły 3 miesiące, nie ma zastosowania przepis dotyczący utraty dochodu. Rozpatrując wniosek, organ przyjmuje więc, zgodnie z art. 5 ust. 4a ŚwRodzU, dochód Jana Nowaka z 2016 r. („roku bazowego”) jako uzyskany w roku kalendarzowym poprzedzającym okres zasiłkowy. Osiągnięty w tym roku dochód dzieli się przez liczbę miesięcy, w których dochód ten był uzyskiwany (w tym przypadku 5 miesięcy).

Uwzględniając dochody państwa Nowaków z 2016 r., organ stwierdził, że kryterium dochodowe zostało przekroczone. Nie jest zatem możliwe ustalenie prawa do zasiłku rodzinnego wraz z dodatkami na 3 dzieci. Organ wydał więc decyzję odmowną.

Przykład

Skład rodziny:
1) Anna Nowak – wnioskodawczyni,
2) Jan Nowak – mąż, ojciec dzieci,
3) Artur Nowak – syn (16 lat, uczeń liceum),
4) Amelia Nowak – córka (7 lat, uczennica szkoły podstawowej),5) Angelika Nowak – córka (3 lata, dziecko w domu, orzeczenie o niepełnosprawności, termin ważności orzeczenia – 30.11.2018 r.).

Dochód:
1) Anny Nowak – 24 500 zł (netto) za 2016 r. (zatrudnienie na umowę o pracę od 2003 r.),
2) Jana Nowaka – 51 500 zł (netto) za 2016 r. (zatrudnienie na umowę o pracę od 1.1.2014 r. do 30.1.2017 r. u pracodawcy XYZ Sp. z o.o., ponowne zatrudnienie na umowę o pracę od 1.6.2017 r. u pracodawcy XYZ Sp. z o.o. – ten sam pracodawca), dochód uzyskany za lipiec 2017 r. 1500 zł netto,3) brak dochodów nieopodatkowanych małżeństwa.

Kryterium dochodowe: 5 × 764 zł = 3820 zł.

Anna Nowak 21.8.2017 r. złożyła wniosek o ustalenie prawa do zasiłku rodzinnego oraz dodatków do niego na 3 dzieci. W związku z tym, że członkiem rodziny jest dziecko niepełnosprawne, świadczenia rodzinne przysługują, jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę nie przekracza kwoty 764 zł (art. 5 ust. 2 ŚwRodzU w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 2 ZmSysWspRodzU17). W przypadku tej rodziny będzie brany pod uwagę dochód Anny Nowak z 2016 r. w wysokości 24 500 zł netto oraz uzyskany „dochód” Jana Nowaka. Jan Nowak był bowiem zatrudniony na umowę o pracę u pracodawcy XYZ Sp. z o.o. od 1.1.2014 r. do 30.1.2017 r., przedłożone zostało świadectwo pracy potwierdzające zakończenie umowy o pracę. Następnie 1.6.2017 r. Jan Nowak podjął ponownie zatrudnienie na umowę o pracę u tego samego pracodawcy, tzn. XYZ Sp. z o.o. W związku z tym, że od dnia utraty zatrudnienia upłynęły 3 miesiące, zastosowanie mają przepisy dotyczące utraty dochodu (art. 5 ust. 4 ŚwRodzU) oraz uzyskania dochodu (art. 5 ust. 4b ŚwRodzU). Rozpatrując wniosek, zgodnie z art. 5 ust. 4 ŚwRodzU, organ „utracił” więc dochód Jana Nowaka z 2016 r. („roku bazowego”). Jednocześnie w związku z zatrudnieniem od 1.6.2017 r. przyjął dochód uzyskany z lipca 2017 r. (dochód za miesiąc następujący po miesiącu, w którym nastąpiło uzyskanie dochodu) w wysokości 1500 zł (netto) jako dochód uzyskany po roku kalendarzowym poprzedzającym okres zasiłkowy.

Uwzględniając dochody Anny Nowak z 2016 r. oraz dochód uzyskany Jana Nowaka organ stwierdził, że kryterium dochodowe nie zostało przekroczone i przyznał prawo do zasiłku rodzinnego na okres od 1.11.2017 r. do 31.10.2018 r. na 3 dzieci.

