Zakup koszy ulicznych z nadwyżki opłat za odpady komunalne

Zgodnie z art. 6r ust. 2c CzystGmU:

„2c. Środki pochodzące z opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi, które nie zostały wykorzystane w poprzednim roku budżetowym, gmina wykorzystuje na pokrycie kosztów funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami komunalnymi, w tym kosztów, o których mowa w ust. 2a, 2aa i 2b, a także kosztów wyposażenia terenów przeznaczonych do użytku publicznego w pojemniki lub worki, przeznaczone do zbierania odpadów komunalnych, ich opróżnianie oraz utrzymywanie tych pojemników w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym oraz organizacji i utrzymania w odpowiednim stanie sanitarnym i porządkowym miejsc gromadzenia odpadów”.

Zatem jak najbardziej możliwe jest sfinansowanie zakupu wspomnianych koszy (które będą rozmieszczone na terenie gminy do użytku publicznego) ze środków pochodzących z opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi, które nie zostały wykorzystane w poprzednim roku budżetowym.

Alarmy i komunikaty ostrzegawcze w ramach ochrony ludności i obrony cywilnej

W Dz.U. z 2025 r. pod poz. 645 opublikowano rozporządzenie MSWiA z 14.5.2025 r. w sprawie alarmów i komunikatów ostrzegawczych.

Rozporządzenie wprowadza dwa rodzaje alarmów:

1) akustyczny – modulowany dźwięk syreny alarmowej lub zapowiedź słowna przekazywana za pomocą urządzenia nagłaśniającego;

2) wizualny – żółty znak w kształcie równobocznego trójkąta skierowanego podstawą do dołu, umieszczany niezwłocznie po ogłoszeniu alarmu akustycznego, na obiekcie przestrzeni publicznej w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy o ochronie dziedzictwa narodowego związanego z nazwami obiektów przestrzeni publicznej oraz pomnikami lub w inny zwyczajowo przyjęty sposób, w tym za pośrednictwem środków i urządzeń służących przekazowi obrazu.

Ustalono też cztery rodzaje komunikatów ostrzegawczych:

1. komunikat Regionalnego Systemu Ostrzegania (RSO) przekazywany za pomocą aplikacji mobilnej umożliwiającej organom ochrony ludności publikowanie komunikatów ostrzegawczych, a także wspieranie edukacji społeczeństwa w zakresie profilaktyki bezpieczeństwa;
2. komunikat przekazywany przez redaktorów dzienników oraz wydawców stron internetowych;
3. komunikat przekazywany przez nadawcę programu radiowego i telewizyjnego oraz operatora ruchomej publicznej sieci telekomunikacyjnej;
4. komunikat ALERT RCB.

Komunikaty medialne (pkt 2 i 3) przekazuje się tak, aby mogły być odebrane przez osoby z różnymi rodzajami niepełnosprawności, w tym dzięki zastosowaniu narzędzi zgodnych z zasadami dostępności cyfrowej i innowacyjnych rozwiązań wspierających indywidualne potrzeby osób niepełnosprawnych.

Terytorialny organ ochrony ludności, czyli wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, wojewoda oraz minister spraw wewnętrznych (dalej: MSW), stosownie do rodzaju zagrożenia:

1) ogłasza alarm lub komunikat ostrzegawczy;

2) wskazuje obszar, na którym wystąpiło lub może wystąpić zagrożenie;

3) wydaje zalecenia dla ludności;

4) określa przewidywany czas trwania zagrożenia;

5) przekazuje inne informacje istotne dla skutecznego powiadamiania, ostrzegania i alarmowania ludności o zagrożeniach.

