Rada Przedsiębiorczości apeluje o rezygnację z podatku minimalnego

Konstrukcja tego podatku jest wadliwa – sprawia ona, że podatek ten będą płacić firmy, które nie stosują schematów agresywnej optymalizacji podatkowej, lecz osiągają niski dochód ze względu na specyfikę branży, w której funkcjonują lub z powodu wahań poziomu rentowności związanych z cyklem koniunkturalnym.

Aby firma została obciążona nowym podatkiem wystarczy, że w danym roku podatkowym będzie miała stratę lub dochód nieprzekraczający 1% sumy przychodów. Podstawa opodatkowania nową daniną uwzględnia nie tylko tzw. wydatki pasywne, potencjalnie mogące mieć związek z działaniami optymalizacyjnymi, lecz również 4% przychodów przedsiębiorstwa. Oznacza to, że podatek minimalny obciąży firmy mające stratę niezależnie od przyczyny jej powstania.

Wbrew zapewnieniom strony rządowej, minimalny podatek nie będzie daniną obciążającą wyłącznie wielkie, globalne korporacje, ponieważ nie został określony próg kwoty obrotu, po przekroczeniu którego firma może zostać objęta dodatkowym podatkiem. Jedynym kryterium różnicującym jest struktura własnościowa spółki, jednak ze względu na rygorystyczne kryteria, wiele małych i średnich polskich przedsiębiorstw również znajdzie się w grupie obciążonych nową daniną.

W praktyce więc eliminowany jest mechanizm automatycznego stabilizatora koniunktury w polskim systemie podatkowym. Do tej pory, firmy których dochód spadał lub ponosiły stratę, automatycznie płaciły niższy podatek, co stabilizowało ich kondycję finansową i pomagało wyjść z kryzysu. Po wprowadzeniu planowanych zmian, system podatkowy w Polsce nie będzie miał już takiego bezpiecznika. Dlatego też proponowany mechanizm podatku minimalnego będzie zwiększał ryzyko obrotu gospodarczego w Polsce oraz podnosił prawdopodobieństwo upadłości firm, które ponoszą straty.

Sami autorzy projektu, który powstał w Ministerstwie Finansów, musieli przyznać, że opracowane przez nich rozwiązanie jest wadliwe – w związku z czym już po przekazaniu projektowanej ustawy do Sejmu, została zgłoszona autopoprawka. Zgodnie z ostatnimi zmianami proponowanymi przez Ministerstwo Finansów, z podatku mają zostać wyłączone branże, w których ceny są regulowane na podstawie przepisów ustaw oraz firmy z sektora górnictwa oraz transportu lotniczego
i morskiego.

Zgodnie z przedstawionym uzasadnieniem do autopoprawki, zwolnienie tych branż z podatku jest konieczne ze względu na fakt, iż poziom ich rentowności zależy od polityki regulacyjnej państwa oraz podlegających dużym wahaniom cen na światowych rynkach. To samo można jednak powiedzieć również o szeregu innych branż – nie tylko górnictwie, energetyce i przewozach lotniczych, lecz również sektorze handlowym, usługowym i produkcyjnym. Gdyby proponowany system miał być dalej korygowany, konieczne byłoby mnożenie branżowych włączeń z podatku oraz dalsze komplikowanie mechanizmu ustalania podstawy wymiaru podatku. Ponadto, aby podatek w równym i sprawiedliwym stopniu obciążał poszczególne branże, cechujące się różnym poziomem rentowności, konieczne byłoby wprowadzenie przynajmniej kilkunastu różnych stawek podatku przychodowego.

