Stawki opłaty podwyższonej dotyczącej ścieków obowiązujące od 1 stycznia 2022 r.
W Dz.Urz. Monitor Polski z 2021 r. pod poz. 974 opublikowano obwieszczenie Ministra Infrastruktury z 29.9.2021 r. w sprawie wysokości stawek opłaty podwyższonej obowiązujących od dnia 1 stycznia 2022 r.
Zgodnie z art. 280 pkt 2 lit. b PrWod, opłatę podwyższoną ponosi się w razie korzystania z usług wodnych polegających m.in. na wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi, z przekroczeniem warunków określonych w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym.
Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej nie później niż do 31 października każdego roku ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dz.Urz. Monitor Polski, wysokość stawek opłaty podwyższonej obowiązujących od 1 stycznia roku następnego (art. 293 ust. 2 PrWod).
Tabela: Stawki opłat za wprowadzanie ścieków do wód lub ziemi.
|
Stawki jednostkowe, czyli: |
wynoszą: |
|
górne jednostkowe stawki opłaty podwyższonej za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi |
1425,07 zł – za 1 kg substancji w przypadku przekroczenia:
15,34 zł – za 1 dm3 zawiesiny łatwo opadającej. 15,34 zł – za 1 m3 ścieków w przypadku przekroczenia dopuszczalnej temperatury, odczynu pH, poziomu sztucznych substancji promieniotwórczych lub dopuszczalnego stopnia rozcieńczenia ścieków eliminującego toksyczne oddziaływanie ścieków na ryby. |
|
jednostkowa stawka opłaty podwyższonej za przekroczenie dopuszczalnej ilości zawiesiny łatwo opadającej za 1 dm3 |
13,99 zł |
|
jednostkowa stawka opłaty podwyższonej za przekroczenie dopuszczalnej temperatury wprowadzanych ścieków za 1 m3 |
za ścieki, których temperatura przekracza dopuszczalną wielkość o:
|
|
jednostkowa stawka opłaty podwyższonej za przekroczenie dopuszczalnego odczynu wprowadzanych ścieków za 1 m3 |
za ścieki, których pH jest wyższe od górnej albo niższe od dolnej wartości dopuszczalnej o:
|
|
jednostkowa stawka opłaty podwyższonej za przekroczenie dopuszczalnego stopnia rozcieńczenia ścieków, eliminującego toksyczne oddziaływanie ścieków na ryby, za 1 m3 |
13,99 zł |
|
jednostkowa stawka opłaty podwyższonej za przekroczenie dopuszczalnego poziomu sztucznych substancji promieniotwórczych w ściekach za 1 m3 |
13,99 zł |
Natomiast jednostkowe stawki opłaty podwyższonej za 1 kg substancji, w tym substancji wyrażonych jako wskaźniki, za przekroczenie:
- dopuszczalnej ilości i składu ścieków, z wyjątkiem zawiesiny łatwo opadającej,
- minimalnej procentowej redukcji stężeń substancji w ściekach,
- dopuszczalnej masy substancji w odprowadzanych ściekach przypadającej na jednostkę masy wykorzystanego surowca, materiału, paliwa lub wytworzonego produktu
– określa załącznik do obwieszczenia.
Wartości referencyjne dla nowych i znacznie zmodernizowanych jednostek kogeneracji w 2022 r.
W Dz.U. z 2021 r. pod poz. 1965 obowiązuje rozporządzenie Ministra Klimatu i Środowiska z 24.10.2021 r. w sprawie wartości referencyjnych dla nowych i znacznie zmodernizowanych jednostek kogeneracji w roku 2022.
Zgodnie z art. 15 PromEnergElektrU, wytwórca energii elektrycznej z wysokosprawnej kogeneracji wytworzonej w nowej jednostce kogeneracji o mocy zainstalowanej elektrycznej nie mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW lub w znacznie zmodernizowanej jednostce kogeneracji o mocy zainstalowanej elektrycznej nie mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW może przystąpić do aukcji na premię kogeneracyjną.
