Szalet miejski a podatek od nieruchomości

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 15 PodLokU zwalnia się od podatku grunty i budynki lub ich części, stanowiące własność gminy, z wyjątkiem zajętych na działalność gospodarczą lub będących w posiadaniu innych niż gmina jednostek sektora finansów publicznych oraz pozostałych podmiotów.

Jednostka wskazała, że w lipcu 2024 r. oddała do użytku publiczny szalet (budynek stanowi własność gminy). Korzystanie z szaletu jest płatne. Opłata trafia na rachunek gminy. Jednostka nie wskazała jednak, w czyim zarządzaniu jest przedmiotowy szalet.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 15 PodLokU wskazuje, że ze zwolnienia korzystają gminne budynki, o ile nie są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej bądź znajdują się w posiadaniu innych jednostek sektora finansów publicznych lub pozostałych podmiotów. Aby budynek korzystał na tej podstawie ze zwolnienia, musi stanowić własność gminy i być „wykorzystywany” przez gminę.

Autor uważa, że pobieranie opłaty za korzystanie z miejskiego szaletu ma na calu uzyskanie środków na jego utrzymanie, co nie spełnia znamion działalności gospodarczej. Samo pobieranie od mieszkańców opłaty za publiczny szalet – zdaniem Autora – nie powoduje jeszcze utraty prawa do skorzystania ze zwolnienia od podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 15 PodLokU.

Jeżeli budynek ten stanowi własność gminy i znajduje się w posiadaniu gminy (gmina np. oddelegowała pracownika do obsługi budynku bądź jest to szalet niewymagający obsługi), to w ocenie Autora dopuszczalne jest stwierdzenie, że może skorzystać ze zwolnienia od podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 15 PodLokU. Jeżeli jednak budynek ten znajduje się w posiadaniu innej jednostki (jedna z jednostek gminy zajmuje się „obsługą” szaletu), to w ocenie Autora budynek nie będzie korzystał z przedmiotowego zwolnienia. W takim przypadku prawdopodobnie będzie opodatkowany stawką podatku od nieruchomości właściwą dla budynków pozostałych.

Zwolnienie od pracy radnego gminy a udział w pracach rady

Pracodawca jest zobowiązany zwolnić radnego gminy z pracy zawodowej, aby umożliwić mu udział w pracach organów gminy. Oznacza to, że w każdym przypadku, gdy pracownik pełniący funkcję radnego przedstawi pracodawcy informację o konieczności udziału w pracach organów gminy, pracodawca ma obowiązek zwolnić go z pracy i nie może odmówić tego zwolnienia.

Zgodnie z art. 80 Kodeksu pracy, wynagrodzenie przysługuje za wykonaną pracę. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wtedy, gdy przepisy prawa tak stanowią. Przepisy ustawy o samorządzie gminnym nie dają prawa do wynagrodzenia za czas tego zwolnienia, a zatem jest to nieobecność usprawiedliwiona, lecz niepłatna. Na brak prawa do wynagrodzenia wskazał także SN w uchwale z dnia 10.5.1994 r. (I PZP 22/94). Zwolnienie to jest celowe, udzielane na podstawie przepisów ustawowych. Nie ma ono charakteru zwolnienia w celu załatwienia spraw osobistych w rozumieniu art. 151 § 2 Kodeksu pracy. W ocenie autora ryzykowne byłoby przyjęcie możliwości jego odpracowania w taki sposób, że czas odpracowania prowadziłby do przekroczenia norm czasu pracy. Choć niektórzy eksperci wskazują na taką możliwość, analiza powinna dotyczyć nie tylko samego faktu odpracowania, ale także rozliczania czasu pracy w związku z odpracowaniem. Wyjątkiem od zaliczenia do pracy w godzinach nadliczbowych jest czas odpracowania zwolnienia od pracy udzielonego na pisemny wniosek pracownika w celu załatwienia spraw osobistych. W tym przypadku mamy do czynienia ze zwolnieniem udzielonym w celu udziału w pracach organów gminy. Przy bardzo szerokim rozumieniu pojęcia „sprawy osobiste” można by przyjąć, że obejmuje to wszystko, co nie jest sprawą służbową związana z danym stosunkiem pracy. Jednak nawet przy takiej interpretacji, nie można przyjąć, że sprawą osobistą jest sprawa objęta wprost określonym celem zwolnienia wskazanym w przepisach.

