Skoro drogi wewnętrzne nie są drogami publicznymi w rozumieniu DrPublU, to brak jest podstaw do stosowania do dróg wewnętrznych przepisów art. 39 ust. 1 i art. 40 DrPublU, które dotyczą dróg publicznych i w sposób wyraźny nie odnoszą się do dróg wewnętrznych.
Odpowiadając na uzupełniające pytanie, wskazać należy, iż w sytuacji gdy droga nie jest drogą publiczną, lecz drogą wewnętrzną, nie znajdzie zastosowania stanowisko i tryb postępowania opisany w pierwotnie udzielonej odpowiedzi, a oparty na regulacji art. 39 ust.1 pkt 1 DrPublU, zgodnie z którym, zabrania się dokonywania w pasie drogowym czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego. W szczególności zabrania się m.in. lokalizacji lub umieszczania urządzeń obcych, przedmiotów i materiałów niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego. Tak też, odnośnie jedynie drogi publicznej w orzecznictwie sądowo-administracyjnym, wyjaśnia się, iż wejście w pas drogowy bez zezwolenia i wykonanie np. zjazdu lub nasypu (grobla) może zostać zakwalifikowane jako naruszające zarówno art. 39 ust. 1, jak i art. 40 ust. 1 DrPublU.
Przypomnieć zaś należy, iż zgodnie z art. 8 ust. 1 DrPublU, drogi, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym takiej drogi, są drogami wewnętrznymi.
Skoro zaś drogi wewnętrzne nie są drogami publicznymi w rozumieniu DrPublU, to brak jest podstaw do stosowania do dróg wewnętrznych przepisów art. 39 ust. 1 i art. 40 DrPublU, które dotyczą dróg publicznych i w sposób wyraźny nie odnoszą się do dróg wewnętrznych. W konsekwencji – przykładowo – o zezwoleniu na zajęcie pasa drogowego drogi wewnętrznej nie orzeka się w drodze decyzji administracyjnej (wyr. WSA w Gdańsku z 13.12.2007 r., III SA/Gd 410/07, Legalis).
W orzecznictwie przyjęty został bowiem zgodny pogląd, że skoro drogi wewnętrzne nie są drogami publicznymi w rozumieniu DrPublU, to brak jest podstaw do stosowania do dróg wewnętrznych tych przepisów ustawy, które dotyczyły dróg publicznych i w sposób wyraźny nie odnoszą się do dróg wewnętrznych, a do takich zaliczyć należy m.in. art. 39 ust. 1 i art. 40 DrPublU (uchw. NSA w Warszawie z 21.10.2002 r., OPK 28/02, Legalis; oraz uchw. NSA z 22.4.2005 r., II OPS 2/05, Legalis).
Konsekwencją przyjęcia takiego stanowiska jest stwierdzenie więc, że ewentualne naruszenia w zakresie dotyczącym drogi wewnętrznej, zarządzanej (lub pozostającej) własnością gminy (art. 8 ust. 2 DrPublU), mogą być dochodzone i egzekwowane w trybie przepisów prawa cywilnego.