Dla potrzeb przeprowadzenia aukcji ustala się wartości referencyjne, które odpowiadają maksymalnej wysokości premii kogeneracyjnej, w złotych za 1 MWh, która może być złożona w ofercie przez uczestnika aukcji w odniesieniu do energii elektrycznej wytworzonej w wysokosprawnej kogeneracji, wprowadzonej do sieci i sprzedanej.
Zgodnie z art. 15 ust. 5 PromEnergElektrU, w celu wskazania największego udziału rodzaju paliwa, wytwórca ustala w jednostce kogeneracji część energii elektrycznej odpowiadającej udziałowi energii chemicznej dla:
1) paliwa gazowego,
2) paliwa stałego,
3) biomasy,
4) paliw innych niż wymienione w pkt 1–3
– w energii chemicznej paliw zużywanych do wytwarzania energii ogółem, obliczoną na podstawie rzeczywistych wartości opałowych tych paliw.
Wytwórca energii elektrycznej wytworzonej w jednostce kogeneracji, w której do wytworzenia energii elektrycznej i ciepła zużywa się więcej niż jeden rodzaj wymienionego wyżej paliwa. Wartość referencyjna dla takiego wytwórcy wynika z określenia największego udziału rodzaju wymienionego wyżej paliwa zużywanego w jednostce kogeneracji.
Minister energii określa, w drodze rozporządzenia, do 31 października każdego roku, wartości referencyjne z podziałem dla nowych jednostek kogeneracji oraz znacznie zmodernizowanych jednostek kogeneracji, obowiązujące w kolejnym roku kalendarzowym, wyrażone w złotych za 1 MWh, z dokładnością do jednego grosza, odrębnie dla jednostek kogeneracji:
- opalanych paliwami gazowymi,
- opalanych paliwami stałymi,
- opalanych biomasą,
- innych niż wymienione w punktach wyżej
– biorąc pod uwagę istotne parametry techniczne i ekonomiczne funkcjonowania jednostek kogeneracji, koszty operacyjne oraz dodatkowe koszty inwestycyjne ponoszone w okresie eksploatacji, w którym jednostka kogeneracji korzysta ze wsparcia.
Z rozporządzenia wynika, że w 2022 r. wartość referencyjna dla nowej jednostki kogeneracji:
1) opalanej paliwami gazowymi, wynosi 320,27 zł/ MWh;
2) opalanej paliwami stałymi, wynosi 475,75 zł/ MWh;
4) opalanej biomasą, wynosi 272,03 zł/ MWh;
5) innej niż wymienione w pkt 1–3, wynosi 202,18 zł/ MWh.
|
W 2022 r. wartość referencyjna dla znacznie zmodernizowanej jednostki kogeneracji: |
|
opalanej paliwami gazowymi, w przypadku poniesienia kosztów inwestycyjnych modernizacji większych niż:
|
|
opalanej paliwami stałymi, w przypadku poniesienia kosztów inwestycyjnych modernizacji większych niż:
|
|
opalanej biomasą, w przypadku poniesienia kosztów inwestycyjnych modernizacji większych niż:
70%, ale nie większych niż 80% jak na porównywalną nową jednostkę kogeneracji, wynosi 190,42 zł/ MWh 80%, ale nie większych niż 90% jak na porównywalną nową jednostkę kogeneracji, wynosi 231,23 zł/ MWh 90%, ale nie większych niż 100% jak na porównywalną nową jednostkę kogeneracji, wynosi 272,03 zł/ MWh |
|
innej niż wymienione w pkt 1–3, w przypadku poniesienia kosztów inwestycyjnych modernizacji większych niż:
|
Dlaczego nie sprawdziły się aplikacje covidowe?
Można spotkać opinie wielu rządowych agencji, które winę za niepowodzenie projektu przerzucają na procedury związane z ochroną prywatności i danych osobowych. Takim oskarżeniom jednak przeczą eksperci. Organizacja Liberties działająca jako organizacja pozarządowa w Niemczech, współpracująca z licznymi organizacjami w całej Unii Europejskiej chroniącymi prawa człowieka w Unii Europejskiej opublikowała raport, w którym wskazała, że w żadnym z badanych krajów nie przeprowadzono analizy czy opracowane narzędzie było skuteczne czy to w zapobieganiu rozwojowi epidemii, czy w zakresie wpływu na społeczeństwo.