	Po otrzymaniu informacji o zagrożeniu przekazuje alarm lub komunikat ostrzegawczy
Wójt (burmistrz, prezydent miasta)	podmiotom ochrony ludności właściwym dla miejsca wystąpienia zagrożenia w celu ogłoszenia alarmu lub komunikatu ostrzegawczego dla ludności przebywającej na terenach zarządzanych lub administrowanych przez te podmioty, za pomocą systemu powiadamiania, ostrzegania i alarmowania o zagrożeniach, o których mowa w art. 71 ust. 1 ustawy o ochronie ludności i obronie cywilnej (dalej: OchrCywU), zgodnie z którym powiadamianie, ostrzeganie i alarmowanie ludności o zagrożeniach następuje za pomocą systemu powiadamiania, ostrzegania i alarmowania o zagrożeniach nadzorowanego przez MSW. Jeżeli ze względu na rodzaj i skalę zagrożenia wójt po ogłoszeniu komunikatu ostrzegawczego uzna za zasadne wnioskowanie do wojewody o skierowanie żądań do nadawców medialnych o nadanie komunikatu o zagrożeniu (zob. art. 73 ust. 1–3 OchrCywU), przekazuje wojewodzie informację o zagrożeniu w celu wystąpienia, za pośrednictwem Rządowego Centrum Bezpieczeństwa (RCB), z tymi żądaniami odpowiednio do nadawcy programu radiowego i telewizyjnego, operatora ruchomej publicznej sieci telekomunikacyjnej, redaktorów dzienników oraz wydawców stron internetowych.
Starosta (prezydent miasta na prawach powiatu)	organom ochrony ludności i podmiotom ochrony ludności właściwym dla miejsca wystąpienia zagrożenia w celu ogłoszenia alarmu lub komunikatu ostrzegawczego dla ludności przebywającej na terenach zarządzanych lub administrowanych przez te podmioty, za pomocą systemu powiadamiania, ostrzegania i alarmowania o zagrożeniach uwzględniając ustalenia z komendantem powiatowym (miejskim) Państwowej Straży Pożarnej (PSP). Jeżeli ze względu na rodzaj i skalę zagrożenia starosta (prezydent miasta na prawach powiatu) po ogłoszeniu komunikatu ostrzegawczego uzna za zasadne wnioskowanie do wojewody o skierowanie żądań, o których mowa w art. 73 ust. 1–3 OchrCywU, przekazuje wojewodzie informację o zagrożeniu w celu wystąpienia, za pośrednictwem RCB, z tymi żądaniami odpowiednio do nadawcy programu radiowego i telewizyjnego, operatora ruchomej publicznej sieci telekomunikacyjnej, redaktorów dzienników oraz wydawców stron internetowych.
Wojewoda	organom ochrony ludności i podmiotom ochrony ludności właściwym dla miejsca wystąpienia zagrożenia w celu ogłoszenia alarmu lub komunikatu ostrzegawczego dla ludności przebywającej na terenach zarządzanych lub administrowanych przez te podmioty, za pomocą systemu powiadamiania, ostrzegania i alarmowania o zagrożeniach uwzględniając ustalenia z komendantem wojewódzkim PSP. Wojewoda po ogłoszeniu komunikatu ostrzegawczego, uwzględniając rodzaj i skalę zagrożenia, przekazuje informację o zagrożeniu do RCB wraz z żądaniami, o których mowa w art. 73 ust. 1–3 OchrCywU, skierowanymi odpowiednio do nadawcy programu radiowego i telewizyjnego, operatora ruchomej publicznej sieci telekomunikacyjnej, redaktorów dzienników oraz wydawców stron internetowych, albo wnioskuje do RCB o komunikat ALERT RCB.
W powyższych przypadkach, gdy zagrożenie może oddziaływać na obszar właściwości innego organu ochrony ludności, właściwy organ przekazuje informację o alarmie lub komunikacie ostrzegawczym wszystkim organom ochrony ludności właściwym dla miejsca wystąpienia zagrożenia, jego rodzaju i skali.
MSW po ogłoszeniu komunikatu ostrzegawczego, uwzględniając rodzaj i skalę zagrożenia, przekazuje informację o zagrożeniu do RCB wraz z żądaniami, o których mowa w art. 73 ust. 1–3 OchrCywU, skierowanymi odpowiednio do nadawcy programu radiowego i telewizyjnego, operatora ruchomej publicznej sieci telekomunikacyjnej, redaktorów dzienników oraz wydawców stron internetowych, albo wnioskuje do RCB o komunikat ALERT RCB.

Publikacja informacji o zmianie terminu składania ofert w SWZ i ogłoszeniu

Podkreślić należy, że stosownie do art. 286 ust. 6 PrZamPubl informację o przedłużonym terminie składania odpowiednio ofert albo ofert podlegających negocjacjom zamawiający zamieszcza w ogłoszeniu, o którym mowa w art. 267 ust. 2 pkt 6 PrZamPubl (ogłoszenie o zmianie ogłoszenia). Z kolei na mocy art. 286 ust. 7 PrZamPubl dokonaną zmianę treści odpowiednio SWZ albo opisu potrzeb i wymagań zamawiający udostępnia na stronie internetowej prowadzonego postępowania.

W opisanym przypadku należy mieć także na uwadze art. 286 ust. 9 PrZamPubl, w myśl którego w przypadku postępowań o wartości mniejszej niż progi unijne zamawiający jest uprawniony do zamieszczenia zmiany SWZ zmierzającej do zmiany treści ogłoszenia o zamówieniu na stronie internetowej prowadzonego postępowania od razu po zamieszczeniu w Biuletynie Zamówień Publicznych ogłoszenia o zmianie ogłoszenia.

