Związek zawnioskował o zbadanie zgodności art. 93 ust. 1 i art. 94 ust. 1 ustawy z 15.4.2011 r. o działalności leczniczej z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 66 ust. 1 oraz art. 68 ust. 1 Konstytucji RP, w zakresie, w jakim odnoszą się do techników medycznych elektroradiologii. Sprawie nadano sygnaturę K 14/14.

W ocenie wnioskodawcy wydłużenie dotychczasowych norm czasu pracy techników o ponad 50% spowoduje wzrost narażenia na szkodliwość promieniowania jonizującego, któremu pracownicy są poddawani w codziennej pracy. Dowodem takiego twierdzenia są dane z akredytowanego Laboratorium Dozymetrii Indywidualnej i Środowiskowej Instytutu Fizyki Jądrowej PAN w Krakowie (załączone do wniosku). Według tych danych przypadki otrzymywania dawek promieniowania większych niż graniczne są dość częste i wskazują na realne narażenie na promieniowanie jonizujące i możliwość przekroczenia limitów dawek, czego nie można stwierdzić a priori. Instytut Fizyki Jądrowej analizuje każdy dawkomierz, co pozwala stwierdzić, że uzyskuje on zdecydowanie pełniejsze i bardziej wiarygodne dane co do poziomu narażenia techników medycznych elektraradiologii na promieniowanie jonizujące.

Istotna w sprawie jest również opublikowana w styczniu 2010 r. przez Najwyższą Izbę Kontroli „Informacja o wynikach kontroli wykorzystania specjalistycznej aparatury medycznej w procesie realizacji usług medycznych, finansowanych ze środków publicznych w latach 2006-2008 (I półrocze)”. Z informacji tej wynika, że w zdecydowanej większości zakładów realizujących świadczenia rentgenodiagnostyczne (88,7% zakładów) nie gwarantowano warunków bezpiecznego stosowania tych urządzeń oraz ochrony pracowników i pacjentów przed zagrożeniami wynikającymi ze stosowania promieniowania jonizującego. Zdaniem wnioskodawcy, sytuacja ta nie zmieniła się do dnia dzisiejszego. Dlatego też kwestionowane przepisy są – w ocenie OZZTME – sprzeczne z wyrażonym w art. 66 ust. 1 Konstytucji prawem do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, oraz gwarantowanym przepisem art. 68 ust. 1 Konstytucji, prawem do ochrony zdrowia.

Inną kwestią jest również fakt, że mimo wydłużenia czasu pracy ustawodawca nie zagwarantował pracownikom obowiązkowej podwyżki wynagrodzeń. W ocenie Związku, brak ustawowej i obligatoryjnej rekompensaty utraconego prawa do skróconej normy czasu pracy, jest niezgodny z zasadą demokratycznego państwa prawnego i zasadami sprawiedliwości społecznej, wyrażonymi w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a w szczególności z zasadą ochrony praw słusznie nabytych i zasadą zaufania obywateli do państwa, jak również z zasadą sprawiedliwości społecznej i zasadą równości wobec prawa. Skoro w polskim systemie prawa pracy zasadą jest brak możliwości zmniejszenia wynagrodzenia w przypadku skracania norm czasu pracy, to – zdaniem wnioskodawcy – tym bardziej zasadą powinno być zagwarantowanie zwiększenia wynagrodzenia w przypadku zwiększania tych norm.

Podkreślenia wymaga fakt, że dotychczas wprowadzenie nowych, niższych norm czasu pracy nie mogło powodować obniżenia wysokości wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi w stałej miesięcznej wysokości, a składniki wynagrodzenia określone w inny sposób (np. stawką godzinową) musiały ulec podwyższeniu w stopniu zapewniającym zachowanie przez pracownika wynagrodzenia nie niższego, niż otrzymywane przez zmniejszeniem norm czasu pracy. Rozwiązania takie zawarte były w ustawie zmniejszającej normy czasu pracowników z 42 godzin na 40 godzin tygodniowo (art. 5 ustawy z 16.3.2001 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy; Dz.U. Nr 28, poz. 301).

Źródło:
http://trybunal.gov.pl/sprawy-w-trybunale/art/6937-czas-pracy-technikow-medycznych-elektroradiologii/

wniosek:
http://db.trybunal.gov.pl/sprawa/sprawa_pobierz_plik62.asp?plik=F522239408/K_14_14_wns_2013_11_12_ADO.pdf&syg=K%2014/14