W związku z powyższym, zamiast w dalszym ciągu usiłować poprawiać wadliwy mechanizm podatku przychodowego, strona rządowa powinna odstąpić od wprowadzania tego rozwiązania, które zostało dodane do projektu ustawy Polskiego Ładu bez konsultacji z partnerami społecznymi oraz środowiskami eksperckimi – z wyjątkiem jednej organizacji, czyli Związku Przedsiębiorców i Pracodawców, jak wyraźnie wskazano w uzasadnieniu do projektu ustawy. Wbrew deklaracjom Ministerstwa Finansów, proponowane rozwiązanie nie jest wzorowane na najlepszych praktykach systemów podatkowych krajów rozwiniętych, w tym m.in. USA, ponieważ rozwiązania zachodnie nie powodują opodatkowania firm ponoszących stratę niezależnie od przyczyny jej powstania. Nie kwestionujemy potrzeby wprowadzania rozwiązań zapobiegających unikaniu opodatkowania w Polsce – wprost przeciwnie, są one konieczne. Rozwiązania te nie mogą jednak zniekształcać procesów ekonomicznych i zwiększać poziomu ryzyka obrotu gospodarczego dla firm nie unikających opodatkowania. Apelujemy do rządu
o wycofanie projektowanych przepisów w tym zakresie oraz rozpoczęcie procesu szerokich konsultacji rozwiązań uszczelniających podatek CIT.

Radę Przedsiębiorczości tworzą: ABSL, Business Centre Club, Federacja Przedsiębiorców Polskich, Konfederacja Lewiatan, Krajowa Izba Gospodarcza, Polska Rada Biznesu, Pracodawcy RP, Związek Banków Polskich, Związek Rzemiosła Polskiego.

 Źródło: Konfederacja Lewiatan

Projekt ustawy o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych

 Zgodnie z art. art. 7 ust. 1 pkt 1 PodLokU pierwszą grupą nieruchomości zwolnionych od z podatku od nieruchomości mają być m.in.:

  1) grunty, budynki i budowle wchodzące w skład infrastruktury kolejowej w rozumieniu przepisów TrKolejU (takie jak: tory kolejowe, w tym rozjazdy i skrzyżowania torów, obiekty inżynieryjne: mosty, wiadukty, przepusty i inne konstrukcje mostowe, grunty, oznaczone jako działki ewidencyjne, na których znajdują się elementy infrastruktury kolejowej), lub

  2) obiekty infrastruktury usługowej (obiekt budowlany wraz z gruntem, na którym jest usytuowany, oraz instalacjami i urządzeniami, przeznaczony w całości lub w części do świadczenia jednej lub większej liczby usług), która:

    a) jest udostępniana przewoźnikom kolejowym lub

    b) jest wykorzystywana do przewozu osób, lub

    c) tworzy linie kolejowe o szerokości torów większej niż 1435 mm, 

  3) infrastruktura nieczynna.

Drugim rodzajem nieruchomości zwolnionych od podatku od nieruchomości mają być grunty, budynki i budowle pozostałe po likwidacji linii kolejowych lub ich odcinków na podstawie TrKolejU, z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności innej niż wykonywanie zadań zarządcy infrastruktury, świadczenie usług przez operatora obiektu infrastruktury usługowej, do czasu przeniesienia ich własności lub prawa użytkowania wieczystego.

Trzecią kategorią zwolnienia objęte zostaną grunty, budynki i budowle w części przeznaczonej do świadczenia przez przewoźnika kolejowego albo operatora stacji pasażerskiej usług bezpośrednio związanych z obsługą podróżnych; grunty inne niż w/w stanowiące obszar kolejowy, z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności innej niż wykonywanie zadań zarządcy infrastruktury lub świadczenie usług przez operatora obiektu infrastruktury usługowej. 

Ustawa ma wejść w życie z dniem 1.1.2022 r.

Nowe możliwości uwalnia środków z rachunku bankowego VAT

Uwolnienie środków z rachunku VAT na rachunek rozliczeniowy, gdy zaległości są odroczone lub rozłożone na raty 

W dotychczasowym brzmieniu art. 108b VATU, posiadanie zaległości podatkowych było przyczyną wykluczającą wydanie przez naczelnika urzędu skarbowego zgody na uwolnienie środków z rachunku VAT na rachunek rozliczeniowy. Nie miało przy tym znaczenia, że  realizacja tych zaległości została odroczona lub zostały one rozłożone na raty, czyli do czasu określonego w decyzji nie były wymagalne. Takie rozwiązanie nie pozwalało wykorzystać  środków z rachunku VAT.