Odnośnie zatem do tego, czy zamawiający powinien w pierwszej kolejności zmienić SWZ, a dopiero później zmienić ogłoszenie o zamówieniu wskazać należy, że w świetle ww. regulacji prawnych przyjmuje się, że udostępnienie zmiany treści SWZ na stronie internetowej prowadzonego postępowania następuje po publikacji zmiany ogłoszenia w BZP.

Powyższe nie zmienia tego, że jeżeli zamawiający dokonuje zmiany terminu składania ofert, to zarówno zmiana treści ogłoszenia o zamówieniu, jak i SWZ w tym zakresie, powinna nastąpić zanim ten termin upłynie. Modyfikacja specyfikacji dopuszczalna jest jedynie przed upływem terminu składania ofert. Jak wskazuje się w doktrynie – dokonywanie modyfikacji SWZ, której celem jest przekazanie wszelkich informacji niezbędnych do złożenia oferty, po upływie tego terminu byłoby bezcelowe i naruszałoby zasady uczciwej konkurencji (zob. np. W. Dzierżanowski „Prawo zamówień publicznych. Komentarz”, art. 286 PrZamPubl, LEX/el.). Podobnie inni przedstawiciele doktryny odnoszą się do tej kwestii wskazując, że zmiany SWZ można dokonać przed upływem terminu składania ofert. Prawo zamówień publicznych nie ogranicza czasu na dokonanie zmiany. Jeżeli zamawiający stwierdzi, że zmiana jest konieczna, może to zrobić nawet tuż przed upływem terminu składania ofert, ale nigdy już po jego upływie. Jak stwierdziła Krajowa Izba Odwoławcza w wyroku z 8.12.2021 r., KIO 3395/21 „w uzasadnionych przypadkach zamawiający może przed upływem składania ofert zmienić treść SWZ. A contrario zamawiający nie może dokonać żadnej zmiany treści SWZ po upływie tego terminu”. Informację o dokonanej zmianie SWZ zamawiający udostępnia na stronie internetowej prowadzonego postępowania (zob. P. Wiśniewski „Prawo zamówień publicznych. Komentarz”, art. 286 PrZamPubl, LEX/el.).

Warto na przyszłość pamiętać, że w przypadku postępowania krajowego nie powinno stanowić większego problemu w zasadzie zamieszczenie zmiany SWZ na stronie internetowej prowadzonego postępowania bezpośrednio po zamieszczeniu zmiany ogłoszenia w BZP (ale przed upływem terminu składania ofert), ponieważ ogłoszenie o zmianie ogłoszenia publikowane jest w BZP „od razu”.

Gdyby ogłoszenie o zamówieniu zostało zmienione w BZP po terminie składania ofert, to w mojej ocenie też doszłoby do naruszenia przepisów PrZamPubl, ale o większej wadze niż w sytuacji przedstawionej w pytaniu. Mogłoby to prowadzić do zaistnienia podstawy do unieważnienia postępowania. Modyfikacja elementów SWZ, co do których istnieje obowiązek podania ich także w ogłoszeniu (tak jest w przypadku terminu składania ofert – przyp. aut. ), bez zmiany takiego ogłoszenia mogłaby bowiem prowadzić do nierównego traktowania potencjalnych wykonawców i ograniczania uczciwej konkurencji.

Reasumując, w praktyce zamawiający powinien dokonać zmiany terminu składania ofert zarówno w SWZ, jak i w ogłoszeniu o zamówieniu zamieszczanym w BZP z odpowiednim wyprzedzeniem, umożliwiającym poinformowanie potencjalnie zainteresowanych wykonawców o dokonanej zmianie, tj. przed upływem terminu składania ofert.

Budowa ogólnodostępnej altany na obszarze gminy

Art. 29 ust. 2 pkt 3 ustawy Prawo budowlane (dalej: PrBud) stanowi, że nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę oraz zgłoszenia, o którym mowa w art. 30 PrBud, budowa wolno stojących altan o powierzchni zabudowy do 35 m², przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m² powierzchni działki.

Trzeba jednak mieć na uwadze, że w PrBud nie ma definicji legalnej „altany”. W orzecznictwie przyjmuje się jednak, że „wolno stojąca altana”, zgodnie z wykładnią językową (przy uwzględnieniu dyrektywy języka potocznego), oznacza budowlę lub budynek w ogrodzie, zazwyczaj lekkiej konstrukcji, służący do wypoczynku i ochrony przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi (tak m.in. WSA we Wrocławiu w wyroku z 16.3.2023 r., II SA/Wr 6/23, Legalis). Ponadto altana to niewielki pawilon ogrodowy o lekkiej konstrukcji i ażurowych ścianach obsadzonych pnączami, często zwieńczony ozdobnym dachem osłaniającym przed słońcem i deszczem, przeznaczony do wypoczynku. Takie rozumienie altany zostało wyrażone również w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Krakowie z 5.11.2009 r., II SA/Kr 1245/09, Legalis oraz wyrok WSA w Szczecinie z 22.2.2007 r., II SA/Sz 1021/06, Legalis).