Ustawodawca wprowadził również regulację odnoszącą się do kwestii weryfikacji utraty dochodu. Na etapie składania wniosku nie zawsze jest możliwe ustalenie, czy utrata zatrudnienia (dochodu) jest rzeczywista i zgodna z art. 5 ust. 4 ŚwRodzU. Jeżeli bowiem utrata nastąpiła tuż przed złożeniem wniosku o ustalenie prawa do świadczenia rodzinnego lub tuż przed jego rozpatrzeniem, konieczne jest zweryfikowanie, czy w okresie 3 miesięcy od chwili utraty zatrudnienia nie nastąpiło ponowne zatrudnienie u tego samego pracodawcy. W tym celu organ dokonuje weryfikacji, sprawdzając aktualny stan zatrudnienia członka rodziny.

Czynności weryfikacyjne organ podejmuje na podstawie art. 24 ust. 6a ŚwRodzU w zw. z art. 25 ust. 1 ŚwRodzU. Zgodnie z treścią art. 24 ust. 6a ŚwRodzU w przypadku przyznania świadczeń rodzinnych po uwzględnieniu utraty dochodu z tytułu zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej lub dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, po upływie 3 miesięcy, licząc od dnia utraty dochodu, ustalone prawo do świadczeń rodzinnych weryfikuje się z uwzględnieniem art. 5 ust. 4c ŚwRodzU. Przepisy art. 25 ust. 1 ŚwRodzU (obowiązek powiadomienia o okolicznościach mających wpływ na prawo do świadczeń rodzinnych) mają zastosowanie.

Jeżeli w okresie do 3 miesięcy od dnia utraty zatrudnienia zostało ono podjęte ponownie u tego samego pracodawcy, konieczne jest przeprowadzenie postępowania administracyjnego w zakresie zasadności pobierania świadczeń rodzinnych. Takie postępowanie może doprowadzić m.in. do:
1) uchylenia prawa do świadczeń rodzinnych,
2) ustalenia, że świadczenia były nienależnie pobrane,
3) ustalenia, że mimo braku utraty dochodu świadczenia rodzinne się należą.

Zobacz także:

Więcej o świadczeniach rodzinnych znajdziesz w module Pomoc społeczna >>

Rozporządzenie UE w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i swobodnym przepływem takich danych

Od 25.5.2018 r. zacznie obowiązywać rozporządzenie PE i Rady UE w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i swobodnym przepływem takich danych oraz najistotniejszych problemów związanych z ochroną danych osobowych.
Komentarz ma na celu przedstawienie i wyjaśnienie założeń unijnego rozporządzenia, m.in.: obowiązków administratora danych osobowych, obowiązku zgłaszania naruszeń ochrony danych osobowych, wdrożenia odpowiednich środków technicznych i organizacyjnych.
Komentarz zainteresuje osoby zobowiązane do stosowania przepisów o ochronie danych osobowych, m.in.: urzędników, inspektorów ochrony danych, specjalistów ds. ochrony danych osobowych, specjalistów ds. bezpieczeństwa teleinformatycznego, osoby zajmujące się udostępnianiem informacji publicznej.

Fragment tekstu z komentarza:

Art. 24 Obowiązki administratora

KOMENTOWANY PRZEPIS

1. Uwzględniając charakter, zakres, kontekst i cele przetwarzania oraz ryzyko naruszenia praw lub wolności osób fizycznych o różnym prawdopodobieństwie i wadze zagrożenia, administrator wdraża odpowiednie środki techniczne i organizacyjne, aby przetwarzanie odbywało się zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i aby móc to wykazać. Środki te są w razie potrzeby poddawane przeglądom i uaktualniane.
2. Jeżeli jest to proporcjonalne w stosunku do czynności przetwarzania, środki, o których mowa w ust. 1, obejmują wdrożenie przez administratora odpowiednich polityk ochrony danych.
3. Stosowanie zatwierdzonych kodeksów postępowania, o których mowa wart. 40, lub zatwierdzonego mechanizmu certyfikacji, o którym mowa wart. 42, może być wykorzystane jako element dla stwierdzenia przestrzegania przez administratora ciążących na nim obowiązków.