Nowelizacją art. 108b VATU wprowadzono przepis ust. 5a, który pozwala wydać naczelnikowi urzędu skarbowego postanowienie wyrażające zgodę na uwolnienie środków z rachunku VAT na rachunek rozliczeniowy, w sytuacji gdy podatnik posiada zaległości podatkowe. Jednak warunkiem wyrażenia takiej zgody będzie, aby posiadane przez podatnika zaległości były objęte decyzją o ich odroczeniu lub rozłożeniu na raty. Możliwość uwolnienia środków z rachunku VAT w takiej sytuacji, jak motywowano w uzasadnieniu do zmian ustawy, pozwoli podatnikom na sfinansowanie bieżących wydatków, a w konsekwencji będzie wsparciem w prowadzeniu działalności.

Takie rozwiązanie ma mieć zastosowanie również do wniosków złożonych i nierozpatrzonych przed wejściem w życie ustawy zmieniającej, tj. przed 1.10.2021 r.   

 

Uwalnianie środków z tzw. rachunku technicznego

Obecnie w przypadku, gdy na dzień rozwiązania umowy o prowadzenie rachunku rozliczeniowego, podatnik posiada na rachunku VAT powiązanym z tym rachunkiem rozliczeniowym, środki pieniężne i nie dokonał przeniesienia tych środków na inny rachunek VAT, jak też nie wystąpił z wnioskiem do naczelnika urzędu skarbowego w celu uzyskania zgody na ich przeksięgowanie – bank dokonuje przeksięgowania tych środków na tzw. rachunek techniczny. Środki te na tym rachunku technicznym oczekują na dyspozycję posiadacza.

W dodanym ust. 10 w art. 108b VATU określono, że podatnik może wystąpić do naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem o wydanie zgody na wypłatę środków należących do niego i zdeponowanych na rachunku technicznym. W  tym wniosku podatnik wskaże numer rachunku VAT, z którego nastąpiło przekazanie środków na rachunek techniczny oraz wysokość środków, jaka ma zostać wypłacona. W przypadku braku negatywnych przesłanek, które określa art. 108b ust. 5 VATU (m.in. posiadanie zaległości podatkowych czy też uzasadniona obawa, że zobowiązanie podatkowe nie zostanie wykonane) naczelnik urzędu skarbowego w terminie 60 dni od dnia otrzymania wniosku wyrażałby w formie postanowienia zgodę na wypłatę tych środków.

Takie samo rozwiązanie wprowadzono dla podmiotów, które nie są już podatnikami (podatnicy, którzy zlikwidowali działalność gospodarczą) a środki pieniężne z ich rachunku VAT zostały zdeponowane na rachunku technicznym.

Organem podatkowym, który będzie właściwy dla rozpatrzenia wniosków składanych przez podmioty niebędące podatnikami, w przypadku: 

1) osób fizycznych będzie naczelnik urzędu skarbowego właściwy według adresu miejsca zamieszkania; 

2) podmiotów niebędących osobami fizycznymi będzie naczelnik urzędu skarbowego właściwy według adresu siedziby;

3) podmiotów nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście. 

Procedura dotycząca składanych wniosków jest analogiczna do stosowanej dotychczas procedury uwalniania środków z rachunku VAT.

Wyrażenie zgody przez radę gminy na ustanowienie służebności przechodu

Analizując podaną problematykę należy zwrócić uwagę na fakt, że organy jednostek samorządu terytorialnego nie mają pełnej swobody w gospodarowaniu mieniem samorządowym. Oczywiście dysponują mieniem nieruchomym, ale nie mogą tego dokonywać w dowolny sposób. Ograniczenia te dotyczą m.in. ustanawiania służebności gruntowych. Tego rodzaju ograniczone prawa mają normatywne źródło w KC. W art. 285 KC postanowiono, że nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności (służebność gruntowa).