Wyrok TSUE C-266/22 dotyczący udziału wykonawców z państw trzecich w zamówieniach publicznych

Podkreślenia zatem wymaga, że TSUE konsekwentnie wskazał, że w takiej sytuacji to do zamawiającego należy decyzja, czy należy dopuścić czy wykluczyć udział wykonawcy z państwa trzeciego, które nie zawarło z UE umowy międzynarodowej gwarantującej równy i wzajemny dostęp do zamówień publicznych, także jako członka konsorcjum.

Z uwagi na ważny aspekt z punktu widzenia zwłaszcza zamawiających, warto w skrócie przybliżyć przedmiot sprawy, którego dotyczy wyrok TSUE. Mianowicie rumuński zamawiający wszczął postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego w trybie przetargu nieograniczonego „na zakup 20 nowych międzyregionalnych elektrycznych zespołów trakcyjnych o nazwie RE-IR oraz na zakup usług utrzymania i napraw niezbędnych do eksploatacji przedmiotowych zespołów trakcyjnych”. Oferty złożyły dwa podmioty gospodarcze, a mianowicie konsorcjum i spółka Alstom Ferroviaria. Z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego wykluczono konsorcjum i udzielono zamówienia spółce Alstom Ferroviaria. Podstawą odrzucenia oferty była okoliczność, że lider konsorcjum, czyli spółka CRRC Qingdao Sifang, nie spełniała definicji pojęcia „wykonawcy” zawartej w rumuńskiej ustawie o zamówieniach publicznych, z racji okoliczności, że siedziba tej spółki znajduje się w Chinach.

Konsorcjum zaskarżyło wykluczenie go do krajowej rady ds. rozstrzygania odwołań (CNSC). Podniosło, że odrzucenie oferty, oparte na retroaktywnym zastosowaniu przepisów o zamówieniach publicznych w Rumunii, jest sprzeczne z rumuńską konstytucją i prawem Unii. Rada oddaliła wniesiony przez konsorcjum środek odwoławczy. Zwrócono uwagę, że Chińska Republika Ludowa nie spełnia żadnej z przesłanek „wykonawcy” przewidzianych ustawie o zamówieniach publicznych, zmienionej przez OUG nr 25/2021. Wobec tego konsorcjum wniosło skargę na rozstrzygnięcie CNSC do sądu odsyłającego, Curtea de Apel București (sądu apelacyjnego w Bukareszcie), który to postanowił zawiesić postępowanie i przedstawić Trybunałowi następujące pytania prejudycjalne:

1. Czy zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań stoją na przeszkodzie przepisom krajowym, w drodze których dokonano transpozycji art. 25 dyrektywy [2014/24] ze skutkiem od 5.4.2021 r. i które ustanowiły, że wykonawcy niepodlegający tym przepisom prawa Unii mogą nadal uczestniczyć w postępowaniach o udzielenie zamówienia publicznego, tylko jeżeli złożyli oferty do dnia wejścia w życie tej zmiany przepisów?
2. Czy ustanowione w art. 18 ust. 1 dyrektywy [2014/24] w związku z art. 2 ust. 1 pkt 13 i art. 49 tej dyrektywy zasady równego traktowania, przejrzystości i proporcjonalności stoją na przeszkodzie wykluczeniu oferenta na podstawie aktu prawnego mającego moc ustawy, przyjętego przez rząd państwa członkowskiego, który to akt prawny ustanawia nowy przepis zmieniający definicję wykonawcy po opublikowaniu ogłoszenia o zamówieniu dotyczącego postępowania o udzielenie zamówienia, w którym uczestniczy ten wykonawca?

