1. Omówienie przepisów

Organ administracji publicznej będzie mógł zawiesić postępowanie administracyjne na wniosek Bankowego Funduszu Gwarancyjnego (dalej: BFG) w przypadku, gdy stroną postępowania jest podmiot w restrukturyzacji, o którym mowa w art. 2 pkt 44 ustawy z 10.6.2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz.U. z 2016 r. poz. 996). Także na wniosek BFG organ podejmie to postępowanie (art. 97 § 1 pkt 5 i ust. 3 ustawy z 14.6.1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 23, dalej: KPA).

Zmiany wprowadzono także do ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., dalej: PostAdmU). Sąd administracyjny będzie mógł zawiesić postępowanie sądowo-administracyjne na wspomniany wyżej wniosek BFG w przypadku, gdy jest to niezbędne do prawidłowego prowadzenia przymusowej restrukturyzacji, w tym zastosowania instrumentów przymusowej restrukturyzacji. Również i w tym przypadku sąd postanowi podjąć postępowanie na wniosek BFG (art. 124 § 4, art. 129 § 2 PostAdmU).

2. Komentarz

Zmiany są konsekwencją wprowadzenia wspomnianej wyżej ustawy z 10.6.2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz.U. z 2016 r. poz. 996). Określa ona cel działalności, zadania oraz organizację BFG, a także zasady:

1) funkcjonowania obowiązkowego systemu gwarantowania depozytów;

2) umorzenia lub konwersji instrumentów kapitałowych;

3) przygotowywania i przeprowadzania przymusowej restrukturyzacji;

4) gromadzenia i wykorzystywania informacji w celu realizacji zadań BFG.

Wniosek o zawieszenie obu postępowań będzie dotyczył podmiotu w restrukturyzacji. Zasadą jest bowiem, że BFG wyda decyzję o wszczęciu wobec podmiotu krajowego przymusowej restrukturyzacji albo decyzję o umorzeniu lub konwersji instrumentów kapitałowych. Bankowy Fundusz Gwarancyjny wyda taką decyzję, jeśli wystąpią łącznie następujące warunki:

1) podmiot krajowy jest zagrożony upadłością,

2) nie ma przesłanek wskazujących, że możliwe działania nadzorcze lub działania podmiotu krajowego pozwolą we właściwym czasie usunąć zagrożenie upadłością,

3) działania wobec podmiotu krajowego konieczne są w interesie publicznym.