Sprawa dotyczyła odszkodowania, jakiego dochodził od Państwowego Przedsiębiorstwa „Porty Lotnicze” właściciel domu znajdującego się w pobliżu warszawskiego lotniska Okęcie. Żądanie obejmowało odszkodowanie w związku z koniecznością tzw. rewitalizacji akustycznej (zapewnienia stosownej ochrony przed wzmożonym hałasem i innymi uciążliwościami związanymi z przelotami samolotów) oraz odszkodowanie za utratę wartości nieruchomości w związku z wprowadzeniem w okolicach lotniska obszaru ograniczonego użytkowania i uciążliwego sąsiedztwa.

Sąd jednak oddalił jego powództwo, wskazując, że wprawdzie nieruchomość i dom znajdują się w strefie obszaru ograniczonego użytkowania utworzonego na podstawie rozporządzenia Wojewody Mazowieckiego nr 50 z 7.8.2007 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (Dz.Urz. Woj. Maz. Nr 156, poz. 4276). Ale już następna uchwała nr 76/11 Sejmiku Województwa Mazowieckiego z 20.6.2011 r. ustaliła tak granice najbardziej zagrożonych przez użytkowanie lotniska stref, że nieruchomość właściciela domu znalazła się poza strefami największej uciążliwości.

Powstał więc problem – który akt prawny administracji terenowej należy brać pod uwagę – czy rozporządzenie wojewody (wcześniejsze), czy późniejszą uchwałę sejmiku wojewódzkiego (samorządowego)? Problem był istotny o tyle, że w wyniku nowelizacji ustawy z 27.4.2001 r. – Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 672 ze zm.; dalej: PrOchrŚrod) kompetencja do ustalania stref ograniczonego użytkowania została przekazana samorządowi wojewódzkiemu.

Dlatego sąd apelacyjny zdecydował o przekazaniu do SN pytania prawnego dotyczącego kwestii: do kiedy obowiązywało rozporządzenie wojewody, ustalające korzystniejsze strefy ograniczonego użytkowania nieruchomości? Odpowiedzi udzielił powiększony skład SN, wskazując, że istotne znaczenie miało tu przekazanie kompetencji organowi samorządu oraz fakt, że przepisy pozostawiły w mocy obowiązującej wcześniejsze rozporządzenia wojewodów. Dlatego SN uznał, że wspomniane rozporządzenie nr 50 Wojewody Mazowieckiego z 7.8.2007 r. obowiązywało do dnia wejścia w życie uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa Mazowieckiego z 20.6.2011 r. Tym samym SN uznał ciągłość obowiązywania kolejnych aktów prawa miejscowego ograniczających użytkowanie nieruchomości oraz przyjął, że akt wojewody nie mógł utracić mocy wraz ze zmianą przepisów PrOchrŚrod (co nastąpiło już w listopadzie 2010 r.), ale obowiązywał do dnia wejścia nowego aktu prawa miejscowego, tym razem wydanego przez samorząd wojewódzki.