W kontekście podanej problematyki przytoczyć warto w pierwszej kolejności regulację zawartą w art. 15 ust. 2 pkt 6 PlanZagospU, z której wynika, że  w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady kształtowania zabudowy oraz wskaźniki zagospodarowania terenu, maksymalną i minimalną intensywność zabudowy jako wskaźnik powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, minimalny udział procentowy powierzchni biologicznie czynnej w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, maksymalną wysokość zabudowy, minimalną liczbę miejsc do parkowania w tym miejsca przeznaczone na parkowanie pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową i sposób ich realizacji oraz linie zabudowy i gabaryty obiektów.

W kontekście podanej problematyki znaczenie ma również art. 28 ust. 1 PlanZagospU, gdzie postanowiono, że istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

W kontekście powyższych rozważań warto odnotować stanowisko wyrażone w  rozstrzygnięciu nadzorczym Wojewody Śląskiego z 24.11.2021 r. (IFIII.4131.1.54.2021; http://dzienniki.slask.eu). Aby poznać istotę problemu warto przytoczyć fragment ze wspomnianego rozstrzygnięcia wojewody, w którym m.in. stwierdzono, że:

Rada Gminy (….) wypełniła ten obowiązek ustalając w § 11 ust. 2 uchwały minimalną ilość miejsc do parkowania dotyczącą obiektów i terenów przemysłu, składów, magazynów, usług handlu, usług społecznych i biurowych, usług pocztowych, gastronomii oraz usług innych – wyrażoną konkretnymi liczbami. W punkcie 5 tego paragrafu – na terenach i w obiektach pozostałych, minimalną ilość miejsc do parkowania określono jednak w sposób niewymierny, gdyż pojęciem: w miarę potrzeb. Określenie sposobów zagospodarowania terenów w planie miejscowym, nie mogą być formułowane wieloznacznie czy w sposób niewymierny, umożliwiający bardzo dowolną interpretację, lecz winny być maksymalnie precyzyjne, ustalane przez nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia, czyli zgodnie z normami zawartymi w § 2 pkt 6 TechPrawodR.

Jak więc wynika  z przytoczonych regulacji, rada gminy dla określenia ilości miejsc do parkowania posłużyła się sformułowaniem – w miarę potrzeb. Jest to pojęcie ogólne i niedookreślone. Dodatkowo podkreślono, że tak zredagowany przepis narusza § 25 ust. 1 TechPrawodR, zgodnie z którym przepis prawa materialnego powinien możliwie bezpośrednio i wyraźnie wskazywać – kto, w jakich okolicznościach i jak powinien się zachować.

Podsumowując, rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody jest prawnie uzasadnione. Rada gminy nie może w dowolny sposób określać w uchwale w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ilości miejsc do parkowania. Rada gminy wskazać minimalną ilość tych miejsc, więc wyrazić to w sposób liczbowy. Sformułowanie „w miarę potrzeb” tego wymogu nie spełnia.