Odnosząc się do istoty sprawy TSUE wskazał, że w przypadku niektórych państw trzecich Unia jest związana umowami międzynarodowymi, w szczególności porozumieniem GPA, które gwarantują na zasadzie wzajemności i równości dostęp wykonawców Unii do zamówień publicznych w tych państwach trzecich oraz dostęp wykonawców ze wspomnianych państw trzecich do zamówień publicznych w Unii. Przepis art. 25 dyrektywy 2014/24/UE odzwierciedla te międzynarodowe zobowiązania Unii, stanowiąc, że w zakresie, w jakim zostało to przewidziane przez porozumienie GPA lub inne umowy międzynarodowe wiążące Unię, podmioty zamawiające z państw członkowskich muszą przyznać wykonawcom z państw trzecich będących stroną takiej umowy traktowanie nie mniej korzystne niż traktowanie przyznane wykonawcom z Unii (zob. podobnie wyrok z 22.10.2024 r., Kolin, pkt 41, 42). Inne państwa trzecie do tej pory nie zawarły z Unią takiej umowy międzynarodowej. Wśród nich znajduje się Chińska Republika Ludowa.

Podkreślono ponadto, że przyznane w art. 27 ust. 1 dyrektywy 2014/24/UE „każdemu zainteresowanemu wykonawcy” uprawnienie do złożenia oferty w odpowiedzi na zaproszenie do ubiegania się o zamówienie w ramach otwartej procedury udzielania zamówienia publicznego w Unii nie obejmuje wykonawców z państw trzecich, które nie zawarły takiej umowy międzynarodowej z Unią. Odmienna wykładnia tego przepisu, a tym samym nadanie tej dyrektywie nieograniczonego zakresu podmiotowego, sprowadzałaby się, jak zauważył w istocie rzecznik generalny w swojej opinii, do zagwarantowania wykonawcom z tych państw trzecich równego dostępu do postępowań o udzielenie zamówienia publicznego w Unii. Skutkowałoby to przyznaniem im prawa do nie mniej korzystnego traktowania z naruszeniem art. 25 tej dyrektywy, ograniczającego korzystanie z tego prawa do wykonawców z państw trzecich, które zawarły z Unią umowę międzynarodową taką jak te, o których mowa w tym artykule (zob. podobnie wyrok z 22.10.2024 r., Kolin, pkt 46, 47).

Wynika z powyższego, że dyrektywę 2014/24/UE należy rozumieć w ten sposób, że dostęp wykonawców z państw trzecich, o których mowa w pkt 57 omawianego wyroku, do postępowań o udzielenie zamówienia publicznego w Unii nie jest zagwarantowany. Oznacza to, że wykonawcy ci mogą albo zostać wykluczeni z tych procedur, albo zostać do nich dopuszczeni, przy czym nie mogą oni się powoływać na tę dyrektywę i domagać się równego traktowania ich ofert w stosunku do ofert złożonych przez oferentów z państw członkowskich i oferentów z państw trzecich, o których mowa w art. 25 wspomnianej dyrektywy.

Każdy akt o charakterze generalnym, którego szczególnym celem jest określenie tych warunków wykluczenia lub dopuszczenia wykonawców z państwa trzeciego, wchodzi w zakres wyłącznej kompetencji Unii na podstawie art. 3 ust. 1 lit. e TFUE w dziedzinie wspólnej polityki handlowej. Jest tak w przypadku aktów, które w braku umowy zawartej między Unią a państwem trzecim określają jednostronnie, czy – a jeśli tak, to na jakich zasadach – wykonawcy z tego państwa trzeciego mogą uczestniczyć w postępowaniach o udzielenie zamówienia publicznego w Unii. Podobnie bowiem jak umowy, te jednostronne akty wywierają bezpośredni i natychmiastowy wpływ na handel towarami i usługami między wspomnianym państwem trzecim a Unią.

