Odsetki od podwyższonej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi

Zgodnie z art. 6q ust. 1 CzystGmU w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stosuje się przepisy ordynacji podatkowej, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, a w przypadku przejęcia przez związek międzygminny zadań gminy, o których mowa w art. 3 ust. 2 CzystGmU, w zakresie opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi, które stanowią dochód związku międzygminnego – zarządowi związku międzygminnego.

Przepis art. 54 § 1 pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa (dalej: OrdPU) stanowi, że odsetek nie nalicza się za okres od dnia następnego po upływie terminu, o którym mowa w art. 139 § 3 OrdPU, do dnia doręczenia decyzji organu odwoławczego, jeżeli decyzja organu odwoławczego nie została wydana w terminie, o którym mowa w art. 139 § 3 OrdPU. Natomiast art. 139 § 3 OrdPU stanowi, że załatwienie sprawy w postępowaniu odwoławczym powinno nastąpić nie później niż w ciągu 2 miesięcy od dnia otrzymania odwołania przez organ odwoławczy, a sprawy, w której przeprowadzono rozprawę lub strona złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy – nie później niż w ciągu 3 miesięcy. W tym przypadku SKO wydało decyzję w terminie niespełna 2 miesięcy, więc nie ma podstaw do nienaliczania odsetek.

Jak stanowi art. 53 § 4 OrdPU odsetki za zwłokę naliczane są od dnia następującego po dniu upływu terminu płatności podatku lub terminu, w którym płatnik lub inkasent był obowiązany dokonać wpłaty podatku na rachunek organu podatkowego. W tym przypadku odsetki za zwłokę naliczane są od dnia doręczenie decyzji, gdyż jak stwierdzono w wyroku NSA z 1.8.2023 r. (III FSK 1018/22, Legalis):

Koszty rozbiórki nakazanej przez organ nadzoru budowlanego

Zgodnie z art. 49e ustawy Prawo budowlane (dalej: PrBud), organ nadzoru budowlanego wydaje decyzję o rozbiórce obiektu budowlanego lub jego części w przypadku:

Z kolei – na podstawie art. 49f ust. 1 PrBud – w przypadku stwierdzenia budowy obiektu budowlanego lub jego części:

– jeżeli od zakończenia budowy upłynęło co najmniej 20 lat, organ nadzoru budowlanego wszczyna uproszczone postępowanie legalizacyjne.

Natomiast w przypadku obiektów budowlanych, o których mowa w art. 103 ust. 2 PrBud, tj. obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie PrBud lub w stosunku do których przed tym dniem zostało wszczęte postępowanie administracyjne – do których stosuje się przepisy dotychczasowe – uproszczone postępowanie legalizacyjne prowadzi się na żądanie właściciela lub zarządcy tego obiektu budowlanego. Organ nadzoru budowlanego w uproszczonym postępowaniu legalizacyjnym może wydać decyzję o nakazie rozbiórki w przypadku:

Na podstawie zaś art. 52 ust. 1 PrBud, obowiązki w formie nakazów i zakazów określone w postanowieniach i decyzjach, o których mowa w rozdziale 5B (art. 48 i nast. PrBud) nakłada się na inwestora. Jeżeli roboty budowlane zostały zakończone lub wykonanie postanowienia albo decyzji przez inwestora jest niemożliwe, obowiązki te nakłada się na właściciela lub zarządcę obiektu budowlanego. Koszty związane z wykonaniem obowiązków, o których mowa wyżej, ponosi zatem inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego (tj. adresat decyzji).

Jak wyjaśnił to przy tym NSA w wyroku z 16.7.2024 r., II OSK 1328/23, Legalis, przesłanka „zakończenia robót budowlanych” powinna być rozumiana jako odnosząca się do sytuacji, w której nie można już z uwagi na konkretne okoliczności faktyczne w ogóle mówić o kontekście procesu inwestycyjno-budowlanego i statusie inwestora. Nie chodzi przy tym o identyfikowanie tego zakończenia robót budowlanych z modelowo rozumianym zakończeniem budowy, jako końcowym etapem legalnego, standardowego procesu budowlanego ukształtowanego prawem budowlanym, ale o oparte na konkretnych ustaleniach faktycznych stwierdzenie, iż mówienie o istnieniu kontekstu niezakończonego procesu inwestycyjnego jest bezprzedmiotowe, np. z uwagi na upływ czasu lub inne obiektywne okoliczności, a wykonanie nakazu przez inwestora niemożliwe.

