Prawo dostępu do dóbr publicznych

• Zamiarem autora było wykazanie instytucji prawa dostępu do dóbr publicznych, która gwarantuje administrowanym czerpanie korzyści z przedmiotów przeznaczonych do używania na zewnątrz struktur administracyjnych, tj. dóbr w użyciu zewnętrznym.
• Na podstawie analizy obowiązującego ustawodawstwa omówiono powszechny dostęp do dóbr publicznych, korzystanie szczególne, korzystanie zakładowe oraz korzystanie z infrastruktury przedsiębiorstw sieciowych.
• Wyodrębnione modele dostępu zostały zdefiniowane poprzez rodzaje źródeł uprawnień przewidujących używanie dóbr publicznych, tj. przepis ustawy lub indywidualna zgoda organu na dostęp, a także przez szczegółowe warunki czerpania korzyści z tych składników dobra wspólnego.

Fragment:

Prawo dostępu do dóbr publicznych 2017, wyd. 1

Rozdział IV. Prawo dostępu
§ 1. Wprowadzenie

Szerokie granice dóbr pozostających we władaniu państwa pozwoliły wyróżnić kategorię, dla której rację bytu stanowi przeznaczenie do używania poza obszarem wewnętrznej aktywności jednostek administracji publicznej. Dostrzeżony kierunek przeznaczenia dóbr pozwala mówić o nich jak o przedmiotach w użyciu zewnętrznym względem aparatu administracji publicznej. Dobra, o jakich mowa pozostają publicznie dostępne, a więc w użytku nieograniczonym pod względem uprawnionego podmiotu.

Zasadniczym wyróżnikiem dóbr publicznych udostępnianych społeczeństwu uznano prawo do ich używania przysługujące podmiotom zewnętrznym wobec ich dysponenta, czyli wobec administracji. Pozostałe kategorie majątku administracyjnego, a więc majątek w wyłącznym użyciu administracji oraz majątek skarbowy, nie są obciążone tak rozumianym prawem dostępu, a to zapewnia organom wyłączność korzystania. Prawo dostępu do dóbr publicznych pozwala zauważyć odmienny charakter własności publicznej i prywatnej przewidując, iż korzystanie z dóbr przysługuje nie tylko właścicielowi, ale przede wszystkim adresatom działań administracji. Mówiąc inaczej, dobra publiczne mają wprost przynosić korzyści administrowanym, choć nie stanowią przedmiotu ich praw rzeczowych. Własność tej kategorii dóbr ma znaczenie osłabioną stronę negatywną, bowiem ich właściciel nie tylko nie może uniemożliwiać osobom trzecim dostęp do nich, lecz ma obowiązek dostęp ten zagwarantować.

Istnienie w systemie prawa administracyjnego szeregu powiązanych z sobą rozwiązań dopuszczających podmioty zewnętrzne do korzystania z dóbr publicznych, świadczy o ukształtowaniu przez ustawodawcę instytucji mającej regulować dostęp oraz używanie przedmiotów znajdujących się w pieczy administracji publicznej. Funkcją tej instytucji jest tworzenie warunków zrównoważonego rozwoju państwa poprzez umożliwienie zaspokajania potrzeb natury publicznej. Chodzi tu o zapewnienie drogą użycia rzeczy publicznych społecznych korzyści, których obowiązek tworzenia wynika dla organów władzy z idei dobra wspólnego. Rozwiązania prawne statuujące prawo używania dóbr publicznych nie są właściwe wyłącznie dla polskiego ustawodawstwa, co pozwala mówić o ich internacjonalizacji. Przepisy sterujące korzystaniem ze składników mienia znajdującego się w zarządzie administracji publicznej składają się w całość, którą z racji związanych z tymi przepisami uprawnień, można tytułować administracyjnym prawem dostępu do dóbr publicznych.

Zobacz także:

• Informacja przetworzona – wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego
• Analiza szczególnej istotności dla interesu publicznego jako przesłanki warunkującej przetworzenie informacji publicznej
• „Informacja publiczna” oraz „informacja sektora publicznego” – różnice między pojęciami wyznaczającymi zakres stosowania ustaw informacyjnych
• Procedura ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego

Więcej w module Ustrój i organizacja >>

„Dokument wewnętrzny” jako ograniczenie konstytucyjnego prawa do informacji. Rozstrzyganie kolizji w teorii i praktyce prawa

• Książka jest przydatnym źródłem wiedzy dla praktyków i teoretyków prawa zajmujących się jawnością życia publicznego lub ochroną informacji: sędziów, adwokatów, radców prawnych, legislatorów, urzędników państwowych i samorządowych.
• Pierwszy rozdział zakłada refleksję nad istotą prawa do informacji, czyli wskazanie jego minimalnej treści, co do której ukształtowała się powszechna aprobata w państwach demokratycznych.
• Drugi rozdział ma dość specyficzną budowę, ponieważ łączy zagadnienia historyczne (szczegółowy opis wydarzeń prowadzących do konceptualizacji dokumentu wewnętrznego przez sądy) oraz ich ocenę na płaszczyźnie analitycznej i normatywnej.
• Trzeci rozdział jest konsekwencją ustaleń dokonanych w rozdziale II. Skoro pojęcie dokumentu wewnętrznego jest faktem o luźnych związkach z obowiązującym porządkiem prawnym, to należy zastanowić się, czy w sprawach rozstrzyganych przed sądami administracyjnymi można odnaleźć takie alternatywne rozwiązania, które zmniejszają deficyty tej koncepcji przy jednoczesnym zachowaniu (chociażby ograniczonego) dostępu do informacji.