Powyższe wskazuje zatem, że jedynie Unia jest uprawniona do przyjęcia aktu o charakterze generalnym dotyczącego dostępu do postępowań o udzielenie zamówienia publicznego w Unii dla wykonawców z państwa trzeciego, które nie zawarło z Unią umowy międzynarodowej gwarantującej równy i wzajemny dostęp do zamówień publicznych, poprzez ustanowienie bądź systemu gwarantowanego dostępu do tych postępowań dla tych wykonawców, bądź systemu, który pozbawia ich tego dostępu lub który przewiduje korektę wyniku porównania ich ofert z ofertami złożonymi przez innych wykonawców.

W niniejszej sprawie nie istniał przepis prawa Unii, który wymagałby dopuszczenia do postępowań o udzielenie zamówienia publicznego lub wykluczenia z nich wykonawców z państwa trzeciego, które nie zawarło z Unią umowy międzynarodowej gwarantującej równy i wzajemny dostęp do zamówień publicznych. W świetle zasad przypomnianych w wyroku – zgodnie z którymi w braku upoważnienia ze strony Unii lub aktu Unii, który mógłby zostać wdrożony, nie jest dozwolone, aby państwa członkowskie stanowiły prawo w dziedzinie wspólnej polityki handlowej – rozpatrywane w postępowaniu głównym przepisy prawa krajowego nakładające na instytucję zamawiającą obowiązek wykluczenia tych wykonawców nie mogły być stosowane. Do instytucji zamawiającej należało podjęcie decyzji, czy konsorcjum należy dopuścić, czy wykluczyć. W tych okolicznościach nie miało znaczenia, że te przepisy krajowe weszły w życie po opublikowaniu ogłoszenia o zamówieniu, lecz przed złożeniem przez chińskiego wykonawcę oferty.

Zauważono jeszcze w wyroku, że z uwagi na to, iż wykonawcom z państw trzecich, które nie zawarły z Unią umowy międzynarodowej gwarantującej równy i wzajemny dostęp do zamówień publicznych, nie przysługuje prawo do nie mniej korzystnego traktowania na podstawie art. 25 dyrektywy 2014/24/UE, instytucja zamawiająca może przedstawić w dokumentach zamówienia warunki traktowania, które mają odzwierciedlać obiektywną różnicę między sytuacją prawną tych wykonawców a sytuacją prawną wykonawców z Unii i z państw trzecich, które zawarły z Unią taką umowę. O ile można sobie wyobrazić, że te warunki traktowania muszą być zgodne z określonymi zasadami i wymogami, takimi jak zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, o tyle skarga zmierzająca do podniesienia naruszenia takich zasad przez instytucję zamawiającą może być badana wyłącznie w świetle prawa krajowego, a nie prawa Unii.

Więcej informacji: ECLI:EU:C:2025:178 (https://curia.europa.eu)

Likwidacja jednostki z powodu połączenia dwóch szkół w jedną 

Procedura likwidacji lub przekształcenia szkoły, określona w art. 89 ustawy Prawo oświatowe, nie przewiduje powoływania likwidatora, a tym samym brak jest regulacji dotyczących jego wynagrodzenia.

Czynności związane z likwidacją wykonuje dyrektor likwidowanej szkoły, działając jako osoba reprezentująca pracodawcę w stosunkach pracy. Na mocy art. 91c ust. 1 ustawy Karta nauczyciela (dalej: KartaNauczU), organ prowadzący może skorzystać z art. 23¹ KP. W przypadku połączenia szkół dopuszczalne jest zastosowanie art. 23¹ KP. Z uwagi na to, że zgodnie z tym przepisem w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę nowy pracodawca staje się z mocy prawa stroną dotychczasowych stosunków pracy, nie dochodzi do ich rozwiązania z nauczycielami likwidowanej szkoły. W konsekwencji nie powstają podstawy do wypłaty odpraw.

