Nieruchomości ‒ co nowego w judykaturze. Przegląd najnowszego orzecznictwa – c.d.

Wyrok NSA z 6.11.2019 r. (I OSK 3013/18)

Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko, że w przypadku ziszczenia się przesłanki z art. 229 GospNierU postępowanie administracyjne powinno ulec umorzeniu, ponieważ w takiej sytuacji dochodzi do braku przedmiotu sprawy, a więc jednego – obok podmiotu i podstawy prawnej – z podstawowych elementów stosunku administracyjnoprawnego. Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko, że osobą trzecią w rozumieniu tego przepisu jest każda osoba fizyczna, a także każda osoba prawna, niebędącą skarbem Państwa lub jednostką samorządu terytorialnego.

Wyrok WSA w Białymstoku z 5.2.2019 r. (II SA/Bk601/19)

Uchwała rady gminy w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), o którym jako przedmiocie zaskarżenia do sądu administracyjnego, jest mowa w art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z 30.8.2002 r. ‒ Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.). Taki akt podlega kontroli sądowej według kryterium legalności, które to kryterium w odniesieniu do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego definiuje art. 28 ust. 1 ustawy z 27.3.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1945 ze zm.; dalej: PlanZagospU). Przepis ten modyfikuje przesłanki stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z art. 28 ust. 1 PlanZagospU, istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzenia, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części. Istotność naruszenia jest kwestią ocenną, przy czym należy tej oceny dokonywać obiektywnie na gruncie konkretnej sprawy. Do kategorii istotnych naruszeń prawa należy zaliczyć naruszenia znaczące, wpływające na treść uchwały, dotyczące meritum sprawy. W literaturze przedmiotu i w orzecznictwie jednolite jest stanowisko, że tryb sporządzenia planu odnosi się do sekwencji czynności, jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia planu miejscowego, począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzenia panu, a skończywszy na jego uchwaleniu. Tryb uchwalenia plan określony jest w art. 17 PlanZagospU. Zaniechanie którejś z czynności, wymienionych w przepisie, może stanowić istotne naruszenie trybu sporządzenia planu skutkujące nieważnością uchwały. Pojęcie zasad sporządzenia planu miejscowego odnosi się zaś do zawartości aktu, tj. ustaleń części tekstowej i części graficznej planu, a także treści pozostałych załączników. Zasady sporządzania planu obejmują standardy dokumentacji planistycznej.

Wyrok Sądu Okręgowego w Suwałkach z 7.10.2019 r. (I.C 30/19)

Zasadą jest obowiązek zwrotu przez nabywcę kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji, na żądanie właściwego organu, w przypadku zbycia nieruchomości lub wykorzystania jej na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty, przed upływem 10 lat, a w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upływem 5 lat, licząc od dnia nabycia. Przez pojęcie zbycia nieruchomości należy przy tym rozumieć „dokonywanie czynności prawnych, na podstawie których następuje przeniesienie własności nieruchomości lub przeniesienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej albo oddanie jej w użytkowanie wieczyste” (art. 4 pkt 3b GospNierU). Dochodzenie zwrotu bonifikaty jest obowiązkiem właściwego organu, przy czym GospNierU określa enumeratywnie przypadki, w których obowiązek zwrotu nie istnieje, jak również właściwy organ może fakultatywnie odstąpić od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty, w innych przypadkach niż ustawowo określone, za zgodą odpowiednio wojewody, rady lub sejmiku. Fakultatywne zwolnienie może uzasadniać np. sytuacja, gdy środki ze sprzedaży lokalu przeznaczone zostaną na cele mieszkaniowe (np. zakup mieszkania) po upływie okresu, w którym następuje obligatoryjne zwolnienie od obowiązku zwrotu bonifikaty. Określone ustawowo wyjątki od zasady zwrotu bonifikaty nie powinny być interpretowane rozszerzająco.