Fragment:

„Dokument wewnętrzny” jako ograniczenie konstytucyjnego prawa do informacji. Rozstrzyganie kolizji w teorii i praktyce prawa 2017, wyd. 1

Rozdział III. Przykłady ograniczania dostępu do tzw. dokumentów wewnętrznych
§ 1. Dokument wewnętrzny w znaczeniu wąskim i szerokim

Dotychczasowe rozważania pozwalają mi ponad wszelką wątpliwość stwierdzić, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym występuje dwojakie rozumienie dokumentu wewnętrznego.

Pierwsze nawiązuje bezpośrednio do kontrowersyjnego fragmentu uzasadnienia wyroku TK w sprawie P 25/12, Legalis, w którym Trybunał zauważył, że w ocenie orzecznictwa sądowoadministracyjnego nie stanowią informacji publicznej „informacje o charakterze roboczym (zapiski, notatki), które zostały utrwalone w formie tradycyjnej lub elektronicznej i stanowią pewien proces myślowy, proces rozważań, etap wypracowywania finalnej koncepcji, przyjęcia ostatecznego stanowiska przez pojedynczego pracownika lub zespół. W ich przypadku można bowiem mówić o pewnym stadium na drodze do wytworzenia informacji publicznej”. Trybunał przytoczył następujące cechy tych informacji:
1) są to informacje „służące wprawdzie realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nieprzesądzające o kierunkach działania organu”;
2) „Dokumenty takie służą wymianie informacji, zgromadzeniu niezbędnych materiałów, uzgadnianiu poglądów i stanowisk”;
3) „Nie są jednak wyrazem stanowiska organu, wobec czego nie stanowią informacji publicznej”.

Nie powinniśmy mieć wątpliwości, że ten opis padł w kontekście bliżej niesprecyzowanych procesów decyzyjnych, ale już niekoniecznie całej maści innych informacji o działalności władz publicznych, do której NSA i WSA aplikują obecnie pojęcie dokumentu wewnętrznego. Dla czytelności wywodów i zaznaczenia ich genezy nazwijmy ten opis informacji o działalności władz publicznych „dokumentem wewnętrznym w wąskim znaczeniu”.

Drugie rozumienie dokumentu wewnętrznego (konsekwentnie rozszerzane w praktyce sądowoadministracyjnej) jest znaczenie szersze i niekiedy wzbudza wątpliwości samego NSA, który zaczął nawet posługiwać się pojęciem dokumentu wewnętrznego w znaczeniu wąskim (tożsamy z cytowanym uprzednio „trybunalskim” opisem dokumentów wewnętrznych) oraz szerokim (odnoszącym się do informacji wytworzonych lub zgromadzonych w procesie decyzyjnym, ale i nie tylko; zob. dalsze uwagi).

I tak oto w wyr. z 21.7.2015 r. (I OSK 1607/14, Legalis – sprawa dotycząca dostępu do opinii radcy prawnego sporządzonej dla burmistrza dzielnicy) NSA słusznie spostrzegł, że w praktyce orzeczniczej dąży się do konwertowania wypowiedzi Trybunału w sprawie P 25/12, Legalis do odmiennych stanów faktycznych i tym samym obniża się próg użycia „dokumentu wewnętrznego” w celu odmowy dostępu do informacji: „Odnosząc się do tego argumentu należy, co do zasady, przyznać rację Sądowi I instancji, że dokumenty wewnętrzne nie stanowią informacji publicznej. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego przyjęto bowiem, że dokumenty wewnętrzne podlegają wyłączeniu z szerokiego zakresu przedmiotowego informacji publicznej. Trybunał Konstytucyjny wskazał jednak wąskie określenie takich dokumentów [podkr. M.B.] (…)”. W dalszej części uzasadnienia NSA – kierując się najprawdopodobniej zasadą exceptiones non sunt extendendae – nazwał dokument wewnętrzny wyjątkiem, który wymaga szczegółowego uzasadnienia w toku instancji administracyjnej i sądowoadministracyjnej.

Przywołane stanowisko należy niestety do mniejszości, ustępując tzw. szerokiemu rozumieniu dokumentu wewnętrznego. Polega ono na powieleniu wątków dotyczących procesu decyzyjnego z uzasadnienia trybunalskiego orzeczenia oraz wzbogacenia opisu dokumentów wewnętrznych o nowe cechy i funkcje. Szerzej opisywane dokumenty wewnętrzne:
1) mogą być utrwalone w „dowolnej formie”;
2) zostały „wytworzone tylko na potrzeby podmiotu, który je wytworzył”;……

Zobacz także:

• Wysokość nagród w ministerstwie jako informacja publiczna
• Obowiązek informacyjny związany z zatrudnianiem personelu
• Informacje w BIP – a rejestr zbiorów danych

Więcej w module Informacja publiczna, bezpieczeństwo publiczne >>

Fundusz sołecki – przepisy prawne i zasady wdrożenia

Książka stanowi kompleksowe opracowanie zawierające w jednym miejscu uwarunkowania prawne powoływania oraz funkcjonowania jednostek pomocniczych (sołectw) w gminie jak również formy praktycznego zastosowania funduszu sołeckiego jako narzędzia aktywizacji mieszkańców.