W podanym kontekście przedmiotowym, nieruchomości gminy byłyby obciążone  – nieodpłatnie – na rzecz właścicieli innych nieruchomości, np. mieszkańców gminy – prawem bezpłatnego przejazdu czy przechodu.

Wskazana problematyka była przedmiotem jednego z nowszych rozstrzygnięć nadzorczych Wojewody Lubelskiego z 27.8.2021 r. (PN-II.4131.250.2021; źródło: https://www.lublin.uw.gov.pl). W orzeczeniu tym Wojewoda zakwestionował zapis przewidujący właśnie – nieodpłatne ustanowienie przez radę gminy ww. służebności.  

Finalnie Wojewoda stwierdził nieważność uchwały rady gminy w sprawie ustanowienia służebności gruntowej przejazdu i przechodu przez działki (nieruchomości) stanowiące własność gminy.

Podsumowując, wskazane rozstrzygnięcie nadzorcze jest prawnie uzasadnione. Za zasadnością przemawia dodatkowo art. 42 ust. 5 FinPubU, w którym postanowiono, że jednostki sektora finansów publicznych są obowiązane do ustalania przypadających im należności pieniężnych, w tym mających charakter cywilnoprawny, oraz terminowego podejmowania w stosunku do zobowiązanych czynności zmierzających do wykonania zobowiązania.

Plan przeciwdziałania skutkom suszy

Z art. 185 PrWod wynika m.in., że projekt planu przeciwdziałania skutkom suszy przygotowują Wody Polskie w uzgodnieniu z ministrem: rolnictwa, rozwoju wsi, rybołówstwa, żeglugi śródlądowej oraz z wojewodami, uwzględniając podział kraju na obszary dorzeczy.

Wody Polskie przekazują projekt planu przeciwdziałania skutkom suszy ministrowi gospodarki wodnej, który, zapewniając aktywny udział wszystkich zainteresowanych w przygotowywaniu oraz aktualizacji planu przeciwdziałania skutkom suszy, podaje do publicznej wiadomości w celu zgłoszenia uwag:

W ciągu 6 miesięcy od dnia podania do publicznej wiadomości wymienionych dokumentów zainteresowani mogą składać do ministra gospodarki wodnej uwagi do ustaleń zawartych w tych dokumentach. Następnie minister gospodarki wodnej przyjmuje i aktualizuje plan przeciwdziałania skutkom suszy, w drodze rozporządzenia, kierując się koniecznością przeciwdziałania skutkom suszy. Aktualizacja planu powinna mieć miejsce nie rzadziej niż raz na 6 lat.

W treści planu znajdują się:

• analiza możliwości powiększenia dyspozycyjnych zasobów wodnych (w tym m.in. ocena stanu dyspozycyjnych zasobów wodnych z uwzględnieniem podziału kraju na obszary dorzeczy, ocena stanu naturalnej i sztucznej retencji z uwzględnieniem podziału kraju na obszary dorzeczy, celowość działań w zakresie powiększenia dyspozycyjnych zasobów wodnych, opis możliwości powiększenia dyspozycyjnych zasobów wodnych);
• propozycje budowy lub przebudowy urządzeń wodnych (w tym uwarunkowania prawne i cele związane z budową lub przebudową urządzeń wodnych służących przeciwdziałaniu skutkom suszy oraz propozycje budowy lub przebudowy urządzeń wodnych – z uwzględnieniem podziału na obszary dorzeczy);
• propozycje niezbędnych zmian w zakresie korzystania z zasobów wodnych oraz zmian naturalnej i sztucznej retencji (w tym zakres planowanych zmian oraz ocena skali i racjonalności korzystania z zasobów wodnych, cele zmian w zakresie korzystania z zasobów wodnych, propozycje niezbędnych zmian w zakresie korzystania z zasobów wodnych, potrzeby oraz propozycje zmian naturalnej i sztucznej retencji – z uwzględnieniem podziału kraju na obszary dorzeczy);
• katalog działań służących przeciwdziałaniu skutkom suszy (w tym identyfikacja działań, struktura katalogu działań służących przeciwdziałaniu skutkom suszy, charakterystyka i lokalizacja działań służących przeciwdziałaniu skutkom suszy w jednostkach planistycznych).