1. Wdrożenie środków technicznych i organizacyjnych. Ogólne rozporządzenie o ochronie danych w art. 24 ust. 1 nakłada na administratora obowiązek wdrożenia odpowiednich środków technicznych i organizacyjnych, aby przetwarzanie odbywało się zgodnie z przepisami RODO. Co więcej, administrator ma obowiązek wykazania, że wdrożył odpowiednie środki. Środki powinny zostać wdrożone z uwzględnieniem:
1) charakteru, zakresu, kontekstu i celów przetwarzania,
2) ryzyka naruszenia praw lub wolności osób fizycznych o różnym prawdopodobieństwie i wadze (powadze) zagrożenia.

Powyższe elementy powinny być więc przedmiotem analizy ze strony administratora przed podjęciem decyzji co do wdrożenia odpowiednich środków technicznych i organizacyjnych. Zgodnie z motywem (76) preambuły do RODO, prawdopodobieństwo i powagę ryzyka naruszenia praw lub wolności osoby, której dane dotyczą, należy określić poprzez odniesienie się do charakteru, zakresu, kontekstu i celów przetwarzania danych. Rezultatem zaś zastosowania ww. środków powinno być osiągnięcie stanu zgodności działań administratora z przepisami RODO – pośrednio więc też, choć nie wyłącznie, ich odpowiednie zabezpieczenie ze względu na poziom ryzyka (art. 32 ust. 1 RODO). Odmiennie niż w przypadku przepisów OchrDanychU, RODO nie zawiera minimalnych wymagań w zakresie zastosowania środków zabezpieczenia danych, których spełnienie automatycznie powodowałoby uznanie, że działania administratora są zgodne z obowiązującymi przepisami w tym zakresie. Rozporządzenie MSWiA z 29.4.2004 r. w sprawie dokumentacji przetwarzania danych osobowych oraz warunków technicznych i organizacyjnych, jakim powinny odpowiadać urządzenia i systemy informatyczne służące do przetwarzania danych osobowych (Dz.U. Nr 100, poz. 1024) przestanie obowiązywać, a utrzymywanie po wejściu w życie wskazanych w nim środków zabezpieczenia danych (nawet na poziomie wysokim) może zostać uznane za niezgodne z przepisami RODO – jako nieodpowiadające prawdopodobieństwu lub poziomowi ryzyka dla prywatności (pojęcia stosowanego czasami zamiennie w tym kontekście z terminem „praw lub wolności osób fizycznych”).

Artykuł 24 ust. 1 RODO stanowi jeden z wielu przypadków emanacji w przepisach RODO zasady tzw. risk-based approach, tj. podejścia opartego na ryzyku, która stała się ogólną koncepcją stojącą u podstaw norm RODO (inne przypadki to np. art. 27 ust. 2 lit. a, art. 30 ust. 5, art. 32 ust. 1, art. 35 ust. 1 RODO). W toku prac nad RODO za niezbędne uznano bowiem wprowadzenie rozwiązania, które – w odróżnieniu od panującej uprzednio na gruncie dyrektywy 95/46/WE i jej krajowych implementacji koncepcji określania wymagań minimalnych – zapewniłoby dynamiczny charakter środków zabezpieczenia stosowanych przez administratora.

Jak podkreśla się w literaturze (M. Krzysztofek, Ochrona, s. 212), w praktyce metoda ta polega na stosowaniu środków adekwatnych do zlokalizowanych zagrożeń, nie zaś standardowych rozwiązań wdrażanych bez analizy konkretnych procesów przetwarzania. Zastosowanie tej zasady ma też ten skutek, że RODO nie wprowadza żadnych standardowych rozwiązań, w tym ustandaryzowanej dokumentacji dotyczącej przetwarzania danych osobowych z nielicznymi wyjątkami, tj. rejestru czynności przetwarzania (art. 30 RODO) oraz dokumentacji naruszeń (art. 33 ust. 5 RODO).

Zgodnie z motywem (74) preambuły do RODO, administrator powinien mieć obowiązek wdrożenia odpowiednich i skutecznych środków oraz powinien być w stanie wykazać, że czynności przetwarzania są zgodne z RODO oraz że są skuteczne. Środki te powinny uwzględniać charakter, zakres, kontekst i cele przetwarzania oraz ryzyko naruszenia praw i wolności osób fizycznych.