W utrwalonym orzecznictwie SN przyjmuje się, że przejęcie zadań dydaktycznych, obejmujących kształcenie znacznej liczby uczniów przez inną szkołę podstawową, mieści się w kodeksowej formule przejęcia części zakładu pracy przez innego pracodawcę w trybie art. 23¹ § 1 KP i nie stanowi wewnętrznych zmian organizacyjnych u dotychczasowego pracodawcy, które mogłyby uzasadniać zwolnienie nauczyciela na podstawie art. 20 ust. 1 KartaNauczU (np. wyroki SN z: 17.5.1995 r., sygn. akt I PRN 15/95; 9.4.1998 r., sygn. akt I PKN 42/98; 26.1.2000 r., sygn. akt I PKN 489/99). W takich przypadkach dochodzi do zmiany podmiotowej po stronie pracodawcy, zgodnie z art. 23¹ KP, ze wszystkimi jej skutkami.

Z art. 23¹ § 1 KP, jednoznacznie wynika, że nowy pracodawca z dniem przejęcia całości lub części zakładu pracy staje się stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, co nie jest uzależnione od zgody lub wniosku pracownika. Powyższy pogląd został potwierdzony w wyroku SN z 10.1.2017 r. (sygn. akt III PK 47/16), w którym stwierdzono, że przejęcie zadań dydaktycznych przez inną szkołę stanowi przejęcie części zakładu pracy w trybie art. 23¹ § 1 KP, a nie wewnętrzną zmianę organizacyjną pracodawcy, która mogłaby uzasadniać zwolnienie nauczyciela z pracy.

Zdaniem SN art. 20 KartaNauczU, ma zastosowanie wyłącznie w przypadku całkowitej likwidacji szkoły, natomiast przekazanie zadań edukacyjnych oznacza przejście części zakładu pracy. Z kolei art. 18 ust. 1 KartaNauczU, odnosi się do sytuacji przeniesienia nauczyciela między szkołami, które nadal funkcjonują.

Odmowa pracownika dotycząca przejęcia w trybie art. 23¹ § 1 KP, może skutkować rozwiązaniem stosunku pracy, jednak wyłącznie w trybie przewidzianym w tym przepisie, a nie na podstawie art. 20 KartaNauczU.

Zgodnie z art. 23¹ § 4 KP, pracownik może w terminie 2 miesięcy od przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę rozwiązać stosunek pracy bez wypowiedzenia, z zachowaniem siedmiodniowego uprzedzenia. Takie rozwiązanie stosunku pracy powoduje skutki analogiczne do rozwiązania przez pracodawcę za wypowiedzeniem.

Natomiast zgodnie z art. 23¹ § 5 KP, nowy pracodawca z dniem przejęcia zakładu pracy lub jego części, jest zobowiązany do zaproponowania nowych warunków pracy i płacy pracownikom, którzy dotychczas świadczyli pracę na innej podstawie niż umowa o pracę, oraz do wskazania terminu (nie krótszego niż 7 dni), w którym pracownicy mogą złożyć oświadczenie o przyjęciu lub odmowie przyjęcia nowych warunków. W przypadku nieuzgodnienia nowych warunków dotychczasowy stosunek pracy rozwiązuje się z upływem okresu równego okresowi wypowiedzenia, liczonego od dnia, w którym pracownik złożył oświadczenie o odmowie przyjęcia nowych warunków, lub od dnia, do którego mógł takie oświadczenie złożyć.

Stypendium szkoleniowe a dochód dla celów pomocy społecznej

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej (dalej: PomSpołU) za dochód uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania, jeżeli PomSpołU nie stanowi inaczej, pomniejszoną o:

1) miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych i koszty uzyskania przychodu;

2) składki na ubezpieczenie zdrowotne określone w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ubezpieczenia społeczne określone w odrębnych przepisach;

3) kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób.

Jednocześnie w przepisie art. 8 ust. 4 PomSpołU określono zamknięty katalog przysporzeń niebędących dochodem w rozumieniu przepisów PomSpołU. Katalog ten nie obejmuje jednak przysporzenia, o którym mowa w zapytaniu, tj. stypendium szkoleniowego w kwocie 1700 zł w ramach realizowanego projektu przez podmiot zewnętrzny.

