Zmiana zasad powrotu z pracy zdalnej do pracy stacjonarnej w projekcie nowelizacji Kodeksu pracy

Projektowane tryby wprowadzania pracy zdalnej

Obecnie procedowany jest projekt nowelizacji Kodeksu pracy, wprowadzający pracę zdalną na stałe do Kodeksu pracy. Projekt ten przewiduje, tak jak obecne kodeksowe przepisy o telepracy, że uzgodnienie między stronami umowy o pracę dotyczące wykonywania pracy zdalnej przez pracownika będzie mogło nastąpić przy zawieraniu umowy o pracę albo w trakcie zatrudnienia. Zatem do wykonywania pracy zdalnej przez pracownika konieczna będzie wola zarówno pracownika jak i pracodawcy.

Ponadto projekt przewiduje, że w szczególnych przypadkach praca zdalna będzie mogła być wykonywana na polecenie pracodawcy. Wykonywanie pracy zdalnej na polecenie pracodawcy będzie możliwe tylko:

1. w okresie obowiązywania stanu nadzwyczajnego, stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, lub
2. w okresie, w którym z powodu siły wyższej zapewnienie przez pracodawcę bezpiecznych i higienicznych warunków pracy w dotychczasowym miejscu pracy pracownika nie jest czasowo możliwe 

– jeżeli pracownik złoży oświadczenie, że posiada warunki lokalowe i techniczne do wykonywania pracy zdalnej. Oświadczenie to będzie musiało zostać przez pracownika złożone w postaci papierowej lub elektronicznej – bezpośrednio przed wydaniem mu polecenia przez pracodawcę.

Zatem w ww. okolicznościach to pracodawca będzie mógł „wysłać” pracownika na pracę zdalną, jednak tylko, w przypadku gdy uprzednio uzyska od niego oświadczenie o posiadaniu ww. warunków do pracy zdalnej; ocena tych warunków będzie należeć tylko do pracownika. 

Projektowane przepisy o pracy zdalnej zastąpią obecne kodeksowe przepisy o telepracy. 

Zaprzestanie uzgodnionej pracy zdalnej

Jeżeli praca zdalna (czy to częściowa/rotacyjna, czy też całkowita) zostanie uzgodniona w trakcie zatrudnienia, projekt nowelizacji KP przewiduje możliwość wycofania się z tej formy wykonywania pracy zarówno przez pracownika jak i przez pracodawcę. W przeciwieństwie jednak do obecnych kodeksowych przepisów o telepracy będzie to możliwe bez żadnych ograniczeń czasowych – zatem w każdym czasie, nawet po upływie roku od uzgodnienia, że pracownik będzie wykonywał pracę zdalną. 

W przypadku podjęcia pracy zdalnej na podstawie uzgodnienia dokonanego już w trakcie zatrudnienia zarówno pracownik, jak i pracodawca będzie mógł wystąpić z wiążącym wnioskiem o zaprzestanie wykonywania pracy zdalnej i przywrócenie poprzednich warunków wykonywania pracy. Wniosek taki będzie mógł zostać złożony w postaci papierowej lub elektronicznej.

Jeżeli pracownik albo pracodawca złoży taki wniosek, to następnie będą musieli wspólnie ustalić termin, od którego nastąpi przywrócenie poprzednich warunków wykonywania pracy (tj. wykonywanie jej wyłącznie stacjonarnie). Ustalony termin nie będzie mógł być dłuższy niż 30 dni od dnia otrzymania wniosku przez drugą stronę. Jeżeli natomiast pracodawca i pracownik nie osiągną porozumienia w kwestii terminu powrotu pracownika do pracy stacjonarnej, to z mocy prawa (tj. projektowanego art. 6722 KP) przywrócenie poprzednich warunków wykonywania pracy nastąpi w dniu następującym po upływie 30 dni od dnia otrzymania wniosku.

