Z uzasadnienia:

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 9.6.2017 r. wydanej na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29.8.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz. 201, ze zm., dalej: OrdPU), stwierdził, że stanowisko A S.A. w (…) (dalej: spółka, wnioskodawca, skarżąca), przedstawione we wniosku z 6.4.2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych, jest nieprawidłowe.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest jednym z czołowych polskich producentów (…) oraz innych materiałów budowlanych. (…) Dzięki dobrze zorganizowanej sieci dystrybucyjnej produkty wnioskodawcy są dostępne na terenie całej Polski. (…)

Wnioskodawca posiada samochody służbowe własne oraz użytkowane na podstawie umowy leasingu (dalej: samochody), które oddaje do używania wybranym pracownikom na podstawie obowiązującego w spółce regulaminu korzystania z osobowych samochodów służbowych (dalej: regulamin). Samochody oddawane przez spółkę pracownikom do używania mają silniki o pojemności do 1600 cm3 oraz o pojemności wyższej niż 1600 cm3. Zasady i warunki wskazane w regulaminie mają na celu umożliwienie pracownikom upoważnionym do korzystania z samochodów prawidłowe wykonywanie obowiązków zawodowych poprzez gotowość do niezwłocznego udania się (o dowolnej porze) do dowolnego miejsca wskazanego przez spółkę (a w tym w szczególności do miejsca wykonywania pracy) oraz zmniejszenie uciążliwości warunków pracy. Pracownicy zatrudnieni są przez spółkę na podstawie umowy o pracę w rozumieniu KP.

(…) Fizyczne przekazanie samochodu do używania pracownikowi następuje w formie protokołu zdawczo-odbiorczego sporządzonego przy bezpośrednim udziale zainteresowanego pracownika oraz upoważnionego przedstawiciela spółki.

Zasadniczo pracownicy mają możliwość korzystania z samochodów w celach służbowych, ale na warunkach określonych w regulaminie mogą używać ich również w celach prywatnych. Pracownik, który korzysta z możliwości używania powierzonego mu samochodu w celach prywatnych, ponosi odpowiedzialność cywilną z tego tytułu na warunkach określonych w zawartej ze spółką umowie oraz w przepisach prawa cywilnego.

(…) Wnioskodawca nie ustalił miesięcznego limitu kilometrów, jaki pracownik może przejechać, wykorzystując samochód służbowy do celów prywatnych.

W związku z posiadaniem samochodów spółka ponosi m.in. koszty ich nabycia lub użytkowania na podstawie umowy leasingu, koszty usług naprawy lub konserwacji, koszty innych towarów i usług związanych z eksploatacją oraz koszty ubezpieczeń. Nie jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie, które z tych kosztów oraz jaka ich część związane są z użytkowaniem samochodów przez pracowników do celów prywatnych.

(…) Co do zasady, w przypadku odbywania podróży samochodem na terenie Polski pracownik jest upoważniony i zobowiązany do dokonywania w imieniu spółki zakupu paliwa lub oleju napędowego wyłącznie w formie bezgotówkowej, na podstawie wydanej pracownikowi przez spółkę elektronicznej karty, ważnej na stacjach benzynowych sieci wskazanych przez spółkę na terenie Polski.

Wnioskodawca pokrywa koszty dotyczące zakupu paliwa zużywanego w związku z korzystaniem z samochodu. Spółka nie pokrywa jednak kosztów paliwa poniesionych podczas podróży za granicą odbywanej w celach prywatnych pracownika.

Aktualnie pracownicy zobowiązani są do sporządzania za każdy miesiąc informacji o przebiegu samochodu, w której wykazywana jest łączna ilość kilometrów przejechanych do celów służbowych, łączna ilość kilometrów przejechanych do celów prywatnych na terytorium Polski oraz łączna ilość kilometrów przejechanych do celów prywatnych poza terytorium Polski. Uprawnienie do używania samochodu do celów prywatnych jest uznawane za dodatkowy składnik wynagrodzenia pracownika, a tym samym przychód z tytułu stosunku pracy. Wartość pieniężna przychodu pracownika z tytułu uprawnienia do używania samochodu do celów prywatnych jest uwzględniana przy ustalaniu podstawy obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych oraz obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne/zdrowotne.

W związku z powyższym spółka (jako pracodawca) zgodnie z art. 12 ust. 2a oraz ust. 2b ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2032, ze zm., dalej: PDOFizU) zamierza obliczać wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikom z tytułu wykorzystywania samochodów do celów prywatnych w wysokości:

a) 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3,

b) 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

W przypadku wykorzystywania samochodów do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia będzie ustalana za każdy dzień wykorzystywania samochodów do celów prywatnych w wysokości 1/30 ww. kwot. Wnioskodawca dolicza kwotę ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a PDOFizU, do przychodu pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy spółka jako płatnik, obliczając – na podstawie art. 31 PDOFizU – wysokość zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów pracowników ze stosunku pracy, powinna doliczać do przychodu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych wyłącznie w wysokości ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b PDOFizU, bez powiększania go o wartość paliwa zużytego na jazdy prywatne?