W Polsce aplikacja była wprowadzana pod nazwą STOP COVID ProteGo Safe i wzbudzała wiele kontrowersji. Można wręcz powiedzieć, że cieszy się ona złą sławą. Niestety administracji nie udało się, a może wręcz nie starała się wyjaśnić obaw jakie pojawiły się w związku z tą aplikacją.
Z przeprowadzonej przez organizację Liberties analizy wynika, że sukcesem okazały się aplikacje wprowadzone z zachowaniem zasad przejrzystości i w sposób transparentny. Przykładem takiego wdrożenia są Niemcy, gdzie aplikacja została pobrana przez liczną grupę osób. Administracja zapewniała swoim obywatelom wszystkie informacje niezbędne do zrozumienia działania aplikacji. Jak również były prowadzone debaty publiczne w tym zakresie.
Większość krajów obecnie chce utrzymywać aplikacje do czasu zakończenia pandemii. Pomimo, że wcześniej deklarowano, że aplikacje w przypadku nieprzydatności zostaną dezaktywowane. Jak widać w tym przypadku zabrakło twórcom konsekwencji w ich działaniach.
Eksperci zwracają uwagę, że aplikacje w dużej mierze opierają się na procesach matematycznych, w wyniku których osoby np. otrzymują rekomendacje co do samoizolacji lub konieczności poddania się testom na koronawirusa. Jednocześnie nie ma możliwości zweryfikowania prawdziwości wykonanego działania. Wobec czego nie ma przewidzianego procesu poprawności działania aplikacji i wydanej rekomendacji.
Co równie ważne większość państw nie zastosowało podstawowych zasad obowiązujących w ochronie danych. Proces projektowania i wdrożenia aplikacji był pozbawiony analizy w kontekście wydajności, skuteczności, otwartości czy przejrzystości procesów.
Dobrym przykładem może być tutaj przypadek z Hiszpanii, gdzie do wiadomości opinii publicznej podano ocenę wpływu aplikacji na ochronę danych. Można tutaj również wskazać na Polskę, obywatele byli informowani, że aplikacja jest całkowicie anonimowa. Jednak w przypadku ekspozycji na koronawirusa, aplikacja żąda podania numeru telefonu w celu weryfikacji. Wobec czego nie można mówić o walorze anonimowości. Jako, że w Polsce każdy numer telefonu musi zostać zarejestrowany.
Źródło: https://www.cyberdefence24.pl/ochrona-prywatnosci-powodem-nieskutecznosci-aplikacji-covidowych-nieslusznie
Polskie firmy notują wzrost liczby cyberataków
Z ostatniego „Barometru Cyberbezpieczeństwa 2021” firmy doradczej KPMG wynika, że w ocenie 55 % polskich firm pandemia COVID-19 przyczyniła się do wzrostu ryzyka wystąpienia cyberataków. W ubiegłym roku 19 % zaobserwowało nasilenie takich incydentów, a 64 % przedsiębiorstw odnotowało przynajmniej jeden taki atak. To wzrost o 10 punktów procentowych r/r.
Praca zdalna a cyberbezpieczeństwo
83 % przedsiębiorstw ankietowanych przez KPMG w czasie pandemii COVID-19 wdrożyło pracę zdalną, niemal w pełni w klasycznym modelu – z wykorzystaniem służbowych laptopów i szyfrowanych połączeń (VPN). Jednocześnie 51 % firm przyznało, że przejście pracowników na home office okazało się wyzwaniem w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa, ponieważ praca w modelu zdalnym zwiększyła ryzyko nieautoryzowanych działań i podatność na cyberataki. Co czwarty przyznaje, że zmniejszyła się skuteczność operacji bezpieczeństwa.
Jak podkreśla, słabym ogniwem często są zwykłe skrzynki mailowe pracowników, które np. w przypadku ataku phishingowego służą hakerom jako punkt wejścia do organizacji. Dane KPMG wskazują, że ataki oparte na socjotechnice wiążą się z dużymi obawami przedsiębiorców.