Ponadto, na podstawie art. 67 ust. 1 PrBud, jeżeli nieużytkowany lub niewykończony obiekt budowlany nie nadaje się do remontu, odbudowy lub wykończenia, organ nadzoru budowlanego wydaje decyzję nakazującą właścicielowi lub zarządcy rozbiórkę tego obiektu i uporządkowanie terenu oraz określającą terminy przystąpienia do tych robót i ich zakończenia.

Nie mając przy tym wiedzy, w oparciu o jaką podstawę prawną organ nadzoru budowlanego wydał decyzję o rozbiórce, wskazać można jedynie, że decyzja ta (zwykle) wydawana jest wobec właściciela lub zarządcy budynku lub obiektu budowlanego, jeżeli przedmiotem rozbiórki jest ukończony obiekt budowlany. W okolicznościach przedstawionych w pytaniu adresatem decyzji organu będzie zatem gmina jako właściciel nieruchomości zabudowanej budynkiem gospodarczym (działa tu bowiem zasada superficies solo cedit wyrażona w art. 48 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania).

Dodatek motywacyjny dla asystenta rodziny w podstawie świadczeń chorobowych

Z wytycznych uchwały nr 245 z dnia 8.12.2023 r. w sprawie ustanowienia rządowego programu wspierania rodziny „Asystent rodziny w 2024 r.” wynika, że warunkiem dofinansowania dodatku dla asystenta rodziny jest konieczność przepracowania co najmniej 120 godzin. Mowa jest tu o przepracowaniu, a zatem chodzi o efektywne wykonywanie zadań wskazanego asystenta (co pośrednio wynika z wykładni pojęcia „okresu przepracowanego” użytego m.in. w przepisach dotyczących dodatkowego wynagrodzenia rocznego, por. w tej kwestii np. uchwałę SN z 25.07.2003 r., III PZP 7/03, Legalis). Jeżeli przyjmiemy konieczność przepracowania określonej liczby godzin, to oczywistym jest, że dodatek ulega zmniejszeniu, co oznacza, że powinien zostać uwzględniony w podstawie wymiaru świadczenia chorobowego, które przysługuje za miesiąc, w którym z uwagi na nieobecności pracownik nie ma prawa do dodatku.

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy – art. 36 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dalej: ZasiłkiU). Za wynagrodzenie uwzględniane w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego uważa się przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, finansowanych ze środków pracownika. Jednak przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego uwzględnia się tylko te składniki wynagrodzenia, do których pracownik nie zachowuje prawa w okresie pobierania zasiłku zgodnie z postanowieniami układów zbiorowych pracy lub przepisami o wynagradzaniu, jeżeli nie są one wypłacane za okres pobierania tego zasiłku (art. 41 ust. 1 ZasiłkiU), co oznacza, że składniki, które nie są uwzględniane przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłków, to takie, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania zasiłku, oraz składniki te faktycznie są wypłacane pracownikowi za okres pobierania zasiłku.

Możliwość stosowania e–Doręczeń w odniesieniu do decyzji podatkowych

Zgodnie z art. 147 ust. 5 ustawy o doręczeniach elektronicznych (dalej: DorElektrU): „Do dnia 31 grudnia 2025 r. przepisów art. 4 i art. 5 ustawy nie stosuje się w przypadku, gdy korespondencja nie może być doręczona na adres do doręczeń elektronicznych albo z wykorzystaniem publicznej usługi hybrydowej ze względu na przesłanki organizacyjne. Istnienie przesłanek organizacyjnych ocenia nadawca”.

