Analiza zapytania wymaga odniesienia się do przepisów PodLokU. W pierwszej kolejności na uwagę zasługuje art. 8 PodLokU, z którego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od środków transportowych podlegają m.in. autobusy. Z art. 9 PodLokU wynika m.in., że obowiązek podatkowy w zakresie podatku od środków transportowych, z zastrzeżeniem ust. 2, ciąży na osobach fizycznych i osobach prawnych będących właścicielami środków transportowych. Jak właścicieli traktuje się również jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, na które środek transportowy jest zarejestrowany, oraz posiadaczy środków transportowych zarejestrowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jako powierzone przez zagraniczną osobę fizyczną lub prawną podmiotowi polskiemu.
W kontekście podanej problematyki na szczególną uwagę zasługuje stanowisko zawarte w uchwale Nr 177/g277/P/22 Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Gdańsku z 21.12.2022 r. W rozstrzygnięciu tym wskazano m.in., że zgodnie z obowiązującymi regulacjami prawnymi wynikającymi z art. 10 ust. 1 pkt 7 PodLokU rada gminy określa, w drodze uchwały, wysokość stawek podatku od środków transportowych, z tym że roczna stawka podatku od jednego środka transportowego nie może przekroczyć: (…) od autobusu, w zależności od liczby miejsc do siedzenia poza miejscem kierowcy:
a) mniejszej niż 22 miejsca – 2411,44 zł,
b) równej lub większej niż 22 miejsca – 3048,71 zł.
Następnie podano, że ustalając stawki podatku od środków transportowych, tj. od autobusu, rada gminy zastosowała przywołany wyżej przepis art. 10 ust. 1 pkt 7 PodLokU. Jednakże przy określaniu przedmiotu opodatkowania pominięto część pełnej jego nazwy o treści „poza miejscem kierowcy”. Określenie przedmiotu opodatkowania zostało zatem ustalone w sposób nieprecyzyjny i niekompletny.
Organ nadzoru wskazał, że rada gminy naruszyła przepisy art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 8 pkt 7 PodLokU – zobowiązujące radę gminy do ustalenia stawek podatku od środków transportowych, tj. od autobusu z zastosowaniem odpowiednich ich wysokości – w zależności od ilości miejsc do siedzenia, liczonych z pominięciem miejsca kierowcy.
Wskazane powyżej postanowienia uchwały, niezależnie od tego, że naruszają przepisy PodLokU, mogą prowadzić do trudności w zakresie jej stosowania.
Podsumowując, rozstrzygnięcie organu nadzoru ma prawne uzasadnienie. Ustalając stawkę podatku od autobusu należy precyzyjnie określić przedmiot opodatkowania, czyli „poza miejscem kierowcy”. Wskazany brak uchwały może zostać uzupełniony nawet w styczniu kolejnego roku podatkowego poprzez stosowną zmianę uchwały podatkowej.
Źródło: RIO w Gdańsku