Szkolenia pracowników z zakresu cyberbezpieczeństwa
Szkolenia pracowników z zakresu cyberbezpieczeństwa obejmują również socjotechnikę. Firmy uczulają swój personel, w jaki sposób przestępcy mogą wykorzystywać dane na jego temat i czym grozi kliknięcie na zainfekowany link. Symulują przykładowe ataki i obserwują reakcję pracowników, szukając słabego ogniwa. Podnoszenie tzw. security awerness wśród pracowników to pierwsza linia obrony firmy przed cyberatakami, ale nigdy nie daje ona 100 % gwarancji bezpieczeństwa. Dlatego drugi krok to zabezpieczenia stricte techniczne, które przedsiębiorstwo powinno wdrożyć, żeby zminimalizować ryzyko.
Przede wszystkim uwaga na dane w skrzynkach email i urządzeniach mobilnych
Przesyłanie służbowych danych na prywatne skrzynki lub noszenie ich na urządzeniach mobilnych, np. pendrive’ach, oznacza, że organizacja traci kontrolę nad danymi i nie jest w stanie ich dłużej kontrolować. Te praktyki – uważane przez firmy i ekspertów za bardzo niebezpieczne – są jednak bardzo powszechne wśród pracowników.
Źródło:
newseria.pl
Wypalenie zawodowe. Od stycznia będzie można otrzymać z tego powodu L4
Z badania „Wellbeing mentalny pracowników w Polsce” przeprowadzonego przez Mindy wynika, że 75 % respondentów odczuwało w różnym stopniu wypalenie zawodowe w ciągu ostatniego roku. Podobne wnioski wypływają z badań Instytutu Gallupa przytaczanych w raporcie na temat wellbeingu – 76 % pracowników przynajmniej od czasu do czasu doświadcza wypalenia zawodowego, a 28 % twierdzi, że jest wypalonych bardzo często lub zawsze.
Przyczyny wypalenia zawodowego
Wśród przyczyn wypalenia zawodowego mogą być: nadmierne przeciążenie pracą i brak czasu na odpoczynek, poczucie braku kontroli w pracy, problemy z podejmowaniem decyzji, niestabilne relacje i brak zaufania w zespole czy niezgodność wartości w firmie.
Objawy wypalenia zawodowego
Objawy wypalenia zawodowego w sferze fizycznej to przede wszystkim długotrwałe, chroniczne wręcz zmęczenie, na które nie pomaga odpoczynek podczas wolnego weekendu czy tygodniowego urlopu, a jednocześnie pojawiają się problemy ze snem, z układem odpornościowym czy odżywianiem. Z kolei w sferze emocjonalnej podczas wypalenia zawodowego można zaobserwować rozdrażnienie, częstsze irytacje i zniechęcenie.
Badanie wskazuje, że jeden na pięciu pracowników ocenia słabo lub bardzo słabo swoją kondycję mentalną. 60 % przyznaje, że czują się zestresowani, w tym 11 % bardzo. To przekłada się na pracę – efektywność pracowników i ich obecność w biurze. W 2020 roku w Polsce znacznie wzrosła liczba zaświadczeń lekarskich z powodu zaburzeń psychicznych i zachowania. Stanowiły one przyczynę 10,8 % wszystkich dni absencji w 2020 roku. Dane ZUS przytaczane przez Mindy wskazują, że zarejestrowano 1,5 mln zaświadczeń lekarskich na łączną liczbę 27,7 mln dni absencji chorobowej, w tym 385,8 tys. zaświadczeń z powodu depresji na łączną liczbę 7,8 mln dni. To o 25,3 % więcej wystawionych zaświadczeń i 36,9 % więcej dni absencji chorobowej niż w 2019 roku. Prawie połowa (44,7 %) zaświadczeń lekarskich z powodu depresji została wystawiona osobom w wieku 35–49 lat.
Jak pomóc pracownikowi?
Problem w tym, że niewielu pracowników podejmuje działania, by poprawić swój stan. Tłumaczą to brakiem czasu lub niewiedzą na temat tego, co może pomóc. Co więcej, ponad 80 % badanych twierdzi, że pracownicy boją się zgłosić swojemu szefowi potrzebę wsparcia w leczeniu zdrowia psychicznego lub wsparcie w obszarze profilaktyki.
