Objęcie funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego przez dotychczasowego kierownika budowy
Z punktu widzenia przepisów prawa budowlanego jest możliwe, aby pierwszy kierownik zrezygnował z tej funkcji, dokonał odpowiednich wpisów o rezygnacji do dziennika budowy, a jego obowiązki przejął inny kierownik.
Jakkolwiek nie wynika to jednoznacznie z przepisów powszechnie obowiązujących, w tym przepisów ustawy Prawo budowlane (dalej: PrBud), należy uznać, że z punktu widzenia cywilnoprawnego jak najbardziej istnieje możliwość rezygnacji z wykonywania zadań w charakterze kierownika budowy.
Podstawą stosunku prawnego wykonywania zadań jest umowa. Strona umowy co do zasady może zrezygnować z woli jej kontynuowania, np. wypowiadając umowę czy poprzez porozumienie.
W tych okolicznościach nie ma wątpliwości co do tego, że rezygnacja z funkcji kierownika budowy jest możliwa, co jest konsekwencją cywilnoprawnego charakteru umowy, na podstawie której wykonuje on zadania (zob. np. umowa zlecenia, która może zostać wypowiedziana na warunkach określonych w art. 746 KC).
Na uwagę zasługuje również art. 77 KC:
„§ 1. Uzupełnienie lub zmiana umowy wymaga zachowania takiej formy, jaką ustawa lub strony przewidziały w celu jej zawarcia.
§ 2. Jeżeli umowa została zawarta w formie pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej, jej rozwiązanie za zgodą obu stron, jak również odstąpienie od niej albo jej wypowiedzenie wymaga zachowania formy dokumentowej, chyba że ustawa lub umowa zastrzega inną formę.
(…)”.
Powyższe znajduje potwierdzenie również w stanowisku branżowym (PIIB) – źródło: https://www.piib.org.pl/aktualnosci/informacje-biezace/4789-rezygnacja-kierownika-budowy-z-pelnienia-funkcji-wbrew-woli-inwestora, dostęp: 21.7.2025 r., gdzie podano m.in., że: „Trzeba również dokonać wpisu w dzienniku budowy potwierdzającego rezygnację z pełnienia funkcji oraz określającego stan zaawansowania i zabezpieczenia przekazywanej budowy. W tym miejscu należy jednak pamiętać o bardzo istotnym fakcie: skuteczność wpisów dokonywanych w dzienniku budowy, w tym wpisu o zrzeczeniu się pełnienia funkcji kierownika budowy stanowiącym oświadczenie woli, zależna jest od tego, czy dotarły one do adresata (art. 61 § 1 Kodeksu cywilnego). Pod wpisem tym powinien więc widnieć podpis inwestora i data jego zapoznania się z treścią”.
W świetle powyższego należy zatem uznać, że z punktu widzenia przepisów PrBud jest możliwe, aby pierwszy kierownik zrezygnował z tej funkcji, dokonał odpowiednich wpisów o rezygnacji do dziennika budowy, a jego obowiązki przejął inny kierownik. Należy mieć na uwadze ograniczenie prawne z art. 24 PrBud, gdzie podano:
„Art. 24 [Zakaz łączenia funkcji]
1. Łączenie funkcji kierownika budowy i inspektora nadzoru inwestorskiego nie jest dopuszczalne.
(…)”.
Rozszerzenie raportu dotyczącego niezgodności danych z Rejestrem Dowodów Osobistych – nowelizacja przepisów o informatyzacji podmiotów publicznych
W Dz.U. z 2025 r. pod poz. 1006 opublikowano ustawę z 25.6.2025 r. o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne oraz niektórych innych ustaw.
Czynność materialno-techniczna zamiast decyzji ministra
Zmiany wprowadzono m.in. do ustawy o dowodach osobistych (dalej: DowodyU). Jedna z nich dotyczy udostępniania danych z Rejestru Dowodów Osobistych (RDO) w trybie pełniej i uproszczonej transmisji danych, które obecnie odbywa się na podstawie decyzji ministra właściwego do spraw informatyzacji (obecnie ministra cyfryzacji), zgodnie z art. 66 ust. 2 oraz 68 ust. 3 DowodyU. Po zmianie przepisów udostępnienie danych w obydwu trybach nastąpi w drodze czynności materialno-technicznej.