Niniejsza publikacja to praktyczny poradnik przedstawiający:
1) sposób powoływania jednostek pomocniczych, ich organizacji i funkcjonowania
2) uwarunkowania prawne funkcjonowania funduszu sołeckiego
3) powoływanie funduszu sołeckiego
4) wysokość funduszu sołeckiego i dofinansowania z budżetu państwa
5) zakres realizowanych projektów
6) wzory dokumentów i sprawozdawczości
7) aktualne orzecznictwo sądowo administracyjne
8) wytyczne RIO w zakresie wykorzystania i zmian w przeznaczeniu funduszu soleckiego.

Publikacja prezentuje opis czynności które musi podjąć administracja lokalna oraz członkowie jednostek pomocniczych w zakresie powołania i funkcjonowania funduszu sołeckiego. Ważnym elementem książki są opisane nieprawidłowości związane z przeznaczeniem środków funduszu np. na sfinansowania remontu i zakupu wyposażenia do świetlicy wiejskiej czy wspólnego wykorzystanie środków z funduszu przez kilka sołectw na jedne cel.

Fragment tekstu z poradnika:

1. Tryb wyrażania zgody na wyodrębnienie funduszu sołeckiego w gminie

Artykuł 1 FundSołU określa przedmiot tego aktu prawnego jako zasady tworzenia funduszu sołeckiego oraz zasady zwrotu części wydatków wykonanych w ramach funduszu. Natomiast art. 2 ust. 1 FundSołU jest kluczowym przepisem dla funkcjonowania instrumentu finansowego, jakim jest fundusz sołecki. Określa on bowiem uprawnienie rady gminy do podjęcia decyzji o wyodrębnieniu w budżecie gminy środków stanowiących fundusz poprzez podjęcie uchwały, w której rada gminy wyraża zgodę bądź nie wyraża zgody na wyodrębnienie funduszu. Taka konstrukcja przepisu obliguje radę gminy do podjęcia określonego zachowania. To organ uchwałodawczy zatem decyduje o tym, czy w gminie fundusz sołecki będzie funkcjonował, czy też nie, przy czym uchwała ta musi zostać podjęta do 31 marca roku poprzedzającego rok budżetowy, którego dotyczy, a przekroczenie terminu wskazanego w FundSołU sankcjonowane jest nieważnością uchwały. Każda przyjęta oraz zmieniona uchwała podjęta po 31 marca będzie uchwałą wadliwą i zostanie wyeliminowana z obrotu prawnego (por. uchw. RIO w Katowicach z 22.5.2014 r. nr 210/XII/2014, niepubl.).

Zobacz także:

• Środki z funduszu sołeckiego, a remont chodnika przy drodze powiatowej
• Sołectwo w mieście?
• Przeznaczenie środków z funduszu sołeckiego na przedsięwzięcia poza sołectwem
• Zakup biletów do teatru z funduszu sołeckiego

Więcej o funduszu sołeckim znajdziesz w module Finanse publiczne, księgowość i podatki >>

Szkolenia i warsztaty w tematyce ochrony danych osobowych

Zapraszamy do wzięcia udziału w szkoleniach i warsztatach w tematyce ochrony danych osobowych organizowanych przez Centrum Promocji Informatyki.

Szkolenie „DOKUMENTACJA Z ZAKRESU OCHRONY DANYCH OSOBOWYCH NA GRUNCIE RODO”
Warszawa, 7 marca 2018 r.

Z jednej strony RODO oszczędnie wskazuje, jakie dokumenty ma posiadać administrator danych czy podmiot przetwarzający, ale jednocześnie obliguje do wykazania, a więc udokumentowania stosowania się do jego postanowień. Szkolenie ma na celu wskazanie listy dokumentów, których istnienie, skonstruowanie, analizę, zmiany, wdrożenie, administrator danych lub podmiot przetwarzający powinien przewidzieć na gruncie RODO w celu wykazania i udokumentowania, że przetwarza dane osobowe zgodnie z prawem.

Strona wydarzenia w tym PROGRAM oraz formularz zgłoszeniowy z 10% rabatem >>

XXIV Forum ADO/ABI „ROZPORZĄDZENIE O OCHRONIE DANYCH OSOBOWYCH (RODO) – REWOLUCJA OD 25 MAJA 2018 R.”
Warszawa, 8 marca 2018 r.

Wiosna 2018 r. upływa pod znakiem RODO – wdrażania RODO w organizacjach i podnoszenia kompetencji osób, które będą stosować RODO w praktyce po 25 maja br. Wiosenna edycja Forum ADO/ABI, najdłużej nieprzerwanie organizowanej cyklicznej imprezy tego typu, została więc podzielona na dwie odsłony – zapraszamy do wzięcia udziału w pierwszej z nich.