Przepisy art. 4 i 5 DorElektrU, których stosowanie może zostać wyłączone przez nadawcę, rozstrzygają, że podmiot publiczny doręcza korespondencję wymagającą uzyskania potwierdzenia jej nadania lub odbioru z wykorzystaniem publicznej usługi rejestrowanego doręczenia elektronicznego na adres do doręczeń elektronicznych wpisany do bazy adresów elektronicznych. W przypadku, gdy adres do doręczeń elektronicznych podmiotu niepublicznego nie został wpisany do bazy adresów elektronicznych, doręczenie korespondencji następuje na adres do doręczeń elektronicznych, z którego podmiot niepubliczny nadał korespondencję. Podmiot publiczny doręcza korespondencję wymagającą uzyskania potwierdzenia jej nadania lub odbioru z wykorzystaniem publicznej usługi hybrydowej w przypadku:

1) braku możliwości doręczenia korespondencji na adres do doręczeń elektronicznych,

2) gdy posiada on wiedzę, że osoba fizyczna posiadająca adres do doręczeń elektronicznych została pozbawiona wolności.

Jeżeli burmistrz miasta oceni, że zachodzą przesłanki organizacyjne, to może doręczać decyzje podatkowe na dotychczasowych zasadach (bez konieczności wydawania w tym zakresie odrębnego zarządzenia). Podstawy prawnej do wydania takiego zarządzenia nie dają w szczególności przepisy ustawy o doręczeniach elektronicznych.

Niezależnie od powyższego, na stronie BIP i stronie internetowej JST może znaleźć się informacja, że w 2025 r. organ podatkowy będzie doręczał decyzje podatkowe korzystając z art. 147 ust. 5 DorElektrU, czyli wedle „starych” reguł.

Wpływ generatywnej sztucznej inteligencji na kształtowanie polskiego rynku pracy

Wpływ GenAI na jakość pracy w Polsce

Badania społeczne: korzyści i zagrożeń wynikających z rozwoju GenAI

Zmieniające się realia rynku pracy – praktyczne wskazówki

Niezaskarżalność wniosku o nadanie przydziału mobilizacyjnego do obrony cywilnej

Ustawa z 5.12.2024 r. o ochronie ludności i obronie cywilnej (Dz.U. 2024 poz. 1907 ze zm.; dalej OchrCywU), przewiduje instytucję tzw. przydziału mobilizacyjnego, czyli zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 OchrCywU „imiennego wyznaczenia osoby do realizacji zadań obrony cywilnej w organie lub podmiocie obrony cywilnej, zgodnie z wymaganiami kwalifikacyjnymi i jej doświadczeniem oraz predyspozycjami niezbędnymi do realizacji tych zadań”.

Przydziału mobilizacyjnego w myśl art.135 ust. 1 pkt 1 OchrCywU dokonuje wojewoda na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), starosty albo marszałka województwa, po uzgodnieniu z właściwym miejscowo szefem wojskowego centrum rekrutacji. Krótko mówiąc, postępowanie w sprawie nadania przydziału inicjowane jest przez organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego (odpowiednio: gminy, powiatu, województwa). Zatem to organy samorządowe (w ramach swej właściwości rzeczowej i miejscowej) dokonują weryfikacji osób spełniających kryteria z art. 3 pkt 5 oraz z art. 134 ust. 1 OchrCywU, następnie składając do wojewody wnioski o nadanie przydziału mobilizacyjnego. Zaznaczenia wymaga, że bezpośrednio do wojewody wniosek składa starosta oraz marszałek województwa. Natomiast wniosek wójta (burmistrza,) o nadanie przydziału jest składany za pośrednictwem starosty. Zatem wójt kieruje wniosek nie bezpośrednio do wojewody, ale najpierw do starosty, który przekazuje go wojewodzie. Oczywiście w przypadku miast na prawach powiatu, ich organ wykonawczy (jako wykonujący zadania starosty) przekazuje wniosek również bezpośrednio do wojewody.