Zmiany w tym zakresie wejdą w życie 9 sierpnia 2025 r.
Jak chcą twórcy nowelizacji, takie rozwiązanie ma przyczynić się do:
1) szybszego udostępniania danych;
2) odciążenia administracji publicznej od konieczności wydawania decyzji, jeżeli uwzględniają one w całości wniosek;
3) zmniejszenia formalności i skrócenia procedur.
Wprowadzenie tych zmian nie spowoduje dodatkowych kosztów dla budżetu państwa.
Porównywanie danych zawartych w RDO
Zgodnie z nowymi przepisami ust. 1a i 1b dodanymi do art. 68 DowodyU, w przypadku:
1) pozytywnego wyniku porównania danych z dowodu osobistego z danymi zawartymi w RDO uprawniony podmiot otrzyma raport o zgodności danych. Raport potwierdzi istnienie ważnego dowodu osobistego zawierającego określony zestaw danych;
2) negatywnego wyniku porównania danych z dowodu osobistego z danymi zawartymi w RDO uprawniony podmiot otrzyma raport o niezgodności danych. Raport potwierdzi, która z porównywanych danych została zweryfikowana negatywnie, a w przypadku gdy dokument jest unieważniony – informację o jego unieważnieniu.
Dodano też przepisy art. 68a DowodyU, zgodnie z którymi w celu potwierdzenia tożsamości posiadacza dowodu osobistego, po uzyskaniu pozytywnego wyniku porównania danych z dowodu osobistego z danymi zawartymi w RDO w trybie ograniczonej teletransmisji danych, z RDO udostępni się w trybie pełnej teletransmisji danych fotografię osoby fizycznej podmiotom wymienionym w art. 68a ust. 1 DowodyU, tzn. m.in. dostawcy usług komunikacji elektronicznej, dostawcom usług płatniczych, bankom krajowym, kwalifikowanemu dostawcy usług zaufania wpisanemu do rejestru dostawców usług zaufania, kredytodawcy w rozumieniu przepisów o kredycie konsumenckim, firmie inwestycyjnej i towarzystwu funduszy inwestycyjnych.
Minister informatyzacji, na wniosek banku krajowego lub innego przedsiębiorcy, udzieli zgody na nieodpłatne wykorzystywanie środków identyfikacji elektronicznej stosowanych do uwierzytelniania w systemie teleinformatycznym banku krajowego lub innego przedsiębiorcy do potwierdzania profilu zaufanego oraz do uwierzytelnień i autoryzacji związanych z jego wykorzystaniem po spełnieniu przez bank krajowy lub innego przedsiębiorcę określonych warunków. Jak wynika z art. 38a ust. 3 DowodyU, podmiotom takim będzie można udostępnić fotografię po spełnieniu warunków określonych w art. 68 ust. 3 DowodyU (udostępnianie danych w trybie ograniczonej teletransmisji danych odbędzie się w drodze czynności materialno-technicznej na jednorazowy wniosek złożony przez uprawniony podmiot na warunkach określonych w tym przepisie).
Podmioty wymienione wyżej posiadające w dniu 30 czerwca 2026 r. dostęp do danych na podstawie decyzji ministra informatyzacji (obecnie funkcjonującej) mogą wystąpić do tego ministra (obecnie ministra cyfryzacji) o wyrażenie zgody na udostępnianie fotografii z RDO w trybie pełnej teletransmisji danych. Wyrażenie takiej zgody nastąpi w drodze zmiany decyzji ministra (art. 9 nowelizacji).
Z nowych przepisów wynika też, że udostępnianiu w trybie pełnej teletransmisji danych będzie podlegać fotografia zamieszczona w ostatnim wydanym dowodzie osobistym, który w dniu dokonywania jego weryfikacji w trybie ograniczonej teletransmisji danych jest dokumentem ważnym. Udostępnianie fotografii następuje nieodpłatnie.