Dodatkowo należy wskazać, że brak wiążącej definicji legalnej pojęcia „wolno stojąca altana” powoduje, że kwalifikacji takiego obiektu, z punktu widzenia art. 29 ust. 2 pkt 3 PrBud, należy dokonywać po analizie użytych materiałów, formy, funkcji oraz gabarytów budowli, mając przy tym na uwadze definicję przyjętą w języku codziennym, także przy uwzględnieniu wykładni systemowej.

Oznacza to, że altana spełniająca wymogi zawarte w art. 29 ust. 2 pkt 3 PrBud może być wzniesiona bez uprzedniego uzyskania pozwolenia na budowę i zgłoszenia. W konsekwencji nie jest wymagane sporządzenie projektu zagospodarowania działki.

Mała liczba kandydatów do przedszkola

Kwestia związana z nie otwieraniem przedszkola w związku z małą liczbą kandydatów zgłoszonych w ramach przeprowadzonej rekrutacji, musiałaby się wiązać z de facto likwidacją funkcjonującego przedszkola. W ramach obowiązujących przepisów, nie można bowiem takiego przedszkola czasowo zamknąć jedynie na okres jednego roku z uwagi na małą liczbę dzieci.

Z kolei trzeba pamiętać, że ewentualne zmiany organizacyjne funkcjonującego przedszkola, muszą się odbywać z poszanowaniem art. 89 w związku z art. 4 pkt 1 Prawa oświatowego. Tym samym, nie można dokonać likwidacji przedszkola w trakcie roku szkolnego, a procedura przewiduje dwuetapowość postępowania, którego pierwsza część musi być zakończona do końca lutego roku, w którym ewentualnie a być dokonana likwidacja przedszkola. Przedszkole, podobnie jak szkołę można zlikwidować z końcem roku szkolnego (31 sierpnia).

Tym samym, mała liczba kandydatów do funkcjonującego przedszkola, co do zasady nie może być przesłanką do nie otwierania takiego przedszkola w danym roku szkolnym.

W przypadku jednak nowotworzonego przedszkola, którego rozpoczęcie działalności jest planowane z początkiem danego roku szkolnego, wydaje się zasadne podjęcie przez organ prowadzący (w tym przypadku organ stanowiący gminy) decyzji o zmianie uchwały w sprawie utworzenia nowego przedszkola poprzez zmianę daty rozpoczęcia działalności – np. przesunięcie na kolejny rok szkolny. Jednocześnie rodziców kandydatów do przedszkola, które miało powstać należy poinformować o dokonanych zmianach, jak również należy zapewnić miejsce w innym przedszkolu prowadzonym przez gminę.

W związku z zaistniałą sytuacją dotyczącą małej ilości kandydatów do przedszkola, warto również rozważyć zmiany organizacyjne, poprzez właśnie likwidację przedszkola (a w przypadku planowanego otworzenia, ostateczną rezygnację z tego zamierzenia z zachowaniem wymogów formalnych) oraz np. utworzenie punku [przedszkolnego, bądź też oddziału przedszkolnego w szkole podstawowej.

Przyznane zwolnienie od podatku od nieruchomości nie stanowi pomocy publicznej – wyrok TSUE

Chodzi tu o wyrok TSUE z 29.4.2025 r. (C-453/23), który wydano w konsekwencji wniesienia przez Naczelny Sąd Administracyjny pytań prejudycjalnych do TSUE.

Sprawa dotyczyła w tym przypadku spółki posiadającej nieruchomości stanowiące infrastrukturę kolejową (głównie bocznicę kolejową), którą zamierzała udostępnić przewoźnikowi kolejowemu, który wykonywałby przewozy na jej rzecz. Spółka była przekonana o możliwości skorzystania w takiej sytuacji z przedmiotowego zwolnienia od podatku od nieruchomości, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: PodLokU), jednak zwróciła się do organu podatkowego (prezydenta miasta) z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej. Organ podatkowy stwierdził, że skorzystanie ze zwolnienia nie jest możliwe. Jego zdaniem, chociaż z formalnego punktu widzenia spółka spełnia przesłanki do skorzystania ze zwolnienia, to nie może z niego skorzystać, ponieważ skutkowałoby to przyznaniem spółce pomocy państwa, która nie została poddana procedurze uprzedniej kontroli Komisji.