W projekcie nowelizacji Kodeksu pracy została przyjęta koncepcja, że praca zdalna, co do zasady, ma być wykonywana tylko, jeżeli taka jest wola obu stron stosunku pracy, tj. zarówno pracownika, jak i pracodawcy. Jeżeli po pewnym okresie wykonywania pracy zdalnej, uzgodnionej w trakcie zatrudnienia, taka forma pracy przestanie odpowiadać pracownikowi (np. ze względu na kolizję z życiem rodzinnym, poczucie odseparowania) albo pracodawcy (np. ze względu na spadek zaangażowania pracownika w pracę, zmiany organizacyjne w firmie wymagające obecności pracownika na miejscu), to każda ze stron powinna mieć możliwość wycofania się z wcześniejszego uzgodnienia pracy zdalnej.

 Natomiast, jeżeli praca zdalna zostanie uzgodniona od razu na etapie przyjęcia pracownika do pracy (tj. przy zawieraniu umowy o pracę), to identycznie jak w przypadku obecnych regulacji dotyczących telepracy:

Wycofanie polecenia pracy zdalnej 

Także, w przypadku gdy praca zdalna, zgodnie z projektowanymi przepisami, zostanie pracownikowi polecona (jednostronnie przez pracodawcę w ww. szczególnych przypadkach) – możliwe będzie wycofanie się z tej formy pracy zarówno przez pracownika, jak i przez pracodawcę.

Pracodawca będzie mógł w każdym czasie cofnąć polecenie wykonywania pracy zdalnej – a pracownik będzie obowiązany to polecenie wykonać (jak każde inne polecenie służbowe) i powrócić do pracy stacjonarnej.

Także pracownik, któremu polecono wykonywanie pracy zdalnej, będzie mógł powrócić do pracy stacjonarnej ze swojej inicjatywy. Projektowane przepisy przewidują, że w przypadku zmiany warunków lokalowych i technicznych uniemożliwiającej wykonywanie pracy zdalnej, pracownik będzie obowiązany poinformować o tym niezwłocznie pracodawcę. W takim przypadku pracodawca będzie miał obowiązek niezwłocznego wycofania polecenia wykonywania pracy zdalnej. Wówczas pracownik będzie musiał być dopuszczony do wykonywania pracy stacjonarnie.

Uzupełniająca subwencja ogólna na zadania w zakresie wodociągów i kanalizacji – w Sejmie trwają prace

Wśród zmian skierowanych do samorządów na uwagę zasługują zapisy zawarte w art. 2, który ma wprowadzić zmiany w DochSamTerytU. Tamże przewidziano m.in. zapisy o treści:

Rozdział 8b. Przepisy epizodyczne

Art. 70e. 1. W roku 2021 gminy mogą otrzymać z budżetu państwa środki finansowe w kwocie 1 000 mln zł na uzupełnienie subwencji ogólnej, z przeznaczeniem na wsparcie finansowe inwestycji w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę.

2. Kwota środków, o której mowa w ust. 1, podlega podziałowi między gminy, w których udział liczby mieszkańców danej gminy korzystających z sieci wodociągowej w ogólnej liczbie mieszkańców tej gminy jest mniejszy niż 90%.

3. Kwota środków, o której mowa w ust. 1, podlega podziałowi między gminy, o których mowa w ust. 2, proporcjonalnie do liczby mieszkańców niezbędnej do osiągnięcia przez daną gminę poziomu określonego w ust. 2. Liczba mieszkańców niezbędna do osiągnięcia przez gminę poziomu określonego w ust. 2 podlega korekcie w sposób określony w ust. 4.

(….)

Art. 70f. 1. W roku 2021 gminy mogą otrzymać z budżetu państwa środki finansowe w kwocie 3 000 mln zł na uzupełnienie subwencji ogólnej, z przeznaczeniem na wsparcie finansowe inwestycji w zakresie kanalizacji.

