„E.” sp. z o.o. zwróciła się o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. We wniosku wskazała, że udostępnia swoim pracownikom nieodpłatnie samochody służbowe do wykorzystywania do celów prywatnych. Korzystanie z pojazdów uregulowane jest w porozumieniach zawartych z pracownikami. W jego postanowieniach zawarto zastrzeżenie, że wszystkie koszty eksploatacyjne, w tym koszty paliwa ponoszone są przez pracodawcę, zaś prywatny użytek dozwolony jest w czasie, kiedy samochód nie jest potrzebny pracodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

„1. Czy wysokość ryczałtu ustalona w art. 12 ust. 2a PDOFizU obejmuje także świadczenie obejmujące ponoszenie przez pracodawcę kosztów paliwa i innych kosztów eksploatacyjnych?;

2. Czy koszty wydatków na paliwo i innych wydatków eksploatacyjnych związanych z eksploatacją samochodu służbowego udostępnionego pracownikom także do celów prywatnych stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodu pracodawcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. jedn.: Dz.U. z 2018 r. poz. 1036)?”.

Zdaniem wnioskodawcy, ryczałt ustalony w art. 12 ust. 2a PDOFizU obejmuje wszystkie świadczenia związane z nieodpłatnym udostępnieniem pracownikowi samochodu służbowego do wykorzystywania do celów prywatnych, w tym w szczególności ponoszenie przez pracodawcę kosztów paliwa i innych kosztów eksploatacyjnych. Ponadto wskazano, że żadne z wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1 PDOFizU nie wyklucza w ocenie wnioskodawcy zaliczenia wskazanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie wydatki na sfinansowanie świadczeń nieodpłatnych na rzecz pracowników są ponad wszelką wątpliwość wydatkami poniesionymi w celu uzyskania przychodów na tej samej zasadzie jak wynagrodzenie wypłacane pracownikom.

Organ uznał za nieprawidłowe stanowisko podatniczki w części dotyczącej obowiązku ustalenia nieodpłatnego świadczenia związanego z ponoszeniem przez „E.” sp. z o.o. kosztów użytkowania samochodu służbowego przez pracownika do celów prywatnych obejmujących koszty paliwa. W wydanej interpretacji indywidualnej wyjaśniono, że wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a PDOFizU obejmuje inne koszty eksplo­atacyjne. Natomiast koszt zużycia paliwa w czasie wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych nie jest ujęty w ryczałcie wynikającym z treści art. 12 ust. 2a PDOFizU.

Po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa „E.” sp. z o.o. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.Uchylając zaskarżoną interpretację w części dotyczącej kosztów paliwa Sąd wyjaśnił, że świadczeniem pracodawcy nie jest więc samo udostępnienie samochodu, lecz zapewnienie możliwości prawidłowego używania, a zatem także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków, jakim są wydatki na paliwo, uznać za stanowiące odrębne świadczenia. Nie jest bowiem możliwe wykorzystywanie samochodu bez zakupu paliwa i na takie rozumienie przepisu wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu, który został powiązany z pojemnością silnika samochodu.Pojemność silnika samochodu to parametr warunkujący – w pierwszej kolejności – zużycie paliwa; jego wpływ na wysokość innych kosztów eksploatacyjnych jest znikomy. Zgodnie z art. 12 ust. 2a PDOFizU, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości: 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3; 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3. Skoro zatem intencją projektodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to chciał on objąć ryczałtem wszystkie jego elementy, zaś objęcie ryczałtem wyłącznie udostępnienia samochodu lub ewentualnie kosztów stałych związanych z jego eksploatacją przy konieczności odrębnego ustalania kosztów zużycia paliwa nie realizowałoby założonego celu. Przeciwnie, stanowiłoby dalsze skomplikowanie prowadzenia niezbędnych ewidencji.

Podzielając stanowisko sądu I instancji NSA oddalił skargę kasacyjną organu.