Celem KSR 11 jest pomoc w stosowaniu przepisów ustawy z 29.9.1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1047 ze zm.; dalej RachunkU) dotyczących środków trwałych, a zwłaszcza zapewnienie jednolitości rozwiązań stosowanych przez jednostki w zakresie uznawania, wyceny i ujęcia w księgach rachunkowych oraz prezentacji w sprawozdaniu finansowym tego składnika aktywów.
Krajowy Standard Rachunkowości nr 11 obowiązuje jednostki w tym jednostki sektora finansów publicznych, które na podstawie art. 10 ust 3 RachunkU stosują KSR. Natomiast jednostki, w których kierownicy nie podjęli decyzji o włączeniu KSR-ów, jako podstawy do sporządzania sprawozdań finansowych, mogą wykorzystać wiele zapisów nowej regulacji w dokumentacji polityki rachunkowości. Opracowanie komitetu standardów dostarcza, bowiem szereg praktycznych uwag związanych z gospodarką rzeczowymi aktywami trwałymi.
Szczególnie warto zwrócić uwagę na wskazówki dotyczące:
- postaci środka trwałego,
- okresu ekonomicznej użyteczności,
- dopełnienia cech kompletności i zdatności do użytkowania,
- likwidacji środka trwałego warunkującej budowę nowego obiektu,
- konsekwencji zaniechania budowy środka trwałego,
- rozliczania kosztów finansowania w tym zawieszenia kapitalizacji, zakończenia kapitalizacji,
- zasad ujmowania nakładów ponoszonych w okresie użytkowania środka trwałego w tym kryteriów klasyfikacji nakładów na ulepszenia lub bieżące użytkowanie środka trwałego, poziom istotności i ulepszenia przeprowadzane etapami, miary wartości użytkowej oraz rodzaje ulepszeń,
- ujmowania skutków zaprzestania eksploatacji środka trwałego,
- prezentowania informacji nt. tych aktywów w sprawozdaniu finansowym,
- rozwiązań technicznych sprzyjających prawidłowej ewidencji.
W KSR 11 wyjaśnia się zasady uznawania, wyceny i ujmowania środków trwałych oraz środków trwałych w budowie w księgach rachunkowych, w tym także dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych, jak również zasady prezentacji i ujawniania informacji o nich w sprawozdaniu finansowym jednostki.