2. Kwota środków, o której mowa w ust. 1, podlega podziałowi między gminy, w których udział liczby mieszkańców danej gminy korzystających z sieci kanalizacyjnej w ogólnej liczbie mieszkańców tej gminy jest mniejszy niż 60%.

Z uzasadnienia projektu wskazanej ustawy wynika m.in., że podstawowym celem projektowanych przepisów jest wsparcie gmin w finansowaniu zadań inwestycyjnych w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę oraz kanalizacji. Dodatkowe środki mają przyczynić się do dokonania znacznych inwestycji i nadrobienia opóźnień w infrastrukturze komunalnej. Tym samym mają przyczynić się do zmniejszenia różnic w standardach życia w miastach i na obszarach wiejskich. Przewiduje się, że w 2021 r. gminy otrzymają z budżetu państwa środki finansowe w kwocie 1 000 mln zł, z przeznaczeniem na wsparcie finansowe inwestycji w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę oraz 3 000 mln zł, z przeznaczeniem na wsparcie inwestycji w zakresie kanalizacji. Wymienione środki zostaną przekazane do gmin jako uzupełnienie subwencji ogólnej.

Dodatkowe środki otrzymają gminy, w których odsetek mieszkańców korzystających z sieci wodociągowej jest mniejszy od 90% oraz gminy, w których odsetek mieszkańców korzystających z sieci kanalizacyjnej jest mniejszy od 60%. Podział na poszczególne gminy zostanie dokonany proporcjonalnie do liczby mieszkańców niezbędnej do osiągnięcia przez dana gminę wyżej wskazanego poziomu. Przy czym liczba mieszkańców zostanie skorygowana wskaźnikiem odzwierciedlającym zamożność gminy. Ustalenie uprawnionych gmin oraz podział poszczególnych kwot zostanie dokonany na podstawie danych przekazanych przez Główny Urząd Statystyczny.

Podsumowując, niewątpliwie wskazane rozwiązania legislacyjne należy ocenić pozytywnie. W obliczu nadal trudnego roku budżetowego 2021, dodatkowe wsparcie (dla wybranych jednostek samorządowych) na zadania inwestycyjne będzie z pewnością korzystne z punktu widzenia gospodarki finansowej samorządów.

Źródło: https://www.sejm.gov.pl/ 

EROD zaopiniował projekt decyzji Komisji Europejskiej w sprawie adekwatności dla Korei Południowej

Rada skupiła się na ocenie czy zabezpieczenia przewidziane koreańskimi przepisami ochrony danych są skuteczne. Jak również oceniła dostęp organów publicznych do danych osobowych rezydentów Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz zabezpieczenie praw osób, których dane byłyby przekazywane do Korei Południowej.

Co ważne, projekt decyzji Komisji przewiduje, że status adekwatności będzie odnosił się zarówno do danych transferowanych w sektorze publicznym, jak i prywatnym. EROD stwierdził, że ogólne ramy koreańskiej ochrony praw i wolności osób fizycznych są równoważne tym zapewnianym przez RODO w Unii Europejskiej. Jednak zdaniem Rady konieczne jest wyjaśnienie niektórych aspektów i monitorowanie sytuacji przez Komisję Europejską.

EROD stwierdził, że koreańskie ramy ochrony danych tj. koncepcja ochrony danych, podstawy zgodnego z prawem przetwarzania w prawnie uzasadnionych celach, ograniczenie celu, przechowywanie danych, bezpieczeństwo i poufność oraz przejrzystość są dostosowane do ram ochrony danych Unii Europejskiej.

W opinii wskazano również na starania zarówno Komisji Europejskiej, jak i południowokoreańskiego organu ochrony danych (PIPC) do wypełnienia luk w przepisach, które występują. EROD oczekuje, że Komisja udostępni dodatkowe informacje na temat wiążącego charakteru, wykonalności oraz ważności powiadomienia. EROD zaleca również monitorowanie stosowanie powiadomienia w praktyce.