Jak podkreśla ekspert, jednym z rozwiązań, które mogłyby pomóc w radzeniu sobie ze stresem, pogorszeniem nastroju i wypaleniem zawodowym, jest trening uważności, czyli mindfulness. Są to ćwiczenia umysłu, które mają skierować uwagę na to, co dzieje się w danej chwili, bez wybiegania w przyszłość i sięgania do minionych zdarzeń. Chodzi o skupienie na przeżywanych doświadczeniach bez związanego z tym ładunku emocjonalnego. Aż 2/3 badanych, którzy to praktykują, przyznaje, że dzięki tym ćwiczeniom ma lepsze samopoczucie. Podobny odsetek stwierdza, że wpływa to na zmniejszenie stresu, ponad połowa widzi efekty w poprawie koncentracji, a 48 % wskazuje, że w ich życiu jest więcej empatii i życzliwości.
Źródło:
newseria.pl
Projekt VAT UE Cross-Border Rulings
Pilotaż VAT UE CBR został zainicjowany w ramach grupy EU VAT Forum, który jest obecnie realizowany przez 18 państw członkowskich UE (w tym w Polsce). Pilotaż VAT UE CBR w założeniu ma zmniejszyć ryzyko dokonania przez współpracujące administracje podatkowe państw członkowskich UE różnej interpretacji tego samego stanu faktycznego lub prawnego związanego z dokonywaną przez wnioskodawcę transakcją. W ocenie KAS powinno to przyczynić się do zmniejszenia ryzyka powstania w przyszłości podwójnego opodatkowania podatkiem VAT. Pilotaż VAT UE CBR stanowi narzędzie zapobiegania powstawaniu sporów w zakresie opodatkowania VAT i jego celem jest zapewnienie neutralności fiskalnej.
W związku z przystąpieniem przez Polskę do realizowanego do pilotażu VAT UE CBR wnioskodawcy są uprawnieni do wystąpienia do KAS ze wstępnym wnioskiem CBR, a po jego akceptacji przez KAS, z wnioskiem CBR. Celem wniosku CBR jest uzgodnienie na wniosek podatnika interpretacji prawa podatkowego z obszaru VAT w sprawach o charakterze transgranicznym, z administracją podatkową państwa członkowskiego UE, które przystąpiło do pilotażu VAT UE CBR. Złożenie wstępnego wniosku CBR i wniosku CBR nie podlega opłacie. Więcej informacji można znaleźć na stronie: https://www.podatki.gov.pl/vat/pilotaz-vat-ue-cbr/
Elektronizacja ewidencji wyrobów akcyzowych od 1 stycznia 2023 roku
Ministerstwo Finansów informuje, że 29 października 2021 r. Sejm RP uchwalił ustawę o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw, w której przesuwa się rozpoczęcie elektronicznego prowadzenia ewidencji i innych dokumentacji dotyczących wyrobów akcyzowych i znaków akcyzy na 1 stycznia 2023 roku. Do tego czasu ewidencje i inne dokumentacje będą mogły być prowadzone nadal na dotychczasowych zasadach.
Teraz ustawa będzie procedowana przez Senat RP.
Źródło: Ministerstwo Finansów
Potrzebne przepisy dotyczące wykorzystywania dronów do realizacji zadań publicznych
Choć lotnictwo, w tym loty wykonywane przez bezzałogowe statki powietrzne, czyli drony, to dziedzina dość szczegółowo obwarowana przepisami prawa, zarówno krajowego, jak i międzynarodowego, to jednak w polskim porządku prawnym brak przepisów kompleksowo odnoszących się do kwestii wykorzystywania dronów przez podmioty publiczne dla realizacji zadań publicznych czy też w ramach sprawowania przez nie władztwa publicznego.
Tymczasem unijny ustawodawca kwestię tę pozostawił do uregulowania w prawodawstwie państw członkowskich, określającym zadania poszczególnych podmiotów publicznych czy służb.