Zdaniem wnioskodawcy spółka jako płatnik, obliczając – na podstawie art. 31 PDOFizU – wysokość zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów pracowników ze stosunku pracy, powinna doliczać do przychodu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b PDOFizU, bez powiększania go o wartość paliwa zużytego na jazdy prywatne.

Uzasadniając powyższe stanowisko, spółka odwołała się do treści przepisów art. 12 ust. 1, ust. 2a i 2b PDOFizU i wskazała, że ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „wykorzystywanie samochodu”, natomiast zgodnie z definicją słownikową „wykorzystywać” oznacza „używać czegoś, posługiwać się czymś”. Świadczeniem pracodawcy, którego wartość należy ustalać w formie ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b PDOFizU, jest nie tylko udostępnienie samochodu, ale również zapewnienie pracownikowi możliwości jego używania, co nie jest możliwe bez paliwa. Z przepisu art. 12 ust. 2a i 2b PDOFizU wynika zatem, że na jego podstawie ustalana jest całość przychodu związanego z wykorzystywaniem samochodu służbowego w celach prywatnych – tj. obejmującego korzyści wynikające z zaoszczędzonych kosztów zarówno z tytułu nabycia, jak i użytkowania samochodu służbowego – nie wyłączając kosztów paliwa.

Nadto wartość ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b PDOFizU, została zróżnicowana ze względu na pojemność silnika samochodu, a nie np. ze względu na wartość samochodu. Pojemność silnika wpływa bezpośrednio na zużycie paliwa, to fakt zróżnicowania wartości ryczałtu ze względu na tę właściwość świadczy – w ocenie spółki – o tym, że intencją ustawodawcy było ujęcie w kwocie ryczałtu również paliwa.

W ocenie wnioskodawcy racjonalny ustawodawca, wiążąc wartość ryczałtu ze zużyciem paliwa, nie wyłączyłby z tej wartości tego ryczałtu. (…)

Zdaniem spółki nie ma wątpliwości, że intencją ustawodawcy było skonstruowanie ryczałtu za korzystanie z samochodu służbowego do celów prywatnych na zasadach analogicznych do ryczałtu przysługującego pracownikom za wykorzystywanie samochodów prywatnych do celów służbowych. (…)

Organ uznał za nieprawidłowe stanowisko wnioskodawcy, że kwoty określone w art. 12 ust. 2a PDOFizU obejmują wartość nieodpłatnego przychodu dotyczącego kosztów paliwa zakupionego przez spółkę do samochodów wykorzystywanych do celów prywatnych. Odwołując się do treści art. 12 ust. 1, ust. 2a, ust. 2b i ust. 2c PDOFizU, wyjaśnił, że ryczałtowo określona wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, obejmujące m.in. opłaty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, tj. ubezpieczenie, wymianę opon, bieżące naprawy, materiały eksploatacyjne, przeglądy okresowe, wymianę oleju i innych płynów oraz zużywających się części w wyniku korzystania z pojazdu, które zakład pracy – jako właściciel samochodu – musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jednak z dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji, gdy samochód jest np. wypożyczany. Te koszty to koszty zużytego paliwa, opłat parkingowych czy opłat za przejazdy autostradą. Takie koszty nie mogą być uznawane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a PDOFizU. Ustawodawca wskazał bowiem wyraźnie, że chodzi o świadczenie związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czy z oddaniem do używania – bezpłatnie – dla celów prywatnych), a nie wszelkie pochodne koszty związane z używaniem.

W sytuacji zatem, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki na paliwo, które będzie wykorzystane na cele inne niż służbowe, wówczas nieodpłatne świadczenie pracodawcy polegające na umożliwieniu wykorzystania zakupionego paliwa do celów prywatnych przez pracownika jest odrębnym świadczeniem stanowiącym opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wartość należy ustalić w oparciu o art. 12 ust. 3 PDOFizU, tj. według zasad określonych w art. 11 ust. 2–2b tej ustawy.

Tym samym spółka oprócz zryczałtowanej kwoty przychodu z nieodpłatnych świadczeń z tytułu wykorzystywania samochodów do celów prywatnych powinna do przychodów pracowników ze stosunku pracy doliczyć dodatkowy przychód z nieodpłatnych świadczeń z tytułu zużywania nabytego przez spółkę paliwa do tych samochodów. Spółka, jako płatnik, będzie zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, art. 32 i 38 ww. ustawy.