RODO przewiduje możliwość dochodzenia roszczeń przed sądami w przypadku naruszenia praw osób, których dane dotyczą. EROD wyraził swoje obawy co do możliwości realizacji przez osoby, których dane byłyby transferowane do Korei Południowej przed południowokoreańskim organem ochrony danych oraz sądami powszechnymi. Dlatego Rada zwróciła się do Komisji o wyjaśnienia w tym zakresie i ocenienia czy osoby z Unii Europejskiej byłyby w stanie spełnić warunki określone przez przepisy obowiązujące w Korei Południowej.

EROD odniósł się w swojej opinii również do kwestii dostępu organów publicznych do danych przekazywanych do Korei Południowej. Kwestia dostępu organów publicznych do danych przekazywanych z Unii Europejskiej była z jedną z przyczyn uchylania przy Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej tzw. Privacy Shield, która była dla wielu organizacją podstawą do transferu danych do Stanów Zjednoczonych. W celu uniknięcia podobnej sytuacji zarówno Komisja Europejska jak i inne organy ochrony danych w Unii Europejskiej oraz EROD przykładają szczególną wagę do możliwości dostępu organów publicznych do danych przekazywanych z Unii Europejskiej. Organy publiczne Korei Południowej posiadają prawne możliwości dostępu do danych unijnych rezydentów, ale jednocześnie jak wskazano w opinii w Korei Południowej funkcjonuje niezależny i skuteczny system nadzoru co zabezpiecza prawa osób, których dane dotyczą.

Źródło: https://edpb.europa.eu/news/news/2021/edpb-adopts-opinion-draft-south-korea-adequacy-decision_en

Inkasent nie może pobierać zaległości podatkowych

W tym zakresie należy przypomnieć, że pobór podatków w drodze inkasa jest możliwy, o ile rada gminy tak postanowi w specjalnej uchwale. Przykładowo, uprawnienie takie ustawodawca przewidział dla rady gminy w art. 6 ust. 12 oraz w art. 19 pkt 2 PodLokU. Z tych regulacji wynika, że rada gminy może zarządzać pobór podatku od nieruchomości od osób fizycznych w drodze inkasa oraz wyznaczać inkasentów i określać wysokość wynagrodzenia za inkaso. Nadto, rada gminy w drodze uchwały może zarządzić pobór tych opłat w drodze inkasa oraz określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso, a także może wprowadzić obowiązek prowadzenia przez inkasentów ewidencji osób, o których mowa w art. 17 ust. 1 PodLokU, zobowiązanych do uiszczania opłaty miejscowej.

Podobne uprawnienia dla rady gminy przewidziano w odniesieniu do podatku rolnego i podatku leśnego. W odniesieniu do podatku leśnego ma to prawne uzasadnienie w art. 6 ust. 7 PodLeśnyU, gdzie postanowiono, że rada gminy, w drodze uchwały, może zarządzić pobór podatku leśnego od osób wymienionych w ust. 2 w drodze inkasa oraz wyznaczyć inkasentów i określić wysokość wynagrodzenia za inkaso.

Co jednak istotne, we wszystkich ww. regulacjach jest mowa o uprawnieniu rady gminy dla ustanowienia inkasa, ale podatków (opłat), a nie zaległości podatkowych. Na ten aspekt prawny zwrócono uwagę właśnie we wskazanym na wstępie wystąpieniu pokontrolnym.

Należy przy tym wskazać na art. 51 OrdPU, z którego wynika, że zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności. Za zaległość podatkową uważa się także niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23a OrdPU, lub ratę podatku.

W podanym wystąpieniu pokontrolnym regionalna izba obrachunkowa wskazała zaś, że pobieranie zaległości podatkowych przez inkasentów narusza przepisy art. 9 i art. 47 § 4a OrdPU. Z nich zaś wynika, po pierwsze, że inkasentem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana do pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Po drugie – terminem płatności dla inkasentów jest dzień następujący po ostatnim dniu, w którym, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, wpłata podatku powinna nastąpić, chyba że organ stanowiący właściwej jednostki samorządu terytorialnego wyznaczył termin późniejszy.

