Nieruchomość przy ulicy Zbożowej w Krakowie należała do gminy. Prezydent miasta swoim zarządzeniem, postanowił nie przeznaczać jej do sprzedaży. Na tego typu zarządzenie organu wykonawczego gminy przysługuje zażalenie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z 8.3.1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 446 ze zm., dalej: SamGminU).

Na tej podstawie kilku lokatorów zaskarżyło akt prezydenta i wystąpiło o stwierdzenie jego nieważności. Powołali się przy tym na uchwałę Rady Miasta z 2008 r. Nr XLVI/568/08 w sprawie zasad zbywania lokali mieszkalnych stanowiących własność Gminy Miejskiej Kraków (dalej: uchwała). Skarżący zarzucili naruszenie przepisów art. 34 ust. 1 pkt 3 ustawy z 21.8.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2147 ze zm., dalej: GospNierU), przyznającego najemcom na czas nieoznaczony pierwszeństwo nabycia zbywanych nieruchomości gminnych oraz uchwały, która wyrażała wolę zbywania lokali mieszkalnych na rzecz ich najemców.

Ponadto, uchwała określiła zasady przyznawania ulgi najemcom nabywającym nieruchomość oraz określała kategorie nieruchomości niepodlegające sprzedaży, a także określała przeszkody w zbyciu nieruchomości. Lokatorzy twierdzili, że budynek przy Zbożowej nie zaliczał się do żadnej z tych kategorii, nie zachodziły również przeszkody, a zatem wyłączenie go ze sprzedaży było nieuprawnione i uniemożliwiało skorzystanie z uprawnień, przewidzianych w uchwale i w sposób nieuprawniony różnicowało ich sytuację w stosunku do najemców innych nieruchomości gminnych. Skoro skarżący są najemcami nieruchomości gminnej – w ich ocenie mają interes prawny w zaskarżeniu tej decyzji.

Prezydent, jako przesłankę podjętej przez siebie decyzji wskazał fakt, że tylko niewielka część mieszkań w tej nieruchomości (8 z 24) uzyskała zaświadczenia o samodzielności – mieszkania skarżących były wyodrębnione.

Sąd rozpoznając tę skargę podkreślił, że uprawnionym do jej wniesienia jest ten, czyje uprawnienie, przyznane przez normę prawa materialnego, zostało naruszone: „Naruszenie tego interesu następuje wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący” (por. wyr. NSA z 19.6.2009 r., II OSK 205/09), a Skarżący nie wskazali żadnego przepisu prawa materialnego, który nakazywałby gminie zawarcie umowy sprzedaży. Takim przepisem nie jest art. 34 ust. 1 pkt 3 GospNierU, który ogólnie stanowi, że w przypadku zbywania nieruchomości gminnej, pierwszeństwo mają najemcy”.

Jeśli nie ma przepisu prawnego, to nie można mówić o istnieniu interesu prawnego, a tym bardziej o jego naruszeniu, a zatem skarżący nie mogą skorzystać z ochrony przewidzianej przez art. 101 ust. 1 SamGminU.