Zmiany w tym zakresie wejdą w życie 30 czerwca 2026 r.
Jak stwierdzono w uzasadnieniu do projektu nowelizacji, głównym celem zmian w tym zakresie jest podniesienie skuteczności oraz bezpieczeństwa procesów ustalania tożsamości osób fizycznych przez zapewnienie warunków prawnych pozwalających na uzupełnienie tych procesów o weryfikację wizerunku twarzy osoby fizycznej z wizerunkiem tej osoby przechowywanym w RDO.
Jak podkreślono w uzasadnieniu, proceder tzw. kradzieży tożsamości realizowany jest głównie z wykorzystaniem imitacji dowodów osobistych. W takich przypadkach, sfałszowany dokument zawiera zdjęcie sprawcy oraz dane ofiary, pod którą podszywa się sprawca. Wobec powyższego sama weryfikacja danych zawartych w okazywanym dowodzie osobistym, a w niektórych przypadkach także zabezpieczeń fizycznych takiego dokumentu, może prowadzić usługodawcę do fałszywego przekonania o prawdziwości okazywanego dokumentu. Zapewnienie usługodawcom możliwości weryfikacji, oprócz danych, jakie zawiera dowód osobisty, także zdjęcia, jakie zawiera autentyczny dokument, ma znacząco wpłynąć na ukrócenie tego procederu, a samo rozwiązanie jest komplementarne do instytucji zastrzeżenia PESEL, wpływając na ochronę osób, które z takiego zastrzeżenia nie korzystają.
Opłata dodatkowa za parkowanie – zarachowanie wpłaty
Dłużnik mógł wskazać przy dokonywaniu zapłaty, na jaką należność należy zarachować wpłacane środki.
Zgodnie z art. 13f ust. 1 ustawy o drogach publicznych za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się opłatę dodatkową.
Opłata dodatkowa jest niepodatkową należnością budżetową o charakterze publicznoprawnym, a więc z mocy art. 67 ust. 1 ustawy o finansach publicznych stosuje się do niej przepisy ordynacji podatkowej.
Zgodnie z art. 62 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa jeżeli na podatniku ciążą zobowiązania podatkowe z różnych tytułów, dokonaną wpłatę zalicza się na poczet podatku zgodnie ze wskazaniem podatnika, a w przypadku braku takiego wskazania – na poczet zobowiązania podatkowego o najwcześniejszym terminie płatności spośród wszystkich zobowiązań podatkowych podatnika. W przypadku, gdy na podatniku ciążą zobowiązania podatkowe, których termin płatności upłynął, dokonaną wpłatę zalicza się na poczet zaległości podatkowej o najwcześniejszym terminie płatności we wskazanym przez podatnika podatku, a w przypadku braku takiego wskazania lub braku zaległości podatkowej we wskazanym podatku – na poczet zaległości podatkowej o najwcześniejszym terminie płatności spośród wszystkich zaległości podatkowych podatnika.
Sposób księgowania był zatem poprawny.
Dłużnik wskazuje tytuł zapłaty w momencie jej dokonywania, jeżeli tego nie zrobił, to Autor uważa, że mieli Państwo prawo zarachować wpłacane środki na poczet najstarszego zobowiązania. Obecnie dłużnik nie może tego zmienić – mógł to zrobić przy dokonywaniu zapłaty.
Od 6 sierpnia 2025 roku zmiany w udzielaniu urlopów macierzyńskich oraz zasiłków pogrzebowych po utracie dziecka
Powody zmian w prawie
Nawet 30 tys. kobiet rocznie mierzy się z poronieniem. Ostatnie, o czym powinni myśleć rodzice po stracie, jest biurokracja, dotychczasowe przepisy mnożyły jednak problemy. Kobiety nie mogły skorzystać ze skróconego urlopu po stracie dziecka (formalnie urlopu macierzyńskiego) oraz zasiłku pogrzebowego, jeżeli nie zdążyły poznać płci dziecka. Tymczasem w przypadku poronienia przed 16. tygodniem ciąży jest to praktycznie niemożliwe bez badań DNA, a i one nie zawsze są jednoznaczne. Badanie nie jest refundowane, cena wykonania go prywatnie to nawet 400–700 zł.