Zdaniem autorów planu, główny jego cel, jakim jest „przeciwdziałanie skutkom suszy”, odwołuje się do procesu kształtowania zasobów wodnych oraz do racjonalnego korzystania z zasobów wodnych zgodnie z obowiązującymi normatywami. Cele szczegółowe, precyzujące cel główny PPSS, są podyktowane regulacją art. 184 ust. 2 PrWod oraz dotyczą zidentyfikowanych obszarów ryzyka związanego z suszą, tj. społeczeństwa, gospodarki i środowiska.

Do celów szczegółowych planu należą:

• skuteczne zarządzanie zasobami wodnymi dla zwiększenia dyspozycyjnych zasobów wodnych na obszarach dorzeczy;
• zwiększanie retencji na obszarach dorzeczy;
• edukacja i zarządzanie ryzykiem suszy;
• formalizacja i zaplanowanie finansowania działań służących przeciwdziałaniu skutkom suszy.

 

Forma projektu regulamin dostarczania wody i odprowadzania ścieków

Artykuł 19 WodaŚciekU wskazuje, że rada gminy, na podstawie projektów regulaminów dostarczania wody i odprowadzania ścieków opracowanych przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne, przygotowuje projekt regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków oraz przekazuje go do zaopiniowania organowi regulacyjnemu, zawiadamiając o tym przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne. Dopiero jednak  po jego zaopiniowaniu jest możliwe przyjęcie przez radę gminy tegoż regulaminu (jego zmiany) w formie aktu prawa miejscowego. 

Wskazane regulacje prawne zobowiązują radę gminy do przygotowania projektu regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków, który przekazuje się do zaopiniowania organowi regulacyjnemu, zawiadamiając o tym przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne. Organem regulacyjnym jest Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polski. 

Jak podano w ust. 2 ww. art. 19 WodaŚciekU organ regulacyjny opiniuje projekt regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków w zakresie zgodności z przepisami ustawy i wydaje, w drodze postanowienia, na które służy zażalenie, opinię nie później niż w terminie miesiąca od dnia doręczenia tego projektu. Następnie rada gminy uchwala regulamin, który jest aktem prawa miejscowego.

Wskazana problematyka była przedmiotem jednego z nowszych rozstrzygnięć nadzorczych Wojewody Kujawsko-Pomorskiego z 2.9.2021 r. (nr 116/2021; źródło: https://www.gov.pl/web/uw-kujawsko-pomorski). 

W orzeczeniu tym Wojewoda zakwestionował uchwałę, która posiadała nazwę „w sprawie zmiany regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków”, a tak naprawdę zawierała projekt zmiany tego regulaminu, czyli dokumentu jeszcze przed opiniowaniem. 

W kontekście podanej problematyki warto także odnotować, że zgodnie z art. 13 pkt 2 AktyNormU w wojewódzkim dzienniku urzędowym ogłasza się akty prawa miejscowego stanowione przez sejmik województwa, organ powiatu oraz organ gminy, w tym statuty województwa, powiatu i gminy.