Z powyższych regulacji prawnych należy więc wnioskować, że inkaso jest metodą poboru podatków, a nie zaległości podatkowych. Stąd, jak najbardziej inkasenci mogą pobierać np. podatek od nieruchomości (od osób fizycznych), podatek leśny, podatek rolny, czy różne opłaty lokalne (targowe, miejscowe, uzdrowiskowe). Co jednak istotne, wspomniani inkasenci nie mogą jednak pobierać zaległości z ww. tytułów prawnych. Nie mają do tego ani ustawowego umocowania, ani nie może do tego upoważniać rada gminy w uchwale. 

Podsumowując, należy wskazać, że zarzuty sformułowane przez regionalną izbę obrachunkową są uzasadnione a przede wszystkim mają oparcie w przepisach prawa. Warto dodać, że inkasenci mogą pobierać tylko – podatki, czyli należności gminy, które nie stały się jeszcze zaległościami podatkowymi. 

Źródło: https://warszawa.rio.gov.pl

Po interwencji Rzecznika MŚP KAS nie będzie karać przewoźników w początkowym okresie działania systemu e-TOLL

Z dniem 30 września 2021 r. wygasa możliwość jednoczesnego korzystania z dotychczasowego systemu viaTOLL oraz nowego systemu-e-TOLL. Od 1 października 2021 r. przewoźnicy będą mogli korzystać wyłącznie z systemu e-TOLL.
Adam Abramowicz w skierowanym do Sekretarza Stanu Szefa Krajowej Administracji Skarbowej Magdaleny Rzeczkowskiej piśmie z dnia 29 września 2021 r. zwrócił się z prośbą o przedłużenie okresu przejściowego w zakresie równoczesnego działania systemu viaTOLL oraz e-TOLL. Zdaniem Rzecznika MŚP przedłużenie terminu rejestracji w systemie e-TOLL pozwoli nie tylko na płynną migrację danych wielu użytkowników z dotychczasowego systemu viaTOLL, ale także zapewni służbom informatycznym Krajowej Administracji Skarbowej więcej czasu na dostosowanie systemu e-TOLL do potrzeb przewoźników.

– Proponuję, aby dotychczasowy okres przejściowy został przedłużony lub apeluję o odstąpienie od karania, w początkowym okresie docelowego działania systemu e-TOLL, tj. od 1 października br., przewoźników, którzy nie zdążyli zarejestrować się w nowym systemie płatności opłat drogowych lub z powodów technicznych nie mogli z niego skorzystać – pisał w piśmie Adam Abramowicz, Rzecznik Małych i Średnich Przedsiębiorców.

W dniu 30 września br. Rzecznik MŚP otrzymał odpowiedź od Sekretarz Stanu Szefa Krajowej Administracji Skarbowej Magdaleny Rzeczkowskiej, która podzieliła argumentację Rzecznika MŚP. Pani Minister poinformowała, że „kontrole prawidłowości uiszczania opłat w początkowym okresie działania systemu e-TOLL, które od 1 października będą przeprowadzane przez Inspektorów GITD oraz Służbę Celno-Skarbową będę odbywać się w oparciu przede wszystkim o działania prewencyjne, których podstawowym elementem będzie pouczanie, a nie karanie uczestnika realizowanego przewozu”.

Równocześnie Sekretarz Stanu Szef Krajowej Administracji Skarbowej uwzględniła postulat Rzecznika MŚP o odstąpieniu od karania przewoźników, informując, że „w sprawach, dla których ustawa przewiduje nakładanie mandatów na kierujących stosowane będą pouczenia. Natomiast w sprawach kar pieniężnych nakładanych przez GITD, z wyłączeniem braku rejestracji w e-TOLL, w pierwszej kolejności inspektorzy skorzystają z przewidzianej w przepisach prawa instytucji „odstąpienia” od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej”.

