Ustawa ta objęła kilkanaście różnych ustaw, w tym również InwestMieszkU, zwanej powszechnie „lex deweloper”.
Wśród ułatwień należy wymienić potencjalnie łatwiejszy dostęp do terenów pod nowe mieszkania. Wbrew ustaleniom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz zapisom studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, pod zabudowę mieszkaniową można będzie wykorzystywać tereny wskazywane lub zajęte przez wielkopowierzchniowe obiekty handlowe (o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2) lub tereny istniejącej zabudowy biurowej, które stały się już zbędne i nie są wykorzystywane pod funkcje handlowe i usługowe.
Na zasadzie równowagi ustawodawca wprowadził nowe, bardziej rygorystyczne zasady kształtowania nowej zabudowy mieszkaniowej. Po pierwsze zabudowie tej muszą towarzyszyć tereny biologicznie czynne o powierzchni co najmniej 25% powierzchni planowanej zabudowy mieszkaniowej (z czego co najmniej połowa musi być ogólnodostępna i nieogrodzona, o charakterze urządzonego terenu rekreacji oraz wypoczynku lub sportu). Zasadzie tej nie będzie podlegać zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna oraz zabudowa śródmiejska (gdzie tereny biologiczne czynne nie muszą być ogólnodostępne, a ich powierzchnia powinna stanowić co najmniej 12,5% powierzchni planowanej zabudowy mieszkaniowej).
Nowelizacja określiła również minimalną liczbę wymaganych miejsc postojowych, która wynosi co najmniej 1,5 miejsca na każde planowane mieszkanie, a w zabudowie śródmiejskiej – co najmniej 1 miejsce postojowe na każde zaplanowane mieszkanie. Miejsca te powinny być zlokalizowane w obrębie planowanej inwestycji mieszkaniowej.
W celu uściślenia nowych zasad nowelizacja wprowadziła do ustawy lex deweloper definicje pojęć: „teren biologicznie czynny” oraz „zabudowa śródmiejska”.
Pozostałe zasady kształtowania nowej zabudowy mieszkaniowej pozostają bez zmian.
