Dla przypomnienia art. 13 ust. 1 GospNierU przewiduje, że  z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z ustaw, nieruchomości mogą być przedmiotem obrotu. W szczególności nieruchomości mogą być przedmiotem sprzedaży, zamiany i zrzeczenia się, oddania w użytkowanie wieczyste, w najem lub dzierżawę, użyczenia, oddania w trwały zarząd, a także mogą być obciążane ograniczonymi prawami rzeczowymi, wnoszone jako wkłady niepieniężne (aporty) do spółek, przekazywane jako wyposażenie tworzonych przedsiębiorstw państwowych oraz jako majątek tworzonych fundacji. Uzupełniająco należy dodać, że wiodącą rolę w gospodarowaniu mieniem komunalnym odgrywa wójt gminy. Założenie to ma normatywne podstawy w art. 30 ust. 2 pkt 3 SamGminU z którego wynika, że do zadań wójta należy w szczególności gospodarowanie mieniem komunalnym. W orzecznictwie nadzorczym wskazuje się przy tym, że gospodarowanie mieniem gminy należy do zadań wójta, burmistrza i prezydenta. Przepis ten ustanowił zasadę, iż kompetencja do podejmowania wszelakiego rodzaju decyzji w zakresie gospodarowania mieniem gminnym należy wyłącznie do wójta (burmistrza, prezydenta).

Przejawem właściwego gospodarowanie mieniem jest m.in. ustalanie należności odsetkowych związanych z ww. stosunkami cywilnoprawnymi. W tym miejscu przypomnieć należy o art. 42 ust. 5 FinPubU, z którego wynika, że jednostki sektora finansów publicznych są obowiązane do ustalania przypadających im należności pieniężnych, w tym mających charakter cywilnoprawny, oraz terminowego podejmowania w stosunku do zobowiązanych czynności zmierzających do wykonania zobowiązania. Przepis ten obliguje więc m.in. jednostki samorządu terytorialnego do ustalania przypadających im należności. W tym zakresie nie chodzi tylko o same roszczenia główne, czyli czynsze najmu czy dzierżawy, ale również związane z nimi należności uboczne w postaci odsetek. 

W tym zakresie regionalna izba obrachunkowa wskazała, że od nieterminowo regulowanych należności cywilnoprawnych należy pobierać odsetki za zwłokę w wysokości określonej w umowie. W przypadku braku uregulowania umownego należy stosować odsetki ustawowe za opóźnienie, co ma podstawy w art. 481 § 1 i 2 KC. Z tych regulacji wynika zaś, po pierwsze, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Po drugie, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Podsumowując, ustalenia kontrolne regionalnej izby obrachunkowej są prawnie uzasadnione. Gmina powinna realizować swoje uprawnienia związane z ustalaniem przysługujących jej należności odsetkowych. Jest to w interesie budżetu samorządowego ale i stanowi przejaw należytej gospodarki mieniem komunalnym. 

Źródło: http://lublin.rio.gov.pl/