Przepisy Kodeksu pracy nie wymagają, aby przyjęcie odpowiedzialności za mienie powierzone nastąpiło w formie pisemnej (z wyjątkiem umowy o wspólnej odpowiedzialności materialnej, która powinna być zawarta przez pracowników z pracodawcą na piśmie, pod rygorem nieważności). Pracownik, któremu powierzono mienie w prawidłowy sposób, ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 124 KP, choćby nie podpisał deklaracji o przyjęciu tej odpowiedzialności. Sąd Najwyższy potwierdza to w komentowanym orzeczeniu, podkreślając, że zgoda pracownika na przyjęcie odpowiedzialności za mienie powierzone może być wyrażona nawet konkludentnie i wynikać np. z rodzaju pracy i obowiązków wykonywanych przez pracownika. Innymi słowy, jeżeli pracownik zgadza się na wykonywanie obowiązków związanych z odpowiedzialnością za mienie powierzone, to automatycznie przyjmuje tę odpowiedzialność.

Kluczowe znaczenie dla skutecznego dochodzenia przez pracodawcę roszczeń od pracownika z tytułu szkody w mieniu powierzonym ma natomiast łączne spełnienie dwóch przesłanek – prawidłowe powierzenie mienia oraz zapewnienie pracownikowi możliwości kontrolowania stanu i ilości tego mienia. Powierzenie mienia będzie prawidłowe, jeżeli pracownik wszedł w jego rzeczywiste posiadanie przed wystąpieniem jakichkolwiek braków i miał możliwość weryfikacji ilości, jakości lub wartości przekazywanego mienia. Z kolei aby można było powiedzieć, że pracownik ma możliwość kontrolowania stanu i ilości mienia przez cały okres powierzenia, pracownik powinien mieć zapewnione warunki, które gwarantują możliwość zabezpieczenia mienia przed dostępem osób nieupoważnionych i utrzymania go w stanie zgodnym z jego przeznaczeniem, a następnie jego zwrot lub wyliczenie się z niego.

Dwa warunki opisane powyżej są istotną wskazówką dla pracodawców, w jaki sposób prawidłowo dokonać powierzenia mienia, aby pracodawca mógł następnie dochodzić od pracownika odpowiedzialności według zasad odpowiedzialności za mienie powierzone. Pracownik odpowiada w takim przypadku w pełnej wysokości, a żeby się od tej odpowiedzialności uwolnić, musi wykazać, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych. W przypadku braku przesłanek do zastosowania tego rodzaju odpowiedzialności możliwa będzie jedynie odpowiedzialność materialna pracownika na zasadach ogólnych określonych w art. 114–122 KP (tj. z ograniczeniem jej wysokości).