(…) Na powyższą interpretację spółka złożyła skargę do WSA w Opolu. Podniosła zarzut błędnej wykładni prawa materialnego poprzez naruszenie art. 12 ust. 2a–2b PDOFizU (…).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

(…) Istotą sporu w niniejszej sprawie jest rozstrzygnięcie kwestii, czy w opisanym zdarzeniu przyszłym wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o którym mowa w art. 12 ust. 2a PDOFizU, obejmuje koszty użytkowania samochodu w postaci zużytego paliwa.

(…) Rozstrzygając powyższy spór, w pierwszej kolejności wskazać należy, że ocena prawna spornej kwestii wymaga przywołania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mających znaczenie dla jej rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 PDOFizU przychodami, z zastrzeżeniem art. 14–15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Od 2015 r. weszły w życie przepisy, które określają zasady ustalania przychodu pracownika, jeżeli ten korzysta z samochodu służbowego w celach prywatnych. Stosownie bowiem do treści art. 3 pkt 2 ustawy z 7.11.2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz.U. 2014 r. poz. 1662), z dniem 1.1.2015 r. w PDOFizU, zaczęły obowiązywać nowe regulacje art. 12 ust. 2a–2c, których celem jest zastąpienie poprzedniego sposobu ustalania przychodu z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych metodą uproszczoną, polegającą na ustaleniu przychodu pracownika w sposób ryczałtowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 PDOFizU za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 2a PDOFizU wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1) 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;

2) 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

Przy czym w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b PDOFizU). Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c PDOFizU).

W uzasadnieniu powołanego wyroku stwierdzono bowiem, że brzmienie art. 12 ust. 2a PDOFizU w pełni uzasadnia wykładnię, iż wartość przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje również udostępnienie danemu pracownikowi paliwa, które nie stanowi odrębnego świadczenia.

Jak podniósł WSA we Wrocławiu, w cytowanym przepisie wyraźnie wskazano, że otrzymanym świadczeniem jest wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych. Prawodawca jednakże nie precyzuje i nie definiuje ściśle, co mieści się pod pojęciem wykorzystywanie. Biorąc jednak pod uwagę chociażby fakt, że podobnie skonstruowany ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych obejmuje wszystkie koszty i wydatki poczynione z tytułu korzystania z pojazdu, zasadnym jest stosowanie analogii także do zasad regulujących wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych.

Wbrew zatem stanowisku organu interpretacyjnego świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, także i ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa, czy badań technicznych. Jak słusznie zauważył sąd, nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków, jakim są wydatki na paliwo, uznać za stanowiące odrębne świadczenie.

Na takie rozumienie przepisu wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu, który powinien zrekompensować całość wydatków poniesionych w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych. Został on mianowicie powiązany z ­pojemnością silnika samochodu, tj. odpowiednio dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3 jest to kwota 250 zł miesięcznie, a dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3 – 400 zł miesięcznie. Jest to parametr warunkujący w pierwszej kolejności zużycie paliwa. Natomiast jego wpływ na wysokość innych kosztów eksploatacyjnych jest znikomy.

Podzielając w pełni stanowisko wyrażone w przywołanym wyroku, należy przyjąć, że przepis art. 12 PDOFizU nie zawiera ograniczeń dotyczących sposobu korzystania z samochodu, liczby przejechanych kilometrów, używania samochodu do jazd lokalnych, czy też pozamiejscowych. Jak słusznie wskazano, pracodawca, w tym wypadku spółka, przekazując samochód służbowy, zgodnie z regulaminem jego użytkowania oddaje poszczególnym pracownikom do użytku pojazd gotowy do jazdy zarówno z zapewnionym paliwem jak i materiałami eksploatacyjnymi. Tylko wówczas możliwe jest jego skuteczne wykorzystywanie.

Natomiast odmienne rozwiązanie, wskazujące na wyłączenie paliwa z wydatków związanych z użytkowaniem samochodu służbowego, tj. wskazujące na jego odrębność, w konsekwencji stanowiłoby dalsze skomplikowanie w zakresie prowadzenia niezbędnych ewidencji. To z kolei niweczyłoby ideę ryczałtu i założonego nią celu.

Jak zasadnie stwierdzono w wyroku z 8.3.2017 r., I SA/Gl 1550/16, wykładnia celowościowa powołanego przepisu wskazuje na objęcie ryczałtem wszystkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego. Niewątpliwie intencją ustawodawcy było uproszczenie obowiązków pracodawcy w zakresie ustalania przychodu. (…). W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych.