Jak wskazała Grupa Robocza Art. 29 w dokumencie 14/EN WP 218 (Oświadczenie dotyczące roli podejścia opartego na ryzyku w świetle ram prawnych ochrony danych (ang. Statement on the role of a risk-based approach in data protection legal frameworks, s. 4)), przyjętym 30.5.2014 r., „podejście oparte na ryzyku jest pojęciem szerszym od „podejścia opartego na szkodzie”, które koncentruje się wyłącznie na zaistniałej szkodzie, i powinno uwzględniać każdy rodzaj potencjalnego jak również zaistniałego niepożądanego skutku, ocenianego w oparciu o bardzo szeroką skalę począwszy od wpływu na konkretną osobę, której dotyczy kwestionowane przetwarzanie, aż po wpływa ogólnospołeczny (np. utrata zaufania społecznego)” – tłum. własne.

2. Pojęcie ryzyka. W RODO brak jest definicji pojęcia „ryzyko”. Francuski urząd ochrony danych osobowych (Commission Nationale de l’Informatique et des Libertés – CNIL) opisuje ryzyko dla prywatności jako pewien hipotetyczny scenariusz, który:
1) opisuje, w jaki sposób źródła ryzyka (np. pracownik przekupiony przez konkurencję),
2) mogłyby wykorzystać podatności (wrażliwości) w zasobach danych osobowych (np. system zarządzania danymi, który pozwala na manipulację danymi),
3) w kontekście zagrożeń (np. naruszenie w postaci wysyłki e-maili),
4) i dopuścić do zaistnienia zdarzeń niepożądanych (np. nielegalny dostęp do danych),
5) w związku z danymi osobowymi (np. danymi klientów),
6) tym samym, wpływając na prywatność osób, których dane dotyczą (niechciane nagabywanie, poczucie naruszenia prywatności itd.).

Zobacz także:

Więcej o ochronie danych osobowych znajdziesz w module Informacja publiczna, bezpieczeństwo publiczne >>

Gospodarka nieruchomościami w gminie. Kluczowe problemy prawne

Pozycja zwraca uwagę na kwestie obejmujące gospodarkę mieszkaniową, sprzedaż nieruchomości, a także czynności podejmowane przez JST w postępowaniach administracyjnych dotyczących nieruchomości, które objęte są głównie zakresem znowelizowanej we wrześniu 2017 r. ustawy z 21.8.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2147 ze zm.).
Publikacja odpowiada praktycznie na pytania dotyczące gospodarki nieruchomościami w gminie, m.in.: jak prawidłowo powinny wyglądać uchwały rady gminy dotyczące różnych aspektów zbywania gminnych nieruchomości, oraz jaka jest rola organów gminy w kluczowych postępowaniach administracyjnych dotyczących nieruchomości.
Poradnik wzbogacony został we wzory uchwał wraz z objaśnieniami, które w znacznym stopniu ułatwią pracę osobom odpowiedzialnym w JST za gospodarkę nieruchomościami.

Fragment tekstu z poradnika:

4. Uchwały w sprawie studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego a realizacja celów gospodarki nieruchomościami

Bardzo ważnym, często wręcz kluczowym elementem wywierającym wpływ na gospodarkę nieruchomościami w gminie są gminne akty planowania przestrzennego. To treść wskazanych aktów, zwłaszcza studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz MPZP dyktują realne uwarunkowania gospodarki nieruchomościami. Ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w wielu miejscach do siebie nawiązują. Realne związki między gospodarką nieruchomościami a planowaniem przestrzennym zależą jednak od szczegółowych koncepcji i działań występujących w poszczególnych gminach.

Szczegółowy zakres MPZP został omówiony w osobnej publikacji. W tym miejscu warto jednak wskazać – zwłaszcza z perspektywy gospodarki nieruchomościami – na najczęściej występujące problemy i błędy, które mogą wystąpić w poszczególnych uchwałach.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 PlanZagospU ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zobacz także:

Więcej o zbywaniu nieruchomości przez JST znajdziesz w module Gospodarka nieruchomościami >>

Zaloguj się do Legalis Administracja

Wypróbuj Legalis Administracja przez 7 dni

Zaloguj się do Legalis Administracja