Tak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (post. WSA w Krakowie z 3.12.2020 r., III SAB/Kr 171/20, Legalis).

Zgodnie z art. 149 § 1 pkt 3 ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej: PostAdmU) WSA, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 PostAdmU albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a PostAdmU, stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

Opierając się na stanowisku Naczelnego Sądu Administracyjnego (patrz: uchwała NSA z 22.6.2020 r., II OPS 5/19) WSA w Krakowie odniósł się do rozpatrywanej przez siebie sprawy dotyczącej skargi na bezczynność wniesionej po zakończeniu postępowania administracyjnego. WSA, za NSA, stwierdził, że wniesienie skargi na bezczynność po zakończeniu przez organ administracji publicznej prowadzonego postępowania przez wydanie decyzji ostatecznej stanowi przeszkodę w merytorycznym rozpoznaniu takiej skargi przez sąd administracyjny w zakresie rozstrzygnięcia podjętego na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 PostAdmU.

Ważne

Sądy te uznały za niedopuszczalną skargę na bezczynność wniesioną po zakończeniu postępowania administracyjnego. Odmienne rozumowanie, ich zdaniem, oznaczałoby, że środek ten zamiast w swoim celu zmierzać do likwidacji stanu bezczynności, powiązany byłby zasadniczo z celem wykraczającym poza zakres postępowania administracyjnego.

NSA w powołanej uchwale stwierdził, że: „(…) sprowadzający się do dopuszczalności rozstrzygania spraw ze skarg na bezczynność w razie załatwienia sprawy administracyjnej przed wniesieniem skargi jest, w ocenie składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego, nieprawidłowy z tego podstawowego powodu, że zakończenie postępowania, którego sposób prowadzenia jest skarżony, skutkuje ustaniem stanu podlegającego kontroli sądowej tj. stanu bezczynności.”.