Spółka wniosła skargę do WSA, który oddalił skargę, a następnie wniosła skargę kasacyjną do NSA, który postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do TSUE z pytaniami prejudycjalnymi odwołując się do art. 107 ust. 1 TFUE, tzn.:

1. czy w świetle tego przepisu zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji przyznanie przez kraj członkowski adresowanej do wszystkich przedsiębiorców ulgi podatkowej, takiej jak w art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a PodLokU, polegającej na zwolnieniu od podatku od nieruchomości gruntów, budynków i budowli wchodzących w skład infrastruktury kolejowej w rozumieniu przepisów o transporcie kolejowym, która jest udostępniana przewoźnikom kolejowym?
2. czy w przypadku odpowiedzi pozytywnej na to pytanie przedsiębiorca, który skorzystał z tego zwolnienia podatkowego, wprowadzonego bez zachowania wymaganej procedury, ma obowiązek zapłaty zaległego podatku wraz z odsetkami?

Z art. 107 ust. 1 TFUE wynika, że z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w Traktatach, wszelka pomoc przyznawana przez Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.

Chodziło więc o to czy przepis ten należy interpretować w ten sposób, iż przepisy państwa członkowskiego, które zwalniają z podatku nieruchomości wchodzące w skład infrastruktury kolejowej, gdy jest ona udostępniana przewoźnikom kolejowym, przyznają beneficjentom tego zwolnienia selektywną korzyść i zakłócają konkurencję lub grożą jej zakłóceniem.

TSUE przypomniał o autonomii przyznanej państwom członkowskim w dziedzinie podatków bezpośrednich, która oznacza, że państwa mają możliwość wprowadzenia zwolnień podatkowych, które uznają za najbardziej odpowiednie do realizacji zamierzonych przez nie celów leżących w interesie ogólnym, niezależnie od tego czy cele te mają charakter podatkowy, czy też nie.

W odniesieniu do wspomnianej wyżej selektywnej korzyści przy stosowaniu zwolnienia od podatku, zdaniem TSUE: „(…) wydaje się, że zwolnienie to może uzyskać każdy podatnik, który posiada grunt, budynek lub budowlę wchodzące w skład infrastruktury kolejowej, która jest udostępniana przewoźnikom kolejowym, niezależnie od tego, czy dany podatnik prowadzi działalność gospodarczą, a jeśli ją prowadzi – niezależnie od charakteru tej działalności. Wydaje się zatem, że kategoria beneficjentów zwolnienia podatkowego będącego przedmiotem postępowania głównego odpowiada zróżnicowanej całości, składającej się zarówno z podmiotów niebędących podmiotami gospodarczymi, jak i z przedsiębiorstw, przy czym te ostatnie mogą ponadto przybierać bardzo różne formy prawne i różnić się znacznie pod względem rozmiarów oraz działać w bardzo odmiennych sektorach działalności”.

Ponadto, jak stwierdził TSUE, system podatku od nieruchomości realizuje nie tylko cel budżetowy, lecz również – za pomocą wspomnianego zwolnienia od podatku – cel o charakterze środowiskowym polegający na motywowaniu odnośnych przedsiębiorstw do remontowania nieczynnych bocznic i do korzystania z transportu kolejowego, który nie powoduje emisji dwutlenku węgla (CO₂) i jest bezpieczniejszy niż transport drogowy.

Zadania jednostek samorządu terytorialnego między I a II turą głosowania w wyborach Prezydenta RP

Co do zasady w ponownym głosowaniu wyboru dokonuje się spośród dwóch kandydatów, którzy w pierwszym głosowaniu otrzymali największą liczbę ważnie oddanych głosów. Za wybranego na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej w drugiej turze uznaje się tego kandydata, który otrzymał więcej głosów.

Czas pracy w informacji o warunkach zatrudnienia dla kadry kierowniczej w samorządzie

Niekiedy wskazuje się, że kadra kierownicza objęta jest nienormowanym czasem pracy. Określenie nienormowany czas pracy jest błędne i wprowadza ryzyko popełnienia błędu. Każdy pracownik, niezależnie od zajmowanego stanowiska objęty jest normami czasu pracy. Jeżeli skarbnik, dyrektor, naczelnik itp. nie jest objęty zadaniowym czasem pracy to obejmuje go rozkład czasu pracy, którego powinien co do zasady przestrzegać.

Wskazując na normy czasu pracy należy odwołać się do norm powszechnie obowiązujących lub – jeżeli to dotyczy danej osoby – norm dla osób z niepełnosprawnościami. W informacji należy wskazać: 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy, w przyjętym okresie rozliczeniowym albo odesłać do 129 § 1 Kodeksu pracy (dalej: KP).

Wymiar dzienny i tygodniowy – w zależności od zatrudnienia w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy oraz systemie czasu pracy (np. w systemie równoważnym zapis – do 12 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w tygodniu w okresie rozliczeniowym). W systemie podstawowym w pełnym wymiarze – praca 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo.