Ministra rodziny, pracy i polityki społecznej podpisała dwa rozporządzenia mające rozwiązać ten problem. Te rozporządzenia to opublikowane w Dzienniku Ustaw 22.7.2025 r. rozporządzenie MRPiPS z 21.7.2025 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zakresu informacji o okolicznościach mających wpływ na prawo do zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa lub ich wysokość oraz dokumentów niezbędnych do przyznania i wypłaty zasiłków (Dz.U. z 2025 r. poz. 969) oraz rozporządzenie MRPiPS z 21.7.2025 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. z 2025 r. poz. 968).
Jedno rozporządzenie wprowadza zmiany w zakresie zasiłku macierzyńskiego, a drugie w zakresie zasiłku pogrzebowego.
Wprowadzone zmiany
Rozporządzenia wprowadzają nowy dokument uprawniający do wypłaty zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku pogrzebowego.
Zaświadczenie lekarza posiadającego tytuł specjalisty w dziedzinie położnictwa i ginekologii lub lekarza w trakcie odbywania specjalizacji w tej dziedzinie będą wydane na podstawie dokumentacji medycznej albo położniczej o martwym urodzeniu.
Zaświadczenia wydawane będą bez względu na czas trwania ciąży, na podstawie dokumentacji medycznej potwierdzającej ciążę, a w przypadku zasiłku pogrzebowego dopuszczalne jest przedstawienie również karty zgonu.
Tym samym rozporządzenia zrównują uprawnienia matek dzieci martwo urodzonych w dostępie do skróconego urlopu po stracie dziecka (formalnie urlopu macierzyńskiego) i świadczeń związanych z martwym urodzeniem dziecka (zasiłku macierzyńskiego i zasiłku pogrzebowego), bez względu na kryterium możliwości ustalenia płci takich dzieci. Państwo w najtrudniejszych momentach ma pomagać, a nie utrudniać życie.
Wejście w życie przepisów
Rozporządzenia wchodzą w życie po upływie 14 dni od ich opublikowania, czyli 6.8.2025 r.
Źródło: gov.pl
Wdrożenie rozwiązań technicznych umożliwiających złożenie wniosku o wydanie dowodu osobistego w aplikacji mObywatel
W Dz.U. z 2025 r. pod poz. 593 opublikowano komunikat Ministra Cyfryzacji z 13.6.2025 r. w sprawie określenia dnia wdrożenia rozwiązań technicznych umożliwiających złożenie wniosku o wydanie dowodu osobistego, niezawierającego odwzorowania własnoręcznego podpisu oraz odcisków palców, przy użyciu usługi elektronicznej, udostępnionej przez ministra właściwego do spraw informatyzacji w aplikacji mObywatel.
Zgodnie z art. 24 ust. 2a pkt 2 ustawy o dowodach osobistych, wnioskodawca może złożyć wniosek o wydanie dowodu osobistego, niezawierający odwzorowania własnoręcznego podpisu oraz odcisków palców, przy użyciu usługi elektronicznej, udostępnionej przez ministra informatyzacji w aplikacji mObywatel po uwierzytelnieniu z wykorzystaniem certyfikatu podstawowego.
Dzień wdrożenia rozwiązań technicznych umożliwiających złożenie wniosku o wydanie dowodu osobistego, o którym mowa wyżej, określono na 1 lipca 2025 r.
Wynagrodzenie wykonawcy robót budowlanych a roboty dodatkowe
Jeżeli wykonawca wykonał prace wykraczające poza zakres robót wynikających z ustaleń, w tym projektu, ale były one niezbędne do prawidłowego wykonania przedmiotu umowy, a nie doszło do zawarcia umowy na piśmie w tym zakresie, gdy ustawa lub wola stron wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności, te prace stanowią korzyść majątkową inwestora, a sąd może uwzględnić roszczenie o zapłatę za nie (ich równowartość) na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, także gdy umowa została zawarta w trybie zamówień publicznych.
Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych (dalej: PrZamPubl) do umów w sprawach zamówień publicznych stosuje się przepisy ustawy Kodeks cywilny (dalej: KC), jeżeli przepisy PrZamPubl nie stanowią inaczej.
Przypomnieć należy tu zaś więc, że zgodnie z art. 649 KC w razie wątpliwości poczytuje się, iż wykonawca podjął się wszystkich robót objętych projektem stanowiącym część składową umowy. Powołany wyżej przepis zawiera zatem normę interpretacyjną, w jaki sposób należy ustalać zakres prac, do wykonania których jest zobowiązany wykonawca, przy czym – jak zauważa się to w doktrynie – nie jest on spójny z art. 648 § 2 KC, który stanowi z kolei o dokumentacji wymaganej przez właściwe przepisy jako części składowej umowy o roboty budowlane. Sama literalna wykładnia art. 649 KC mogłaby więc sugerować, że – określając zakres robót wykonawcy – należy brać pod uwagę jedynie załączony projekt, co nie ma oczywiście uzasadnienia. Zasadne jest przyjęcie, że w razie sporu sąd powinien dokonać wykładni (art. 65 § 2 KC) na podstawie całej umowy i dokumentacji, w tym również projektu (architektoniczno-budowlanego, budowlanego, a także wykonawczego, o ile został sporządzony).
W procesie interpretacji treści umowy niezbędne może okazać się również odwołanie się do decyzji o pozwoleniu na budowę zatwierdzającej projekt architektoniczno-budowlany, która może zawierać:
- szczególne warunki zabezpieczenia terenu budowy,
- czas użytkowania obiektów tymczasowych,
- terminy rozbiórki istniejących obiektów i
- wymagania w zakresie nadzoru na budowie
– a więc postanowienia, które wpływają na ustalenie zakresu robót, a także sposobu i terminu ich realizacji.
Słusznie wskazuje się przy tym, że jeżeli strony uregulowały w umowie zarówno zakres robót, jak i sposób ustalania wynagrodzenia, nie ma potrzeby ustalania ich na podstawie art. 647 i 649 KC. Innymi słowy do zastosowania reguły interpretacyjnej z art. 649 KC wprowadzającej domniemanie rozszerzenia obowiązków wykonawcy, przy uwzględnieniu charakteru umowy, jej cech uzgodnionych przez strony oraz treści praw i obowiązków stron, dochodzi tylko w razie wątpliwości co do treści umowy, a punktem odniesienia jest projekt budowlany oraz istota umowy o roboty budowlane, polegająca na wzniesieniu obiektu budowlanego, z której wynika, że co do zasady obowiązkiem przyjmującego zamówienie jest wykonanie wszystkich robót objętych projektem. W praktyce projekt (szczególnie wykonawczy) może być zatem niezbędny celem określenia szczegółowego zakresu prac, o ile taki nie został określony w umowie o roboty budowlane.
Co tyczy się samych zaś robót dodatkowych, to – jak zauważa się to w doktrynie – żaden z aktów prawnych nie zawiera legalnej definicji pojęcia prac lub robót dodatkowych. Jest to pojęcie języka prawniczego, na gruncie którego roboty dodatkowe rozumie się jako świadczenia wykonywane poza istniejącym zobowiązaniem dotyczącym robót budowlanych, którego zakres określa projekt – art. 649 KC (vide: wyr. SA w Białymstoku z 19.2.2016 r., I ACa 894/15). Są to więc roboty, które nie zostały przewidziane w umowie, ale których wykonanie było niezbędne, aby w prawidłowy sposób wykonać przedmiot umowy. Mogą one zostać uzgodnione przez strony (np. w wyniku zmiany projektu), jak i zostać wykonane bez zawarcia ważnego aneksu do umowy.