Tematyka Forum w pierwszej kolejności dotyczy dostosowania organizacji do przepisów RODO – prezentacja dr Marleny Sakowskiej dotyczyć będzie listy kontrolnej wdrożenia RODO, czyli najważniejszych zagadnień, które każda organizacja powinna uwzględnić przed 25 maja. Jednocześnie RODO to nie tylko samo rozporządzenie – to także rekomendacje, stanowiska i wytyczne pochodzące od wielu niezależnych podmiotów. Tą tematykę uporządkuje dr Paweł Litwiński. RODO to wreszcie także przepis sektorowe, często zależnie również od krajowego wdrożenia RODO – to zagadnienie w odniesieniu do przetwarzania danych pracowniczych omówią r.pr. Patrycja Kozik i dr Mirosław Gumularz. RODO istotnie zmienia nie tylko nazwę, ale i rolę ABI – zadania Inspektora Ochrony Danych w organizacji omówi r.pr. Anna Matusiak-Wekiera. RODO wymaga także praktycznego zastosowania tzw. podejścia opartego na ryzyku i temu poświęcona będzie prezentacja Piotra Kawczyńskiego.

Strona wydarzenia w tym PROGRAM oraz formularz zgłoszeniowy z 10% rabatem >>

Szkolenie „NOWE EUROPEJSKIE PRAWO OCHRONY DANYCH OSOBOWYCH”
Warszawa, 20 marca 2018 r.

25 maja 2016 r. weszły w życie przepisy unijnego Rozporządzenia o ochronie danych osobowych (RODO), które zastąpi dotychczasową ustawę o ochronie danych osobowych. Pomimo tego, że nowe przepisy będą miały zastosowanie od 25 maja 2018 r., już teraz wiele procesów przetwarzania danych osobowych wymaga zmiany i dostosowania do nowych przepisów – jak choćby zgody na przetwarzanie danych, które od 25 maja 2016 r. musza być zbierane na nowych zasadach.
Celem szkolenia jest zaznajomienie uczestników z nowymi przepisami – pod kątem pranym, ale i organizacyjno-technicznym. Niewątpliwym atutem szkolenia będzie przedstawienie studium przypadku wdrożenia nowych zasad ochrony danych osobowych w działającej organizacji – pozwoli to uczestnikom na ocenę zakresu zmian, które muszą wprowadzić we własnych organizacjach.

Strona wydarzenia w tym PROGRAM oraz formularz zgłoszeniowy z 10% rabatem >>

RODO a działalność marketingowa
Warszawa, 21 marca 2018 r.

Nowoczesny marketing korzysta z całego zestawu narzędzi opartych o przetwarzanie danych osobowych, począwszy od gromadzenia danych, przez personalizację przekazu i profilowanie jego odbiorców, skończywszy na bezpośredniej komunikacji z klientami. Dotychczasowe regulacje odnosiły się oczywiście do tych zagadnień, jednak Ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych (RODO) wprowadza w tym zakresie nową jakość. RODO kreuje cały katalog nowych wymogów ciążących na podmiotach korzystających z danych w celach marketingowych. Stanowi jednak dobrą okazję do uporządkowania lub przemyślenia stosowanych praktyk, a nawet stwarza pewne dodatkowe, nieistniejące wcześniej możliwości w zakresie wykorzystania informacji o klientach.

Celem szkolenia jest jest przekazanie uczestnikom, a zwłaszcza osobom zajmującym się tworzeniem i realizacją nowoczesnych strategii promocyjnych i marketingowych, najważniejszych informacji, a także praktycznych umiejętności związanych ze stosowaniem RODO. Prowadzący zaprezentują zarówno najważniejsze nowe regulacje, w tym różnice w stosunku do aktualnie obowiązujących unormowań, ale i – w drodze case study – pomogą przygotować się uczestnikom do samodzielnej oceny projektów marketingowych w świetle nadchodzących zmian.

Strona wydarzenia w tym PROGRAM oraz formularz zgłoszeniowy z 10% rabatem >>

Szkolenie „RODO A BRANŻA FARMACEUTYCZNA” w cyklu ROZPORZĄDZENIE O OCHRONIE DANYCH OSOBOWYCH (RODO) – REWOLUCJA OD 25 MAJA 2018 R.
Warszawa, 22 marca 2018 r.

Cykl szkoleń Rozporządzenie o Ochronie Danych Osobowych (RODO) – rewolucja od 25 maja 2018 r., to seria unikatowych, branżowych szkoleń poświęconych nowemu europejskiemu prawu ochrony danych osobowych. Szkolenia prowadzone są przez najwybitniejszych specjalistów zajmujących się prawem ochrony danych osobowych, w formule: jeden dzień – jedna branża. Taka formuła pozwoli przekazać unikatową wiedzę i doświadczenie związane z wdrażaniem RODO w konkretnych sektorach gospodarki, łącząc wiedzę o nowych przepisach prawnych ze specyfiką funkcjonowania poszczególnych sektorów biznesu.

W programie m.in.:
• Jak RODO wpływa na działalność sektora farmaceutycznego?
• Wpływ RODO na prowadzenie badań klinicznych i pharmacovigilance
• Zarządzanie ryzykiem w firmie farmaceutycznej

Strona wydarzenia w tym PROGRAM oraz formularz zgłoszeniowy z 10% rabatem >>

Szkolenie „SZACOWANIE RYZYKA BEZPIECZEŃSTWA DANYCH OSOBOWYCH”
Warszawa, 29 marca 2018 r.