Ze względu na coraz powszechniejsze wykorzystywanie dronów przez podmioty realizujące zadania publiczne, coraz ważniejsze staje się więc przyjęcie odpowiednich rozwiązań prawnych szczegółowo regulujących korzystanie przez nie z tych urządzeń, w tym kwestie ochrony danych osobowych, które są w ten sposób pozyskiwane i dalej przetwarzane.
Szeroki zakres pozyskiwanych danych
Dron uzbrojony w kamerę, niekiedy umożliwiającą również nagrywanie dźwięku, bardzo łatwo uzyskuje wysokiej jakości nagrania nie tylko z przestrzeni publicznej, ale także prywatnej. Obraz przetwarzany w czasie rzeczywistym czy zarejestrowany przez tego rodzaju statek powietrzny może potencjalnie zawierać liczne dane osobowe, takie jak np. wizerunek, pochodzenie, dane o stanie zdrowia (np. niepełnosprawność), cechy charakterystyczne, sposób postępowania osoby bądź osób, łączące je relacje itp. Z kolei rejestrowanie dźwięku może nawet wiązać się z przetwarzaniem informacji wynikających z prowadzonych rozmów, w tym dotyczących także osób postronnych.
Podstawa prawna zapewniająca zgodność z RODO
Nie ulega wątpliwości, że w wielu przypadkach wykorzystanie bezzałogowych statków powietrznych do realizacji zadań organów i służb publicznych bywa nieocenione. Tym bardziej zatem jako stosowane przez podmioty związane zasadą legalizmu (konieczność działania na podstawie i w granicach przepisów prawa) powinno mieć wyraźną – przejrzystą i wyczerpująco uregulowaną – podstawę prawną, wynikającą z powszechnie obowiązujących przepisów prawa.
Jednocześnie przepisy prawa krajowego, które miałyby być przyjmowane w tym zakresie, powinny być zgodne z RODO, a także z ustawą z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości – w przypadku służb realizujących zadania z niej wynikające. Gromadzenie i dalsze przetwarzanie danych osobowych przez podmioty publiczne z wykorzystaniem takich rozwiązań, jak rejestrowanie obrazu i/lub dźwięku przy wykorzystaniu bezzałogowych statków powietrznych, powinno odbywać się z poszanowaniem wszystkich zasad dotyczących przetwarzania danych osobowych wskazanych w art. 5 RODO, tj. zgodności z prawem, rzetelności i przejrzystości, ograniczenia celu, minimalizacji danych, prawidłowości, ograniczenia przechowywania, integralności i poufności, a także rozliczalności.
Dodatkowo, zarówno ze względu na używanie nowych technologii, jak i ze względu na charakter, zakres, kontekst i cele przetwarzania danych osobowych z wykorzystaniem bezzałogowych statków powietrznych, jako powodującym duże prawdopodobieństwo wysokiego ryzyka naruszenia praw lub wolności osób fizycznych, przyjęcie takich przepisów poprzedzone powinno być oceną skutków dla ochrony danych, wpływu przyjmowanych rozwiązań na prywatność, prawa i wolności osób.
Przepisy te powinny też odpowiadać normom wskazanym w art. 6 RODO (w tym ust. 2 i 3 – cele i zakres regulacji), jak i uwzględniać ochronę danych w fazie projektowania oraz domyślną ochronę danych (art. 25 RODO).
Potrzeba szerokiej dyskusji
Na potrzebę podjęcia szerokiej dyskusji dotyczącej przyjęcia odpowiednich przepisów w tym zakresie organ nadzorczy zwrócił uwagę w czasie prac nad projektem ustawy o zmianie ustawy – Prawo lotnicze.
Wskazał, że w polskim porządku prawnym istnieją przepisy albo fragmentarycznie regulujące posługiwanie się dronami dla monitorowania i rejestrowania obrazu i zdarzeń w miejscach publicznych przez służby,albo też brakuje regulacji stanowiących o: podstawie prawnej i celu przetwarzania danych osobowych w związku ze stosowaniem rejestrowania obrazu i/lub dźwięku przy wykorzystaniu bezzałogowych statków powietrznych, zakresie w jakim można gromadzić takie dane, procesie ich przetwarzania i rolach poszczególnych podmiotów w nim pełnionych czy też okresie przechowywania danych gromadzonych podczas wykonywania operacji i zadań.