W orzecznictwie przyjmuje się jednocześnie, że ponieważ umowa o roboty budowlane akcentuje jej wykonanie na podstawie projektu, to ewentualne rozbieżności pomiędzy specyfikacją techniczną wykonania i odbioru robót budowlanych i projektem budowlanym, kierując się dyspozycją art. 649 KC, powinny być rozstrzygane na korzyść projektu budowlanego (vide: wyr. SA w Szczecinie z 8.11.2013 r., I ACa 429/13). Gdyby natomiast przedmiar robót nie obejmował jakiegoś zakresu ujętego jednakże w projekcie budowlanym, wykonawca musi go wykonać w ramach zamówienia podstawowego i nie może przyjąć, że są to roboty dodatkowe (vide: wyr. SA w Rzeszowie z 21.3.2013 r., I ACa 552/12).
Rozstrzygnięcie w powyższym zakresie, a więc czy dane roboty uznać jako wchodzące w zakres robót budowlanych objętych umową o roboty budowlane, czy też nie, i przyjąć, że są to roboty dodatkowe, ma istotne znaczenie z punktu widzenia ustalenia, czy wykonawcy należy się stosowna kwota z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (art. 405 KC), nawet jeżeli umowa powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności (gdy chodzi o zamówienia publiczne – art. 432 PrZamPubl) lub strony zastrzegły taki rygor dla jej zmian. W orzecznictwie jednolicie przyjmuje się bowiem, że jeżeli wykonawca wykonał prace wykraczające poza zakres robót wynikających z ustaleń, w tym projektu, ale były one niezbędne do prawidłowego wykonania przedmiotu umowy, a nie doszło do zawarcia umowy na piśmie w tym zakresie, gdy ustawa lub wola stron wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności, te prace stanowią korzyść majątkową inwestora, a sąd może uwzględnić roszczenie o zapłatę za nie (ich równowartość) właśnie na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, także gdy umowa została zawarta w trybie zamówień publicznych (vide: wyr. SN: z 5.12.2006 r., II CSK 527/06; z 7.11.2007 r., II CSK 344/07; z 2.2.2011 r., II CSK 414/10; z 21.2.2013 r., IV CSK 354/12; z 9.10.2014 r., I CSK 568/13). Przy czym jeżeli roszczenie dotyczy wykonawcy, który z tytułu robót wykonanych przez podwykonawcę otrzymał wynagrodzenie od inwestora, to wówczas wykonawca staje się bezpodstawnie wzbogacony.
Jak podkreśla się to bowiem w doktrynie, to na zamawiającym spoczywa obowiązek podjęcia wszelkich środków w celu wyeliminowania niepewności wykonawców co do przedmiotu zamówienia, a więc takie jego określenie, aby nie pozostawiało możliwości interpretacji. Jeżeli inwestor nie opisze przedmiotu zamówienia w wyczerpujący sposób, to nie można przerzucać na wykonawcę wszelkich możliwych ryzyk, jakie mogą zaistnieć przy wykonywaniu przedmiotu umowy. Ocena ryzyka powinna być bowiem możliwa na podstawie opisu przedmiotu zamówienia, z uwzględnieniem innych okoliczności (szczególnie wizji lokalnej terenu, na którym mają być wykonywane roboty), w związku z czym jeżeli dokumentacja (w tym specyfikacja warunków zamówienia) nie została sporządzona w jasny i jednoznaczny sposób, zaś wizja lokalna nie dawała podstawy do zakwestionowania opisu przedmiotu zamówienia (i zwrócenia uwagi zamawiającemu), ryzyko nieprzewidzianych zdarzeń obciąża zamawiającego, a nie wykonawcę. Wykonawcy zamówienia publicznego nie wolno zatem obciążać kosztami wykonania dodatkowych prac niewymienionych w umowie ani dokumentacji technicznej zamówienia, jeżeli z tejże umowy lub dokumentacji nie wynikało, że muszą one być zrealizowane (vide: wyr. SN z 4.7.2019 r., IV CSK 363/18).