Wniosek organu wykonawczego jst wszczyna zatem procedurę wobec osoby, której przydział mobilizacyjny ma być nadany, zatem niewątpliwie dotyczy jej praw czy obowiązków. Czy zatem osobie tej przysługują jakiekolwiek środki prawne do przeciwdziałania już na etapie wniosku o nadanie przydziału?

Na wstępie trzeba zauważyć, że przepisy OchrCywU dotyczące nadanie przydziału mobilizacyjnego nie przewidują zastosowania przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, nie wskazują również, aby przydział wymagał formy decyzji administracyjnej. Zgodnie z art. 134 ust. 7 OchrCywU nadanie przydziału następuje poprzez wydanie karty przydziału mobilizacyjnego obrony cywilnej. Procedura nadania przydziału mobilizacyjnego obrony cywilnej jest wzorowana na nadaniu przydziału mobilizacyjnego żołnierza rezerwy, gdzie również nadanie następuje w drodze wydania karty mobilizacyjnej w trybie art. 531 ustawy o obronie Ojczyzny; tam przepisy KPA stosuje się wyłącznie o doręczeniu karty. W przypadku nadań przydziałów mobilizacyjnych żołnierzom rezerwy nie ulega wątpliwości, że nie jest to czynność wymagająca prowadzenia postępowania administracyjnego zakończonego decyzją administracyjną. Wydanie karty kojarzy się raczej z tzw. innym aktem (czynnością) z zakresu administracji publicznej dotyczącym uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Wydaje się, że podobny charakter posiada wręczenie karty mobilizacyjnej przydziału mobilizacyjnego obrony cywilnej, które to wręczenie jest równoznaczne z nadaniem przydziału mobilizacyjnego obrony cywilnej. Warto dodać, że przepisy OchrCywU jasno precyzują sytuację, gdzie wydawane są decyzje administracyjne (jej np. art. 20 – decyzja o uznaniu za podmioty ochrony ludności). Przydział mobilizacyjny takowej regulacji nie jest poddany, nie jest też określony tryb odwoławczy.

Resumując, nadanie przydziału mobilizacyjnego nie następuje w drodze wydania decyzji administracyjnej poprzedzonej postępowaniem administracyjnym, co do którego stosowałoby się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Wniosek organu wykonawczego jst o nadanie przydziału mobilizacyjnego obrony cywilnej nie stanowi wszczęcia postępowania administracyjnego, nie przybiera formy postanowienia, na które mogłoby przysługiwać zażalenie. Warto dodać, że na dzień dzisiejszy OchrCywU nie przewiduje nawet informowania zainteresowanej osoby o umieszczeniu we wniosku o nadanie przydziału mobilizacyjnego. Krótko mówiąc, wniosek organu wykonawczego jst nie podlega zaskarżeniu przez osobę, która została nim objęta.

Szczegóły dotyczące procedury przydziału mobilizacyjnego mają zostać sprecyzowane w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 140 OchrCywU, lecz trudno przypuszczać, że miałaby być tam zmieniona zasada niezaskarżalności wniosku o nadanie przydziału mobilizacyjnego do obrony cywilnej, ponieważ jest to materia do regulowania przepisami rangi ustawowej.

Dyrektor szkoły na urlopie bezpłatnym też składa oświadczenia majątkowe

Zgodnie z art. 24h ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym pierwsze oświadczenie majątkowe kierownik jednostki organizacyjnej gminy składa w terminie 30 dni od nawiązania stosunku pracy, a kolejne oświadczenia majątkowe są składane przez nich co roku do dnia 30 kwietnia, według stanu na dzień 31 grudnia roku poprzedniego oraz w dniu odwołania ze stanowiska lub rozwiązania umowy o pracę. W tym przepisie nie przewidziano sytuacji zwolnienia z obowiązku składania oświadczenia majątkowego, nawet gdy praca nie jest świadczona, podobnie jak wtedy, gdy kierownik jednostki organizacyjnej gminy pełni inną funkcję.

Obowiązek składania oświadczenia majątkowego wynika z pełnienia danej funkcji, albo zatrudnienia, niezależnie od tego, czy faktycznie praca była wykonywana w danym okresie.