Wskazane osoby mają tak samo jak wszyscy inni pracownicy prawo do przerw w pracy, a więc tutaj również nie występują żadne różnice w stosunku do informacji dla innych pracowników (w związku z tym, że informacja jest indywidualna należy odnieść się do sytuacji danej osoby np. informując o przerwach na karmienie dziecka piersią osobę, która do takiej przerwy ma albo może mieć prawo – nie ma tutaj żadnego znaczenia stanowisko ale fakt bycia matką).

Przykładowe podstawy prawne to:

W zakresie odpoczynków – w przypadku osoby zarządzającej (skarbnik jako główny księgowy) należy wskazać poza standardowym zakresem na możliwość skrócenia odpoczynków dobowych i tygodniowych. To skrócenie nie oznacza jednak braku prawa do odpoczynków więc zawieramy informację o prawie do odpoczynków.

W zakresie odpoczynków należy wskazać, że pracownikowi przysługują:

Godziny nadliczbowe i rekompensata

W przypadku pracowników samorządowych, szczególnie kadry kierowniczej, istotne jest rozróżnienie przepisów ogólnych od przepisów szczególnych.

Pracownikowi samorządowemu za pracę wykonywaną na polecenie przełożonego w godzinach nadliczbowych przysługuje, według jego wyboru, wynagrodzenie albo czas wolny w tym samym wymiarze, przy czym wolny czas, na wniosek pracownika, może być udzielony w okresie bezpośrednio poprzedzającym urlop wypoczynkowy lub po jego zakończeniu.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 21.1.2014 r. (P 26/12, Dz.U. z 2014 r.) stwierdził, że pracownikom samorządowym co prawda nie przysługują kodeksowe dodatki, ale będący przedmiotem rozważań „(…) art. 42 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych (dalej: PracSamU), nie wyłącza prawa do rekompensaty za pracę wykonaną w godzinach nadliczbowych pracowników na kierowniczych stanowiskach, jak czyni to art. 151⁴ KP”. Należy uznać, że w tym zakresie ustawa o pracownikach samorządowych ma zastosowanie przed regulacjami KP. Artykuł 42 ust. 4 PracSamU zawiera wyczerpującą regulację dotyczącą rekompensaty pracy w godzinach nadliczbowych i odnosi się do wszystkich pracowników samorządowych, w tym również zajmujących stanowiska kierownicze.

Pracownikowi samorządowemu przysługuje rekompensata „za pracę wykonywaną na polecenie przełożonego w godzinach nadliczbowych”. Faktycznie, skoro rekompensata przysługuje za pracę w nadgodzinach wykonywaną „na polecenie przełożonego”, to prawa do niej nie mają ci pracownicy samorządowi, którzy poleceń nie otrzymują (nie mają przełożonych) albo mają kompetencje do podejmowania samodzielnych decyzji dotyczących ich czasu pracy. Obejmuje to jednak tylko bardzo ścisłe kierownictwo.

Obowiązujące zasady pracy w godzinach nadliczbowych i rekompensaty za nią na podstawie: art. 151 KP oraz art. 42 PracSamU.

Wielokrotne przeniesienie decyzji o warunkach zabudowy

Zgodnie z art. 63 ust. 5 PlanZagospU, organ, który wydał decyzję o warunkach zabudowy, jest obowiązany – za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana – do przeniesienia tej decyzji na rzecz innej osoby, jeżeli przyjmuje ona wszystkie warunki zawarte w tej decyzji. Stronami w postępowaniu o przeniesienie decyzji są zaś jedynie podmioty, między którymi ma być dokonane jej przeniesienie. Ustawodawca zastosował w tym przypadku rozwiązania analogiczne do rozwiązań dotyczących pozwolenia na budowę, które może być przeniesione na inną osobę na tych samych zasadach, z tą jedynie różnicą, że w przypadku pozwolenia na budowę zarówno podmiot, na który oryginalnie wydano decyzję, jak i podmiot, na który decyzja ma zostać przeniesiona, musi być uprawniony do dysponowania nieruchomością, której dotyczy pozwolenie na budowę. Należy podkreślić, że z kolei decyzja o warunkach zabudowy nie rodzi żadnych praw do terenu. Nie narusza ona także prawa własności ani praw osób trzecich. Informacja o tym fakcie musi się zaś znaleźć w treści decyzji. Wnioskujący o wydanie decyzji o warunkach zabudowy nie musi się więc legitymować tytułem prawnym do nieruchomości. Dopiero na etapie wydawania pozwolenia na budowę niezbędne jest wykazanie prawa do dysponowania nieruchomością.

