Tak stwierdził Sąd Najwyższy (uchwała SN z 11.9.2020 r., SN III CZP 84/19, Legalis).
Z art. 770 ustawy z 17.11.1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1460 ze zm.; dalej: KPC) wynika m.in., że dłużnik zwraca wierzycielowi koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji. Koszty te ściąga się wraz z egzekwowanym świadczeniem. Koszty postępowania egzekucyjnego ustala postanowieniem komornik wraz z ukończeniem postępowania egzekucyjnego, jeżeli przeprowadzenie egzekucji należy do niego.
W swojej uchwale SN odniósł się do stwierdzonej prawomocnym postanowieniem komornika sądowego, na podstawie art. 770 KPC należności z tytułu opłat egzekucyjnych przewidzianych w ustawie z 29.8.1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1309 ze zm.). Ustawa ta jednak już nie obowiązuje, ponieważ od 1.1.2019 r. zastąpiła ją ustawa z 22.3.2018 r. o komornikach sądowych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 121).
Nie zmienia to faktu, że należność z tytułu opłat egzekucyjnych wynikająca ze wspomnianego wyżej postanowienia komornika przedawnia się w terminie właściwym dla przedawnienia kosztów sądowych.
W związku z tym, jak wynika z art. 116 ustawy z 28.7.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 755 ze zm.), roszczenie Skarbu Państwa o uiszczenie kosztów sądowych przedawnia się z upływem trzech lat, licząc od dnia, w którym nastąpiło prawomocne zakończenie sprawy.
