Dłużnik mógł wskazać przy dokonywaniu zapłaty, na jaką należność należy zarachować wpłacane środki.
Zgodnie z art. 13f ust. 1 ustawy o drogach publicznych za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się opłatę dodatkową.
Opłata dodatkowa jest niepodatkową należnością budżetową o charakterze publicznoprawnym, a więc z mocy art. 67 ust. 1 ustawy o finansach publicznych stosuje się do niej przepisy ordynacji podatkowej.
Zgodnie z art. 62 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa jeżeli na podatniku ciążą zobowiązania podatkowe z różnych tytułów, dokonaną wpłatę zalicza się na poczet podatku zgodnie ze wskazaniem podatnika, a w przypadku braku takiego wskazania – na poczet zobowiązania podatkowego o najwcześniejszym terminie płatności spośród wszystkich zobowiązań podatkowych podatnika. W przypadku, gdy na podatniku ciążą zobowiązania podatkowe, których termin płatności upłynął, dokonaną wpłatę zalicza się na poczet zaległości podatkowej o najwcześniejszym terminie płatności we wskazanym przez podatnika podatku, a w przypadku braku takiego wskazania lub braku zaległości podatkowej we wskazanym podatku – na poczet zaległości podatkowej o najwcześniejszym terminie płatności spośród wszystkich zaległości podatkowych podatnika.
Sposób księgowania był zatem poprawny.
Dłużnik wskazuje tytuł zapłaty w momencie jej dokonywania, jeżeli tego nie zrobił, to Autor uważa, że mieli Państwo prawo zarachować wpłacane środki na poczet najstarszego zobowiązania. Obecnie dłużnik nie może tego zmienić – mógł to zrobić przy dokonywaniu zapłaty.
