Jednostki samorządu terytorialnego (JST) mogą ustanawiać i finansować okresowe stypendia sportowe oraz nagrody i wyróżnienia dla osób fizycznych za osiągnięte wyniki sportowe. Organ stanowiący JST (np. rada gminy) określa, w drodze uchwały, szczegółowe zasady, tryb przyznawania i pozbawiania oraz rodzaje i wysokość takich stypendiów biorąc pod uwagę znaczenie danego sportu dla tej JST oraz osiągnięty wynik sportowy (art. 31 ustawy z 25.6.2010 r. o sporcie, t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 176 ze zm.; dalej:SportU).
Przepisy te nie zawierają pojęcia „zawodnik”, określając podmioty uprawnione do stypendium jako „osoby fizyczne”. Jak stwierdził jeden z sądów, są to wprawdzie dwa różne pojęcia, jednakże z brzmienia tego przepisu wynika jednoznacznie, że dotyczą one tych samych podmiotów, to jest osób fizycznych osiągających wysokie wyniki sportowe (wyr. WSA w Lublinie z 1.9.2011 r., II SA/Lu 579/11, Legalis). Kategoria osób uprawnionych do stypendium sportowego została zatem określona ogólnie jako „osoba fizyczna” bez upoważnienia do uszczegóławiania tego pojęcia w akcie prawa miejscowego, jakim jest uchwała rady gminy. Tym samym celem regulacji z art. 31 ust. 1 i 3 SportU określającego uprawnionych jako osoby fizyczne nie jest przypisywanie tym osobom dodatkowych cech. Organ JST nie może we własnym zakresie uzależnić przyznania stypendium od spełnienia cech dodatkowych, np. zrzeszenia w klubie sportowym. Nie ma tu znaczenia fakt, że zgodnie z art. 3 SportU działalność sportową prowadzi się w szczególności w formie klubu sportowego. Kluczowe jest tu bowiem stwierdzenie „w szczególności”, co oznacza, że nie jest to jedyna przewidziana prawem forma prowadzenia działalności sportowej (patrz: wyr. WSA w Białymstoku z 24.5.2016 r., II SA/Bk 170/16, Legalis).
W orzecznictwie podkreśla się także, że w zakresie wskazywania kręgu osób uprawnionych do wspomnianych wyżej stypendiów trzeba unikać nadmiernych ograniczeń. I tak:
Po pierwsze, nie można wprowadzać zasady, że stypendium może otrzymać jedynie osoba fizyczna będąca członkiem klubu sportowego. Pozbawia to bowiem prawa do stypendiów sportowych osoby niezrzeszone w żadnym klubie sportowym, będące jednocześnie członkami wspólnoty samorządowej, nawet jeśli uprawiają tę samą dyscyplinę sportu i osiągają takie same wyniki sportowe jak członkowie klubu. Samo członkostwo w stowarzyszeniu (klubie sportowym) lub trenowanie zawodników klubu sportowego mającego siedzibę na terenie gminy nie może stanowić podstawy do uzyskania (przez członka klubu lub trenera) świadczenia z budżetu gminy, na której terenie klub ten ma swą siedzibę (zob. m.in. wyrok NSA z 15.1.2008 r., II GSK 327/07; wyrok WSA w Lublinie z 29.5.2008 r.,II SA/Lu 282/08; wyrok WSA w Gliwicach z 26.11.2014 r., III SA/Gl 878/14; Legalis).
Po drugie, nie można uzależniać możliwości przyznania stypendium od posiadania dokumentu uprawniającego do udziału we współzawodnictwie sportowym. Pozbawia to prawa do stypendiów sportowych osoby, które nie posiadają takiego dokumentu a uprawiają tę samą dyscyplinę sportu i osiągają takie same wyniki sportowe jak osoby zrzeszone w klubie.
Po trzecie, dotyczy to także zapisów określających górną granicę wieku zawodników, ponieważ różnicuje to możliwość ubiegania się o stypendium ze względu na wiek, niezależnie od uprawianej dyscypliny sportu i osiąganych wyników sportowych. Nie można również uzależniać możliwości ubiegania się o stypendium od faktu uprawiania sportu olimpijskiego lub paraolimpijskiego.
Na wspomniane wyżej grupy niedopuszczalnych ograniczeń zwrócił uwagę WSA w Krakowie (wyrok z 31.5.2016 r., II SA/Kr 383/16, Legalis).
