Ustawa o podpisie elektronicznym
Dotychczas kwestie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania były uregulowane w ustawie z 18.9.2001 r. o podpisie elektronicznym. Nowe przepisy, które dostosują polski porządek prawny do eIDAS, przygotowują aktualnie resorty rozwoju i cyfryzacji.
Oprócz opracowania aktów rangi ustawowej konieczne będzie także dostosowanie przez właściwe organy krajowych rozporządzeń i aktów prawnych niższego rzędu oraz przygotowanie instytucji i rynku do obsługi podpisów elektronicznych i pieczęci z innych państw członkowskich.
Konieczne zmiany
Oprócz nowelizacji przepisów, konieczne będzie również dostosowanie systemów informatycznych. Szczególną uwagę należy zwrócić na przepisy zobowiązujące do uznawania kwalifikowanego podpisu elektronicznego (art. 25 ust. 3 eIDAS), kwalifikowanej pieczęci elektronicznej (art. 35 ust. 3 eIDAS) oraz kwalifikowanych znaczników czasu (art. 41 ust. 3 eIDAS). Podmioty rozwijające własne aplikacje do składania i weryfikacji podpisu elektronicznego powinny dostosować je do aktów wykonawczych eIDAS oraz nowych ram standaryzacyjnych (tzw. mandat M460).
Usługi sektora publicznego
Rozporządzenie w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym stanowi też ważny impuls do rozwoju usług sektora publicznego. Regulacje dotyczące stosowanie podpisów elektronicznych w usługach publicznych (art. 27 eIDAS) zobowiązują państwa do wprowadzenia możliwości weryfikacji podpisów zaawansowanych z innych państw, przynajmniej w formatach, które przewidziane zostały w unijnym akcie wykonawczym do eIDAS.