Jedynym obowiązującym w Polsce aktem prawnym, w którym szczegółowo zostały określone zasady wykorzystywania w celach publicznych bezzałogowych statków powietrznych jest ustawa z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska, w przepisach której wskazany został cel wykorzystywania tego narzędzia przez Inspekcję, zakres danych gromadzonych podczas wykonywania zadań publicznych, a także administrator (art. 10 b).
Dlatego celowe jest podjęcie dyskusji i rozważenie wprowadzenia odpowiednich regulacji sektorowych w zakresie zasad związanych z przetwarzaniem danych osobowych przy pomocy bezzałogowych statków powietrznych, tak by realizacja zadań publicznych z wykorzystaniem dronów nie naruszała praw i wolności osób, których dane dotyczą.
Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/2207
Aktualizacja przez powiat opłat z tytułu użytkowania wieczystego oraz trwałego zarządu
Punktem wyjścia w ocenie podanego zagadnienia są regulacje GospNierU. I tak, z art. 77 tej ustawy wynika m.in., że wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, podlega aktualizacji nie częściej niż raz na 3 lata, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Zaktualizowaną opłatę roczną ustala się, przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty. Nadto, aktualizacji opłaty rocznej dokonuje się z urzędu albo na wniosek użytkownika wieczystego nieruchomości gruntowej, na podstawie wartości nieruchomości gruntowej określonej przez rzeczoznawcę majątkowego.
Z kolei, w art. 87 GospNierU postanowiono m.in., że wysokość opłaty rocznej z tytułu trwałego zarządu nieruchomości może być aktualizowana, nie częściej niż raz w roku, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Zaktualizowaną opłatę roczną ustala się według dotychczasowej stawki procentowej od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty. Nadto, aktualizacji opłaty rocznej dokonuje się, z urzędu albo na wniosek jednostki organizacyjnej posiadającej nieruchomość w trwałym zarządzie, na podstawie wartości nieruchomości określonej przez rzeczoznawcę majątkowego.
Na kanwie ww. regulacji i opisanej problematyki warto wspomnieć o wystąpieniu pokontrolnym Regionalnej Izby Obrachunkowe w Szczecinie z 28.10.2021 r. (RIO-KF-4104-40/2021; http://bip.bydgoszcz.rio.gov.pl), w którym jako nieprawidłowość podano: Niedokonywanie aktualizacji opłat pobranych w 2019‒2020 z tytułu użytkowania wieczystego oraz trwałego zarządu, pomimo znacznego upływu czasu od ostatniej aktualizacji (strony 144‒152 protokołu kontroli). Kontrola wykazała, iż podstawą ustalania wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego (w 5 na 9 przypadkach objętych kontrolą) oraz opłaty rocznej z tytułu trwałego zarządu (w 5 na 10 przypadkach objętych kontrolą), tj. opłat pobieranych w latach 2019‒2020, były operaty szacunkowe sporządzone w latach 2008‒2015.
Z powyższych ustaleń kontrolnych RIO wynika więc, że nie dokonywano aktualizacji wspomnianych opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz z tytułu trwałego zarządu nieruchomości. Ustawa nakłada w tym zakresie konkretne terminy aktualizacyjne opłat, wskazując minimalną częstotliwość 3 lata lub 1 rok.
W przypadku gdy powiat nie realizuje ww. wymogów, narusza przepisy dotyczące gospodarki nieruchomościami.
W dalszych uwagach organ kontroli wskazał, że aktualizacja ta ma urealnić wysokość opłat i dostosować je do aktualnego poziomu cen nieruchomości. W zaleceniu pokontrolnym nakazano monitorować wartości nieruchomości stanowiących mienie Skarbu Państwa i po zaistnieniu przesłanek warunkujących obowiązek przeprowadzenia aktualizacji opłat, podjęcie działań celem zaktualizowania opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego oraz z tytułu trwałego zarządu stosownie do ww. przepisów.
Podsumowując, wskazać należy, że ustalenia organu kontroli są prawidłowe. Powiat powinien przestrzegać powinności związanych z aktualizacją wspomnianych opłat rocznych. Zaniechanie w tym zakresie będzie z dużym prawdopodobieństwem skutkować zarzutami w trakcie kontroli RIO.
