Organ gminy (miasta) nie może pozostawiać bez rozpoznania wniosku inwestora o lokalizację inwestycji złożonego na podstawie przepisów tzw. specustawy mieszkaniowej, nawet, gdy studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego nie obowiązuje z powodu zarządzenia nadzorczego wojewody, unieważniającego to studium (wyr. NSA z 20.8.2020 r., II OSK 1555/20).
Stan faktyczny
Karol H. złożył w styczniu 2020 r. do Prezydenta Miasta B. wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej na nieruchomościach, których był właścicielem, a znajdujących się w mieście B., na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z 5.7.2018 r. o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 219 ze zm.) – tzw. specustawy mieszkaniowej.
Prezydent Miasta B. zawiadomił jednak wnioskodawcę, że sprawa zostanie pozostawiona bez rozpatrzenia, a to ze względu na brak wykazania niesprzeczności inwestycji z miejscowym studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego; jest to warunek przyjęcia wniosku wynikający z art. 7 ust. 7 pkt 12 specustawy mieszkaniowej.
Problemem było to, że pierwotne studium dla miasta B., ogłoszone w 1999 r. utraciło moc, zaś nowe, wprowadzone uchwałą rady miasta B. z 2019 r. zostało z kolei wstrzymane w obowiązywaniu z powodu zarządzenia nadzorczego wojewody podlaskiego, który unieważnił stosowną uchwałę rady. Miasto zaskarżyło to zarządzenie do WSA, który już w grudniu 2019 r. uchylił zarządzenie wojewody, ale orzeczenie to nie uprawomocniło się w chwili składania wniosku przez inwestora H.
Stanowisko sądu administracyjnego
Inwestor złożył skargę na bezczynność organu administracji publicznej. Rozpoznający ją WSA w Białymstoku skargę oddalił. Jednak Naczelny Sąd Administracyjny uchylił to orzeczenie i nakazał ponowne rozpatrzenie sprawy.
Stanowisko Naczelnego sądu Administracyjnego
Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że przepisy specustawy mieszkaniowej nakładają na inwestora obowiązek sprawdzenia, czy złożony wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej spełnia wymogi wskazane w art. 7 i 8 specustawy, w tym w zakresie tego, czy planowana inwestycja nie jest sprzeczna ze studium kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Inwestor nie dopełnił tego obowiązku, ale organ – prezydent miasta B. – był zobowiązany go o tym powiadomić i nakazać uzupełnienie braku we wniosku. Fakt, że nowe studium nie mogło wejść w życie z powodu rozstrzygnięcia nadzorczego wojewody nie zwalnia organu gminy z obowiązku działania.
Brak wezwania do usunięcia ewentualnego braku formalnego był nieprawidłowy i prowadził do sprzecznych z prawem skutków w postaci pozostawienia wniosku inwestora bez rozpoznania.