Niniejsze szkolenie zostało przygotowane w celu przekazania wiedzy dotyczących spełniania wymaganiami RODO, w kontekście inicjowania działań, wdrażania, utrzymania i doskonalenia zarządzania ryzykiem bezpieczeństwa danych osobowych oraz zarządzania bezpieczeństwem informacji.Szkolenie dedykowane jest do osób nadzorujących proces ochrony danych osobowych w organizacjach takich jak m.in.: Administratorzy Bezpieczeństwa Informacji, jak również dla osób zarządzających systemami teleinformatycznymi i innymi zasobami (aktywami) przetwarzającymi dane osobowe w organizacji.

Strona wydarzenia w tym PROGRAM oraz formularz zgłoszeniowy z 10% rabatem >>

Organizator:
Centrum Promocji Informatyki Sp. z o.o.
www.cpi.com.pl
tel. (22) 870 69 10, 870 69 78
e-mail: pr@konferencja.com.pl

Legalis Administracja w nowej szacie graficznej

Miło nam poinformować, że od 19 lutego 2018 r. System Legalis Administracja udostępniany jest w nowej wersji graficznej.

Nowoczesny interfejs Legalis Administracja oparty jest o założenia dotyczące:

• intuicyjnej nawigacji,
• większej czytelności treści,
• personalizacji ustawień widoków,
• szybkiego i wygodnego drukowania, eksportu, edycji, zmiany wielkości czcionki oraz dodawania dokumentów do zakładek.

Zmianą objęta została cała rodzina produktów Systemu Legalis, łącznie z Systemem Informacji Prawnej Legalis oraz Legalis Księgowość Kadry Biznes.

Sprawdź istotę zmian >>

Zapraszamy do korzystania. 

XXII Kongres ABI

XXII KONGRES ABI

Wiedza u źródeł

„SPRAWDZIAN GOTOWOŚCI DO RODO”

11 – 13 kwietnia 2018 r., Pałac Żelechów

Kongres poświęcony sprawdzeniu przygotowania do stosowania przepisów ogólnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych (RODO).

Kongres ma pozwolić jego uczestnikom zweryfikować, czy w sposób prawidłowy i kompletny dostosowali swoją jednostkę organizacyjną do RODO, a siebie do pełnienia funkcji inspektora ochrony danych.

Podczas Kongresu krok po kroku przeprowadzony zostanie sprawdzian gotowości do wypełniania obowiązków RODO oraz do pełnienia funkcji inspektora ochrony danych. Nie zabraknie też okazji do kuluarowych dyskusji z ekspertami oraz ABI z różnych organizacji.

Dyskusje i wystąpienia na Kongresie poprowadzą eksperci praktycy uczestniczący w projektach wdrażania RODO w wielu podmiotach różnych branży, jak również w podmiotach publicznych.

Kongres ABI to najważniejsze doroczne spotkanie środowiska Administratorów Bezpieczeństwa Informacji w Polsce, organizowane od 1999 r., na którym omawiane i dyskutowane są najważniejsze bieżące i praktyczne problemy realizacji zadań i obowiązków ochrony danych osobowych w podmiotach ze sfery publicznej i prywatnej, w tym wchodzących w skład międzynarodowych grup kapitałowych.

System Legalis Administracja objął Patronat medialny nad tym wydarzeniem. Zapraszamy do udziału w Kongresie!

Wszelkich informacji na temat XXII Kongresu ABI na stronie www.ensi.net

Nowe treści w Legalis Administracja – luty 2018

System Informacji Prawnej Legalis Administracja w lutym 2018 r. uzupełniony został w stosunku do poprzedniego miesiąca aż o 22 463 aktów prawnych (w tym: 875 z Dziennika Ustaw, Monitora Polskiego i dzienników resortowych; 19 738 aktów prawa miejscowego) oraz 15 831 orzeczeń (w tym 14 735 orzeczeń sądów).

Państwa uwagę zwracamy także na wzbogaconą bazę odautorskich porad (gotowe odpowiedzi na pytania i problemy zgłaszane przez jednostki publiczne – Praktyczne wyjaśnienia) i aktualności – 554 nowych treści.

To tylko wybrane treści, o które wzbogacony został w stosunku do poprzedniego miesiąca Legalis Administracja.

Zwracamy Państwa uwagę także na poszerzoną bazę poradników (dla urzędników, skarbników, sekretarzy, kierowników jednostek) opublikowanych on-line, które są powiązane z systemem aktów prawnych, m.in.:

• Ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych – dr Grzegorz Sibiga, Katarzyna Syska
• Fundusz sołecki. Przepisy prawne i zasady wdrożenia – dr Robert Gawłowski, Agata Sobolewska
• Fundusz alimentacyjny – wyd. 3; Leszek Cabaj, Angelika Durda, Piotr Mrozek, Ewa Pawka-Nowak

Polecamy Państwu najnowsze komentarze, m.in.:

• Prawo wodne. Zgoda wodnoprawna (art. 388 i in.) – red: Małgorzata Tomaszewska
• Ustawa o dystrybucji ubezpieczeń – Piotr Czublun
• Kodeks postępowania cywilnego – wyd. 21; red.: prof. dr hab. Elwira Marszałkowska-Krześ
• Ustawa o umowie koncesji na roboty budowlane i usługi – wyd. 12; Irena Skubiszak-Kalinowska

Zapraszamy do zapoznania się z plikiem, w którym graficznie przedstawiliśmy miesięczną aktualizację treści Legalis Administracja oraz prezentujemy dodane w lutym treści praktyczne, poradniki, komentarze Wydawnictwa C.H.Beck – do pobrania poniżej.

