- Jedyna na rynku pozycja o charakterze komentarzowym do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
- Komentarz w 9. wydaniu uwzględnia zmiany związane, m.in. z uchwaleniem ustawy o rewitalizacji (Dz.U. z 2015 r. poz. 1777), a także te, które weszły w życie 1.1.2016 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1890). Do najważniejszych z nich należą: nowe przepisy (art. 37f–37n) dotyczące utworzenia miejscowego planu rewitalizacji, zmiany i doprecyzowanie warunków sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, nowe rozumienie pojęcia inwestycji celu publicznego oraz regulacje dotyczące planowania przestrzennego na obszarze metropolitalnym, w szczególności zakres ramowego studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego związku metropolitalnego, a także czynności marszałka województwa dotyczące sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego (dodany rozdział 2a).
- Publikacja – ze względu na walor praktyczny – jest adresowana do praktyków, którzy zawodowo zajmują się przygotowaniem aktów planistycznych: pracowników administracji samorządowej opracowujących miejscowe i wojewódzkie plany zagospodarowania przestrzennego oraz studia zagospodarowania przestrzennego, w szczególności zaś do organów gminy.
- Atutem komentarza są szerokie odniesienia do poprzednio obowiązującej ustawy z 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym oraz omówienie przepisów przejściowych, które w sposób jasny rozstrzyga o stosowaniu odpowiednich regulacji do stanów faktycznych, zaistniałych w okresie wprowadzania nowej ustawy.
Fragment tekstu z poradnika:
Regulacje dotyczące rewitalizacji wprowadzone zostały ustawą z 9.10.2015 r. o rewitalizacji (Dz.U. z 2015 r. poz. 1777), a weszły w życie 18.11.2015 r. Powyższa ustawa przyznaje radzie gminy kompetencje do wyznaczenia, m.in. obszaru zdegradowanego oraz obszaru rewitalizacji.
Obszary gminy, na których występuje stan kryzysowy wyrażający się koncentracją negatywnych zjawisk społecznych w szczególności: bezrobocia, ubóstwa, przestępczości, niskiego poziomu edukacji, niskiego poziomu kapitału ludzkiego, niewystarczającego poziomu uczestnictwa w życiu publicznym i kulturalnym może zostać uznany za obszar zdegradowany. Aby tak się stało konieczne jest wystąpienie co najmniej jednego negatywnego zjawiska gospodarczego lub środowiskowego lub przestrzenno-funkcjonalnego czy też technicznego.
Obszar obejmujący całość lub część obszaru zdegradowanego, na którym dochodzi do szczególnej koncentracji ww. negatywnych zjawisk i na którym gmina zamierza prowadzić rewitalizację (ze względu na jego istotne znaczenie dla rozwoju gminy) wyznacza się jako obszar rewitalizacji.
Ustalenia ww. obszarów dokonuje rada gminy podejmując stosowne uchwały. Rada gminy przyjmuje także uchwałą gminny program rewitalizacji.
Dopiero po wyznaczeniu obszaru zdegradowanego oraz obszaru rewitalizacji, a także po przyjęciu gminnego programu rewitalizacji rada gminy uchwala miejscowy plan rewitalizacji będący szczególną formą planu miejscowego. O tym, iż stanowi on szczególną formę planu miejscowego przesądza ustawodawca art. 37f ust. 2 ZagospPrzestrzU. Ustawodawca dopuścił także uchwalenie miejscowego planu rewitalizacji w drodze zmiany obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Zobacz także:
- Konieczność uwzględnienia przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego w dacie dokonania samowoli budowlanej
- Uchwała reklamowa a miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – wzajemne relacje
- Analizy dokonywane przed sporządzeniem studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
- Koszty sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
- Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego a ochrona przyrody
Więcej o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego znajdziesz w module Budownictwo, architektura i urbanistyka >>