Na skutek działań Rzecznika MŚP branża transportowa ma dłuższy okres czasu na dostosowanie się do nowego systemu e-TOLL.

Źródło: Rzecznik MŚP

Mobilna aplikacja e-TOLL

Wobec powyższego aplikacje mobilne „Aplikacja Kierowcy SENT GEO” i „Aplikacja Kierowcy SENT GEO (Test)” będą dostępne w sklepach Google Play i App Store do 30 września 2021 r. Od 1 października 2021 r. aplikacja e-TOLL PL będzie jedyną aplikacją mobilną dostępną w sklepach internetowych, przeznaczoną do systemów e-TOLL i SENT.

Aplikacje mobilne „Aplikacja Kierowcy SENT GEO” i „Aplikacja Kierowcy SENT GEO (Test)” pobrane
i zainstalowane przed 30 września 2021 r. mogą być wykorzystywane wyłącznie na potrzeby systemu SENT do 31 października 2021 r. Od 1 listopada 2021 r. aplikacja e-TOLL PL będzie jedyną aplikacją wykorzystywaną do przekazywania danych geolokalizacyjnych do systemów e-TOLL i SENT.

Źródło: KAS

W październiku PFR będzie mógł za pośrednictwem ZUS-u wzywać pracodawców do zawarcia umowy o zarządzanie PPK

Zgodnie z art. 8 ust. 5 ustawy o PPK, PFR ma obowiązek – w przypadku gdy w wyniku dokonanej weryfikacji dotyczącej tego, czy pracodawca utworzył PPK, okaże się, że podmiot zatrudniający nie dopełnił obowiązku zawarcia umowy o zarzadzanie PPK w terminie – wezwać (w formie pisemnej) podmiot zatrudniający do zawarcia w ciągu 30 dni umowy o zarządzanie PPK z funduszem zdefiniowanej daty zarządzanym przez wyznaczoną instytucję finansową albo do przekazania do PFR informacji o zawarciu umowy o zarządzanie PPK z inną instytucją finansową. Procedura opisana w art. 8 w najbliższych tygodniach i miesiącach obejmie przede wszystkim podmioty, które w 2021 r. tworzyły PPK, tj. najmniejsze podmioty sektora prywatnego, w tym mikroprzedsiębiorców (którzy zawierali umowy o zarządzanie PPK w kwietniu 2021 r.), a także jednostki sektora finansów publicznych (które zawierały umowę o zarządzanie PPK w marcu 2021 r.). Z informacji przekazywanych przez pracodawców wynika, że PFR nie wysyła jeszcze papierowych wezwań, co może oznaczać, iż oczekuje na nowelizacje, tak żeby dokonywać wezwań za pośrednictwem ZUS. 

Nowelizacja nadaje nowe uprawnienia PFR

Zakończone prace nad nowelizacją polegają na nadaniu dodatkowych uprawnień PFR. Do ustawy z 2.3.2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, po art. 31zy¹⁴ dodano art. 31zy15. Zgodnie z jego treścią w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich, wezwanie, o którym mowa w art. 8 ust. 5 ustawy o PPK, może być wysyłane z wykorzystaniem profilu informacyjnego w systemie teleinformatycznym ZUS. 

Jak procedura wysyłania wezwania będzie wyglądała w praktyce

W praktyce projektowana zmiana oznacza, że PFR przekaże Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych nazwę i NIP podmiotu zatrudniającego, o którym mowa w art. 8 ust. 5 ustawy o PPK a następnie ZUS udostępni wezwanie na profilu informacyjnym w systemie teleinformatycznym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie wcześniej niż po upływie 14 dni roboczych od otrzymania danych od PFR. Z tego wynika, że ZUS będzie musiał odczekać prawie trzy tygodnie zanim rozpocznie procedurę informowania i przekazywania pracodawcom informacji o wezwaniu do zawarcia umowy o zarządzanie PPK. 