Zgodnie zatem z zasadą, że jasne przepisy nie wymagają interpretacji, trzeba uznać, że w przypadku trwania zatrudnienia taki obowiązek cały czas istnieje.

Publiczna usługa hybrydowa w organie pomocy społecznej

W związku z regulacją art. 147 ust. 5 ustawy o doręczeniach elektronicznych (dalej: DorElektrU) można przyjąć, że organy publiczne mają dodatkowy okres przejściowy do końca 2025 r., w którym nie muszą stosować publicznej usługi hybrydowej w zakresie korespondencji z osobami fizycznymi, które nie dysponują adresem do doręczeń elektronicznych. Przepis ten stanowi bowiem, że do 31.12.2025 r. przepisów art. 4 i art. 5 DorElektrU nie stosuje się w przypadku gdy korespondencja nie może być doręczona na adres do doręczeń elektronicznych albo z wykorzystaniem publicznej usługi hybrydowej ze względu na przesłanki organizacyjne. Istnienie przesłanek organizacyjnych ocenia nadawca.

Mając na uwadze powszechną niedostępność publicznej usługi hybrydowej, można przyjąć, że faktycznie istnieją przesłanki organizacyjne uniemożliwiające realizację tej formy doręczenia. Pomijając zatem ograniczenia doręczeń elektronicznych wynikające z art. 39 Kodeksu postępowania administracyjnego czy art. 6 DorElektrU, organ może zastosować tradycyjną formę korespondencji powołując się właśnie na przepis przejściowy, tzn. art. 147 ust. 5 DorElektrU.

Szacowanie wartości zamówień na zakup sprzętu komputerowego i oprogramowania

Zgodnie z dyspozycją art. 30 ust. 2 PrZampubl, w przypadku gdy zamawiający planuje nabycie podobnych dostaw, wartością zamówienia jest łączna wartość podobnych dostaw, nawet jeżeli zamawiający udziela zamówienia w częściach, z których każda stanowi przedmiot odrębnego postępowania, lub dopuszcza możliwość składania ofert częściowych.

Z Komentarza do PrZamPubl opracowanego przez UZP wynika, że interpretując pojęcie „podobnych dostaw” należy kierować się motywem 19 dyrektywy klasycznej, w którym wyjaśniono, że: „ (…) do celów szacowania progów pojęcie podobnych dostaw należy rozumieć jako produkty o identycznym lub podobnym przeznaczeniu – jak np. dostawy różnych rodzajów żywności lub różnych mebli biurowych. W tym samym motywie wyjaśniono dalej, że „zazwyczaj wykonawca działający w danym sektorze byłby zainteresowany dostawą takich artykułów jako części swojego normalnego asortymentu”. Oznacza to, że przesłanka podobieństwa dostaw winna być rozumiana celowościowo i w sposób zobiektywizowany (dostawy podobne to takie, które mają identyczne lub podobne przeznaczenie, z zastrzeżeniem, że w tym motywie dyrektywy klasycznej mowa jest o podobnym przeznaczeniu różnych przedmiotów dostawy, a nie przeznaczeniu, jakie dla przedmiotu dostawy znajdzie zamawiający). Podsumowując, w przypadku dostaw łącznemu szacowaniu podlegają te dostawy, które były lub powinny zostać przewidziane przez zamawiającego i są przedmiotowo podobne”.

Jak wynika z powyższego, dostawa podobna to taka, której przeznaczenie jest podobne, a jej dostawę w normalnych, standardowych warunkach może świadczyć ten sam wykonawca działający w określonym sektorze. W oparciu o powyższą definicję, w mojej ocenie zakup sprzętu komputerowego należy uznać za dostawę podobną do dostawy typowego, standardowego oprogramowania, do jakiego z pewnością zalicza się program antywirusowy. Przeznaczenie obu tych produktów jest bowiem podobne, są one ze sobą kompatybilne, potrzebne zamawiającemu w tym samym czasie i dostępne u tych samych wykonawców, często nawet w pakiecie. Z inną sytuacją mielibyśmy do czynienia w przypadku, gdyby zakup dotyczył specjalistycznego, niestandardowego oprogramowania, które nie jest dostępne w powszechnej sprzedaży. W opisanym w pytaniu stanie faktycznym należy więc obie dostawy oszacować łącznie i co do zasady zastosować przepisy właściwe dla całego zamówienia, nawet w przypadku podzielenia go na części.

