W kontekście podanej problematyki odnieść się należy do przepisów CzystGmU, gdzie w art. 6i postanowiono, że obowiązek ponoszenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi powstaje:
1) w przypadku nieruchomości, na której zamieszkują mieszkańcy – za każdy miesiąc, w którym na danej nieruchomości zamieszkuje mieszkaniec;
2) w przypadku nieruchomości, na której nie zamieszkują mieszkańcy – za każdy miesiąc, w którym na danej nieruchomości powstały odpady komunalne;
3) w przypadku nieruchomości, na której znajduje się domek letniskowy i innej nieruchomości wykorzystywanej na cele rekreacyjno-wypoczynkowe – za rok bez względu na długość okresu korzystania z nieruchomości.
Zgodnie z art. 6j ust. 3b CzystGmU, w przypadku nieruchomości niezamieszkałej, opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi iloczyn zadeklarowanej liczby pojemników lub worków, przeznaczonych do zbierania odpadów komunalnych powstających na danej nieruchomości oraz stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, o której mowa w art. 6k ust. 1 pkt 2 CzystGmU. Z kolei zgodnie z art. 6k ust. 1 pkt 2: Rada gminy, w drodze uchwały, ustali stawkę opłaty za pojemnik lub worek o określonej pojemności, przeznaczony do zbierania odpadów komunalnych na terenie nieruchomości.
W nawiązaniu do poruszonego zagadnienia warto odnotować stanowisko wyrażone w uchwale Kolegium RIO w Gdańsku z 5.12.2022 r. (Nr 169/g113?P/22), opublikowanej w dzienniku urzędowym 6.12.2022 r.
We wskazanym rozstrzygnięciu organ nadzoru zakwestionował m.in. zapisy w zakresie ustalenia zróżnicowanych wysokości stawek ww. opłaty w zależności od rodzajów frakcji: tworzywo sztuczne, papier, szkło, bioodpady, popiół.
W argumentacji prawnej RIO wskazała, że ww. przepisy upoważniają radę gminy do ustalenia jednej stawki opłaty za pojemnik lub worek o określonej pojemności, przeznaczony do zbierania odpadów komunalnych na terenie nieruchomości. Wykonując delegację ustawową rada gminy winna zatem określić zarówno stawkę opłaty za pojemnik, jak i za worek, o określonej pojemności, w wysokości mieszczącej się w granicach stawek ustawowych, przy uwzględnieniu jedynego kryterium, jakim jest pojemność. Przepisy CzystGmU nie dają radzie gminy uprawnienia do różnicowania ustalonych stawek w zależności od frakcji gromadzonych odpadów. Podano także, że określając stawki opłaty „dla pojemnika o pojemności” i „dla worka o pojemności” dla różnych frakcji odpadów komunalnych, rada gminy w sposób istotny naruszyła zakres ustawowego upoważniania zawartego w ww. art. 6k ust. 1 pkt 2 w związku z art. 6j ust. 3 CzystGmU.
Organ nadzoru zwrócił także uwagę na stanowisko NSA wyrażone w wyroku z 6.8.2020 r. (II FSK 2668/19). W podanym wyroku wskazano, że stosownie do art. 6j ust. 3 CzystGmU, w przypadku nieruchomości niezamieszkałych, na których wytwarzane są odpady, opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi iloczyn liczby pojemników z odpadami komunalnymi powstałymi na tej nieruchomości oraz stawki za pojemnik. Ustawodawca wskazał zatem w tym przepisie sposób ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi odbieranych z nieruchomości, które nie są zamieszkałe, jako iloczyn wyłącznie dwóch czynników: liczby pojemników i stawki za pojemnik o określonej pojemności, o której mowa w art. 6k ust. 1 pkt 2 CzystGmU. W prawie miejscowym można zatem ustalić wyłącznie jednostkę (stawkę), według której oblicza się wysokość opłaty, a nie metodę określenia tej jednostki. Metodę określa ustawa. W podsumowaniu powyższego wyroku NSA stwierdził, że ustawa nie daje bowiem prawa jednostce samorządu terytorialnego do ustalania stawki zależnej od innego parametru niż pojemność pojemnika.
Podsumowując, stanowisko organu nadzoru ma prawne uzasadnienie. Wprowadzanie w życie stawek opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na nieruchomościach niezamieszkałych nie może być różnicowane ze względu na kryterium – rodzaj frakcji odbieranych odpadów.
Źródło: http://bip.gdansk.rio.gov.pl