Jak wyjaśnia się to przy tym w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, cechą relewantną warunkującą legalność dopuszczalności przeniesienia decyzji o warunkach zabudowy jest zgoda strony, na rzecz której została wydana decyzja o warunkach zabudowy, i warunek przyjęcia przez osobę, na rzecz której to przeniesienie nastąpiło. Obowiązujące przepisy nie przewidują natomiast badania istnienia (bądź też nie) innych przesłanek warunkujących dopuszczalność przeniesienia (nawet wielokrotnego) raz wydanej decyzji o warunkach zabudowy.

Wyjaśnia się bowiem, że skoro osoba wnioskodawcy nie jest pierwszoplanowym elementem procesu lokalizacyjnego, to brak jest powodu, dla którego należałoby przyjąć, że jednokrotne przeniesienie decyzji lokalizacyjnej (tu: o warunkach zabudowy) konsumuje możliwość ponownego zastosowania normy przewidzianej w art. 63 ust. 5 PlanZagospU (zob. decyzja SKO we Wrocławiu z 8.4.2008 r., SKO 4122/6/08, Legalis). W takiej sytuacji dopuszcza się dalsze przenoszenie uprawnień wynikających z pierwotnie wydanej decyzji o warunkach zabudowy, czyli mamy do czynienia z przeniesieniem „decyzji przeniesionej”. W świetle przepisów PlanZagospU nie jest zaś dopuszczalne przenoszenie innych decyzji wydanych na jej podstawie, niż wyraźnie wskazana w art. 63 ust. 5 w związku z art. 59 ust. 1 PlanZagospU.

Należy zwrócić uwagę, że przepis art. 63 ust. 5 PlanZagospU ustanawia na gruncie tej ustawy własną konstrukcję następstwa prawnego materialnego. Jest to wyjątek od ogólnej reguły niedopuszczalności przekształceń stosunków administracyjnoprawnych. Doktryna prawa administracyjnego powszechnie przyjmuje bowiem zakaz sukcesji w płaszczyźnie prawa publicznego, a więc niedopuszczalność przenoszenia praw i obowiązków wynikających z aktu administracyjnego, jako że istotą aktu administracyjnego jest jednostronne określenie praw i obowiązków konkretnego adresata, znajdującego się w określonej sytuacji prawnej, na podstawie konkretnego stanu prawnego. Wyjątki od powyższej reguły muszą zaś znajdować wyraźne umocowanie w przepisie prawa powszechnie obowiązującego. Przewidziane w art. 63 ust. 5 PlanZagospU następstwo prawne występuje zatem z mocy decyzji administracyjnej, a w jej wyniku następca wchodzi w indywidualnie oznaczone prawa i obowiązki konkretnego podmiotu, wynikające z konkretnej decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania dla określonego w niej terenu. Tak też, przeniesienie decyzji o warunkach zabudowy na inny podmiot powoduje, że – zgodnie z przedstawionymi wyżej rozważaniami – podmiot ten wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki, które z tej decyzji wynikały dla jej poprzedniego adresata. Staje się on zatem adresatem wydanej uprzednio decyzji ustalającej warunki zabudowy, a więc podmiotem, „na którego rzecz decyzja ustalająca warunki zabudowy została wydana”.

A zatem, gdy wydana zostaje pierwsza decyzja „przenosząca”, np. z podmiotu X (deweloper) na Y, to z chwilą, gdy staje się ona ostateczna, podmiot Y wstępuje w miejsce X we wszystkie prawa i obowiązki wynikające z decyzji o warunkach zabudowy. W konsekwencji Y staje się zarówno adresatem decyzji o warunkach zabudowy, jak i „stroną, na której rzecz decyzja została wydana”. Skoro zatem Y wstąpi we wszystkie prawa i obowiązki wynikające z decyzji, a przysługujące X (jednym z przysługujących mu uprawnień jest zaś niewątpliwie uprawnienie do wyrażenia zgody na przeniesienie decyzji o warunkach zabudowy), to również jemu, czyli Y, przysługuje uprawnienie do wyrażenia zgody zmierzającej do przeniesienia tejże decyzji na kolejną osobę. Uprawnienie to jest bowiem integralną częścią wszystkich praw, które Y nabył wkraczając „w miejsce” X, wyznaczone ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy (zob. wyr. NSA z 7.11.2006 r., II OSK 1285/2005, Legalis). Z kolei Y może przenieść dalej decyzję na Z itd. W świetle przedstawionych powyżej reguł nie sposób zatem uznać za uzasadnione stanowiska, zgodnie z którym jednokrotne przeniesienie decyzji ustalającej warunki zabudowy wyczerpuje możliwość wskazaną przez ustawodawcę w art. 63 ust. 5 PlanZagospU i tym samym wyklucza dopuszczalność jej kolejnego przeniesienia na inny podmiot.

