Stan faktyczny
„C.” sp. z o.o. prowadzi działalność polegającą na prowadzeniu prac badawczo-rozwojowych w zakresie produktów leczniczych oraz na eksporcie towarów do „I.C.” – spółki-córki w Republice Uzbekistanu. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. zakwestionował rozliczenia podatkowe uznając m.in., że niezasadne było obciążenie kosztów wydatkiem poniesionym na projekt architektoniczny, który nie był związany z działalnością Spółki, nieuwzględnienie kosztów związanych z objęciem udziałów w „I.C.” w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część.
Dyrektor Izby Skarbowej w W., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, w której określono „C.” sp. z o.o. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych w wysokości ponad 156 tys. zł. Zdaniem organów podatkowych urządzenia, maszyny i surowce wniesione przez Spółkę do „I.C.” jako pokrycie obejmowanych przez nią udziałów nie stanowiły zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j.: Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej jako: PDOPrU). Nie wystąpiły łącznie następujące atrybuty: wyodrębnienie organizacyjne, finansowe i funkcjonalne. Organu odwoławczy stwierdził też, że wydatek związany z pracami wykonywanymi przez Studio Projektowe stanowił zaliczkę na wynagrodzenie autora związane z udzieleniem licencji na zastosowanie projektu tylko do budowy fabryki przez „I.C.”
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Spółki. W uzasadnieniu wyroku stwierdzono, że aby mówić o nabyciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa przedmiotem transakcji winny być składniki materialne i niematerialne tworzące zorganizowany kompleks przeznaczony dla realizacji zadań gospodarczych. Urządzenia i surowce wniesione do „I.C.” jako wkład niepieniężny nie były w strukturze skarżącej wyodrębnione organizacyjnie ani finansowo. „I.C.” na bazie nabytych przedmiotów nie przejęła również funkcji gospodarczych zbywcy, albowiem przedmiotem działania „I.C.” była produkcja leków, a takiej działalności skarżąca nie prowadziła.
Sąd I instancji podzielił również stanowisko organów podatkowych co do braku zasadności zaliczenia przez „C.” sp. z o.o. do kosztów uzyskania przychodu wydatku dotyczącego prac projektowych. Faktura obejmowała część zaliczki na wstępny projekt fabryki, który mógł być wykorzystany wyłącznie na potrzeby „I.C.”. Wydatek ten nie mógł zatem stosownie do art. 15 ust. 1 PDOPrU zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, bez względu na twierdzenia skarżącej, że dokonanie tego zakupu stanowiło „wstępny warunek” do skorzystania z opcji zawartej w umowie, na podstawie której Spółka za dodatkową zapłatą mogła nabyć prawo do wykorzystania licencji objętej zakwestionowaną fakturą do budowy budynku w dowolnym innymi niż Uzbekistan miejscu.
NSA oddalił skargę kasacyjną „C.” sp. z o.o. NSA wskazał, że z dokumentów określających przedmiot wkładu niepieniężnego nie wynika w żaden sposób, aby aport stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu PDOPrU. Przedmiotem wkładu były jedynie surowce i materiały do produkcji farmaceutycznej, nie było wśród nich żadnych składników niematerialnych, takich jak np. patenty, licencje, know-how. NSA podzielił stanowisko WSA w Warszawie co do wydatku poniesionego na zakup projektu przeznaczonego dla „I.C”. Pomimo tego, że skarżąca za dodatkową zapłatą mogła nabyć prawo do wykorzystania licencji objętej zakwestionowaną fakturą do budowy budynku w dowolnym innym niż Uzbekistan miejscu, to ani z ksiąg podatkowych ani z dokumentacji źródłowej „C.” sp. z o.o. nie wynika, aby podatniczka taki wydatek poniosła. Dopiero skorzystanie z tej dodatkowej opcji przez skarżącą pozwalałoby na rozważenie możliwości zaliczenia wydatku dotyczącego prac projektowych do kosztów uzyskania przychodu.
Wyrok NSA z 23.8.2018 r., II FSK 2288/16