Nowości w Legalis Administracja – luty 2018 >>

Nowe prawo wodne. Najważniejsze zmiany dla gmin i przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych

• Najnowsze wyjaśnienia oraz komentarze do przepisów wprowadzonych przez ustawę z 20.7.2017 r. – Prawo wodne (Dz.U. z 2017 r. poz. 1566). Szczegółowe omówienie zmian w zakresie gospodarki wodnej, które weszły w życie od 1.1.2018 r.
• Zawiera wiele praktycznych odpowiedzi na pytania dotyczących, m.in.: struktury i zadań nowego podmiotu „Wody Polskie”, wydzielania terytoriów kąpielisk i wód okazjonalnych wykorzystywanych do kąpieli, opłat za usługi wodne i pobór wód.
• Poradnik przedstawia liczne przykłady oraz wskazówki, szczególnie pomocne dla osób zajmujących się w JST pobieraniem opłat za usługi wodne i odpowiedzialnych za rozpatrywanie zgłoszeń wodnoprawnych.

Fragment tekstu z poradnika:

1. Opłata za pobór wody

Konstrukcja opłaty za pobór wody została znacząco zmieniona. Dotychczasowa opłata była jednoczęściowa i zależała od ilości i jakości pobranej wody, jej rodzaju (woda powierzchniowa czy podziemna) oraz jej przeznaczenia (wyodrębniono 3 grupy). Począwszy od 2018 r. opłaty będą kształtowały się inaczej – oprócz opłaty uzależnionej od rzeczywistej ilości pobranej wody (zwanej opłatą zmienną) wprowadzono nową opłatę – opłatę stałą.

Ustawodawca przyjął ogólne założenie, że wysokość opłat za pobór wody będzie zależeć odpowiednio od ilości pobranej wody oraz od tego, czy pobrano wodę powierzchniową czy wodę podziemną, przeznaczenia wody (nowy katalog kilkudziesięciu grup), jej średniego niskiego przepływu z wielolecia (SNQ), przy czym wielolecie obejmuje co najmniej 20 lat hydrologicznych, oraz dostępnych zasobów wód podziemnych.

1.1. Rodzaje opłat za pobór wody, sposób ich kalkulacji

1.1.1. Opłata stała

Jest to całkowicie nowy rodzaj opłaty, dotychczas niewystępujący. Do jej wyliczenia niezbędne są następujące dane:
1) jednostkowa stawka opłaty,
2) maksymalna ilość wody, która może być pobrana (wyrażona w m3/s) – wynikająca z pozwolenia wodnoprawnego lub pozwolenia zintegrowanego,
3) wielkość dostępnych zasobów wód podziemnych lub wielkość SNQ dla wód powierzchniowych,
4) czas, wyrażony w dniach.

Pierwsza z wyżej wymienionych informacji zawarta będzie w PrWodU oraz rozporządzeniu wykonawczym wydanym na podstawie art. 277 PrWodU, przy czym ustawa określa w art. 274 PrWodU stawki maksymalne, a rozporządzenie stawkę jednostkową obowiązującą w okresie rozliczeniowym, która nie może być wyższa niż wartość wyrażona w PrWodU. Podane stawki zostały zróżnicowane w zależności od rodzaju pobieranej wody (podziemna czy powierzchniowa) oraz jej dostępności (istniejących zasobów wód podziemnych lub SNQ).

Tabela 3. Maksymalne stawki i sposób różnicowania opłat

Dla wód podziemnych	Dla wód powierzchniowych
500 zł na dobę za 1 m3/s za określony w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalny pobór wód, jeżeli pobór wód nie jest większy niż 10% dostępnych zasobów wód podziemnych	250 zł na dobę za 1 m3/s za określony w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalny pobór wód, jeżeli pobór wód nie jest większy niż 10% SNQ
1000 zł na dobę za 1 m3/s za określony w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalny pobór wód, jeżeli pobór wód jest większy niż 10% i nie jest większy niż 30% dostępnych zasobów wód podziemnych	500 zł na dobę za 1 m3/s za określony w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalny pobór wód, jeżeli pobór wód jest większy niż 10% SNQ i nie jest większy niż 50% SNQ
2000 zł na dobę za 1 m3/s za określony w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalny pobór wód, jeżeli pobór wód jest większy niż 30% dostępnych zasobów wód podziemnych	1000 zł na dobę za 1 m3/s za określony w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalny pobór wód, jeżeli pobór wód jest większy niż 50% SNQ

Ustalenie drugiego ze składników opłaty, tj. maksymalnej ilości wody możliwej do pobrania, powinno nastąpić na podstawie pozwoleń wodnoprawnych lub zintegrowanych. Nie powinno być to problemem w przypadku pozwoleń nowych, wydawanych po 1.1.2018 r., gdyż PrWodU wymaga podania w nich maksymalnej ilości pobieranej wody wyrażonej również w m3 na sekundę.