Uzyskanie takiego dochodu ma bezpośrednie przełożenie na uprawnienie do zasiłku stałego. Zgodnie bowiem z przepisem art. 37 ust. 1 pkt 1 PomSpołU zasiłek stały przysługuje pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej. Ponieważ kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej (art. 8 ust. 1 pkt 1 PomSpołU) wynosi 1010 zł, a dochód wyniósł 1700 zł, na zasadzie określonej przepisem art. 106 ust. 5 PomSpołU, zgodnie z którym decyzję administracyjną zmienia się lub uchyla na niekorzyść strony bez jej zgody w przypadku zmiany przepisów prawa, zmiany sytuacji dochodowej lub osobistej strony, pobrania nienależnego świadczenia, a także można zmienić lub uchylić decyzję, jeżeli wystąpiły przesłanki, o których mowa w art. 11, art. 12 i art. 107 ust. 5 PomSpołU – organ powinien uchylić decyzję przyznającą zasiłek stały. Następnie w kolejnym miesiącu, kiedy osoba wskazana w zapytaniu nie uzyska już tego dochodu i o ile złoży stosowny wniosek, organ winien przyznać ponownie zasiłek stały. Należy jedynie wspomnieć, że zasiłek stały pobrany w miesiącach w którym wypłacone zostało stypendium, będzie świadczeniem nienależnie pobranym w rozumieniu art. 6 pkt 16 PomSpołU, co skutkuje koniecznością wszczęcia postępowania w sprawie jego zwrotu stosownie do regulacji zawartej w przepisie art. 98 oraz przepisach art. 104 ust. 1, art. 104 ust. 3 PomSpołU.

Nowelizacja ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przekazana na Stały Komitet Rady Ministrów

Termin obowiązywania studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin określony w ustawie z 7.7.2023 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 poz. 1688) zostanie wydłużony do 30.6.2026 r.

Dodatkowo projekt zakłada eliminację oczywistych omyłek oraz wątpliwości interpretacyjnych, takich jak:

Źródło: https://legislacja.rcl.gov.pl/

Oświadczenie majątkowe pracownika urzędu gminy po zmianie stanowiska pracy

Zgodnie z art. 24h ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym (dalej: SamGminU) m.in. osoba wydająca decyzje administracyjne w imieniu wójta ma obowiązek złożyć oświadczenie o swoim stanie majątkowym, czyli oświadczenie majątkowe. Oświadczenie majątkowe dotyczy majątku odrębnego oraz majątku objętego małżeńską wspólnością majątkową.

Osoba wydająca decyzje administracyjne w imieniu wójta składa pierwsze oświadczenie majątkowe w ciągu 30 dni od dnia zatrudnienia. Do pierwszego oświadczenia majątkowego trzeba dołączyć informację o sposobie i terminie zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej w razie jej prowadzenia przed dniem powołania lub zatrudnienia. Kolejne oświadczenia majątkowe składa się co roku do 30 kwietnia, według stanu na 31 grudnia roku poprzedniego oraz w dniu odwołania ze stanowiska lub rozwiązania umowy o pracę (art. 24h ust. 5 SamGminU).

Z przepisów tych wynika, że pierwsze oświadczenie majątkowe składa się wciągu 30 dni od dnia zatrudnienia. W moim przekonaniu zmiany stanowiska pracy nie należy utożsamiać z dniem zatrudnienia, który zobowiązuje do złożenia oświadczenia majątkowego. W sytuacji opisanej w pytaniu chodzi przecież o osobę zatrudnioną, a nie zatrudnianą.