Z uzasadnienia przyjętych zmian odnośnie ryczałtu i paliwa wynika, że ryczałt został skalkulowany w oparciu o tzw. kilometrówkę (obowiązującą przy wykorzystywaniu samochodu prywatnego do celów służbowych), której to stawki zawierają zarówno amortyzację, jak i koszt paliwa.

Przyjąć zatem należy, że skoro intencją ustawodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to chciał on objąć ryczałem wszystkie jego elementy.

(…) Dodać należy, że powyższe stanowisko zostało powtórzone i zaakceptowane przez WSA w Kielcach, który w wyroku z 16.2.2016 r., I SA/Ke 1/17 zauważył także, że odwołując się do wykładni językowej przepisu art. 12 ust. 2a PDOFizU, w tym – do zdefiniowania pojęcia „wykorzystywać” w Uniwersalnym słowniku języka polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003), a także w Wielkim słowniku języka polskiego pod redakcją Edwarda Polańskiego (Krakowskie Wydawnictwo Naukowe, Kraków 2012), przyjąć należy, że analizowany przepis dotyczy samochodu z paliwem, gdyż tylko taki nadaje się do używania. Nie chodzi więc o samochód sam w sobie, jako urządzenie, tylko o samochód z możliwością jego użycia. Oczywistym jest, że samochód pozostaje samochodem niezależnie od tego, czy jest w nim paliwo czy też nie. Jednakże ustawa używa sformułowania „wykorzystywanie samochodu”, przez co te pojęcia należy rozpatrywać łącznie. W takim rozumieniu oznacza to, w ocenie WSA w Kielcach, że samochód, o którym mowa w omawianym przepisie, to samochód gotowy do jazdy z zapewnionym paliwem i innymi materiałami eksploatacyjnymi. Tylko wówczas możliwe jest jego skuteczne wykorzystywanie.

Ponadto zasadnie sąd ten podniósł, że na tle innego przepisu, bo art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) rozważania podjął NSA w wyroku z 17.10.2012 r. w sprawie II FSK 467/11. Ze względu na podobieństwo pojęcia użytego w tym przepisie, tj. wydatków z tytułu używania samochodów osobowych, przytoczył rozważania NSA, który wziąwszy pod uwagę znaczenie słowa „używać”, wskazał, że chodzi o aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie. W związku z tym sąd ten doszedł do przekonania, że do wydatków z tytułu kosztów używania samochodu można zakwalifikować wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne, umożliwiające używanie samochodu. Zaliczył do nich wydatki na zakup paliwa, opłaty za autostrady, parkingi itp. Zdaniem sądu za stanowiskiem wyrażonym przez WSA w Kielcach w powołanym wyroku I SA/Ke 1/17, uznać trzeba, że tak dokonana przez NSA wykładnia wzmacnia przekonanie o słuszności rozumienia przepisu art. 12 ust. 2a PDOFizU, zaprezentowanego przez sąd orzekający w niniejszej sprawie.

Podsumowując, należy stwierdzić, że słusznie spółka zarzuca organowi naruszenie przepisu art. 12 ust. 2a PDOFizU. Organ dokonał błędnej jego interpretacji, ponieważ w sposób nieuprawniony stwierdził, że udostępnienie paliwa zakupionego przez pracodawcę do celów prywatnych stanowi odrębne świadczenie wykraczające poza zakres regulacji tego przepisu. Stanowi to o naruszeniu przez organ przepisu prawa materialnego.

Podzielić należy także stanowisko skarżącej o pominięciu, a właściwie całkowitym braku odniesienia się do treści przywołanych przez nią wyroków sądów administracyjnych na potwierdzenie słuszności jej stanowiska. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie podziela stanowisko wyrażone w wyroku z 25.3.2015 r., I SA/Op 34/15, zgodnie którym powołanie przez skarżącą orzeczeń sądów spowodowało, że argumentacja sądów staje się argumentacją podatnika. Zatem poprzestanie na lakonicznym stwierdzeniu, że nie wiążą one w tej sprawie, uchybia wskazanej w art. 121 OrdPU zasadzie pogłębiania zaufania do organów. (…)

Sąd nie podziela jednak zarzutu skargi dotyczącego naruszenia art. 2a OrdPU, zgodnie z którym niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika.

Przede wszystkim przepis ten dotyczy podatnika, zatem spółka skarżąca będąca płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, nie ma interesu prawnego w poszukiwaniu ochrony w treści tego przepisu. (…)

Ponownie, rozpoznając sprawę, organ obowiązany będzie uwzględnić zaprezentowaną wyżej przez sąd wykładnię przepisu art. 12 ust. 2a PDOFizU.

Mając na względzie powyższe, WSA w Opolu na pod­stawie art. 146 § 1 PostSądAdmU orzekł jak w sentencji wyroku (…).