Przepis art. 53 ustawy z 27.3.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1945 ze zm., dalej: PlanZagospU) wyłącza lub modyfikuje przepisy ustawy z 14.6.1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm., dalej: KPA) w zakresie wydawania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. W celu wzmocnienia trwałości i pewności w obrocie prawnym decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego w ust. 7 i 8 art. 53 ww. ustawy wprowadzano modyfikację nadzwyczajnych środków wzruszenia decyzji. I tak zgodnie z art. 53 ust. 7 PlanZagospU nie stwierdza się nieważności decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło 12 miesięcy; art. 158 § 2 KPA stosuje się odpowiednio. Na tle przedmiotowego przepisu powstaje wątpliwość, czy sformułowanie „o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego” odnosi się do wszystkich decyzji wydawanych na wniosek inwestora o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego. Mogą to być zarówno decyzje pozytywne – ustalające lokalizację inwestycji celu publicznego oraz negatywne – odmawiające ustalenia lokalizacji celu publicznego. Dokonując analizy przepisów rozdziału 5 PlanZagospU można przyjąć, że ustawodawca nie rozróżnia decyzji ustalających lokalizację inwestycji celu publicznego od decyzji odmawiających ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego w sposób wyraźny, to jest poprzez użycie oddzielnego sformułowania do każdego z rodzajów tych decyzji.

W wyroku z 6.9.2018 r. WSA w Szczecinie (sygn. akt II SA/Sz 404/18) uznał, że dokonując wykładni art. 53 ust. 7 trzeba uwzględnić cel przedmiotowego przepisu. Dwunastomiesięczny okres, o którym mowa w art. 53 ust. 7 PlanZagospU, po upływie którego nie można już podważyć ustalenia lokalizacji inwestycji jest swoistą ochroną, szczególnie dla inwestora i szczególnym wzmocnieniem zasady trwałości decyzji administracyjnych. Z punktu widzenia inwestora skutki wydania obu decyzji są zgoła odmienne. Inwestor po uzyskaniu pozytywnej decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego zaczyna ponosić nakłady na inwestycje. Dwunastomiesięczny okres daje inwestorowi pewność, że organ administracji publicznej nie odwoła/zmieni swojego stanowiska. W przypadku decyzji odmawiającej ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego inwestor nie ponosi nakładów na inwestycje. Żaden racjonalny inwestor nie angażowałby środków finansowych w inwestycję, której realizacja już na początku wydaje się niemożliwa.

Dodatkowo należy zauważyć, że utrzymywanie w obrocie prawnym decyzji o odmowie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego obarczonej wadą prawną, w sytuacji gdy decyzja ta nie pociągnęła za sobą nakładów finansowych i możliwa jest jej konwalidacja, byłoby sprzeczne z zasadą legalizmu.

Reasumując, sformułowanie zawarte w art. 53 ust. 7 PlanZagospU „o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego” odnosi się tylko do decyzji pozytywnych. Prawnie dopuszczalne jest stwierdzenie nieważności decyzji odmawiającej ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego po upływie 12 miesięcy od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia (wyrok WSA w Szczecinie z 6.9.2018 r. II SA/Sz 404/18).