Zwrot kosztów dowozu ucznia niepełnosprawnego

Na podstawie zapisu art. 39 ust. 4 PrOśw, obowiązkiem gminy jest:

1) zapewnienie uczniom niepełnosprawnym, których kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 127 PrOśw, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej, a uczniom z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją, z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym – także do najbliższej szkoły ponadpodstawowej, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym uczeń kończy 21. rok życia,

2) zapewnienie dzieciom i młodzieży, o których mowa w art. 36 ust. 17 PrOśw, a także dzieciom i młodzieży z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończą:

a) 24. rok życia – w przypadku uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna,

b) 25. rok życia – w przypadku uczestników zajęć rewalidacyjno-wychowawczych,

3) zwrot kosztów przejazdu ucznia, o którym mowa w pkt 1 i 2, oraz jego opiekuna do szkoły lub ośrodka, wymienionych w pkt 1 i 2, na zasadach określonych w umowie zawartej między wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta) a rodzicami, jeżeli dowożenie i opiekę zapewniają rodzice.

Powołane regulacje nie wymagają, aby podczas zawierania umowy o zwrot kosztów dowozu ucznia niepełnosprawnego przestrzegać zasady zwrotu kosztów tylko do wysokości kosztów przejazdu środkami komunikacji publicznej – jak to ma miejsce w przypadku uczniów pełnosprawnych – art. 39 ust. 3 pkt 1 PrOśw. Decydujące znaczenie w tym względzie posiadają więc zapisy umowy zawieranej pomiędzy wójtem a opiekunem ucznia. Ustawodawca pozostawił stronom swobodę w skalkulowaniu wysokości należnej kwoty zwrotu kosztów dowozu ucznia i jego opiekuna.