Zobacz także:

• Kompetencje starosty w nowym Prawie wodnym
• Prawo wodne – obowiązki JST określone w nowej ustawie
• Kąpieliska i wyznaczone miejsca do kąpieli a obowiązki gminy w świetle Prawa wodnego
• Nowe Prawo wodne

Więcej o nowym prawie wodnym znajdziesz w module Gospodarka komunalna i ochrona środowiska >>

Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz

• Reforma postępowania administracyjnego wprowadzona ustawą z 7.4.2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r. poz. 935) spowodowała liczne zmiany w KPA. Nowelizacja, która weszła w życie 1.1.2018 r., objęła także zasady egzekucji należności pieniężnych i postępowania zabezpieczającego w administracji.
• Omówienie procedury dotyczącej postępowania administracyjnego i egzekucyjnego w JST, z uwzględnieniem najnowszych zmian w prawie. Komentarz zawiera szeroki zbiór orzecznictwa sądowego oraz odpowiedzi na praktyczne pytania odnoszące się do toku procedowania.
• Komentarz to praktyczna pomoc dla wszystkich pracowników JST biorących udział w postępowaniu administracyjnym, w tym odpowiedzialnych za postępowanie egzekucyjne. Pozycja to również obszerne źródło wiedzy dla zainteresowanych reformą postępowania administracyjnego.

Fragment tekstu z poradnika:

2. Postępowanie egzekucyjne a egzekucja administracyjna

Zasadnie wskazuje się w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, że egzekucja administracyjna i egzekucyjne postępowanie administracyjne to dwa odrębne terminy. Postępowanie egzekucyjne w administracji to zorganizowany ciąg czynności procesowych podejmowanych przez organy egzekucyjne oraz inne podmioty w celu przymusowego wykonania obowiązków objętych egzekucją administracyjną. Postępowanie egzekucyjne jest wszczynane prędzej niż egzekucja. Obejmuje ono, oprócz stosowania środków egzekucyjnych, czynności procesowe podejmowane nie tylko przez organ egzekucyjny, lecz również przez inne podmioty, np. przez wierzyciela. Egzekucja administracyjna polega na stosowaniu przez powołane do tego organy konkretnych środków przymusu służących doprowadzeniu do wykonania przez zobowiązanego obowiązku.

Termin „postępowanie egzekucyjne” wskazuje na aspekt procesowy stosowania przymusu egzekucyjnego, natomiast termin „egzekucja administracyjna” – na aspekt materialny. Egzekucja administracyjna oznacza stadium zastosowania konkretnego środka egzekucyjnego, wyznaczonego w toku postępowania egzekucyjnego, po przeprowadzeniu czynności procesowych na etapie wszczęcia oraz rozpoznawczym. Związek pomiędzy egzekucją i postępowaniem egzekucyjnym wyraża się w tym, że egzekucja ma miejsce w ramach tego postępowania i nie może odbyć się w inny sposób (zob. L. Klat-Wertelecka, Glosa do wyr. NSA z 25.8.2010 r., I FSK 872/09, s. 855–856; por. wyr. NSA z 26.3.2009 r., II FSK 1462/08, Legalis; wyr. NSA z 7.1.2010 r., II FSK 1289/08, Legalis).

Celem postępowania egzekucyjnego jest doprowadzenie do realizacji przez zobowiązanego jego obowiązków. Zatem stosowanie egzekucji administracyjnej będzie miało miejsce wówczas, gdy nałożono na zobowiązanego określone obowiązki, a zobowiązany obowiązków tych nie wykonuje dobrowolnie (wyr. NSA z 27.4.2011 r., II OSK 749/10, Legalis; wyr. NSA z 3.6.2011 r., II OSK 946/10, Legalis). Komentowana ustawa dotyczy problematyki drażliwej z punktu widzenia społecznego, a zarazem istotnej z punktu widzenia celowego funkcjonowania administracji publicznej. Zawiera ona wiele regulacji o dużym stopniu szczegółowości, normujących stosowanie poszczególnych środków egzekucyjnych. Dotyczą one czynności podejmowanych przez organy egzekucyjne oraz ich pracowników zarówno o charakterze prawnym, jak i faktycznym. Postępowanie egzekucyjne pozostaje mocno sformalizowane, a uprawnienia zobowiązanego ściśle określone (wyr. WSA w Gliwicach z 9.1.2012 r., I SA/Gl 307/11, Legalis). Bezwzględny charakter przepisów ustawy, konieczność zachowania wysokiego poziomu skuteczności prowadzonej egzekucji przy jednoczesnym unikaniu wyrządzenia zobowiązanemu zbytniej dolegliwości nakazują ścisłą interpretację jej przepisów, a tym samym zasadniczo wyłączenie możliwości stosowania wykładni rozszerzającej.