Wezwanie, które PFR będzie wysyłał we współpracy z ZUS, zgodne z art. 8 ust. 5 ustawy z 4.10.2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych, uznaje się za skutecznie doręczone w dwóch sytuacjach. 

1. w momencie jego odbioru przez podmiot zatrudniający na profilu informacyjnym w systemie teleinformatycznym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych;
2. po upływie 14 dni od dnia umieszczenia wezwania na profilu informacyjnym w systemie teleinformatycznym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – w przypadku jego nieodebrania.

Koszty obsługi związane z wzywaniem przez  ZUS za pośrednictwem profilu informacyjnego z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych powiększone o należny podatek od towarów i usług pokrywać ma PFR, co oznacza, że nie będzie to finansowane przez ZUS. Zgodnie z pierwotnym założeniem, ustawa miała stać się częścią porządku prawnego od 1.9.2021 r, ale Parlament nie zdążył jej uchwalić i dopiero w październiku wejdzie ona w życie. Warto podkreślić, że dzięki tej zmianie, PFR będzie mógł w sprawniejszy sposób wzywać pracodawców do zawierania umowy o zarządzanie PPK, czyli tworzenia PPK. Tymczasem kilkaset tysięcy pracodawców zwłaszcza najmniejszych podmiotów (pomijając mikroprzedsiębiorców, którzy mieli możliwość skorzystania ze zwolnienia z obowiązku tworzenia PPK) nie zawarło umowy o zarządzanie PPK. Brak zawarcia w terminie takiej umowy, poza opisywanym wezwaniem do zawarcia umowy o zarządzanie PPK, może spowodować, że pracodawcy otrzymają karę grzywny w wysokości do 1,5% budżetu wynagrodzeń za poprzedni rok obrotowy.  

820 urzędników będzie mogło zostać mianowanych do służby cywilnej w latach 2022–2024

Zgodnie z przyjętym planem został ustalony następujący limit mianowań urzędników w służbie cywilnej:

W porównaniu do zeszłorocznego limitu, w tym roku został on znacznie zwiększony. Warto przypomnieć, że zgodnie z planem Rady Ministrów z 2020 r. na lata 2021–2023 limit urzędników w służbie cywilnej był następujący: 

Zgodnie z informacjami przekazywanymi przez rząd w 2020 r., jego decyzja była związana z trudną sytuację finansów publicznych, wywołaną negatywnymi skutkami gospodarczymi COVID-19 oraz podjętymi przez Radę Ministrów działaniami, których celem jest ograniczanie kosztów osobowych w administracji.

Uzyskanie mianowania w służbie cywilnej możliwe jest w ramach jednej z dwóch ścieżek:

1. w wyniku ukończenia kształcenia stacjonarnego w Krajowej Szkole Administracji Publicznej im. Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego (KSAP); dyplom ukończenia KSAP potwierdza posiadanie wiedzy, umiejętności i predyspozycji kierowniczych niezbędnych do wypełniania zadań służby cywilnej; absolwent KSAP może ubiegać się o mianowanie w służbie cywilnej,
2. W postępowaniu kwalifikacyjnym dla pracowników służby cywilnej, podczas którego sprawdza się wiedzę i umiejętności niezbędne do wypełniania zadań służby cywilnej; poza uzyskaniem pozytywnego wyniku tego sprawdzianu należy także zmieścić się w wyznaczonym na dany rok limicie miejsc.

Zasady klasyfikacji budżetowej w przypadku wygaśnięcia umowy dzierżawy nieruchomości – wystąpienie pokontrolne RIO

Zanim jednak przytoczy się zarzuty podniesione w trakcie kontroli gospodarki finansowej powiatu, warto przypomnieć istotę umowy dzierżawy i bezumownego korzystania z nieruchomości – bowiem ma to znaczenie dla wspomnianego aspektu klasyfikacji budżetowej. 