W praktyce spotyka się przypadki składania oświadczenia majątkowego w związku ze zmianą stanowiska pracy, chociaż z przepisów nie wynika, aby była to okoliczność zobowiązująca do złożenia takiego oświadczenia. Trzeba też wskazać, że w doktrynie przyjmuje się też, że obowiązek złożenia oświadczenia majątkowego należy wiązać z uzyskaniem uprawnienia do wydawania decyzji w imieniu wójta. W tym przypadku taka okoliczność nie ma miejsca, ponieważ osoba zmieniająca stanowisko pracy posiada już takie uprawnienie. Dlatego, w moim przekonaniu, w sytuacji opisanej w pytaniu nie trzeba składać oświadczenia majątkowego w związku ze zmianą stanowiska pracy.

Moment udzielania zamówienia o wartości poniżej 130 000 zł

W przypadku zamówień, do których stosuje się przepisy Prawa zamówień publicznych momentem udzielenia zamówienia jest zawarcie umowy w formie pisemnej. Umowa musi być zawarta w tej formie pod rygorem nieważności. Brak dochowania formy oznacza, że umowa jest nieważna, więc nie można w ogóle mówić o udzieleniu zamówienia. Jeśli mimo braku umowy w formie pisemnej doszło do wykonania umowy, to przyjąć należy, że wykonawca wykonywał świadczenie bezumowne, a zamawiający przyjmując takie świadczenie bezpodstawnie się wzbogacił.

Dla zamówień o wartości mniejszej niż 130 000 zł nie ma obowiązku zawierania umów w formie pisemnej pod rygorem nieważności, dlatego ustalenie momentu udzielenia zamówienia może nastręczać trudności. Z pomocą przychodzą przepisy Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 70 § 1 Kodeksu cywilnego w razie wątpliwości umowę poczytuje się za zawartą w chwili otrzymania przez składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu, a jeżeli dojście do składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu nie jest wymagane – w chwili przystąpienia przez drugą stronę do wykonania umowy.

W związku z tym momentem udzielenia zamówienia (zawarcia umowy) w okolicznościach opisanych w pytaniu będzie moment zaakceptowania oferty drukarni/zlecenie druku przez komórkę właściwą w zakresie realizacji zamówienia traktowany jako zaakceptowanie wcześniejszej oferty tej drukarni pozyskanej w ramach rozeznania rynku.

Kontynuowanie ustanowionego zabezpieczenia roszczeń w czasie obowiązywania kolejnego zezwolenia na zbieranie odpadów 

Stosownie do art. 226a ust. 1 ustawy o odpadach (dalej: OdpadyU) − w okresie do 31.12.2025 r. zezwolenie na zbieranie odpadów nie wygasa ze względu na upływ czasu, na jaki zostało wydane, jeżeli posiadacz odpadów w terminie nie później niż trzy miesiące przed upływem tego czasu złoży wniosek o wydanie nowego zezwolenia. Dotychczasowe zezwolenie, jak stanowi art. 226a ust. 2 pkt 1 OdpadyU, wygasa w dniu następującym po dniu, w którym nowe zezwolenie stało się ostateczne.

W opisanym wyżej przypadku posiadacz odpadów jest zobowiązany do utrzymania zabezpieczenia roszczeń przez okres obowiązywania zezwolenia na zbieranie odpadów i po zakończeniu jego obowiązywania − do czasu uzyskania ostatecznej decyzji o zwrocie zabezpieczenia roszczeń, o której mowa w art. 48a ust. 18 OdpadyU (art. 226a ust. 3 OdpadyU).

Działając na podstawie art. 48a ust. 18 OdpadyU właściwy organ orzeka, na wniosek posiadacza odpadów, w drodze decyzji, o zwrocie zabezpieczenia roszczeń w formie depozytu wraz z odsetkami lub o zwrocie gwarancji bankowej, gwarancji ubezpieczeniowej lub polisy ubezpieczeniowej:

1) jeżeli odmówił wydania zezwolenia na zbieranie odpadów lub zezwolenia na przetwarzanie odpadów;

2) jeżeli zezwolenie na zbieranie odpadów lub zezwolenie na przetwarzanie odpadów wygasło z powodu, o którym mowa w art. 48 pkt 4 OdpadyU (jeżeli podmiot objęty zezwoleniem nie rozpoczął działalności objętej zezwoleniem w terminie roku od dnia, w którym zezwolenie stało się ostateczne), albo

3) w przypadku wykonania przez posiadacza odpadów wszystkich obowiązków związanych z usunięciem oraz zagospodarowaniem odpadów i usunięciem negatywnych skutków w środowisku lub szkód w środowisku w rozumieniu ustawy o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie;

4) w przypadku wydania ostatecznego postanowienia o zmianie formy zabezpieczenia roszczeń.