W orzecznictwie, mając powyższe na uwadze, zauważa się dodatkowo więc, że wynagrodzenie ryczałtowe co do zasady odnosi się do przedmiotu robót, jaki zgodnie z zawartą z inwestorem umową wykonawca miał obowiązek wykonać, a nie całkowicie nowe prace nieprzewidziane wcześniej w projektach stron sporządzonych na etapie zawierania umowy (vide: wyr. SA w Krakowie z 10.5.2023 r., I ACa 943/21). Ustalenie ryczałtowego wynagrodzenia za wykonanie robót budowlanych wyklucza możliwość domagania się zapłaty za prace dodatkowe jedynie zatem wtedy, gdy te prace są naturalną konsekwencją procesu budowlanego i w naturalny sposób z niego wynikają. Co więcej, dotyczą takich sytuacji, w których wykonawca dysponując dokumentacją przedstawioną przez inwestora przy kalkulowaniu wynagrodzenia przed zawarciem umowy powinien przewidzieć jako konieczne do wykonania (vide: wyr. SA w Białymstoku z 28.10.2021 r., I ACa 869/18).
Kompetencja do organizacji warsztatów terapii zajęciowej
Organizacja warsztatów terapii zajęciowej jest zadaniem powiatu. Gmina i jej organy nie dysponują prawnymi możliwościami organizacji tego rodzaju działań. Co do dowozu na miejsce realizacji warsztatów to przepisy nie wprowadzają obowiązku jego zapewnienia przez organizatora warsztatów, a tym bardziej gminę. Kwestia ta ma charakter uznaniowy, ale i tak raczej ze strony powiatu niż gminy.
Tworzenie i funkcjonowanie warsztatów terapii zajęciowej regulowane jest w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (dalej: RehZawU). Zgodnie z przepisem art. 10 RehZawU do podstawowych form aktywności wspomagającej proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych zalicza się uczestnictwo tych osób w:
1) warsztatach terapii zajęciowej, zwanych dalej ,,warsztatami”;
2) turnusach rehabilitacyjnych, zwanych dalej ,,turnusami”;
3) zajęciach klubowych.
Jak stanowi dalej art. 10b ust. 1 i art. 10b ust. 2 RehZawU, warsztaty mogą być organizowane przez fundacje, stowarzyszenia lub przez inne podmioty, przy czym koszty utworzenia, działalności i wynikające ze zwiększenia liczby uczestników warsztatu są współfinansowane ze środków Funduszu oraz ze środków samorządu powiatowego lub innych źródeł.
Jak wynika z powyższego, klientka nie może skutecznie domagać się od gminy i jej organów podjęcia działań w tym zakresie. Co więcej, brak jest także podstawy prawnej do żądania zapewnienia transportu na miejsce realizacji warsztatów. Taki transport może być organizowany przez powiat, ale nie jest obowiązkowy.
Rusza kolejna tura przyjmowania wniosków w programie „Laptop dla nauczyciela”
Takie postanowienia znalazły się w rozporządzeniu Ministra Cyfryzacji, zmieniającym dotychczasowe przepisy określające grupy zawodowe uprawnione do otrzymania wsparcia (chodzi o np. nauczycieli, wychowawców czy innych pracowników pedagogicznych).
W zmienionym rozporządzeniu ministerstwo wskazało, że wnioski mogą składać m.in.:
- wychowawcy i nauczyciele wykładający wszystkie przedmioty w klasach IV–VIII publicznych szkół podstawowych;
- wychowawcy i nauczyciele wykładający wszystkie przedmioty w klasach IV–VIII niepublicznych szkół podstawowych;
- wychowawcy i nauczyciele wykładający wszystkie przedmioty w klasach odpowiadających klasom IV–VIII szkoły podstawowej w publicznych szkołach artystycznych, a także w niepublicznych szkołach artystycznych posiadających uprawnienia publicznej szkoły artystycznej;
- inni niż nauczyciele i wychowawcy pracownicy pedagogiczni;
- pozostali niewymienieni w pkt 1–4 wychowawcy i nauczyciele wykładający wszystkie przedmioty, a także inni pracownicy pedagogiczni w publicznych pracujący w różnych rodzajach szkół, w tym publicznych, niepublicznych i artystycznych
– którzy będąc uprawnionymi do otrzymania wsparcia, nie otrzymali tego wsparcia.
Wyłączeni z tego programu są nauczyciele wychowania przedszkolnego, nauczyciele branżowych szkół II stopnia, szkół policealnych oraz liceów ogólnokształcących dla dorosłych.