Ponieważ jednak szacowany koszt oprogramowania jest niewysoki (15 000,00 zł brutto), w opisanym w pytaniu przypadku zamawiający może skorzystać z możliwości, jaką daje art. 30 ust. 4 PrZamPubl, zgodnie z którym w przypadku zamówień udzielanych w częściach do udzielenia zamówienia na daną część zamawiający może stosować przepisy ustawy właściwe dla wartości tej części zamówienia, jeżeli jej wartość jest mniejsza niż wyrażona w złotych równowartość kwoty 80 000 euro dla dostaw, pod warunkiem, że łączna wartość tych części wynosi nie więcej niż 20% wartości zamówienia. Wskazany przepis nie łamie zasady reguły łącznego szacowania wartości zamówienia z uwzględnieniem wszystkich części, pozwala jednak natomiast na wyłączenie pewnej części zamówienia i przeprocedowanie jej według łagodniejszego reżimu lub nawet, jeżeli wartość tej części nie przekracza kwot wskazanych w art. 2 ust. 1 pkt 1–4 PrZamPubl, udzielenie tej części zamówienia bez stosowania przepisów PrZamPubl. Należy jednak pamiętać, iż skorzystanie z tej możliwości jest dozwolone tylko w przypadku, kiedy spełniona zostanie również druga przesłanka wskazana w art. 30 ust. 4 PrZamPubl, czyli łączna wartość tej części (lub tych części, jeżeli zamawiający udzieli w tym trybie więcej niż 1 zamówienia) nie może przekraczać 20% wartości szacunkowej zamówienia ustalonej zgodnie z art. 30 ust. 2 PrZamPubl.

Sztandar gminy nie musi być konsultowany

Instytucja konsultacji społecznych w gminie została uregulowana w art. 5a ustawy o samorządzie gminnym (dalej: SamGminU). Ustawodawca przewidział tam dwie grupy sytuacji, w których przeprowadzane mogą być konsultacje społeczne: gdy tak stanowi ustawa lub w sprawach ważnych dla gminy. W tym konkretnym przypadku należy sprawdzić regulacje ustawy o odznakach i mundurach, który stanowi podstawę prawną dla takich działań jednostek samorządu terytorialnego.

W art. 3 SamGminU nie ma nałożonego na jednostkę samorządu terytorialnego takiego obowiązku: 1. Jednostki samorządu terytorialnego mogą ustanawiać, w drodze uchwały organu stanowiącego danej jednostki, własne herby, flagi, emblematy oraz insygnia i inne symbole (jest za to wymóg uzyskania opinii ministra właściwego do spraw wewnętrznych i administracji). Skoro nie ma tutaj zapisanego takiego obowiązku, ani też nie ma go w art. 18 ust. 2 pkt 13, który zastrzega tę kompetencję dla rady gminy (rada gminy podejmuje w tej sprawie uchwałę), to trzeba rozstrzygnąć, czy podlega pod pojęcie „sprawy ważne dla gminy”.

Jest to termin nieostry, dlatego ważna jest jego interpretacja. W rozstrzygnięciach, zarówno sądów administracyjnych, jak i organów nadzoru, można znaleźć odniesienie się do tego pojęcia. Generalnie sądy i organy nadzoru stoją na stanowisku, że to od uznania gminy zależy, czy dana sprawa zostanie zakwalifikowana do kategorii „ważnych”.

Podobne tezy można odszukać w innych wyrokach i rozstrzygnięciach nadzorczych. Zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, jak i Wojewoda Lubelski stanęli na stanowisku, że to organy gminy decydują, co jest sprawą „ważną dla gminy”.