Powyższe twierdzenie byłoby uzasadnione, ale tylko w przypadku, gdyby adresat decyzji, który już raz przeniósł decyzję ustalającą warunki zabudowy na inny podmiot, podjął działania zmierzające do ponownego przeniesienia tej samej decyzji (którą wskutek przeniesienia już przecież nie dysponuje) na kolejną osobę – fizyczną bądź prawną. W takiej sytuacji należałoby uznać, że kolejne przeniesienie decyzji ustalającej warunki zabudowy jest już niedopuszczalne – jednakże nie dlatego, że PlanZagospU przewiduje możliwość tylko jednokrotnego skorzystania z uprawnienia przewidzianego w art. 63 ust. 5 PlanZagospU, ale dlatego, że przeniesienie decyzji może nastąpić tylko raz przez ten sam podmiot. Zmiany dokonane na podstawie art. 63 ust. 5 PlanZagospU w płaszczyźnie podmiotowej decyzji wykluczają bowiem możliwość dysponowania uprawnieniami z niej wynikającymi przez podmiot, który tych uprawnień się już wyzbył.

Inne (dowolne) osoby mogą zatem uzyskać przeniesienie decyzji o warunkach zabudowy na swoją rzecz (a zatem uzyskać możliwość wykorzystania jej w ewentualnym procesie inwestycyjnym) jedynie za zgodą osoby, której przysługuje prawo powołania się na tę decyzję (czy to pierwotnego wnioskodawcy, czy też osoby, która nabyła prawo z decyzji wskutek przeniesienia). Podmioty wnioskujące o przeniesienie decyzji ustalającej warunki zabudowy same kształtują więc treść zgłoszonego żądania, a treść wniosku wyznacza przedmiot postępowania, którym organ prowadzący to postępowanie jest związany (zob. wyr. WSA w Gdańsku z 26.4.2017 r., II SA/Gd 133/17, Legalis).

Co istotne, dla przeniesienia decyzji o warunkach zabudowy zgodnie z art. 63 ust. 5 PlanZagospU nie ma zaś znaczenia – co do zasady – termin, w jakim z wnioskiem tym wystąpiono, oraz czy wniosek ten zgłoszony został już po wszczęciu procedury związanej z uzyskaniem pozwolenia na budowę bądź nawet po jego uzyskaniu. W szczególności w PlanZagospU nie określono terminu końcowego, do kiedy takie przeniesienie decyzji może nastąpić. Oznacza to, że przeniesienie decyzji może nastąpić w każdym czasie, w tym także po uzyskaniu decyzji o pozwoleniu na budowę.

Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości wiat na wózki sklepowe

Powyższe wynika z pisma RIO w Olsztynie, które zostało wydane w odpowiedzi na pytanie zadane przez jedną z gmin.

W wydanym piśmie RIO wskazała, że zagadnienie opodatkowania wiat podatkiem od nieruchomości od wielu lat budziło wątpliwości, których główną przyczyną była kwestia kwalifikowania ich jako budynki, budowle czy nawet obiekty małej architektury.

Od 1.1.2025 r., wraz z wejściem w życie zmian do ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: PodLokU) zaczęła obowiązywać nowa definicja budynku i budowli. Regulacja objęła także kwestię opodatkowania wiat, które znalazły się w katalogu składników klasyfikowanych jako budowle wymienione w załączniku nr 4 do PodLokU.

W art. 1a PodLokU został zawarty słowniczek, zgodnie z którym budowla to, między innymi, obiekt niebędący budynkiem, wymieniony w załączniku nr 4 do PodLokU, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość jego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem, wzniesiony w wyniku robót budowlanych, także w przypadku, gdy stanowi część obiektu niewymienionego w PodLokU (art. 1a ust 1 pkt 2 lit. a PodLokU). Pod pozycją 11 załącznika została ujęta wiata, z wyłączeniem wiaty wymienionej w art. 1a ust. 1 pkt 2a lit. c PodLokU, czyli obiektu użytkowego służącego rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku – w szczególności chodzi o śmietniki, wiaty na wózki dziecięce i rowery oraz obiekty stanowiące wyposażenie placów zabaw dla dzieci.

Zdaniem RIO, z analizy powyższych przepisów wynika zatem, że dla celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości, wiaty, co do zasady, są budowlami. Wyłączenie dokonane przez ustawodawcę dotyczy obiektów użytkowych i służących rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku. Wiaty na wózki sklepowe, wzniesione w wyniku robót budowlanych, powinno zaliczyć się więc do budowli podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości z uwagi na brak ich związku z rekreacją codzienną i utrzymaniem porządku. Są one natomiast wykorzystywane na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę i mają na celu przede wszystkim organizację przestrzeni oraz ochronę wózków sklepowych przed warunkami atmosferycznymi.

Źródło: Pismo Regionalnej Izby Obrachunkowej w Olsztynie z 24.4.2025 r. (RIO.III.072-32/2025)