Zobacz także:

• Zajęcie udziałów w spółce w postępowaniu egzekucyjnym w administracji
• Obowiązek korzystania z protokołu zajęcia i odbioru ruchomości
• Zastosowanie nadmiernie uciążliwego środka egzekucyjnego w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych
• Postępowanie w sprawie nienależnie pobranego stypendium szkolnego

Więcej o postępowaniu egzekucyjnym w administracji znajdziesz w module Postępowanie administracyjne i egzekucyjne >>

Administracyjnoprawne instrumenty realizacji zamówienia publicznego

• Charakterystyka podstawowych instrumentów administracyjnych, właściwych etapowi realizacji zamówienia publicznego. Do instrumentów zaliczono, m.in.: ograniczenia przedmiotowych oraz podmiotowych zmian umów o zamówienia, nakaz dochodzenia roszczeń z tych umów oraz kontrolę zarządczą wykonywania zamówień.
• Publikacja szczegółowo analizuje usytuowanie prawa zamówień publicznych w ramach podstawowego dwupodziału systemu prawa oraz odnosi się do licznych praktycznych przykładów korzystania z instrumentów prawnych w tym zakresie.
• Monografia przeznaczona dla uczestników rynku zamówień publicznych, ze względu na liczne odniesienia do praktyki korzystania z odnośnych instrumentów prawnych.

Fragment tekstu z poradnika:

I. Odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych – charakter prawny

Zagadnieniem wyjściowym w rozważaniach o odpowiedzialności z tytułu naruszenia dyscypliny finansów publicznych jest charakter prawny odpowiedzialności tego rodzaju. Zagadnienie to rodzi różnorakie i rozbieżne oceny w odnośnych poglądach jurysprudencji. Ustawodawca nie określa wyraźnie tej kwestii w przepisach OdpDyscFinPublU, a ich analiza, w nauce prawa, stanowi podstawę do formułowania odmiennych koncepcji co do kwalifikacji prawnej przedmiotowej odpowiedzialności. Stąd też w poglądach nauki prawa podnosi się zarzut niejasności i niespójności koncepcji ustawodawcy zarówno w odniesieniu do pierwotnej regulacji OdpDyscFinPublU, jak i do obecnego brzmienia tej ustawy. Dotyczy to także, choć w mniejszym stopniu, unormowań obowiązujących przed objęciem odpowiedzialności z tytułu naruszenia dyscypliny finansów publicznych przepisami odrębnej ustawy, a to ze względu na mniejsze „nasycenie” elementami zaczerpniętymi lub też wzorowanymi na regulacji prawnokarnej.

Występowanie w konstrukcji prawnej przedmiotowej odpowiedzialności elementów typowych dla różnych rodzajów odpowiedzialności prawnej niewątpliwie uzasadnia słuszność stwierdzenia o jej mieszanym charakterze. Wobec tego podkreśla się, że w jej modelu prawnym tkwią nie tylko elementy odpowiedzialności administracyjnej i karnej, ale także dyscyplinarnej, czy też pracowniczej. W nawiązaniu do właściwości odnośnej postaci odpowiedzialności prawnej w doktrynie pojawiają się sformułowania o jej mieszanym karno-administracyjnym charakterze. Słusznie jednak podnosi się wieloznaczność tego terminu. Wynika ona także z faktu, że wskazywane określenie było, w przeszłości, odnoszone do prawa wykroczeń, natomiast obecnie bywa także kojarzone z koncepcją sankcji administracyjnej. Posługiwanie się takim określeniem w ustalaniu charakteru prawnego analizowanej tu odpowiedzialności jest z pewnością przydatne w rozważaniach o charakterze ogólnym, w ramach których wystarczająca jest sygnalizacja zagadnienia przenikania się w konstrukcji prawnej odpowiedzialności związanej z dyscypliną finansową elementów prawno-karnych oraz prawno-administracyjnych. W tym sensie jest ono niewątpliwie trafne. Natomiast, gdy chodzi o bliższą analizę relewantnej dla tej części rozważań pracy postaci odpowiedzialności stwierdzenie jej karno-administracyjnego lub administracyjno-karnego charakteru z pewnością nie jest wystarczające.

Z powyższych rozważań można wysnuć wniosek o ogniskowaniu się naukowego dyskursu, w przedmiocie charakteru odpowiedzialności z tytułu naruszenia dyscypliny finansów publicznych, wokół dwóch zasadniczych poglądów, upatrujących w niej postaci odpowiedzialności karnej, bądź odpowiedzialności administracyjnej (administracyjnoprawnej). Należy tu także podkreślić, że akcentowaniu, w poglądach doktryny, dyscyplinarnego charakteru tej odpowiedzialności także towarzyszy poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o dominację w jej konstrukcji prawnej elementów właściwych prawu karnemu, bądź też administracyjnemu. Zajęcie stanowiska w odniesieniu do sygnalizowanej tu kwestii wymaga analizy argumentów, podnoszonych w ramach rozważań o przynależności gałęziowej regulacji prawnej odnośnej postaci odpowiedzialności. W związku z tym, w pierwszej kolejności zostanie zwrócona uwaga na te cechy konstrukcji prawnej odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, które zbliżałyby ją do odpowiedzialności typu karnego. Natomiast w dalszej kolejności zostaną ukazane te elementy konstrukcji prawnej, wchodzącej tu w grę odpowiedzialności, które odpowiadają założeniom właściwym dla modelu odpowiedzialności administracyjnoprawnej.

Zobacz także:

• Roczne sprawozdanie za 2017 r.
• Szacowanie wartości zamówień finansowanych z różnych źródeł na różne potrzeby
• Obowiązek oceny i badania ofert w przypadku konieczności unieważnienia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na podstawie art. 93 ust. 1 pkt 4 ZamPublU
• Zmiana podmiotowa po stronie zamawiającego

Więcej o procedurach w zamówieniach publicznych znajdziesz w module Zamówienia publiczne >>