Kaucja jako warunek zawarcia umowy najmu lokalu z gminnego zasobu
Punktem wyjścia w ocenie podanego zagadnienia są regulacje OchrLokU. I tak, z art. 21 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy wynika, że rada gminy uchwala zasady wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy, w tym zasady i kryteria wynajmowania lokali, których najem jest związany ze stosunkiem pracy, jeżeli w mieszkaniowym zasobie gminy wydzielono lokale przeznaczone na ten cel.
Z kolei, z art. 21 ust. 1 pkt 1–6b OchrLokU wynika, że zasady wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy powinny określać w szczególności:
1) wysokość dochodu gospodarstwa domowego uzasadniającą oddanie w najem lub podnajem lokalu na czas nieoznaczony i najem socjalny lokalu oraz wysokość dochodu gospodarstwa domowego uzasadniającą stosowanie obniżek czynszu;
2) warunki zamieszkiwania kwalifikujące wnioskodawcę do ich poprawy;
3) kryteria wyboru osób, którym przysługuje pierwszeństwo zawarcia umowy najmu lokalu na czas nieoznaczony i umowy najmu socjalnego lokalu;
4) warunki dokonywania zamiany lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy oraz zamiany pomiędzy najemcami lokali należących do tego zasobu a osobami zajmującymi lokale w innych zasobach;
5) tryb rozpatrywania i załatwiania wniosków o najem lokali zawierany na czas nieoznaczony i najem socjalny lokali oraz sposób poddania tych spraw kontroli społecznej;
6) zasady postępowania w stosunku do osób, które pozostały w lokalu opuszczonym przez najemcę lub w lokalu, w którego najem nie wstąpiły po śmierci najemcy;
6a) warunki, jakie musi spełniać lokal wskazywany dla osób niepełnosprawnych, z uwzględnieniem rzeczywistych potrzeb wynikających z rodzaju niepełnosprawności;
6b) zasady przeznaczania lokali na realizację zadań, o których mowa w art. 4 ust. 2b.
Na kanwie ww. regulacji i opisanej problematyki warto wspomnieć o rozstrzygnięciu nadzorczym Wojewody Śląskiego z 5.11.2021 r. (Nr NPII.4131.1.1015.2021; źródło: http://dzienniki.slask.eu). W ww. orzeczeniu podważono zapis o treści: Zawarcie umowy najmu lokalu o powierzchni użytkowej przekraczającej 80 m2 uzależnione jest od wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu umowy najmu oraz ewentualnych kosztów egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu w wysokości sześciokrotności miesięcznego czynszu za dany lokal.
Organ nadzoru zwrócił nadto uwagę na kilka kwestii. Po pierwsze podał, że przepisy powszechnie obowiązującego prawa nie upoważniają organu stanowiącego gminy do regulowania w drodze uchwały kwestii dotyczących kaucji zabezpieczającej, tj. obowiązku jej uiszczenia, jej wysokości, czy osób uprawnionych do zwolnienia od wpłacenia kaucji. Po drugie, podano, że zawarcie umowy najmu lokalu może zaś być uzależnione od wpłacenia przez najemcę takiej kaucji (art. 6 ust. 1 OchrLokU). Przedmiotowe postanowienia może zawierać jedynie umowa najmu zawierana między stronami, a podmiotem wyłącznie uprawnionym do regulowania wysokości kaucji będzie organ wykonawczy – jako organ gospodarujący mieniem gminy i reprezentujący gminę w stosunkach cywilnoprawnych. Zwrócono także uwagę na przepisy art. 30 ust. 2 pkt 3 SamGminU i art. 25 ust. 1 GospNierU, z których wynika, że gospodarowanie mieszkaniowym zasobem gminy należy do właściwości organu wykonawczego gminy.
Podsumowując, wskazać należy, że ustalenia organu kontroli są prawidłowe. Rada gminy nie może regulować w uchwale w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład zasobu mieszkaniowego gminy, zapisów dotyczących kaucji jako warunku zawarcia umowy najmu lokalu.