I tak, umowa dzierżawy jest stosunkiem cywilnoprawnym mającym podstawy normatywne w KC. Tamże, w art. 693 KC postanowiono, że przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Natomiast bezumowne korzystanie z nieruchomości – jak sama nazwa wskazuje – jest formą władania nieruchomością, np. przez byłego dzierżawcę, czyli władaniem bez tytułu prawnego. Wskazany podział na dwa stany faktyczno-prawne ma zaś skutki w sferze wskazanej wyżej klasyfikacji budżetowej. W przypadku podanych umów dzierżawy zastosowanie ma paragraf 075 oznaczony jako: Wpływy z najmu i dzierżawy składników majątkowych Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub innych jednostek zaliczanych do sektora finansów publicznych oraz innych umów o podobnym charakterze. Warto więc zauważyć, że podany paragraf jest dedykowany wpływom pochodzącym stricte ze stosunków cywilnoprawnych, mających podstawę w umowach łączących np. jednostkę samorządu terytorialnego z przedsiębiorcą. Podany paragraf nie może być jednak stosowany do wpływów uzyskanych w sytuacji, gdy umowa dzierżawy już wygasła. Wówczas bowiem nie istnieje stosunek umowny, a jedynie pewien stan faktyczny. 

Regionalna izba obrachunkowa w podanym na wstępie wystąpieniu pokontrolnym dostrzegła ten problem i wskazała, że wpływy do budżetu gminy pochodzące z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości nie mogą być ujmowane w podanym wyżej paragrafie 075. Jednocześnie wskazano, że właściwym paragrafem dochodowym dla tych wpływów powinien być paragraf 097 oznaczony jako: Wpływy z różnych dochodów. 

Opierając się o ww. argumenty prawne, regionalna izba obrachunkowa finalnie poleciła jednostce samorządu terytorialnego: Przestrzeganie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z 2 marca 2010 r. w sprawie szczegółowej klasyfikacji dochodów, wydatków, przychodów i rozchodów oraz środków pochodzących ze źródeł zagranicznych (Dz.U. z 2014 r. poz. 1053 ze zm.), w szczególności w zakresie stosowania prawidłowej klasyfikacji dochodów z tytułu bezumownego korzystania z gruntów.

Podsumowując, stwierdzone w trakcie kontroli gospodarki finansowej nieprawidłowości związane z klasyfikacją budżetową są zasadne i warte odnotowania. Należy bowiem pamiętać, że wygaśnięcie określonej umowy, np. dzierżawy, powoduje, że późniejsze wpływy wynikające z bezumownego korzystania z nieruchomości muszą być odrębnie klasyfikowanie od wpływów pochodzących ze stosunków umownych. 

W podanym przypadku wpływy z dzierżawy powinny być ujmowane w paragrafie 075, zaś wpływy z bezumownego korzystania z nieruchomości (która kiedyś była dzierżawiona) winny być ujmowane w paragrafie 097. 

Źródło: https://bip.wroclaw.rio.gov.pl/

e-faktura przyjęta przez Sejm

W pierwszej fazie wdrażania e-faktury, polscy przedsiębiorcy będą z niej korzystać dobrowolnie. Będzie ona działała, jako jedna z dopuszczonych form dokumentowania sprzedaży, obok faktur papierowych i obecnie już występujących w obrocie gospodarczym faktur elektronicznych. W 2023 r. korzystanie z e-faktury stanie się obligatoryjne.

Korzyści wynikające z tego rozwiązania to m. in.

Zmiany w fakturowaniu stanowiące część pakietu SLIM VAT 2 dotyczą m. in.

Więcej informacji na temat e-faktury oraz zmiany w fakturowaniu stanowiące część pakietu SLIM VAT 2 znajdują się w komunikacie na stronie MF: e-faktura przyjęta przez Radę Ministrów.

Źródło: Ministerstwo Finansów