Z uzasadnienia ww. orzeczenia nadzorczego należy wnioskować, że w sytuacji, gdy uchwała ma dotyczyć tylko projektu zmiany regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków na terenie gminy, to nie powinna być wprowadzana jako akt prawa miejscowego. Jak podano w uzasadnieniu ww. orzeczenia nadzorczego: (…) badana uchwała jest zaledwie projektem zmiany Regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków na terenie Gminy (….) który zgodnie z art. 19 ust. 2 ustawy podlega zaopiniowaniu przez właściwy organ regulacyjny. A zatem publikacji będzie podlegał dopiero Regulamin zaopiniowany przez Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie. Następnie dodano, że uchwała z projektem zmiany ww. regulaminu, nie spełnia warunków pozwalających na uznanie jej za akt prawa miejscowego, co skutkuje brakiem możliwości jej opublikowania w dzienniku urzędowym województwa. 

Z powyższych przyczyn Wojewoda jako organ nadzoru stwierdził nieważność uchwały w sprawie zmiany regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków. 

Podsumowując, rada gminy nie może przyjąć  jako akt prawa miejscowego uchwały w sprawie projektu zmiany regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków, gdyż projekt tego regulamin musi uprzednio zostać przekazany do zaopiniowania przez PGW Wody Polskie. Jest to działanie przedwczesne, stąd orzeczenie Wojewody jest prawnie uzasadnione. Podjęcie właściwej uchwały w formie aktu prawa miejscowego będzie możliwe po uzyskaniu wspomnianej opinii.

Stawki kar za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu na 2022 r.

W Dz.Urz. Monitor Polski z 2021 r. pod poz. 814 opublikowano obwieszczenie Ministra Klimatu i Środowiska z 30.8.2021 r. w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu na rok 2022.

W obwieszczeniu ogłoszono:

• górną jednostkową stawkę kary za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu przenikającego do środowiska, za jeden dB przekroczenia, wynoszącą 71,67 zł;
• jednostkowe stawki kar za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu, zawarte w tabeli poniżej.

Jednostkowe stawki kar za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu

Wielkość przekroczenia	w zł za każdy dB przekroczenia
	w porze dnia	w porze nocy
od 1 do 5 dB	12,47	15,60
powyżej 5 do 10 dB	21,82	26,52
powyżej 10 do 15 dB	31,21	37,45
powyżej 15 dB	46,79	56,20

 

Stanowisko RIO w zakresie zasad wnoszenia opłat za specjalistyczne usługi opiekuńcze

Źródłem wątpliwości są regulacje prawne § 5 SpecUsługOpR, gdzie postanowiono, że:

Opłata za specjalistyczne usługi jest wnoszona przez osobę uzyskującą pomoc w formie specjalistycznej usługi lub jej opiekuna, bezpośrednio lub przelewem do kasy urzędu gminy, w terminie do 15. dnia każdego miesiąca następującego po miesiącu, w którym wykonano usługę.

Z gramatycznego brzmienia ww. regulacji wynika, że powyższe opłaty powinny być wnoszone bezpośrednio lub przelewem do kasy urzędu gminy. Warto jednak zauważyć, że ten przepis jest zasadniczo adresowany do samych osób, które uiszczają opłaty, a jedynie pośrednio do gmin (urzędów). Może więc dochodzić wielokrotnie do sytuacji, i to niezależnej od „woli” gminy, w których opłaty nie będą jednak wnoszone w ten sposób, a np. na konto ośrodka pomocy społecznej. Z prawnego punktu widzenia z pewnością opłaty ponoszone na oba sposoby stanowić będą skuteczną formę zapłaty za wykonaną usługę opiekuńczą. Należy bowiem mieć na uwadze fakt, że jednostka budżetowa (np. OPS) nie ma osobowości prawnej, a działa w ramach macierzystej gminy, więc zapłata na konto któregokolwiek z tych podmiotów skutkuje w tożsamy sposób, czyli wygaśnięciem zobowiązania.