Żaden z wymienionych wyżej przypadków uzasadniających zwrot zabezpieczenia roszczeń nie odpowiada sytuacji, w której posiadacz odpadów kontynuuje prowadzoną działalność w zakresie zbierania odpadów na podstawie nowego zezwolenia, nie zmieniając przy tym formy zabezpieczenia roszczeń.

W analizowanym przypadku nie znajduje zastosowania także art. 48a ust. 8 OdpadyU, w myśl którego w przypadku zmiany okoliczności faktycznych mających wpływ na wysokość określonego zabezpieczenia roszczeń lub jego formę, podmiot jest obowiązany do złożenia wniosku o zmianę formy lub wysokości zabezpieczenia roszczeń. Zmiana następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Stosownie do art. 48a ust 16 OdpadyU odsetki od depozytu, po potrąceniu kosztów obsługi rachunku bankowego, na którym jest on przechowywany, są dopisywane do sumy depozytu i zwracane wraz z nim. Na wniosek posiadacza odpadów odsetki są zwracane po zakończeniu roku kalendarzowego, za który przysługują, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku.

Ośrodek Pomocy Społecznej ofiarą cyberataku

Placówka nie ujawniła szczegółów technicznych dotyczących cyberataku. Z przekazanego komunikatu wynika jednak, że został on przeprowadzony z wykorzystaniem oprogramowania typu ransomware, które zaszyfrowało część danych przetwarzanych przez OPS. Nie wiadomo, w jaki sposób szkodliwe oprogramowanie zainfekowało infrastrukturę informatyczną placówki. Co istotne, według opublikowanych informacji, nie wiadomo również, czy naruszenie ogranicza się jedynie do pozbawienia administratora dostępu do danych, czy też wiązało się z ich wyciekiem z OPS.

W oficjalnym komunikacie placówka wskazała, że w wyniku cyberataku utraciła dostęp do danych dotyczących m.in. długów alimentacyjnych, zasiłków dla opiekunów czy programu „Czyste Powietrze”. Incydent objął dane pracowników oraz osób korzystających z usług OPS. Jakkolwiek dane osobowe pracowników ograniczają się do danych związanych z pracą (np. hasła i loginy do systemów), to katalog zagrożonych danych petentów jest bardzo szeroki i może obejmować nawet dane szczególnej kategorii. Ośrodek wskazał, że wśród danych dotkniętych cyberatakiem mogą znajdować się m.in. numery i serie dowodów osobistych, numery kont bankowych czy informacje o uprzedniej karalności. OPS zapewnia, że podjął stosowne działania, zawiadamiając o incydencie m.in. Prezesa UODO, CSIRT NASK i CBŚP. W komunikacie przedstawił również rekomendacje na temat działań, które mogą podjąć podmioty danych, np. w zakresie zastrzeżenia numeru PESEL.

Niniejsza sprawa przypomina, że zagrożenie cyberatakiem nie dotyczy tylko dużych międzynarodowych banków, wielkich korporacji czy serwisów informatycznych. Niejednokrotnie wyciek np. z gminnego urzędu może okazać się równie dotkliwy w skutkach, co wielkie wycieki opisywane potem na pierwszych stronach portali branżowych. Zarówno administratorzy, jak i osoby, których dane dotyczą, powinni pamiętać, że każda organizacja, nawet stosunkowo nieduża, może paść ofiarą cyberataku.

Źródło: http://www.ops.pszow.pl/aktualnosc-3923-komunikat_o_naruszeniu_ochrony_danych.html