Stołeczny adwokat Adam Sz. nie potrafił utrzymać nerwów na wodzy i w piśmie do prokurator wskazał, że ta nie wie, czym jest instytucja podejrzanego. Podzielił się również kolejnym spostrzeżeniem, że gdyby prokurator przeczytała kodeks postępowania karnego, to „zapewne wiedziałaby, jak ogłosić postanowienie o przedstawieniu zarzutów”.
Za swą działalność epistolarną został ukarany przez sądy samorządowe. W pierwszej instancji na karę pieniężną w wysokości trzykrotności średniego wynagrodzenia za pracę. W drugiej instancji karę zmniejszono do dwukrotności.
W ocenie obwinionego kara była niehumanitarna, a on nie powinien w ogóle być karany, ponieważ korzystał z wolności słowa. Napisał więc kasację do Sądu Najwyższego. Dowodził w niej również, że w adwokackim kodeksie etyki nie istnieją przepisy, które swoim zachowaniem mógłby naruszyć. Powyższe nie przekonało Izby Dyscyplinarnej. Kasacja została oddalona jako oczywiście bezzasadna.
– Od samego początku nie było żadnych szans na uwzględnienie tej kasacji – wskazał sprawozdawca sędzia Adam Tomczyński.
Podkreślał, że przy karze pieniężnej w wysokości dwukrotności średniego wynagrodzenia powoływanie się na naruszenie zasady humanitaryzmu to daleko idące nadużycie. W jego ocenie nie można było uznać również, że mecenas zmieścił się w granicach wolności słowa. Tym bardziej że swe uwagi sformułował w piśmie do organu państwa.
– Wolność słowa nie może być panaceum na wszystko, wolność słowa nie jest absolutna, wolność słowa nie pozwala na napisanie wszystkiego. Jest limitowana także prawami innych osób – akcentował w poniedziałek sędzia Tomczyński, uzasadniając postanowienie.
Uczulał, że jeżeli pełnomocnik strony zwraca się – zwłaszcza do organu państwa – musi to czynić oględnie. Nawet gdyby tamten organ pomylił się w swoich ocenach.
– Można prokuratorowi zarzucać nieznajomość prawa, ale powinny to być uwagi na poziomie profesjonalnym, a nie na poziomie osobistych zarzutów do prokuratora – spuentował sędzia.
Postanowienie SN z 13 stycznia 2020 roku, sygn. akt: II DSI 40/19