Z punktu widzenia podanej problematyki na uwagę zasługuje dodatkowo fakt, że na podstawie art. 9 ust. 1 SamGminU, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. Co ciekawe, na kanwie tego faktu warto odnotować stanowisko zawarte w piśmie Regionalnej Izby Obrachunkowej w Gdańsku z 24.4.2018 r. (znak RP.0441/78/15/17/1/2018, źródło: bip.gdansk.rio.gov.pl). Stanowisko to, mimo upływu ponad 3 lat, nadal zachowuje aktualność, w kontekście podnoszonych w podanym artykule kwestii kontroli urzędów wojewódzkich, które kwestionują płatności za ww. usługi wnoszone na konta ośrodków pomocy społecznej. Regionalna izba obrachunkowa, opierając się o ww. przepis SamGminU, wskazała m.in., że: (….) w zależności od sposobu ukształtowania realizacji zadania (wykonywane w ramach urzędu, wykonywane przez jednostkę budżetową gminy), zróżnicowane będzie postępowanie proceduralne (zasady wnoszenia opłat) związane z należnościami, o których mowa w § 5 ww. rozporządzenia. Opisana dychotomiczna koncepcja sposobu realizacji zadań przez odrębne strukturalnie jednostki ma również uzasadnienie w kontekście kompleksowego funkcjonowania określonej jednostki samorządu terytorialnego, względnie jednostki budżetowej. Dalej zwrócono uwagę na fakt, że skoro jednostka budżetowa zajmuje się realizacją zadania zarówno od strony faktycznej, jak i prawnej, to konsekwentnie, uzasadniona będzie również jego realizacja w aspekcie ewidencyjnym, przejawiająca się przyjmowaniem wpłat od osób fizycznych na rachunek bankowy tej właśnie jednostki. Podano również, że za tą koncepcją przemawia zasada jawności i przejrzystości finansów publicznych wynikające z art. 33 FinPubU. Wskazano również, że określone zdarzenia, mając skutki w sferze gospodarki finansowej, winny mieć możliwie pełne odzwierciedlenie w urządzeniach księgowych tej jednostki, która realizuje dane zadanie, rzecz jasna z uwzględnieniem istoty regulacji art. 11 ust. 1 FinPubU. Dla przypomnienia, z tej ostatniej regulacji wynika, że jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Ostatecznie samorządowa jednostka organizacyjna i tak musi odprowadzić pobrane dochody na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego. 

Podsumowując, wskazane wyżej stanowisko Regionalnej Izby Obrachunkowej w Gdańsku wydaje się być uzasadnione względami systemowymi. Zatem, można przyjąć założenie, że w zależności od zastosowanego mechanizmu realizacji zadania, różne mogą być metody postępowania związane z ww. opłatami. Oczywiście nadrzędną powinnością gminy jest spełnienie wymogu z art. 255 ww. FinPubU, czyli terminowe odprowadzenie wpływów z ww. opłat na rachunek bieżący dochodów dysponenta części budżetowej przekazującego dotację celową (wojewody), według stanu środków określonego na:

1. 10 dzień miesiąca – w terminie do 15 dnia danego miesiąca;
2. 20 dzień miesiąca – w terminie do 25 dnia danego miesiąca.

Jednakże spełnienie ww. wymogu odprowadzenia środków, należy pozostawić jednostce samorządu terytorialnego realizującej zadania opiekuńcze, do czego uprawnia systemowa analiza regulacji prawnych wskazanych aktów prawnych.

Rzecznik MŚP interweniuje u Ministra Finansów w sprawie Polskiego Ładu i kontynuuje zbieranie podpisów w obronie podatku liniowego

Zmiany w podatku liniowym, przewidziane w ramach Polskiego Ładu, zakładają podniesienie obciążenia podatkowo-składkowego z 19% na 28% dla ponad 700 000 przedsiębiorców. Jednocześnie termin wprowadzenia reformy przypada na okres bezpośrednio po dotkliwym dla wielu firm lockdownie, co zdecydowanie utrudni im odrobienie strat finansowych.

