Zdaniem wnioskodawcy zawarty w art. 239 § 3 pkt. 1 KP zakaz jest niezgodny z art. 59 ust. 2 i ust. 4 Konstytucji. Konstytucja przewiduje prawo pracodawców i związków zawodowych do rokowań w szczególności w celu rozwiązywania sporów zbiorowych oraz zawierania układów zbiorowych pracy i innych porozumień. Zakres wolności zrzeszania się w związkach zawodowych i organizacjach pracodawców oraz innych wolności związkowych może podlegać tylko takim ograniczeniom ustawowym, jakie są dopuszczalne przez wiążące Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowe.
Zatem art. 239 § 3 KP w obecnym kształcie wprowadza szersze ograniczenie swobody układowej, niż przewidują to umowy międzynarodowe przy jednoczesnym braku zapewnienia innej metody pozwalającej na uczestnictwo zatrudnionych w służbie publicznej w ustalaniu ich warunków pracy i płacy. Ponadto „zakaz układowy” dotyczy wszystkich pracowników służby cywilnej, a w przypadku pozostałych pracowników sfery budżetowej tylko określonych grup. Zgodnie bowiem z art. 239 § 3 pkt. 2–3 KP układów zbiorowych pracy nie zawiera się dla:
- pracowników urzędów państwowych zatrudnionych na podstawie mianowania i powołania (dla pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę – można);
- pracowników samorządowych zatrudnionych na podstawie wyboru, mianowania i powołania w:
a) urzędach marszałkowskich,
b) starostwach powiatowych,
c) urzędach gminy,
d) biurach (ich odpowiednikach) związków jednostek samorządu terytorialnego,
e) biurach (ich odpowiednikach) jednostek administracyjnych jednostek samorządu terytorialnego (dla pozostałych pracowników – można).
Takie zróżnicowanie sytuacji pracowników sfery budżetowej trudno jest – zdaniem wnioskodawcy – uzasadnić. Oprócz tego wnioskodawca podniósł, że ustanowiony w Kodeksie pracy „zakaz układowy” jest niezgodny z Europejską Konwencją Praw Człowieka gwarantującą swobodę stowarzyszania się (włącznie z prawem tworzenia związków zawodowych i przystępowania do nich) podlegającą jedynie takim ograniczeniom ustawowym, które są konieczne w społeczeństwie demokratycznym z uwagi na interesy bezpieczeństwa państwowego lub publicznego, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwu, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób. Jest również niezgodny z Europejską Karta Społeczną zakładającą popieranie mechanizmów dobrowolnych negocjacji między pracodawcami lub organizacjami pracodawców a organizacjami pracowników, dla uregulowania, w drodze układów zbiorowych pracy, warunków zatrudnienia. Z zasady tej można wywieść powinność zagwarantowania pracownikom publicznym uczestnictwa za pośrednictwem przedstawicieli w opracowywaniu przepisów prawnych, które będą ich obowiązywać, jeśli – ze względu na ograniczenia ustawowe – nie będą podlegali układom zbiorowym pracy.
Stanowisko w tej sprawie zajął również Prokurator Generalny, podzielając większość zarzutów podniesionych przez wnioskodawcę.