Nauczyciele, którzy jeszcze nie otrzymali bonu, mogą składać wnioski od 1 do 31 sierpnia za pośrednictwem dyrektora szkoły. Do wniosku, zawierającego imię, nazwisko, PESEL, adres email i numer telefonu muszą też dołączyć oświadczenie, że dotąd nie otrzymali laptopa w ramach programu. Do dyrektorów szkół należeć będzie przekazanie organom prowadzącym tabeli z danymi nauczycieli.
Zadaniem organu prowadzącego będzie złożenie osobnego wniosku dla każdej szkoły. Trzeba będzie to zrobić najpóźniej do 30 września. Bon na zakup laptopa może być wykorzystany do 31.12.2025 r.
Uchylenie decyzji o przeznaczeniu pojazdu na cele obronne po jego sprzedaży
Należy wszcząć postępowanie w sprawie uchylenia decyzji, zawiadomić o tym fakcie stronę postępowania, umożliwiając jej czynny udział w toku postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.
Przepisy ustawy z 11.3.2022 r. o obronie Ojczyzny (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 825 ze zm.) nie zawierają przepisów szczególnych dotyczących prowadzenia postępowania zakończonego wydaniem decyzji administracyjnej.
Wobec powyższego, zgodnie z art. 61 § 4 KPA o wszczęciu postępowania z urzędu lub na żądanie jednej ze stron należy zawiadomić wszystkie osoby będące stronami w sprawie.
Ponadto, zgodnie z art. 10 § 1 KPA należy zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.
W myśl art. 10 § 2 KPA organy administracji publicznej mogą odstąpić od zasady określonej w § 1 tylko w przypadkach, gdy załatwienie sprawy nie cierpi zwłoki ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego albo ze względu na grożącą niepowetowaną szkodę materialną.
Mając jednak przywołany w zapytaniu stan faktyczny, wydaje się, że żadna z ww. przesłanek pozwalających na odstąpienie od zasady określonej w art. 10 KPA, nie zachodzi.
Wobec powyższego, organ, chcąc uchylić wydaną wcześniej decyzję ostateczną, powinien zawiadomić o wszczęciu postępowania, a następnie przed wydaniem decyzji zawiadomić stronę o jej prawach wynikających z przepisu art. 10 KPA.
Wchodzi w życie pierwszy plan ogólny w Polsce
Być może powodem tak sprawnie przeprowadzonej procedury planistycznej (tylko 1,5 roku) był fakt, że autorzy planu nie wyznaczyli w nim obszarów uzupełnienia zabudowy, uznając je za zbędny element, ponieważ obszar gminy znacząco pokrywają obowiązujące miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego.
Określanie zasięgów obszarów uzupełnienia zabudowy budzi wiele emocji w dyskusji nt. narzuconej przepisami prawa szczegółowej metodyki sporządzania planów ogólnych. Obszary te postrzegane są jako szczególnie pożądany element tego aktu planowania przestrzennego, dający możliwość wydawania decyzji o warunkach zabudowy na terenach pozbawionych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Te natomiast nadal obejmują jedynie ok. 1/3 powierzchni kraju (od niemal 8% powierzchni woj. kujawsko-pomorskiego do nieco ponad 73% powierzchni woj. śląskiego). Poszczególne zespoły projektowe sporządzające plany ogólne starają się więc tak uzasadnić stosowanie algorytmów działań, aby obszary uzupełnienia zabudowy objęły jak największą powierzchnię gminy.
Obecnie nieco ponad 14% spośród 2479 gmin nie przystąpiło w ogóle do sporządzenia planu ogólnego. Natomiast 81% gmin zgłosiło rozpoczęcie prac planistycznych, ale jest we wstępnej fazie procedury (tj. zbierania wniosków, opiniowania lub uzgadniania). Pozostałych ok. 5% gmin opublikowało już projekty planów ogólnych, co jednak nie oznacza, że wkrótce je uchwalą. Przed nimi chyba najtrudniejszy etap procedury planistycznej – rozpatrzenie uwag i wniosków zgłoszonych w trakcie obowiązkowych konsultacji.