– Banki nie chcą słyszeć o kredytach dla branż dotkniętych lockdownem – podkreśla Adam Abramowicz, rzecznik małych i średnich przedsiębiorców. – Firmy te mogą uzyskać pieniądze na odtworzenie środków trwałych i potrzebne inwestycje wyłącznie z własnego dochodu, a projektowane zmiany zakładają zmniejszenie tej możliwości o 9% w skali roku.

Rzecznik MŚP apeluje również o przesunięcie w czasie o rok wejścia w życie reform, które obecnie zaplanowane są na 1 stycznia 2022 r., z zastrzeżeniem że rząd nie będzie w tym czasie blokował działalności gospodarczej. Adam Abramowicz uzasadnia swoje stanowisko koniecznością rzetelnego odniesienia się przez projektodawcę do licznych uwag zgłaszanych podczas konsultacji społecznych oraz potrzebą wypracowania nowej wersji reformy podatkowej, która w większym stopniu uwzględni interesy mikro-, małych i średnich przedsiębiorców.

– Podatek liniowy po wprowadzeniu go w 2004 roku okazał się znakomitym instrumentem podatkowym. W ciągu kilku kolejnych lat doprowadził do 100% wzrostu wpływów budżetowych z tego podatku – podsumowuje Adam Abramowicz, rzecznik małych i średnich przedsiębiorców. – Tak znaczne podniesienie obciążenia dla przedsiębiorców rozliczających się podatkiem liniowym zniechęci ich do utrzymywanie tej formy rozliczenia się z fiskusem, spowoduje odpływ do innych sposobów opodatkowania, zachęci do optymalizacji podatkowych i mnożenia kosztów. Doprowadzi to do spadku dochodów budżetowych, a więc zakładane przez Ministerstwo Finansów zrównoważenie wydatków nie nastąpi.

Na stronie internetowej Rzecznika MŚP https://rzecznikmsp.gov.pl/petycja/ wciąż trwa akcja zbierania podpisów pod petycją o zachowanie podatku liniowego w obecnym kształcie. Petycję poparło już prawie 50 000 osób.

Źródło: Rzecznik MŚP

Zmiany w podatku od korporacji

W autopoprawce wprowadzone zostały zmiany dotyczące podatku od wielkich korporacji. Chodzi o rozszerzenie zakresu wyłączeń od minimalnego podatku dochodowego o podmioty o specyficznym profilu działalności, u których niski poziom dochodowości nie jest źródłem unikania opodatkowania, lecz wynika z istoty oraz szczególnych uwarunkowań prowadzonej działalności.

Dotyczy to przypadków, gdy minimalny podatek dochodowy – ze względu na kształt umów międzynarodowych – nie może przeciwdziałać unikaniu opodatkowania (transport międzynarodowy statków morskich lub statków powietrznych) albo podatnik (osiągający niską zyskowność) nie ma swobody ustalania ceny, gdyż jest ona regulowana przez państwo (energia) lub jest uzależniona od notowań na światowych rynkach (kopaliny).

Podstawowym celem podatku jest ograniczenie zjawiska unikania opodatkowania, a nie wprowadzanie dodatkowego obciążenia. Dlatego rząd podjął decyzję o wyłączeniu z ograniczenia wpływu tego podatku podatników, których rentowność jest w bardzo wysokim stopniu zależna od czynników, na które nie mają wpływu, takich jak regulowane ceny (np. energia) czy wahania cen surowców na globalnych rynkach (branża wydobywcza). Rozwiązanie to odnosi się do wszystkich podatników spełniających przesłanki zawarte w regulacji. Z wyłączenia będą mogły więc skorzystać wszystkie podmioty, które spełniają wymagania, bez względu na status własnościowy spółki.    

Podatek od wielkich korporacji został ujęty w projekcie ustawy o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, przyjętym przez Radę Ministrów 8 września 2021 r.

Źródło: KPRM